Κάποτε...

Κάποτε απαντούσε όταν την κορόιδευαν στο δρόμο

Κάποτε κοίταζε το ρολόι της σαν έπεφτε για ύπνο

Κάποτε σιγοτραγουδούσε σαν έκανε μπάνιο, κέρδιζε τους δράκους, 

Κάποτε μύριζε το καλοκαίρι ήδη από τον Μάρτιο και τα Χριστούγεννα έβλεπε χιόνι...

Κάποτε ορκίστηκε πως μια μέρα θα φύγει

Κάποτε ήθελε τόσο μα τόσο να φύγει...

Στεκόταν με την κολλητή της και τάραζαν την ησυχία της νύχτας με τα "θέλω" τους!

Φώναζαν για να τ'ακούσει και ο τελευταίος στον κόσμο πως θα τα κατάφερναν...

Κάποτε όταν έβρεχε κράταγε ομπρέλα για να μην βραχεί

Και φοβότανε απλά πράγματα, το σκοτάδι, τους δράκους, το θάνατο 

Σκούπιζε τη λάσπη από το παπούτσι της

Και συνέχιζε τον δρόμο...

Τώρα πια στο κάθε σχόλιο σωπαίνει, κουράστηκε να μιλά δίχως να ακούγεται

Τώρα πια η ώρα δεν την νοιάζει, ο χρόνος την αφήνει αδιάφορη

Τώρα δεν τραγουδά, έχει φωνή αδύναμη, οι δράκοι την αφήνουν ήσυχη μα όλοι οι άλλοι όχι

Ακόμη και τον Ιούνη βρέχει και τα Χριστούγεννα ποτέ δεν είναι άσπρα...

Τώρα το ξέχασε πως ήθελε να φύγει, θυμάται αυτά που θέλησε αργότερα

Κι άλλωστε όλα τα μέρη ίδια της φαίνονται

Με την "κολλητή" την ενώνει πέρα για πέρα η ησυχία πλέον!

Και τελευταίες στον κόσμο μάλλον είναι οι ίδιες και κανένας άλλος...

Τώρα πια όταν βρέχει δεν την νοιάζει μη βραχεί

Και φοβάται περισσότερο το φως, τους ανθρώπους και τη ζωή

Αφήνει τις λάσπες ως έχουν

Και δεν ξέρει αν έχει άλλο δρόμο να συνεχίσει...

Κάποτε όλα ήταν αλλιώς! 

Ώρες - ώρες νομίζει πως τα πράγματα είναι τόσο όμορφα στο παρελθόν,
μονάχα για να τα θυμόμαστε με νοσταλγία στο μέλλον...