Του νικημένου η δύναμη...

Υπόμεινε χαστούκια και δέκα μικρά δοκαράκια από φλόγες
Υπόμεινε το σκοτάδι να καίει σαν την αδικία στα ερείπια
Υπόμεινε τα χτυπήματα ένα-ένα...

Φάνηκε να 'χασε τις ελπίδες του ονείρου του
Φάνηκε να 'χασε και την μάχη και τον πόλεμο
Φάνηκε να 'χασε το παιχνιδάκι...

Τώρα, νικημένος πια, σκύβει για λίγο το κεφάλι
Σφίγγει τα δόντια και τις παλάμες του
Και κοιτάζει το νερό να στάζει στο πάτωμα...

Νερό από δάκρυα, κρύο ιδρώτα
Νερό από το αίμα της ραγισμένης του καρδιάς
Κι από το ψέμα της αλήθειας του...

Κι ύστερα μες στο χάος του φόβου και της θύμησης
Βλέπει κάτι καινούριο
Ποτέ του δεν ξανάδε τέτοιο σκοτάδι σ' ένα φως και τέτοιο φως μες στο σκοτάδι...

Είναι του νικημένου η δύναμη
Στέκει ακλόνητη, φαντάζει θεόρατη πια
Έτοιμη να τα βάλει με τους πάντες και τα πάντα...

Είναι του νικημένου η δύναμη
Αποτέλεσμα του εγωισμού του νικητή
Της υστεροβουλίας των θεατών και της κακίας του κόσμου...

Είναι στυφή, στεγνή, απρόσωπη
Έχει για υποκείμενο την αντανάκλαση από δυο σκληρά λόγια
Μια συνεχή απόρριψη και πέντε-έξι άδεια βλέμματα...

Να τη! Του νικημένου η δύναμη!
Έσχατη παράδοση του ήθους και της θέλησής του και μεγάλη...
Σχεδόν τόσο μεγάλη όσο ο εγωισμός του νικητή!