Ο Θεός το επιτρέπει...

Ο Θεός το επιτρέπει να ριζώνει στη ζωή μας η αδικία σαν κενοτάφιο προς τιμήν του αγνώστου πεπρωμένου,

Ο Θεός το επιτρέπει να μας σφαλιαρίζουν τα όνειρα, να σπάνε σαν τον καθρέφτη της σοφίτας που βαρέθηκε ν' αντανακλά τη σκόνη και το τίποτα,

Ο Θεός το επιτρέπει να ρέουν ώρες ατέλειωτες τα δάκρυά μας: Έτσι γίνονται τα μεγαλύτερα ποτάμια που διαπερνούν την κόλαση,

Ο Θεός το επιτρέπει να μένουμε μόνοι μας, ν'απελπιζόμαστε, να λησμονούμε. 

Ο Θεός το επιτρέπει να δέρνουν τις μανάδες μας, να αρρωσταίνουμε, να πεθαίνουμε,

Ο Θεός το επιτρέπει να πεινάνε τα παιδάκια, να βρωμάνε τα πατώματα που γέρνουν το βράδυ να κοιμηθούν, να ματώνουν απ' τα σίδερα τα χέρια τους,

Ο Θεός το επιτρέπει να φεύγουν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι στα σκοτεινά φαράγγια μιας άλλης - κανείς δεν μας λέει ότι θα 'ναι καλύτερα - ζωής,

Ο Θεός το επιτρέπει να κοιταζόμαστε πια με την φωτογραφία του τάφου τους και τα μαραμένα λουλούδια του νεκροταφείου. 

Ο Θεός το επιτρέπει να μας μισούν, να μας πατάνε κάτω, να μας φτύνουν, 

Ο Θεός το επιτρέπει να μας σκοτώνουν, να μας δείχνουν με το δάχτυλο, 

Ο Θεός το επιτρέπει να χάνουμε την πίστη μας, να στριγκλίζουμε προσευχές και να κλείνει τ' αυτιά του,

Ο Θεός το επιτρέπει να μένουμε μόνοι μας, να απελπιζόμαστε, να λησμονούμε. . .

"Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο" - Νίκος Εγγονόπουλος

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
Όχι-όχι-μιαν απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

Νά ελπίζης-να ελπίζης πάντα-πώς ανάμεσα εις τους
ανθρώπους.
-που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία»-
θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους 

που τους διέπει καλωσύνη-πόθος ευγένειας-ηρεμία.

Ίσως όχι πολλές-ίσως νασ’ άτυχος : καμμία-
τότες εσύ προσπάθησε να γενής καλλίτερος
είς τρόπον ώστε να έρθη κάποια σχετική ισορροπία

Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου-τώρα πια-με τι γλυκειά γαλήνη
προσμένεις ναρθ’ η ώρα να ξαπλώσης στο παρήγορο του
θάνατου κρεββάτι.

...Να κλάψει στα πόδια της...

Ένας άνδρας πήγε σ' ένα απ' αυτά τα "σπίτια", πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
"εδώ έρχονται για άλλα πράγματα", οι άλλοι απ' έξω δώσ' του χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά
άνοιξαν, και τον διώξανε με τις κλοτσιές - ακούς εκεί διαστροφή
να θέλει, λέει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε στη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θα 'ρθει η αναπότρεπτη ώρα,
μια νύχτα, που θα νιώσει με τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ' την πιο βαθιά, την πιο
μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άνδρα να κλάψει στα πόδια της.

         Απόσπασμα από την "Καντάτα" του Τ. Λειβαδίτη.          
(πρόκειται για καταπληκτικό έργο, μην παραλείψετε να το "χωρέσετε" στη ζωή σας)

Στωικότητα.

Ημείς οι στωικοί κάνομεν υπομονήν εφ' όλον τον βίον που ζώμεν

Ήμεθα ευλαβείς στας υποσχέσεις μας, όταν τες κάνομεν

Πλησίον μας κρατώμεν εν κερί ίσον ακριβώς προς του αναστήματός ημών

Και αγαπώμεν όλας τας εν γένει αρετάς και τας εκ φύσεως ιδιότητας των συνανθρώπων.

Επεί οι καιροί ου μενετοί εισί, αποκαλύπτομεν τα λάθη και τα πάθη μας

Και προσευχόμεθα ίνα εξιλεώσει ημάς ο Κύριος.

Μετά περιπαθείας περισσής ποιούμεν την τρυφερότηταν και την στοργήν

Προς όλους αδεκάστως τους δικούς μας

Μα είπερ ποτέ και άλλοτε και είπερ τις και άλλος

Αγαπώμεν έναν άνθρωπον, εάντε δυο.

Ουκ έστι η προς τινάς επιμέλειά μας απόρροια φειστικοτέρας μεροληψίας

Αλλ' ημείς ευσπλαχνιζόμεθα το αδικότερον βέλτιον

Και ατενίζομεν την καρδίαν των ανυπομόνων άμεινον!

Εάν μόνον εστί η ημετέρα υπομονή αρκετή...

Μια τελευταία νύχτα με "κάποιον που πέρασε"...

  Απόψε είναι το τελευταίο βράδυ που 'μαστε μαζί. Κοιτάζω το κενό και τα δάκρυα τρέχουν... Κλαίω όχι για 'σένα, ούτε καν για μένα. Κλαίω γιατί φοβάμαι τις στιγμές που σβήνουν. Κι υπήρχαν μέρες που ένιωσα στ' αλήθεια σαν...ερωτευμένη! Πως επιτέλους ζω κάτι ωραίο, και δεν θα 'ρθει πάλι καμιά απροσδόκητη ιατρική απόφαση να μου τα χαλάσει όλα και να μου θολώσει το μυαλό και την υπομονή... Δεν μπορεί να 'ρθει κι άλλη ατυχία να μου πάρει ό,τι βρήκα! Και υπό αυτή την έννοια, δεν ήρθε ναι... Η ατυχία είμαι εγώ προσωποποιημένη όμως! Και το δικό μας "ωραίο", όπως πολλά άλλα άλλωστε, μάλλον φτάνει στο τέλος του... Κι εγώ πώς να κλείσω μάτι; Θυμάμαι που με πρωτοφίλησες... Λάτρεψα 'κείνη την πρώτη στιγμή το φιλί σου μαζί με την νέα αρχή που κουβαλούσε! Θυμάμαι που με σήκωσες στα χέρια σου και με γύρισες σβούρες... Με το άσπρο μου φόρεμα και το καλοκαίρι στα μαλλιά μου! Κι ήμουν και τότε στ' αλήθεια χαρούμενη!  Θυμάμαι όταν πρωτοκοιμηθήκαμε μαζί... Σ' αγκάλιασα γιατί φοβόμουν και μου χαμογέλασες. Και τώρα... θα παρακολουθώ πια όλη σου τη ζωή σε φωτογραφίες, όπως κάποτε σ' έβλεπα να κοιμάσαι δίπλα μου ανασαίνοντας σιγανά... Και ενώ εσύ ανυποψίαστος ακόμη κοιμάσαι, εγώ μένω να ακούω τα τραγούδια μας και να αναρωτιέμαι: Πού πηγαίνει το πάθος; Πού πηγαίνει ο ενθουσιασμός; Πώς χάνονται έτσι τόσες στιγμές; Γιατί να γίνουμε έτσι; Με έκανες χαρούμενη και σ'έκανα χαρούμενο. Με στενοχώρησες και σε στενοχώρησα. Θα σε πληγώσω και θα πληγωθώ κι εγώ μαζί. Κι ύστερα τι; Τι θα μας ενώνει, δύο μήνες και κάτι; Πέντε βράδια και δέκα Σάββατα; Τι θα μείνει από 'μας; Που δεν προλάβαμε πολλά... Τι; Κι ύστερα σκέφτομαι κι άλλα... Εγώ φταίω; Έστω και ακούσια; Εσύ έφταιξες πουθενά; Τι φταίει τέλος πάντων; Κι αν φταίω, ποιος μπορεί να με κατηγορήσει για όσα νιώθω; Ποιος, για τις κατάρες που μια ζωή θα κουβαλάω ή θα με κυνηγούν;

  Μερικά πράγματα, καστανά μου μάτια, απλώς δεν πετυχαίνουν. Κι όσο κι αν προσπαθούμε, αν δεν το θέλει η μοίρα δεν θα πετύχουν. Όχι πως ταιριάζαμε ή ήσουν ο ένας για μένα, τίποτα απ' αυτά. Απλά δυο άνθρωποι βαμμένοι στο κόκκινο του πάθους. Γι' αυτό με πνίγουν οι στιγμές μας, ένας κόμπος στο λαιμό μου που δεν λέει να λυθεί. Και όσο κι αν δεν το περίμενα, το τέλος μας αυτό, του οποίου σαν φαίνεται εγώ είμαι κριτής, με διαλύει. Με ισοπεδώνει. Με αποτελειώνει. Όσο κι αν δεν το περίμενα, το τέλος μας αυτό δεν μπορώ να το αντέξω και να σου το ανακοινώσω. Πώς να σε κοιτάξω - χθεσινέ μου έρωτα! - και να σου πω πως τελείωσε; Σιχαίνομαι λίγο τον εαυτό μου, γιατί οι "δικαιολογίες" μου μου θυμίζουν 'κείνες που άκουσα τόσο ανάρμοστα κάποιους μήνες πριν! Κι ίσως εγώ να μην είμαι και τόσο άδικη, μα πάλι, δεν είμαι εγώ για τέτοια! Κι ούτε για τίποτα δεν ήμουν, αναρωτιέμαι καμιά φορά αν άξιζε όλο αυτό! Δεν ξέρω πόσο θα σου κοστίσει, ή ακόμη κι αν εγώ η ίδια θα το μετανιώσω, αυτό που ξέρω είναι πως, αυτή τη στιγμή το νιώθω πιο πολύ από ποτέ, τελείωσε. Και μάλλον είσαι κι εσύ απλώς κάποιος που "πέρασε"... Όπως και άλλα άτομα που αγάπησα πολύ, όμως πέρασαν γρήγορα και δεν πρόλαβαν τα συναισθήματα να ριζώσουν. -Γιατί ακόμη κι όταν μετά από πολλή πίκρα και δυστυχία καταφέρνεις να νιώσεις ένα είδος τέλος πάντων χαράς και ενθουσιασμού, έρχεται κάποιος να σου πει: Όχι! Δεν έχει τέτοια τώρα, κάνε κάτι γιατί πεθαίνεις! Άσε τις χαρές κατά μέρους! Κι άντε πάλι απ'την αρχή... - Τέλος πάντων, εσύ πέρασες κι όπως φαίνεται... τελειώνεις.  Και λυπάμαι για πολλούς λόγους: Επειδή λυπάμαι τον εαυτό μου και φοβάμαι, γιατί βλέπω πως δεν αντέχω τίποτα και ο καιρός περνάει, επειδή λυπάμαι για το αν θα σε στενοχωρήσω πολύ ή έστω και λίγο, επειδή νιώθω τύψεις γιατί ήσουν μία από τις σχέσεις που δεν φέρθηκα "τέλεια", επειδή έχω συνηθίσει ίσως εγώ να αγαπάω και να τα δίνω όλα και οι άλλοι να με προδίδουν, και τώρα αποσυντονίζομαι! Αλλά λυπάμαι και γιατί αγάπησα το αμήχανό σου βλέμμα όταν γνώρισες τη μητέρα μου, αγάπησα το χέρι σου όταν αναζήτησε το δικό μου στο κρεβάτι σου, αγάπησα τα μάτια σου όταν με ευχαριστούσαν που ήρθα, αγάπησα το όνομά σου που πολύ πριν σε συναντήσω είχα λατρέψει! Λυπάμαι γι' αυτούς και για χίλιους δυο άλλους λόγους και πιο πολύ λυπάμαι γιατί ποτέ δεν θα μάθεις πόσο λυπάμαι! Αλλά στ' αλήθεια δεν έχω άλλη επιλογή... Το δικό μας "ωραίο" θα τελειώσει αύριο... Μερικά πράγματα, καστανά μου μάτια, απλώς δεν πετυχαίνουν. Λυπάμαι... 

Ποιος θα την καταλάβει εκείνη...;

Σήμερα βοήθησε ένα ζευγάρι να ξαναείναι μαζί.

Έδωσε ευτυχία σε μια κοπέλα!

Θύμισε πολλά σε ένα αγόρι...

Κάτι της θύμιζαν οι δυο αυτοί,

Ίσως γι'αυτό να επέμεινε τόσο...

Σήμερα βοήθησε ένα ζευγάρι να ξαναείναι μαζί!

Τους είπε πως είναι άδικο να χάνεις τ' άλλο σου μισό,

Τους "μάλωσε" που δεν λέγαν ένα "γεια",

Τους βοήθησε να δουν όσα έκρυβαν τα βλέμματα...

Κι ένιωσε πολύ περήφανη γι' αυτό...

Σήμερα γνώρισε μια κοπέλα που της θύμιζε την ίδια,

Και προσπάθησε να της δώσει όλα όσα εκείνη δεν είχε...

Και τώρα - περίεργο και παράδοξο - 

Ένιωσε η ίδια άδεια! 

Μα, τι παράξενη που 'ναι και δαύτη!

Με τίποτα δεν ησυχάζει...!

Καλά τα λέει η μητέρα της... 

Πάντα "καλά" τα έλεγε... 

Σκέφτεται, που λέτε, πως, ναι, βοήθησε έναν έρωτα,

Μα 'κείνη ποιος θα την βοηθήσει...;

Ποιος θα ξεμπλέξει επιτέλους τους χιλιάδες ιστούς

Που υφαίνουν οι αράχνες των αναμνήσεων στην καρδούλα της;

Ποιος θα της δείξει ένα έστω βήμα για τον δρόμο

Που θα την οδηγήσει στο φως και στην διαύγεια της τελικής απόφασης;

Εκείνη την απόφαση δεν μπορεί με τίποτα να την πάρει... 

Και δεν έχει άδικο, θα 'λεγε κανείς.

Ακούει την ανάσα κάποιου που είναι δίπλα της

Και πώς να του μιλήσει; Τι να του πει;;

Θα νιώθει τύψεις κι ενοχές για πάντα!

Δεν τ'αντέχει και σφίγγεται η καρδιά της ολονέν και περισσότερο... 

Και ξαφνικά οι ίδιες της οι αντιλήψεις

Στρέφουν τα "όπλα" ευθεία στις πράξεις της!

Της τρυπούν με μακριά ακόντια τις σκέψεις

Και της υπενθυμίζουν πως αργεί... 

Και δεν της βγαίνει σε καλό αυτή η -ακούσια ίσως -καθυστέρηση... 

Ξαφνικά όλοι έχουν σιωπήσει και περιμένουν να δουν τι θ'αποκριθεί η ίδια... 

Ξαφνικά έχει σιωπήσει και 'κείνος δίπλα της...

Την κοιτάζει με τα καστανά του μάτια -ανυποψίαστα μάτια-

Και την περιμένει να απαντήσει

Με τα χείλη της... 

Σε μιαν ερώτηση που ίσως μόλις έχει κάνει,

Ή σε μια δήλωση που περιμένει ανταπόκριση... 

Ποιος θα την βοηθήσει λοιπόν εκείνη;

Ποιος θα την ξεμπλέξει από τις κλωστές που έχει μπερδευτεί; 

Ποιος θα την πιάσει απ' το χέρι για να τη σηκώσει

Απ'το γκρεμό του ψέματος που γλιστράει;

Ποιος θα σπάσει τη σιωπή των γύρω της που προσμένουν επίμονα απόκριση;

Ποιος έστω θα ακούσει κάτι απ' τη δική της σιωπή...;

Εκείνη... ποιος θα την καταλάβει εκείνη;;

Σε φοβάμαι.

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι τον αέρα που αναπνέεις και είναι αλλιώτικος

Φοβάμαι τον αέρα που εμπνέει λήθη και νέες αρχές

Σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι το χώμα που πατάς και δεν έχει τα χνάρια μου δίπλα στα δικά σου

Φοβάμαι το χώμα που οδηγεί σε καινούρια ταξίδια

Σε φοβάμαι. 

Μη μου μιλάς, σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι τις λέξεις που λες και σκοτώνουν τις σκέψεις μου

Φοβάμαι τις λέξεις που δεν λένε παραμύθια, μα κουβέντες κυνικές

Σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι το πρόσωπό σου που φαντάζει σκοτεινό κι αλλιώτικο

Φοβάμαι το πρόσωπο που κοιτάζει αφηρημένα κι αδιαφορεί

Σε φοβάμαι. 

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι. 

Σε φοβάμαι γιατί σ'αγαπάω και φοβάμαι πια την αγάπη

Φοβάμαι την αγάπη που δεν έχει γυρισμό

Σε φοβάμαι.

Σε φοβάμαι γιατί φοβάμαι μη μου κάνεις κι άλλο κακό

Φοβάμαι το κακό που θα θυμάμαι για πάντα

Σε φοβάμαι. 

Μη μου μιλάς, σε φοβάμαι. 

Σε φοβάμαι γιατί σε νοιάζομαι και φοβάμαι μην πάθεις τίποτα

Τίποτα κακό - και πως ν' αντέξω μετά να το μάθω; 

Σε φοβάμαι. 

Σε φοβάμαι γιατί φοβάμαι μη μου πούνε μια μέρα πως σου συνέβη κάτι

Φοβάμαι το "κάτι" που θα αγγίξει μία τρίχα σου 

Σε φοβάμαι, σε φοβάμαι, σε φοβάμαι. 

Δεν σου μιλώ πια γιατί σε φοβάμαι. 

Ούτε για 'σένα κλαίω, ούτε για μένα

Κλαίω γιατί φοβάμαι

Δεν σου μιλώ πια γιατί σε φοβάμαι. 

Γι' αυτό συγχώρα με και φύγε μακριά μου

Φύγε και θυμήσου με μόνο κάτι κρύα βράδια που θα 'σαι μόνος σου

Βλέπεις, πιο πολύ απ' όλα, εσένα φοβάμαι.

Το στίγμα που "ουκ ρει"...

  Ο Ηράκλειτος έλεγε "Τα πάντα ρει". Κι είναι μάλλον αλήθεια. Όχι από την άποψη ότι κάποια πράγματα δεν μένουν αμετάβλητα, διότι όλοι νομίζω παραδεχόμαστε πως είναι μερικά αισθήματα ή μερικοί δεσμοί που δεν αλλάζουν. Ωστόσο όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε, θέλοντας και μη, πως οι εποχές αλλάζουν, οι καταστάσεις αλλάζουν, τα δεδομένα αλλάζουν. Τα πάντα τελικά αλλάζουν και μας αφήνουν με την ίδια άναυδη έκφραση, το ίδιο απορημένο βλέμμα, την ίδια αυτή ανάρμοστη ματιά.
  Καθώς λοιπόν οι καιροί περνούν, καθώς ζούμε την κάθε μέρα και παίρνουμε αποφάσεις, ίσως και επειδή αισθανόμαστε κάποια πράγματα, "λάθος" ή "σωστά", αφήνουμε το δικό μας στίγμα. Στίγμα σ' εκείνους που μας ξέρουν και γνωρίζουν για 'μας πράγματα, στίγμα σ' εκείνους που δεν μας ξέρουν ούτε στο ελάχιστο και τέλος, στίγμα σ' εκείνους που πρόσφατα μπήκαν στη ζωή μας και προσπαθούν να μας μάθουν με τον καιρό. Δυστυχώς όμως έρχεται, για μερικούς τουλάχιστον από 'μας, μια μέρα που κοιτάζουμε τι έχουμε κάνει τον τελευταίο καιρό, ή τέλος πάντων για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, και δεν είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι με τις αποφάσεις και τον εαυτό μας. Και δεν αναφέρομαι σε "λάθη"... Είμαστε άνθρωποι και σίγουρα κάνουμε κάποια στιγμή λάθη. Μιλώ για το στίγμα εκείνο που έχουμε τελευταία αφήσει, και δεν μοιάζει καθόλου μ' εκείνο που φανταζόμασταν για 'μας... Και τότε; Τότε είναι καιρός για την δυσκολότερη ίσως ενέργεια που μπορεί κανείς αυτοβούλως να κάνει: Να πάρει μία απόφαση. Όταν μάλιστα η απόφαση αυτή τον πονάει και τον πληγώνει. Γιατί... μερικές φορές το σωστό είναι ταυτόχρονα και το δυσκολότερο και σκληρότερο.
  Αισθάνομαι καμιά φορά πως δεν υπάρχουν τρόποι να εκφράσω την θλίψη, την νοσταλγία, την πίκρα, ή τα όποια συναισθήματά μου. Οι άνθρωποι που κάνουν υπομονή, συνηθίζει να μου λέει ένας καθηγητής μου, είναι επικίνδυνοι. Και για τον εαυτό τους και για τους γύρω τους. Κι είναι αλήθεια. Καμιά φορά λέω πως φοβάμαι: Φοβάμαι τους ανθρώπους. Κυρίως 'κείνους που αγαπάω, τους φοβάμαι όσο τίποτα! Φοβάμαι την τύχη, φοβάμαι την "μοίρα", το παραδέχομαι! Φοβάμαι τον κόσμο κι όλα όσα κουβαλάει και με τυραννάνε, φοβάμαι για το μέλλον, φοβάμαι για την καρδιά και τη ζωούλα μου. Τα φοβάμαι όλα αυτά και τα φοβάμαι πολύ. Μα πιο πολύ, μερικές φορές, φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι τα λόγια που λέω, ακόμη κι αυτά που σκέφτομαι. Φοβάμαι τις αμαρτίες που καμιά φορά έστω και φαντάζομαι στις σκέψεις μου πως θα μπορούσα, αν είχα την ευκαιρία να κάνω... Είναι σαν να μην σκοτώνεις κάποιον επειδή δεν έχεις τα μέσα, αλλά να είσαι σίγουρος, ακόμη και στις σκέψεις σου, ότι αν μπορούσες θα το έκανες! Δεν είναι σχεδόν η ίδια αμαρτία κι αυτό; Καμιά φορά στ' αλήθεια αφήνω τον εαυτό μου άναυδο με εκείνα που θα μπορούσα, θα έφτανα σε σημείο να κάνω... Και δυστυχώς δεν το κάνω αυτό μόνο στον εαυτό και τη συνείδησή μου, μα αυτά τα "αμαρτήματα" - ίσως όχι όλα, μα μερικά σίγουρα - τα  καταλαβαίνουν σίγουρα κι οι γύρω μου. Κι αυτό τελικά είναι το στίγμα που τους αφήνω από μένα... Μαζί και μ' άλλα, "καλά" πράγματα, μα τα καλά ξεχνιούνται πάντα μπροστά στα "άσχημα". Και τις περισσότερες φορές δεν είμαι καθόλου περήφανη γι' αυτό το στίγμα. Και τελικά, φοβάμαι πολύ περισσότερο ακόμη κι απ' τον εαυτό μου το βλέμμα αυτών των ανθρώπων, που, χωρίς να χρειάζεται τη φωνή τους, μου τρυπάει τα μάτια και μου φωνάζει πως καταλαβαίνουν.  Τα πάντα καταλαβαίνουν! Από στίγματα κι αμαρτήματα και σκέψεις "ανάρμοστες" μέχρι αισθήματα κι ανηφόρες και συγκρούσεις μέσα μας. Φοβάμαι αυτή τη ματιά, και αποφεύγω καμιά φορά να την αντικρίσω, επειδή φοβάμαι ακόμη πιο πολύ τα όσα φανερώνει. Φοβάμαι το στίγμα που αφήνω σε μερικούς ανθρώπους και την σιωπή που αυτοί μου αποκρίνονται.
  Ο Ηράκλειτος έλεγε "Τα πάντα ρει". Ωστόσο δεν ξέρω αν αλλάζει τελικά ποτέ αυτό το στίγμα που έχουμε αφήσει. Ό,τι κι αν ακολουθήσει... Και δεν είμαι από 'κείνους που πιστεύουν πως η πρώτη εντύπωση είναι που "μετράει", αλλά όσο να πεις εκείνα που θα αφήσουμε τον άλλον να καταλάβει για 'μας, ε, δύσκολο να τα ξεχάσει... Ο Ηράκλειτος λοιπόν μιλούσε για τις αλλαγές ορισμένων πάντα πραγμάτων και καταστάσεων, ακόμη κι αν αυτά τα ορισμένα τα όριζε "πάντα", κι εγώ αγωνίζομαι κάθε μέρα και με την κάθε σκέψη να μην αφήνω το στίγμα αυτό που αισθάνομαι πως αφήνω, σε συγκεκριμένα πάντα άτομα. Γιατί όσο δεν με νοιάζει η γνώμη 'κείνων που δεν με γνωρίζουν, τόσο με νοιάζει στ' αλήθεια πολύ η γνώμη όσων με ξέρουν ή προσπαθούν τώρα να με μάθουν... 

Το μεγαλύτερό μου λάθος...

Ανασαίνω αργά και κουρασμένα

Με την ανάσα μου θολώνει το τζάμι 

Θα 'γραφα κάτι, μα μου 'ναι αδύνατον να θυμηθώ

Γυαλί. 

Σαν σπάσει, λένε, δεν ξανακολλάει

Δεν πα' να ματώσεις τα χέρια σου

Να προσπαθείς να κολλήσεις το κάθε κομματάκι

Με αγάπη περίσσεια, να κοπείς

Σαν σπάσει, δεν ξανακολλάει. 

Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τώρα την αλήθεια

Μπροστά μου ήταν τόσο καιρό μα την έδιωχνα πέρα

Κι αν έκανα ένα λάθος, σίγουρα αυτό θα 'ταν

Λάθος.

Σαν το κάνεις, λένε, δεν γυρίζει μετά πίσω

Δεν αλλάζει τίποτα, μένεις να μετανιώσεις 

Κι αν "διαλέξεις" να μάθεις απ' αυτό

Πάλι άμαθος κι ανυποψίαστος θα μείνεις 

Πάλι θα αγαπάς και θα συγχωρείς, όλα λάθος.

---

Λάθος συχγώρησα

Λάθος προστάτεψα

Λάθος φρόντισα

Λάθος χάιδεψα σαν φυλαχτό

Λάθος αγάπησα

Κι είναι ειρωνεία, στ' αλήθεια! 

Αν με ρωτούσες για κάτι το σωστό 

Θ' αποκρινόμουν σίγουρα για την δική μου αγάπη

Μα ήταν λάθος

Πιο λάθος απ' όλα... 

Γιατί...

Δεν κάνεις τίποτα σωστό με το να συγχωρείς αιώνια

Δεν δίνεις τίποτα στον άλλον από την αληθινή ζωή

Δεν του "μαθαίνεις" πως είναι τα πράγματα... 

Μονάχα του δίνεις τα πάντα

Και του αφήνεις και περιθώρια για αχαριστίες! 

Λάθος λοιπόν αγάπησα

Πιο λάθος δεν γίνεται! 

Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου έκανα

Και ζητάω πραγματικά συγγνώμη! 

Συγγνώμη, ναι! 

Γιατί στ' αλήθεια, 

Σου έκανα κακό... 

Δεν κέρδισες τίποτα με το να σ'αγαπάω

Ούτε έμαθες ν' αγαπάς

Ούτε γνώρισες την αλήθεια...

Κακό σου έκανα και σου ζητάω συγγνώμη. 

Λάθος μου ήταν από την πρώτη κι όλας στιγμή

Γιατί ποιον κοροϊδεύουμε;

Από την πρώτη κι όλας μέρα

Όλα λάθος ήτανε... 

Κάποια μου 'πε κάποτε 

Τι νόημα θα 'χε το σωστό χωρίς το λάθος; 

Γι' αυτό ίσως δεν μετανιώνω. 

Μα τώρα βλέπω την αλήθεια

Υψώνεται μπροστά στα κλειστά μου μάτια

Και έκανα, το βλέπω,  λάθος. 

---

Ανασαίνω αργά και κουρασμένα 

Πάω να θολώσω ξανά το τζάμι

Μα βλέπω μια μορφή πίσω του

Περπατάει. 

Σαν περπατάς, μου λέγανε, σε καταλαβαίνω από χιλιόμετρα!

Δεν πα' να είναι νύχτα

Ή να γυρίζεις το κεφάλι 

Εγώ σαν περπατάς ξέρω πως είσαι 'συ

Και με κλειστά τα μάτια! 

Κλείνω λοιπόν τα μάτια μου και βλέπω την αλήθεια

Γιατί όσα κι αν είδαν τ' ανοιχτά, πάλι δεν πήραν το μάθημά τους

Ίσως γιατί τελικά νόμιζαν πως ποτέ δεν είναι αργά 

Αργά. 

Τώρα ναι, είναι πια πολύ αργά

Αργά για να μην έχω κάνει λάθος

Αργά για να ζητήσω πια συγγνώμη

Αργά για να κολλήσω το γυαλί

Αργά και για να κατεβώ απ' το λεωφορείο...