Παρ' όλα αυτά... Σ'ευχαριστώ...

Παρ' όλα αυτά, Σ'ευχαριστώ...
Για το όνειρο, το ηλιοστάλακτο πρωί, την ζεσταμένη ανάσα
Για τις στιγμές σου, τις δικές μου, την αγάπη μας...
Σου ανοίγω δρόμο, τον δρόμο της ελευθερίας που πάντα αναζητούσες
Τον δρόμο των ονείρων, που τόσο σου στερούσα τελικά
Τον δρόμο της ευτυχίας σου...
Και, παρ' όλα αυτά, εγώ Σ'ευχαριστώ...
Για το θαύμα, που όσο ζω θα θυμάμαι
Για την υπόσχεση, για τις βόλτες, τα καλοκαίρια...
Σου παραδίδω την μοναξιά που τόσο αποζήτησες
Το μονοπάτι για τις αλλαγές, τις φιλοδοξίες, το μέλλον σου
Το μέλλον σου χωρίς εμένα...
Παρ' όλα αυτά λοιπόν που έγιναν, Σ'ευχαριστώ...
Για 'σένα, για την έλευση και την εφήμερη παραμονή σου
Για τα αισθήματα, τις αναμνήσεις, τα σημάδια που άφησες...
Σου αφήνω όσες στιγμές μπόλιασαν στην καρδιά σου
Σε συναντώ ύστατη φορά στα όνειρά μου, σε χορεύω τα μεσάνυχτα
Και σ'αποχαιρετώ, ίσως για πάντα...

Και, τώρα που τα βλέπω, θέλω να γράψω κι άλλα
Σ'ευχαριστώ για τόσα ακόμη άλλα!
Τα χρόνια, τα λόγια, τη χαρά, την μεγαλύτερη ευτυχία που μπορεί ένας άνθρωπος να αισθανθεί!
Με συγχωρείς αν κάτι δεν το είπα, εσύ σίγουρα τα ξέρεις αυτά για τα οποία Σ'ευχαριστώ...
-Εσύ... Όλα για 'σένα...Πάντα για 'σένα...-
Σ'ευχαριστώ...
Για το μεγαλύτερο κατόρθωμα που μπορεί ένας κοινός θνητός να κάνει:
Να αγγίξει, να πιάσει στα δυο του χέρια ένα θαύμα, ένα όνειρο, το ίδιο το όνειρό του...

Παρ' όλα αυτά ... Σ'ευχαριστώ...
Γιατί κάθε ιστορία είναι διαφορετική κι οι περισσότερες κάποια στιγμή τελειώνουν...
Δεν με πλήγωσες, δεν με λύγισες, δεν με κατέστρεψες, δεν με έκανες κομμάτια
Μην τα σκέφτεσαι εσύ όλα αυτά...
Εγώ τα ξέχασα.
Εγώ χαίρομαι πολύ, πολύ για 'σένα κι είμαι στ' αλήθεια τόσο περήφανη...
Χαμογελάω σου λέω μ' όσα με πλήγωσαν, χαίρομαι που συνέβησαν, χαίρομαι που υπάρχουν
Δεν κλαίω εγώ, αλήθεια!
Και τώρα σ'αποχαιρετώ, πρόχειρα ίσως, όχι όπως θα ταίριαζε, μα, εσύ σίγουρα θα καταλάβεις...

Παρ' όλα αυτά...Σ'ευχαριστώ...
Που γνώρισα κι εγώ μια αγάπη για τη ζωή μου...


(Αν δεν υπήρχες, να φανταστείς, ποιο θα 'ταν τ' άλλο μου μισό;! Να γιατί Σ'ευχαριστώ. ) 

Για τα Χριστούγεννα...

  Αυτές τις μέρες όλοι είναι με άτομα που αγαπούν, τρώνε όλοι μαζί, γελάνε, εύχονται "Χρόνια Πολλά" και θυμούνται πώς νιώθει κανείς στη ζεστασιά της παρέας, στο χαμόγελο του "όλοι μαζί" και στην ανάμνηση 'κείνης της κάποτε κοινοκτημοσύνης, αληθινής, βαθιάς και ανιδιοτελούς αγάπης και τελικά, τύχης... Όλοι λένε στους δικούς τους ανθρώπους "Σ'αγαπώ", "Σ'ευχαριστώ", ακόμη και "Συγγνώμη", ευγνωμονούν τον Θεό που έχουν δίπλα τους αυτούς που θέλουν και χρειάζονται στη ζωή τους, ξεχνούν πώς είναι να μισείς, έστω για λίγο, και κάνουν σαν μικρά παιδιά ώρες-ώρες... Υπάρχουν όμως, δυστυχώς, και άνθρωποι που είναι μόνοι τους... Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τρώνε με χαρά, δεν γελούν, δεν έχουν σε κανέναν να ευχηθούν... Απομονωμένοι και παραγκωνισμένοι από κάθε είδους παρέα, κάθε χαμόγελο, κάθε "όλοι μαζί", μακριά αλλά και τόσο κοντά σε κάθε ανάμνηση του παρελθόντος, και σίγουρα πολύ πολύ μακριά από την τύχη... Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πια την ευκαιρία να πουν "Σ'αγαπώ", "Σ'ευχαριστώ", ακόμη και "Συγγνώμη", κουράστηκαν να προσεύχονται σε κάποιον Θεό χωρίς ανταπόκριση, κουράστηκαν ακόμη και να μισούν κι όσο κι αν προσπαθούν, δεν μπορούν να κάνουν σαν μικρά παιδιά ποτέ... Και - πώς τυχαίνει! - αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι ήταν οι ίδιοι και πέρυσι και πρόπερσι και τρία και τέσσερα χρόνια πριν... Και το χειρότερο δεν είναι αυτό, μα πως θα 'ναι και του χρόνου και ίσως για πολλά, πολλά ακόμη χρόνια... Μονάχοι τους. Ξεχασμένοι. Δυστυχισμένοι. Άτυχοι. Πόση μοναξιά επιτέλους χωράει σε τέσσερις τοίχους; Εύχονται να 'ταν όλα αλλιώς...
  Και φυσικά δεν είν' μονάχα αυτοί που 'ναι δυστυχισμένοι... Υπάρχουν άνθρωποι που είναι άρρωστοι, που πεινάνε, που κρυώνουν, που δεν περιμένουν χιόνι μα να κάνει λίγη περισσότερη ζέστη, για να μην παγώσουν από το κρύο στα ψεύτικα σπίτια που ζουν... Κι ίσως αντικειμενικά αυτοί να 'ναι πιο άτυχοι και πιο δυστυχισμένοι, μα είναι, αλήθεια, Γολγοθάς να 'σαι τέτοιες μέρες μονάχος σου... Γιατί σε μερικούς το χριστουγεννιάτικο δένδρο έχει να φέρει κακές αναμνήσεις, μ' όλες τις όμορφες μπάλες και τα φωτάκια του... Και μερικοί δεν έχουν πια φωνή, λαλιά για να μιλήσουν και να πουν όσα θα 'θελαν ίσως να πουν... Μερικοί νιώθουν πια, αφού πέρασαν από όλα τα στάδια του συναισθήματος - έρωτα, αγάπη, θυμό, οργή -, ένα μεγάλο τίποτα. Ένα κενό, που φαντάζει θεόρατο στα κουρασμένα, μισόκλειστα μάτια τους. Ποτέ δεν το περίμεναν πως όλη αυτή η αστέρευτη αγάπη τους θα μετουσιωνόταν σε ένα τίποτα. Ποτέ δεν το φαντάστηκαν πως μετά από όλα αυτά τα δάκρυα, όλη την οργή, τον πόνο, αλλά και μετά από όλη αυτή την ευτυχία, το όνειρο, το θαύμα, θα μπορούσαν να αισθάνονται πια άδειοι. Άδειοι, ακόμη κι από αναμνήσεις, καμιά φορά...
  Αλλά, όπως φαίνεται, έτσι θα 'ναι η ζωή... Για μερικούς πιο εύκολη, αστεία, δίκαιη και για μερικούς το πιο δύσβατο και τραχύ μονοπάτι που είχαν ποτέ τους να αντιμετωπίσουν... Άλλοι είναι τυχεροί κι άλλοι πιο άτυχοι... Και από πού να ζητήσεις ευθύνες μετά; Κάθε μέρα κάνεις τις επιλογές που σε αφήσανε να κάνεις, κι ύστερα τι; Γυρίζεις πάλι στο κρύο σπίτι σου, κι εύχεσαι αύριο να 'ναι όλα αλλιώς... Καλά Χριστούγεννα λοιπόν σε όλους, μόνους και μη, άτυχους και τυχερούς, δυστυχισμένους κι ευτυχισμένους... Μακάρι να 'χουμε όλη υγεία, πίστη και υπομονή, για να μπορέσουμε, κάποτε, να ζήσουμε καλύτερα... 

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια...

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.

Την καταπλάκωσε το πελώριο τρένο της ιδιοτέλειας, καθώς περνούσε από πάνω της μια νύχτα

Την ισοπέδωσε με τις χοντροκομμένες ρόδες του κάποιο λεωφορείο γεμάτο με λησμονημένες στιγμές

Την καταφρόνησαν ακόμη και τ' αστέρια, στην ακμή, την βέλτιστη του καιρού τους ώρα, στην λήθη τους

Την απεμπόλησε η τύχη, χτυπώντας την με τα μακριά, μυτερά της δεκανίκια και ξεριζώνοντας τον απογυμνωμένο από συμπόνια σκελετό της.

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.

Την έκαψε ο ήλιος με την υπερβολή της ζεστασιάς και την αδιάκοπη επιμονή του

Την κατακερμάτισαν οι νηρηίδες για να κλέψουν την λάμψη της και να την φορέσουν στο σώμα τους

Την γέμισε αρμύρα η θάλασσα που την πλημμύρισε εξαιτίας της αλτρουιστικής της διάθεσης για να την προστατέψει

Την κλόνισε η επιμονή των δένδρων που την στερέωναν να αποδεσμευτούν από τις σταθερές, παντοτινές ρίζες τους.

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.

Ήταν δύναμη, παρηγοριά,  καταφύγιο

Ήταν νυμφοστόλιστη, ασημοντυμένη, φεγγαρόστρωτη

Ήταν στολισμένη με τ' άρωμά σου και τη μουσική από δυο ασύμμετρα δοξάρια βιολιού

Ήταν δική σου, δική μου, δική μας. Ήταν για 'σένα, για 'μένα, για 'μας.

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.

Μονάχα κάνα δυο ξεχασμένα απομεινάρια της, που διαιωνίζουν την αιώνια του συναισθήματος "αδυναμία"

Μονάχα τίποτα πεταμένα αντικείμενα, ερείπια, συντρίμμια και σκόνη

Μονάχα η εξαφάνιση του είδους μας που αποκαλύπτει τη γύμνια του τόπου μας και την αποτρόπαια ύπαρξή μας

Μονάχα το μισόκλειστο, ύπουλο μάτι της νικήτριας πια λησμονιάς: Για 'σένα, για 'μένα, για 'μας. 

Δεν σ' είχα δει ποτέ μου από κοντά...

  Δεν σ' είχα δει ποτέ μου από κοντά... Πάντα φοβόμουν, από ένστικτο ίσως πριν βεβαιωθώ, μη σε δω τυχαία. Μονάχη σου ή με παρέα: Του πιο επίδοξου και μεγαλύτερού σου "θαυμαστή"... Αλλά φαίνεται το "γλίτωσα". Ήταν πράγματα για τα οποία ευχαρίστησα το Θεό, μες στην ατυχία και την καταφρόνια μου. Χθες όμως, περπατώντας μέσα στις σκέψεις και το σκοτάδι, σήκωσα μια στιγμή το βλέμμα μου μην πέσω πάνω σου και τότε σε είδα. Με τα μακριά σου μαλλιά αφημένα κάτω και κάτι μαύρο που φόραγες... Είχα ψάξει για 'σένα όσο περισσότερο μπορούσα... Μέχρι που σου μίλησα, κι εύχομαι τώρα να μην σου είχα μιλήσει ποτέ μου μ' εκείνα που έμαθα. Κι ήταν πολύ γελοίο, τραγελαφικό ν' ακούω για μένα την ίδια σαν να μην είμαι εγώ. Και μ' αυτά τα συγκεκριμένα που ακούω να προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ήταν απ' τα πολλά γελοία, στα οποία τελικά συνήθισα...
  Έστρεψα γρήγορα το βλέμμα μου, δεν ξέρω καν αν με είδες κι εσύ. Κι ύστερα με προσπέρασες... Γύρισα και σε κοίταξα, με φόβο μήπως με καταλάβεις. Ποτέ μου δεν είχα πει κάτι κακό, που θα 'ταν ίσως παράλογο, για 'σένα. Θα μπορούσα να σε μισώ, να εύχομαι να μην υπήρχες, μα δεν θα 'χε νόημα... Έτσι, απλά παρακολούθησα όσα στοιχεία είχα απ' την ζωή σου και προσπάθησα να καταλάβω τι αισθάνεσαι. Έμαθα μέχρι και την άποψή σου για μένα, που ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει, εφόσον "ενισχύθηκε" και επιβεβαιώθηκε πια από τρίτους; Και τελικά, δεν έχει σημασία τι πιστεύεις για μένα ή τι πιστεύω για 'σένα. Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Κι όλα αυτά τα σκεφτόμουν και εκείνη τη στιγμή που σ' έβλεπα ν' απομακρύνεσαι. Μπορούσα να ακούσω ολοκάθαρα το γέλιο σου, κάτι σου φώναζαν οι φίλες σου και πάλι απ' την αρχή! Γιατί να μην γελούσες άλλωστε; Φαινόσουν σίγουρα ευτυχισμένη...
  Κι ύστερα έφυγες. Και έφυγα και 'γω, προσπαθώντας σκληρά να αποφύγω τους όποιους συνειρμούς. Ατελέσφορη βέβαια προσπάθεια, περιττό να το πω. Μπορεί και όλα αυτά να τα διαβάσεις, όπως διάβασες και άλλα χωρίς να έχω ιδέα! Μα, στ' αλήθεια, δεν με νοιάζει... Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργοι, μερικοί περισσότερο, και κανείς δεν μπορεί να καταλογίσει σε κάποιον ευθύνες για τα συναισθήματα. Κάποιο πεπρωμένο, κάποια μεροληπτική ίσως ειμαρμένη θέλησε να γίνει έτσι. Χάρη σ'αυτήν την απόφαση βέβαια κάμποσοι δυστύχησαν, στην συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω όλοι εκτός από 'σένα!, μα, τι να γίνει, κανείς δεν θα τ'αλλάξει ούτε θα γυρίσει πίσω τον χρόνο. Που και να τον γύριζε, τίποτα δεν θα γινόταν διαφορετικά. Και δεν μπορώ εγώ βεβαίως να μιλώ για 'σένα, χωρίς να ξέρω πόσο εσύ έχεις δυστυχήσει στη ζωή σου και πόσες πίκρες έχεις δοκιμάσει. Δεν μπορώ να κρίνω το πόσο μπορείς ν' αγαπάς, χωρίς εσύ τελικά να το διαλέγεις. Δεν μπορώ να σε κρίνω ούτε καν γνωρίζοντας τη δική σου άδικη κριτική για μένα, χωρίς να γίνω κι εγώ ένα μ' όλες και όλους εσάς που κολλάτε στην επιφάνεια και τα στερεότυπα. Και, φυσικά, δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς αισθάνεσαι, ούτε μια γενική ιδέα μπορώ να 'χω, χωρίς να έχω ακούσει ποτέ τη ίδια τη φωνή σου και μία έστω σου πρόταση. Μπορώ μονάχα να σε κοιτάξω και να μιλήσω για την ομορφιά, που σίγουρα θα 'μουν άκρως υποκειμενική αν δεν έβλεπα. Μπορώ να λυπηθώ που έκανες κάποιον να κλάψει και να πονέσει, χωρίς να πω πως φταις ή πως φταίει, και να ευχηθώ να 'ταν τα πράγματα διαφορετικά για όλους μας.
  Δεν σ' είχα δει ποτέ μου από κοντά. Κι αν με ρωτούσες τώρα, θα 'λεγα πως σ' ευχαριστώ που υπάρχεις. Γιατί, χωρίς να το ξέρεις μα δεν έχει σημασία, μου άνοιξες τα μάτια και μ' έκανες να καταλάβω πράγματα που, όσο βλοσυρά κι ανάρμοστα κι αν είναι, είναι η αλήθεια, που υψώνεται μπροστά μου σε όλο της το μεγαλείο! Ποτέ μου δεν σ' είχα δει από κοντά. Μα ποτέ μου δεν προσπάθησα να σ' αγνοήσω. Κοίταξα ευθεία μπροστά, σε 'σένα, σ' έβαλα απέναντί μου και τ' αντιμετώπισα. Χωρίς να εθελοτυφλώ, χωρίς να αποποιούμαι της ζήλιας ή εκείνης της γεύσης πικρίας στο στόμα. Με 'σένα βέβαια, να το παραδεχτώ κι αυτό, έχασα καμιά φορά την ψυχραιμία μου. Προσπάθησα όσο περισσότερο μπορούσα να μην αναλωθώ σε παράλογα λόγια και ψευτοθυμούς, και ως επί το πλείστον τα κατάφερα. Λίγες φορές ήταν που θόλωσα, γιατί είμαι άνθρωπος με αδυναμίες. Όλες τις υπόλοιπες, αμερόληπτα, ψύχραιμα και στωικά, κοίταξα κατάματα τη νέα κατάσταση, φοβήθηκα και το παραδέχτηκα, ζήλεψα και το παραδέχτηκα, ακόμη και συγκρίθηκα και το παραδέχτηκα. Κι ύστερα το αποδέχτηκα, μάλλον το συνήθισα πια, κι ευχήθηκα απλώς να μην βγει κι άλλος "χαμένος" από αυτήν την ιστορία. Δυστυχώς, μάλλον βγήκε, κι ούτε γι' αυτό όπως είπα μπορούσα να σου καταλογίσω ευθύνη...
  Έτσι, συνεχίζει ο καθένας μας τη ζωή του, κάνοντας τις επιλογές του και υπηρετώντας την ίδια τη μοίρα του, χωρίς κανείς μας να ξέρει τι θα συμβεί αύριο ή το επόμενο λεπτό. Δεν σε είχα δει ποτέ μου από κοντά... Χθες έγινε κι αυτό, για να επιβεβαιωθώ ίσως πως πράγματι υπάρχεις...

Αιθεροβάμονες...

Δεν είστε άλλο παρά απλοί αιθεροβάμονες...

Νομίζετε πως ταξιδεύετε ψηλά, στον ουρανό

Πιστεύετε πως όλα θα τα καταφέρετε με αμελητέα προσπάθεια

Επιμένετε στην ψευτοεπανάσταση της γενιάς σας

Ατενίζετε τη ματαιοδοξία των προηγούμενων

Και νομίζετε πως είστε και ρεαλιστές!

Δεν είστε άλλο από μια απλή καταστρατήγηση του ονείρου

Αναζητάτε τάχα το τέλειο σύστημα, για να καλύψετε τις δικές σας αδυναμίες

Βαθιές, σαν κόψιμο από μαχαίρι ενός χασάπη στο άδειο σας κρανίο 

Φαινομενικά αντιφατικές με τις ρηχές σας αντιληπτικές ικανότητες

Τις άγνωστες μέχρι και στους υποκινητές τους "ιδεολογίες"

Και τα επιφανειακά σας "κινήματα"! 

Πορείες, βανδαλισμοί, καταστροφές

Κρίμα στην μάνα που σας γέννησε! 

Κρίμα στο τσιμέντο αυτής της χώρας που σας κουβαλά

Στην βρώμική της ράχη, κρίμα στα λόγια που χαραμίζονται στο στόμα σας

Κρίμα στα σχολεία που ανέχονται την αηδία και την υποκρισία σας

Κρίμα στο οξυγόνο που σπαταλά η ανασφάλεια και τα κόμπλεξ σας!

Δεν είστε άλλο παρά απλοί αιθεροβάμονες...

Ασχημαίνετε τον ουρανό ακόμη και με τη σκέψη των βημάτων σας

Και συνεχίζετε εις τους αιώνας των αιώνων το "σωτήριο" 

- Κατά την κρίση σας - 

Και "δικαιωτικό" - κατά την ανοησία σας! - έργο

Λέξη σωστή στο στόμα δεν αρθρώνετε, και θέλετε ν' αλλάξετε τον κόσμο! 

Δεν είστε άλλο παρά απλοί αιθεροβάμονες... 

Κι ακόμη κι όσοι σας περιγελούν, κουράστηκαν ν' ακούν τις ασυναρτησίες σας

Χείριστοι των χειρίστων, απαράδεκτοι απ' τους πολλούς

Κι είναι η προβλεψιμότητά σας ακριβώς σαν κι εσάς:

Περπατά - ή νομίζει πως το κάνει - στο κενό του αέρα

Και αναμασά τις ίδιες καραμέλες για άδικα συστήματα, επαναστάσεις και ψευτοαναβρασμούς... 

Ευχαριστήριο.

Κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό. Τον ευχαριστώ, κι αυτή μου η ευγνωμοσύνη είναι αληθινή και τίμια, ακόμη κι αν καμιά φορά παραλείπω να την εκφράσω. Κάθε νύχτα μυστικά, από μέσα μου, προσεύχομαι σ' Εκείνον, για να προλάβω να ξυπνήσω και το επόμενο πρωί. Και Του είμαι ευγνώμων όχι μόνο γιατί με τόσα πάθη και τόσους σταυρούς που μου 'χει δώσει να σηκώσω μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο της ζωής, όχι μόνο γιατί με τον δικό μου κολοσσιαίο Γολγοθά μ' έχει πικράνει τόσο ώστε να μετουσιωθεί η ατελείωτη θλίψη σε πνευματική ενάργεια και πείρα και να ανααυτοδημιουργηθώ με τη βοήθεια και την καθοδήγησή Του, όχι μόνο γιατί με την ατυχία, ή μάλλον κακοτυχία που μου χάρισε, ενισχυμένη με την υστεροβουλία των ανθρώπων, πυροδοτήθηκε η γνώση, το "μάθημα" και η υπομονή, όχι μόνο για την στωικότητα που έμαθα να υπηρετώ και να υπακούω για όλη μου τη ζωή εξαιτίας του εσωτερικού, μαρτυρικού και πολλαπλού θανάτου μου, μα και γιατί τελικά είμαι στ' αλήθεια τυχερή και στ' αλήθεια "προικισμένη" κι "ευνοούμενη", που μπορώ και υφίσταμαι την αδικία της αιωνιότητας και του περάσματός της, μ' έχει, πραγματικά, Εκείνος στο πλευρό Του, στα δεξιά Του, και νιώθω σιγουριά, αν όχι ασφάλεια, χάρη στην επιδέξια διδαχή και την μεθόδευσή Του, και νιώθω επίσης πεφωτισμένη με τύχη, αμέτρητη και ανιδιοτελή τύχη και με την εύνοια Εκείνου, που ανοίγει τα μάτια μου κάθε μέρα όλο και περισσότερο και με βοηθά να πλησιάσω πιο κοντά Του. Κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό, που με προστατεύει με τον δικό Του, επιδέξιο τρόπο και εξασφαλίζει την ύπαρξη και την ευτυχία μου. Τον ευχαριστώ.

*Οξύμωρο, θα έλεγε κανείς, σε συνδυασμό με την προηγούμενη ανάρτηση. Φταίει η σύγχυση... 

Ο Θεός το επιτρέπει...

Ο Θεός το επιτρέπει να ριζώνει στη ζωή μας η αδικία σαν κενοτάφιο προς τιμήν του αγνώστου πεπρωμένου,

Ο Θεός το επιτρέπει να μας σφαλιαρίζουν τα όνειρα, να σπάνε σαν τον καθρέφτη της σοφίτας που βαρέθηκε ν' αντανακλά τη σκόνη και το τίποτα,

Ο Θεός το επιτρέπει να ρέουν ώρες ατέλειωτες τα δάκρυά μας: Έτσι γίνονται τα μεγαλύτερα ποτάμια που διαπερνούν την κόλαση,

Ο Θεός το επιτρέπει να μένουμε μόνοι μας, ν'απελπιζόμαστε, να λησμονούμε. 

Ο Θεός το επιτρέπει να δέρνουν τις μανάδες μας, να αρρωσταίνουμε, να πεθαίνουμε,

Ο Θεός το επιτρέπει να πεινάνε τα παιδάκια, να βρωμάνε τα πατώματα που γέρνουν το βράδυ να κοιμηθούν, να ματώνουν απ' τα σίδερα τα χέρια τους,

Ο Θεός το επιτρέπει να φεύγουν οι αγαπημένοι μας άνθρωποι στα σκοτεινά φαράγγια μιας άλλης - κανείς δεν μας λέει ότι θα 'ναι καλύτερα - ζωής,

Ο Θεός το επιτρέπει να κοιταζόμαστε πια με την φωτογραφία του τάφου τους και τα μαραμένα λουλούδια του νεκροταφείου. 

Ο Θεός το επιτρέπει να μας μισούν, να μας πατάνε κάτω, να μας φτύνουν, 

Ο Θεός το επιτρέπει να μας σκοτώνουν, να μας δείχνουν με το δάχτυλο, 

Ο Θεός το επιτρέπει να χάνουμε την πίστη μας, να στριγκλίζουμε προσευχές και να κλείνει τ' αυτιά του,

Ο Θεός το επιτρέπει να μένουμε μόνοι μας, να απελπιζόμαστε, να λησμονούμε. . .

"Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο" - Νίκος Εγγονόπουλος

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
Όχι-όχι-μιαν απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

Νά ελπίζης-να ελπίζης πάντα-πώς ανάμεσα εις τους
ανθρώπους.
-που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία»-
θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους 

που τους διέπει καλωσύνη-πόθος ευγένειας-ηρεμία.

Ίσως όχι πολλές-ίσως νασ’ άτυχος : καμμία-
τότες εσύ προσπάθησε να γενής καλλίτερος
είς τρόπον ώστε να έρθη κάποια σχετική ισορροπία

Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου-τώρα πια-με τι γλυκειά γαλήνη
προσμένεις ναρθ’ η ώρα να ξαπλώσης στο παρήγορο του
θάνατου κρεββάτι.

...Να κλάψει στα πόδια της...

Ένας άνδρας πήγε σ' ένα απ' αυτά τα "σπίτια", πήρε μια γυναίκα,
μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,
γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει
να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,
"εδώ έρχονται για άλλα πράγματα", οι άλλοι απ' έξω δώσ' του χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά
άνοιξαν, και τον διώξανε με τις κλοτσιές - ακούς εκεί διαστροφή
να θέλει, λέει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.
Εκείνος έστριψε στη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.
Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θα 'ρθει η αναπότρεπτη ώρα,
μια νύχτα, που θα νιώσει με τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ' την πιο βαθιά, την πιο
μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άνδρα να κλάψει στα πόδια της.

         Απόσπασμα από την "Καντάτα" του Τ. Λειβαδίτη.          
(πρόκειται για καταπληκτικό έργο, μην παραλείψετε να το "χωρέσετε" στη ζωή σας)

Στωικότητα.

Ημείς οι στωικοί κάνομεν υπομονήν εφ' όλον τον βίον που ζώμεν

Ήμεθα ευλαβείς στας υποσχέσεις μας, όταν τες κάνομεν

Πλησίον μας κρατώμεν εν κερί ίσον ακριβώς προς του αναστήματός ημών

Και αγαπώμεν όλας τας εν γένει αρετάς και τας εκ φύσεως ιδιότητας των συνανθρώπων.

Επεί οι καιροί ου μενετοί εισί, αποκαλύπτομεν τα λάθη και τα πάθη μας

Και προσευχόμεθα ίνα εξιλεώσει ημάς ο Κύριος.

Μετά περιπαθείας περισσής ποιούμεν την τρυφερότηταν και την στοργήν

Προς όλους αδεκάστως τους δικούς μας

Μα είπερ ποτέ και άλλοτε και είπερ τις και άλλος

Αγαπώμεν έναν άνθρωπον, εάντε δυο.

Ουκ έστι η προς τινάς επιμέλειά μας απόρροια φειστικοτέρας μεροληψίας

Αλλ' ημείς ευσπλαχνιζόμεθα το αδικότερον βέλτιον

Και ατενίζομεν την καρδίαν των ανυπομόνων άμεινον!

Εάν μόνον εστί η ημετέρα υπομονή αρκετή...

Μια τελευταία νύχτα με "κάποιον που πέρασε"...

  Απόψε είναι το τελευταίο βράδυ που 'μαστε μαζί. Κοιτάζω το κενό και τα δάκρυα τρέχουν... Κλαίω όχι για 'σένα, ούτε καν για μένα. Κλαίω γιατί φοβάμαι τις στιγμές που σβήνουν. Κι υπήρχαν μέρες που ένιωσα στ' αλήθεια σαν...ερωτευμένη! Πως επιτέλους ζω κάτι ωραίο, και δεν θα 'ρθει πάλι καμιά απροσδόκητη ιατρική απόφαση να μου τα χαλάσει όλα και να μου θολώσει το μυαλό και την υπομονή... Δεν μπορεί να 'ρθει κι άλλη ατυχία να μου πάρει ό,τι βρήκα! Και υπό αυτή την έννοια, δεν ήρθε ναι... Η ατυχία είμαι εγώ προσωποποιημένη όμως! Και το δικό μας "ωραίο", όπως πολλά άλλα άλλωστε, μάλλον φτάνει στο τέλος του... Κι εγώ πώς να κλείσω μάτι; Θυμάμαι που με πρωτοφίλησες... Λάτρεψα 'κείνη την πρώτη στιγμή το φιλί σου μαζί με την νέα αρχή που κουβαλούσε! Θυμάμαι που με σήκωσες στα χέρια σου και με γύρισες σβούρες... Με το άσπρο μου φόρεμα και το καλοκαίρι στα μαλλιά μου! Κι ήμουν και τότε στ' αλήθεια χαρούμενη!  Θυμάμαι όταν πρωτοκοιμηθήκαμε μαζί... Σ' αγκάλιασα γιατί φοβόμουν και μου χαμογέλασες. Και τώρα... θα παρακολουθώ πια όλη σου τη ζωή σε φωτογραφίες, όπως κάποτε σ' έβλεπα να κοιμάσαι δίπλα μου ανασαίνοντας σιγανά... Και ενώ εσύ ανυποψίαστος ακόμη κοιμάσαι, εγώ μένω να ακούω τα τραγούδια μας και να αναρωτιέμαι: Πού πηγαίνει το πάθος; Πού πηγαίνει ο ενθουσιασμός; Πώς χάνονται έτσι τόσες στιγμές; Γιατί να γίνουμε έτσι; Με έκανες χαρούμενη και σ'έκανα χαρούμενο. Με στενοχώρησες και σε στενοχώρησα. Θα σε πληγώσω και θα πληγωθώ κι εγώ μαζί. Κι ύστερα τι; Τι θα μας ενώνει, δύο μήνες και κάτι; Πέντε βράδια και δέκα Σάββατα; Τι θα μείνει από 'μας; Που δεν προλάβαμε πολλά... Τι; Κι ύστερα σκέφτομαι κι άλλα... Εγώ φταίω; Έστω και ακούσια; Εσύ έφταιξες πουθενά; Τι φταίει τέλος πάντων; Κι αν φταίω, ποιος μπορεί να με κατηγορήσει για όσα νιώθω; Ποιος, για τις κατάρες που μια ζωή θα κουβαλάω ή θα με κυνηγούν;

  Μερικά πράγματα, καστανά μου μάτια, απλώς δεν πετυχαίνουν. Κι όσο κι αν προσπαθούμε, αν δεν το θέλει η μοίρα δεν θα πετύχουν. Όχι πως ταιριάζαμε ή ήσουν ο ένας για μένα, τίποτα απ' αυτά. Απλά δυο άνθρωποι βαμμένοι στο κόκκινο του πάθους. Γι' αυτό με πνίγουν οι στιγμές μας, ένας κόμπος στο λαιμό μου που δεν λέει να λυθεί. Και όσο κι αν δεν το περίμενα, το τέλος μας αυτό, του οποίου σαν φαίνεται εγώ είμαι κριτής, με διαλύει. Με ισοπεδώνει. Με αποτελειώνει. Όσο κι αν δεν το περίμενα, το τέλος μας αυτό δεν μπορώ να το αντέξω και να σου το ανακοινώσω. Πώς να σε κοιτάξω - χθεσινέ μου έρωτα! - και να σου πω πως τελείωσε; Σιχαίνομαι λίγο τον εαυτό μου, γιατί οι "δικαιολογίες" μου μου θυμίζουν 'κείνες που άκουσα τόσο ανάρμοστα κάποιους μήνες πριν! Κι ίσως εγώ να μην είμαι και τόσο άδικη, μα πάλι, δεν είμαι εγώ για τέτοια! Κι ούτε για τίποτα δεν ήμουν, αναρωτιέμαι καμιά φορά αν άξιζε όλο αυτό! Δεν ξέρω πόσο θα σου κοστίσει, ή ακόμη κι αν εγώ η ίδια θα το μετανιώσω, αυτό που ξέρω είναι πως, αυτή τη στιγμή το νιώθω πιο πολύ από ποτέ, τελείωσε. Και μάλλον είσαι κι εσύ απλώς κάποιος που "πέρασε"... Όπως και άλλα άτομα που αγάπησα πολύ, όμως πέρασαν γρήγορα και δεν πρόλαβαν τα συναισθήματα να ριζώσουν. -Γιατί ακόμη κι όταν μετά από πολλή πίκρα και δυστυχία καταφέρνεις να νιώσεις ένα είδος τέλος πάντων χαράς και ενθουσιασμού, έρχεται κάποιος να σου πει: Όχι! Δεν έχει τέτοια τώρα, κάνε κάτι γιατί πεθαίνεις! Άσε τις χαρές κατά μέρους! Κι άντε πάλι απ'την αρχή... - Τέλος πάντων, εσύ πέρασες κι όπως φαίνεται... τελειώνεις.  Και λυπάμαι για πολλούς λόγους: Επειδή λυπάμαι τον εαυτό μου και φοβάμαι, γιατί βλέπω πως δεν αντέχω τίποτα και ο καιρός περνάει, επειδή λυπάμαι για το αν θα σε στενοχωρήσω πολύ ή έστω και λίγο, επειδή νιώθω τύψεις γιατί ήσουν μία από τις σχέσεις που δεν φέρθηκα "τέλεια", επειδή έχω συνηθίσει ίσως εγώ να αγαπάω και να τα δίνω όλα και οι άλλοι να με προδίδουν, και τώρα αποσυντονίζομαι! Αλλά λυπάμαι και γιατί αγάπησα το αμήχανό σου βλέμμα όταν γνώρισες τη μητέρα μου, αγάπησα το χέρι σου όταν αναζήτησε το δικό μου στο κρεβάτι σου, αγάπησα τα μάτια σου όταν με ευχαριστούσαν που ήρθα, αγάπησα το όνομά σου που πολύ πριν σε συναντήσω είχα λατρέψει! Λυπάμαι γι' αυτούς και για χίλιους δυο άλλους λόγους και πιο πολύ λυπάμαι γιατί ποτέ δεν θα μάθεις πόσο λυπάμαι! Αλλά στ' αλήθεια δεν έχω άλλη επιλογή... Το δικό μας "ωραίο" θα τελειώσει αύριο... Μερικά πράγματα, καστανά μου μάτια, απλώς δεν πετυχαίνουν. Λυπάμαι... 

Ποιος θα την καταλάβει εκείνη...;

Σήμερα βοήθησε ένα ζευγάρι να ξαναείναι μαζί.

Έδωσε ευτυχία σε μια κοπέλα!

Θύμισε πολλά σε ένα αγόρι...

Κάτι της θύμιζαν οι δυο αυτοί,

Ίσως γι'αυτό να επέμεινε τόσο...

Σήμερα βοήθησε ένα ζευγάρι να ξαναείναι μαζί!

Τους είπε πως είναι άδικο να χάνεις τ' άλλο σου μισό,

Τους "μάλωσε" που δεν λέγαν ένα "γεια",

Τους βοήθησε να δουν όσα έκρυβαν τα βλέμματα...

Κι ένιωσε πολύ περήφανη γι' αυτό...

Σήμερα γνώρισε μια κοπέλα που της θύμιζε την ίδια,

Και προσπάθησε να της δώσει όλα όσα εκείνη δεν είχε...

Και τώρα - περίεργο και παράδοξο - 

Ένιωσε η ίδια άδεια! 

Μα, τι παράξενη που 'ναι και δαύτη!

Με τίποτα δεν ησυχάζει...!

Καλά τα λέει η μητέρα της... 

Πάντα "καλά" τα έλεγε... 

Σκέφτεται, που λέτε, πως, ναι, βοήθησε έναν έρωτα,

Μα 'κείνη ποιος θα την βοηθήσει...;

Ποιος θα ξεμπλέξει επιτέλους τους χιλιάδες ιστούς

Που υφαίνουν οι αράχνες των αναμνήσεων στην καρδούλα της;

Ποιος θα της δείξει ένα έστω βήμα για τον δρόμο

Που θα την οδηγήσει στο φως και στην διαύγεια της τελικής απόφασης;

Εκείνη την απόφαση δεν μπορεί με τίποτα να την πάρει... 

Και δεν έχει άδικο, θα 'λεγε κανείς.

Ακούει την ανάσα κάποιου που είναι δίπλα της

Και πώς να του μιλήσει; Τι να του πει;;

Θα νιώθει τύψεις κι ενοχές για πάντα!

Δεν τ'αντέχει και σφίγγεται η καρδιά της ολονέν και περισσότερο... 

Και ξαφνικά οι ίδιες της οι αντιλήψεις

Στρέφουν τα "όπλα" ευθεία στις πράξεις της!

Της τρυπούν με μακριά ακόντια τις σκέψεις

Και της υπενθυμίζουν πως αργεί... 

Και δεν της βγαίνει σε καλό αυτή η -ακούσια ίσως -καθυστέρηση... 

Ξαφνικά όλοι έχουν σιωπήσει και περιμένουν να δουν τι θ'αποκριθεί η ίδια... 

Ξαφνικά έχει σιωπήσει και 'κείνος δίπλα της...

Την κοιτάζει με τα καστανά του μάτια -ανυποψίαστα μάτια-

Και την περιμένει να απαντήσει

Με τα χείλη της... 

Σε μιαν ερώτηση που ίσως μόλις έχει κάνει,

Ή σε μια δήλωση που περιμένει ανταπόκριση... 

Ποιος θα την βοηθήσει λοιπόν εκείνη;

Ποιος θα την ξεμπλέξει από τις κλωστές που έχει μπερδευτεί; 

Ποιος θα την πιάσει απ' το χέρι για να τη σηκώσει

Απ'το γκρεμό του ψέματος που γλιστράει;

Ποιος θα σπάσει τη σιωπή των γύρω της που προσμένουν επίμονα απόκριση;

Ποιος έστω θα ακούσει κάτι απ' τη δική της σιωπή...;

Εκείνη... ποιος θα την καταλάβει εκείνη;;

Σε φοβάμαι.

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι τον αέρα που αναπνέεις και είναι αλλιώτικος

Φοβάμαι τον αέρα που εμπνέει λήθη και νέες αρχές

Σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι το χώμα που πατάς και δεν έχει τα χνάρια μου δίπλα στα δικά σου

Φοβάμαι το χώμα που οδηγεί σε καινούρια ταξίδια

Σε φοβάμαι. 

Μη μου μιλάς, σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι τις λέξεις που λες και σκοτώνουν τις σκέψεις μου

Φοβάμαι τις λέξεις που δεν λένε παραμύθια, μα κουβέντες κυνικές

Σε φοβάμαι. 

Φοβάμαι το πρόσωπό σου που φαντάζει σκοτεινό κι αλλιώτικο

Φοβάμαι το πρόσωπο που κοιτάζει αφηρημένα κι αδιαφορεί

Σε φοβάμαι. 

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι. 

Σε φοβάμαι γιατί σ'αγαπάω και φοβάμαι πια την αγάπη

Φοβάμαι την αγάπη που δεν έχει γυρισμό

Σε φοβάμαι.

Σε φοβάμαι γιατί φοβάμαι μη μου κάνεις κι άλλο κακό

Φοβάμαι το κακό που θα θυμάμαι για πάντα

Σε φοβάμαι. 

Μη μου μιλάς, σε φοβάμαι. 

Σε φοβάμαι γιατί σε νοιάζομαι και φοβάμαι μην πάθεις τίποτα

Τίποτα κακό - και πως ν' αντέξω μετά να το μάθω; 

Σε φοβάμαι. 

Σε φοβάμαι γιατί φοβάμαι μη μου πούνε μια μέρα πως σου συνέβη κάτι

Φοβάμαι το "κάτι" που θα αγγίξει μία τρίχα σου 

Σε φοβάμαι, σε φοβάμαι, σε φοβάμαι. 

Δεν σου μιλώ πια γιατί σε φοβάμαι. 

Ούτε για 'σένα κλαίω, ούτε για μένα

Κλαίω γιατί φοβάμαι

Δεν σου μιλώ πια γιατί σε φοβάμαι. 

Γι' αυτό συγχώρα με και φύγε μακριά μου

Φύγε και θυμήσου με μόνο κάτι κρύα βράδια που θα 'σαι μόνος σου

Βλέπεις, πιο πολύ απ' όλα, εσένα φοβάμαι.

Το στίγμα που "ουκ ρει"...

  Ο Ηράκλειτος έλεγε "Τα πάντα ρει". Κι είναι μάλλον αλήθεια. Όχι από την άποψη ότι κάποια πράγματα δεν μένουν αμετάβλητα, διότι όλοι νομίζω παραδεχόμαστε πως είναι μερικά αισθήματα ή μερικοί δεσμοί που δεν αλλάζουν. Ωστόσο όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε, θέλοντας και μη, πως οι εποχές αλλάζουν, οι καταστάσεις αλλάζουν, τα δεδομένα αλλάζουν. Τα πάντα τελικά αλλάζουν και μας αφήνουν με την ίδια άναυδη έκφραση, το ίδιο απορημένο βλέμμα, την ίδια αυτή ανάρμοστη ματιά.
  Καθώς λοιπόν οι καιροί περνούν, καθώς ζούμε την κάθε μέρα και παίρνουμε αποφάσεις, ίσως και επειδή αισθανόμαστε κάποια πράγματα, "λάθος" ή "σωστά", αφήνουμε το δικό μας στίγμα. Στίγμα σ' εκείνους που μας ξέρουν και γνωρίζουν για 'μας πράγματα, στίγμα σ' εκείνους που δεν μας ξέρουν ούτε στο ελάχιστο και τέλος, στίγμα σ' εκείνους που πρόσφατα μπήκαν στη ζωή μας και προσπαθούν να μας μάθουν με τον καιρό. Δυστυχώς όμως έρχεται, για μερικούς τουλάχιστον από 'μας, μια μέρα που κοιτάζουμε τι έχουμε κάνει τον τελευταίο καιρό, ή τέλος πάντων για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, και δεν είμαστε καθόλου ευχαριστημένοι με τις αποφάσεις και τον εαυτό μας. Και δεν αναφέρομαι σε "λάθη"... Είμαστε άνθρωποι και σίγουρα κάνουμε κάποια στιγμή λάθη. Μιλώ για το στίγμα εκείνο που έχουμε τελευταία αφήσει, και δεν μοιάζει καθόλου μ' εκείνο που φανταζόμασταν για 'μας... Και τότε; Τότε είναι καιρός για την δυσκολότερη ίσως ενέργεια που μπορεί κανείς αυτοβούλως να κάνει: Να πάρει μία απόφαση. Όταν μάλιστα η απόφαση αυτή τον πονάει και τον πληγώνει. Γιατί... μερικές φορές το σωστό είναι ταυτόχρονα και το δυσκολότερο και σκληρότερο.
  Αισθάνομαι καμιά φορά πως δεν υπάρχουν τρόποι να εκφράσω την θλίψη, την νοσταλγία, την πίκρα, ή τα όποια συναισθήματά μου. Οι άνθρωποι που κάνουν υπομονή, συνηθίζει να μου λέει ένας καθηγητής μου, είναι επικίνδυνοι. Και για τον εαυτό τους και για τους γύρω τους. Κι είναι αλήθεια. Καμιά φορά λέω πως φοβάμαι: Φοβάμαι τους ανθρώπους. Κυρίως 'κείνους που αγαπάω, τους φοβάμαι όσο τίποτα! Φοβάμαι την τύχη, φοβάμαι την "μοίρα", το παραδέχομαι! Φοβάμαι τον κόσμο κι όλα όσα κουβαλάει και με τυραννάνε, φοβάμαι για το μέλλον, φοβάμαι για την καρδιά και τη ζωούλα μου. Τα φοβάμαι όλα αυτά και τα φοβάμαι πολύ. Μα πιο πολύ, μερικές φορές, φοβάμαι τον εαυτό μου. Φοβάμαι τα λόγια που λέω, ακόμη κι αυτά που σκέφτομαι. Φοβάμαι τις αμαρτίες που καμιά φορά έστω και φαντάζομαι στις σκέψεις μου πως θα μπορούσα, αν είχα την ευκαιρία να κάνω... Είναι σαν να μην σκοτώνεις κάποιον επειδή δεν έχεις τα μέσα, αλλά να είσαι σίγουρος, ακόμη και στις σκέψεις σου, ότι αν μπορούσες θα το έκανες! Δεν είναι σχεδόν η ίδια αμαρτία κι αυτό; Καμιά φορά στ' αλήθεια αφήνω τον εαυτό μου άναυδο με εκείνα που θα μπορούσα, θα έφτανα σε σημείο να κάνω... Και δυστυχώς δεν το κάνω αυτό μόνο στον εαυτό και τη συνείδησή μου, μα αυτά τα "αμαρτήματα" - ίσως όχι όλα, μα μερικά σίγουρα - τα  καταλαβαίνουν σίγουρα κι οι γύρω μου. Κι αυτό τελικά είναι το στίγμα που τους αφήνω από μένα... Μαζί και μ' άλλα, "καλά" πράγματα, μα τα καλά ξεχνιούνται πάντα μπροστά στα "άσχημα". Και τις περισσότερες φορές δεν είμαι καθόλου περήφανη γι' αυτό το στίγμα. Και τελικά, φοβάμαι πολύ περισσότερο ακόμη κι απ' τον εαυτό μου το βλέμμα αυτών των ανθρώπων, που, χωρίς να χρειάζεται τη φωνή τους, μου τρυπάει τα μάτια και μου φωνάζει πως καταλαβαίνουν.  Τα πάντα καταλαβαίνουν! Από στίγματα κι αμαρτήματα και σκέψεις "ανάρμοστες" μέχρι αισθήματα κι ανηφόρες και συγκρούσεις μέσα μας. Φοβάμαι αυτή τη ματιά, και αποφεύγω καμιά φορά να την αντικρίσω, επειδή φοβάμαι ακόμη πιο πολύ τα όσα φανερώνει. Φοβάμαι το στίγμα που αφήνω σε μερικούς ανθρώπους και την σιωπή που αυτοί μου αποκρίνονται.
  Ο Ηράκλειτος έλεγε "Τα πάντα ρει". Ωστόσο δεν ξέρω αν αλλάζει τελικά ποτέ αυτό το στίγμα που έχουμε αφήσει. Ό,τι κι αν ακολουθήσει... Και δεν είμαι από 'κείνους που πιστεύουν πως η πρώτη εντύπωση είναι που "μετράει", αλλά όσο να πεις εκείνα που θα αφήσουμε τον άλλον να καταλάβει για 'μας, ε, δύσκολο να τα ξεχάσει... Ο Ηράκλειτος λοιπόν μιλούσε για τις αλλαγές ορισμένων πάντα πραγμάτων και καταστάσεων, ακόμη κι αν αυτά τα ορισμένα τα όριζε "πάντα", κι εγώ αγωνίζομαι κάθε μέρα και με την κάθε σκέψη να μην αφήνω το στίγμα αυτό που αισθάνομαι πως αφήνω, σε συγκεκριμένα πάντα άτομα. Γιατί όσο δεν με νοιάζει η γνώμη 'κείνων που δεν με γνωρίζουν, τόσο με νοιάζει στ' αλήθεια πολύ η γνώμη όσων με ξέρουν ή προσπαθούν τώρα να με μάθουν... 

Το μεγαλύτερό μου λάθος...

Ανασαίνω αργά και κουρασμένα

Με την ανάσα μου θολώνει το τζάμι 

Θα 'γραφα κάτι, μα μου 'ναι αδύνατον να θυμηθώ

Γυαλί. 

Σαν σπάσει, λένε, δεν ξανακολλάει

Δεν πα' να ματώσεις τα χέρια σου

Να προσπαθείς να κολλήσεις το κάθε κομματάκι

Με αγάπη περίσσεια, να κοπείς

Σαν σπάσει, δεν ξανακολλάει. 

Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω τώρα την αλήθεια

Μπροστά μου ήταν τόσο καιρό μα την έδιωχνα πέρα

Κι αν έκανα ένα λάθος, σίγουρα αυτό θα 'ταν

Λάθος.

Σαν το κάνεις, λένε, δεν γυρίζει μετά πίσω

Δεν αλλάζει τίποτα, μένεις να μετανιώσεις 

Κι αν "διαλέξεις" να μάθεις απ' αυτό

Πάλι άμαθος κι ανυποψίαστος θα μείνεις 

Πάλι θα αγαπάς και θα συγχωρείς, όλα λάθος.

---

Λάθος συχγώρησα

Λάθος προστάτεψα

Λάθος φρόντισα

Λάθος χάιδεψα σαν φυλαχτό

Λάθος αγάπησα

Κι είναι ειρωνεία, στ' αλήθεια! 

Αν με ρωτούσες για κάτι το σωστό 

Θ' αποκρινόμουν σίγουρα για την δική μου αγάπη

Μα ήταν λάθος

Πιο λάθος απ' όλα... 

Γιατί...

Δεν κάνεις τίποτα σωστό με το να συγχωρείς αιώνια

Δεν δίνεις τίποτα στον άλλον από την αληθινή ζωή

Δεν του "μαθαίνεις" πως είναι τα πράγματα... 

Μονάχα του δίνεις τα πάντα

Και του αφήνεις και περιθώρια για αχαριστίες! 

Λάθος λοιπόν αγάπησα

Πιο λάθος δεν γίνεται! 

Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου έκανα

Και ζητάω πραγματικά συγγνώμη! 

Συγγνώμη, ναι! 

Γιατί στ' αλήθεια, 

Σου έκανα κακό... 

Δεν κέρδισες τίποτα με το να σ'αγαπάω

Ούτε έμαθες ν' αγαπάς

Ούτε γνώρισες την αλήθεια...

Κακό σου έκανα και σου ζητάω συγγνώμη. 

Λάθος μου ήταν από την πρώτη κι όλας στιγμή

Γιατί ποιον κοροϊδεύουμε;

Από την πρώτη κι όλας μέρα

Όλα λάθος ήτανε... 

Κάποια μου 'πε κάποτε 

Τι νόημα θα 'χε το σωστό χωρίς το λάθος; 

Γι' αυτό ίσως δεν μετανιώνω. 

Μα τώρα βλέπω την αλήθεια

Υψώνεται μπροστά στα κλειστά μου μάτια

Και έκανα, το βλέπω,  λάθος. 

---

Ανασαίνω αργά και κουρασμένα 

Πάω να θολώσω ξανά το τζάμι

Μα βλέπω μια μορφή πίσω του

Περπατάει. 

Σαν περπατάς, μου λέγανε, σε καταλαβαίνω από χιλιόμετρα!

Δεν πα' να είναι νύχτα

Ή να γυρίζεις το κεφάλι 

Εγώ σαν περπατάς ξέρω πως είσαι 'συ

Και με κλειστά τα μάτια! 

Κλείνω λοιπόν τα μάτια μου και βλέπω την αλήθεια

Γιατί όσα κι αν είδαν τ' ανοιχτά, πάλι δεν πήραν το μάθημά τους

Ίσως γιατί τελικά νόμιζαν πως ποτέ δεν είναι αργά 

Αργά. 

Τώρα ναι, είναι πια πολύ αργά

Αργά για να μην έχω κάνει λάθος

Αργά για να ζητήσω πια συγγνώμη

Αργά για να κολλήσω το γυαλί

Αργά και για να κατεβώ απ' το λεωφορείο... 

Θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί Σου...

Θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί Σου...
Να σε πάρω και να Σου δείξω την πόλη
Ίσως και να την ξέρεις, σίγουρα την ξέρεις...
Μα είναι κάτι δρόμοι που τους έφτιαξαν για 'μας τους δυο
Είναι κάτι παγκάκια που είναι δικά μας...

Θέλω μια νύχτα να βρέξει μόνο για 'μας...
Για 'Σένα και για μένα
Μονάχα αυτό, να Σου κρατήσω για λίγο το χέρι...
Και να σταθώ δίπλα Σου κάτω απ'τους καταρράκτες
Να αγγίξω λίγα λεπτά τα δάχτυλά Σου...

Αχ! Σε φαντάζομαι και Σ'έχω ανάγκη...
Περιμένω να μου χτυπήσεις το κουδούνι
Ή να δω τ' όνομά Σου στο τηλέφωνο...
Κι όσο τίποτα δεν ακούγεται, τόσο Σε χρειάζομαι
Μόνο για λίγο να περπατήσω δίπλα Σου, να θυμηθώ τ' ανάστημά Σου...

Δεν θα πω τίποτα...
Δεν χρειάζεται ν'ανταλλάξουμε λέξεις
Ούτε καν να με κοιτάξεις χρειάζεται...
Μόνο να μ'αγγίξεις για δευτερόλεπτα
Μόνο να Σε νιώσω, Σε παρακαλώ...

Και θέλω λίγη από τη μυρωδιά Σου...
Θεέ μου, κοντεύω πια να την ξεχάσω!
Έχω τόσο καιρό να Σ'αγγίξω...
Να Σε νιώσω. Να αισθανθώ το άρωμά Σου
Να Σε βάψω με κόκκινο χρώμα...

Μου 'ναι αυτά αρκετά...
Μα - τ' ομολογώ - φαντάζομαι τόσα άλλα
Θέλω να κολλήσεις για λίγο πάνω μου...
Σ' ένα πάρκο, στην πλατεία, στη μέση του δρόμου
Δεν έχει σημασία πού...

Κι ύστερα ας φύγεις ξανά...
Δεν με νοιάζει πια αν θα Σε ξαναχάσω
Θα μπορούσα να Σε χάνω κάθε μέρα...
Ξανά και ξανά και ξανά...
Και να Σε φαντάζομαι να κολλάς πάνω μου...

Ο διάλογος της αγάπης και της άγνοιας...

-Αγάπησες ποτέ σου κανέναν πολύ;
-Μια φορά, ναι.
-Και; Τι έγινε;
-Έφυγε.
-Και εσύ; Εσύ τι έκανες;
-Έκλαψα.
-Και η καρδιά σου; Τι έκανε η καρδιά σου;
-Έσπασε στα δύο.
-Κι ύστερα; Πες μου. Θέλω να μάθω! Δεν πόνεσες, δεν φοβήθηκες ύστερα;
-Ναι. Και πόνεσα και φοβήθηκα. Έκλαψα σου λέω, τι άλλω να σου πω;
-... Μονάχα μια φορά αγαπάμε;
-Δεν ξέρω. Ίσως και περισσότερες...
-Κι αν δεν αγαπάμε δεύτερη φορά, τι θα κάνεις εσύ;
-Τίποτα.
-Πως τίποτα; Τι θα κάνεις; Αγάπησες ήδη μια φορά. Δεν έχεις δεύτερη! Τι θα κάνεις;
-Τίποτα.
-Μα δεν είναι δίκαιο!Δεν θα γίνει έτσι, θα ξαναγαπήσεις, ε; Πες το!
-Δεν ξέρω.
-Αν είναι έτσι η αγάπη, δεν θέλω ποτέ ν'αγαπήσω σαν εσένα!
-Μην το φοβάσαι, είναι το ν'αγαπάς ευλογία και βάλσαμο.
-Μα κλαις και μένεις μόνος σου...
-Μερικές φορές μόνο...
-Και τις υπόλοιπες;
-Αν είσαι τυχερός, αγαπιέσαι.
-Και, πως είναι ν'αγαπιέσαι; Όμορφο;
-Α! Είναι πανέμορφο το ν'αγαπιέσαι. Μυρίζει σαν τον κήπο μας την άνοιξη! Θυμάσαι τον κήπο του σπιτιού δίπλα στη θάλασσα;
-Ναι! Τον θυμάμαι!
-Έτσι μυρίζει λοιπόν...
-Και πως ακούγεται; Όταν αγαπιέσαι πως ακούγεται;
-Ακούγεται σαν πιάνο που 'ναι ελαφρώς ξεκούρδιστο. Και σαν βιολί. Θυμάσαι την Μαργαρίτα που 'παιζε βιολί;
-Ναι! Τη θυμάμαι!
-Έτσι ακούγεται λοιπόν το ν'αγαπιέσαι...
-Α! Θέλω ν'αγαπηθώ! Θέλω πολύ ν'αγαπηθώ!
-Πρόσεξε όμως... Σημαντικότερο είναι ν'αγαπάς. Αν αγαπιέσαι χωρίς ν'αγαπάς, είναι χειρότερο απ'το να αγαπάς χωρίς ν'αγαπιέσαι...
-Θ'αγαπάω. Το υπόσχομαι!
-Πέσε κοιμήσου τώρα, θ'αγαπήσεις από αύριο...
-Να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο μονάχα...
-Τελευταίο.
-Δεν θα γυρίσει 'κείνος που αγαπάς; Δεν θα γυρίσει;
-Δεν θα γυρίσει.
-Και πού το ξέρεις; Στο 'πε;
-Δεν το ξέρω. Τίποτα δεν ξέρει κανείς μας. Απλά το πιστεύω...
-Ξέρεις όμως πως αν πίστευες ότι θα γυρίσει, μπορεί και να γύριζε;
-Όχι, δεν το ξέρω ούτε αυτό.
-Ναι! Αλήθεια σου λέω! Πίστεψέ το και θα 'ρθει πίσω σε 'σένα και θα μυρίζει σαν τον κήπο σας την άνοιξη και θ' ακούγεται σαν πιάνο και το βιολί της Μαργαρίτας!
-Εντάξει... Πέσε να κοιμηθείς και μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά... Έχεις καιρό και χρόνια...
-Ξέρω γιατί δεν μιλάς για 'κείνον ποτέ! Δεν αγαπάς πια! Η καρδιά σου έγινε πέτρα και δεν μπορείς πια ν'αγαπήσεις. Το ξέρω ότι γίνεται, το 'χα διαβάσει κάποτε σ'ένα παραμύθι. Δεν τον αγαπάς πια. Δεν θέλεις να γυρίσει!
-Δεν είναι έτσι, μην βασανίζεσαι...
-Όχι! Θέλω να μου πεις τώρα! Γιατί πια δεν τον αγαπάς; Εσύ τον έδιωξες, έτσι δεν είναι;!
-Τον αγαπάω, χαζούλα. Η καρδιά δεν γίνεται πέτρα τόσο εύκολα... Δεν ξεφεύγεις εύκολα απ'τον άνθρωπό σου...
-Και θες να πεις πως είναι τούτος ο άνθρωπός σου;
-Είναι.
-Και πού το ξες; Στο 'πε κι αυτό;
-Μου το 'χει ψιθυρίσει η καρδιά μου.
-Αφού είπες πως έσπασε στα δύο!
-Πριν σπάσει...
-Δηλαδή, δεν τον έδιωξες εσύ, ε;
-Όχι γλυκιά μου. Μόνος του έφυγε. Πέσε να κοιμηθείς και τ' άλλα αύριο...
-Εγώ δεν θα φύγω ποτέ από 'κείνον που θα μ'αγαπήσει. Θα γίνω... Πως το 'πες; Ο άνθρωπός του! Το υπόσχομαι!
-Έχεις πολλά να γνωρίσεις. Κοιμήσου τώρα. Βιάζεσαι να τα μάθεις όλα...
-Κοιμήσου όμως κι εσύ. 'Κείνον που αγαπάς, τον ονειρεύεσαι όταν κοιμάσαι;
-Καμιά φορά...
-Κι αν δεν αγαπάς; Τι ονειρεύεσαι αν ακόμη δεν αγαπάς;
-Κοιμήσου εσύ, και θα δεις, θα ονειρευτείς όμορφα πράγματα...
-Τι πράγματα;
-Τον κήπο μας την άνοιξη, ένα πιάνο και το βιολί της Μαργαρίτας...

Ένα μικρό πουγκί φυλαγμένα στραγάλια...

Κοίταξέ με.

Είναι τα μάτια μου θολά και κουρασμένα

Το κεφάλι μου βαρύ, τα χέρια ματωμένα.

Θα το 'χει η μοίρα μου πριν κάποια μέρα φύγω

Ν'αγαπώ πολύ και ν'αγαπιέμαι λίγο.

Δεν φταις εσύ, ούτε κι ο κόσμος,

Φταίει που λείπει απ'το φιλί σου ο δυόσμος...

Και κάνε υπομονή για 'μένα αν με θες.

Χαμογέλα μου σαν με δεις να συννεφιάζω

Κράτα με, κι ας νομίζεις πως βουλιάζω.

Το 'χει, θα δεις, εμένα το πεπρωμένο μου

Να μένω πάντα με τ'απωθημένο μου.

Δεν φταίει η φωνή Του,

Η δική μου φταίει που φωνάζει το κορμί Του.

Και γείρε το κορμί σου σαν κοιμάμαι απαλά δίπλα μου.

Απαλά, σχεδόν σαν το κίτρινο πάπλωμα

Σαν του αηδονιού το εύηχο μάλωμα.

Εξόφλησέ μου μια εξιλέωση

Είναι μακριά ακόμη η θέωση.

Το 'χει τ'αστέρι μου εμένα

Να ονειρεύομαι τα αλλοτινά και ξένα...

......................................................................

Μην κοιτάζεις λοιπόν τι λεν' τα μάτια μου.

Έχω στην τσέπη που θαρρείς για άδεια

Ένα μικρό πουγκί φυλαγμένα στραγάλια.

Μη μου θυμώνεις που τα 'χω για 'Κείνον

Μη μου ζηλέψεις, είναι άλλο μ' Εκείνον.

Και πρόσεξε, μην μου τα κλέψεις, δεν θα σ'το συγχωρήσω

Μη μου φοβάσαι, εγώ δεν θα σ'αφήσω... 

Στο δικό μας παραμύθι όλο βρέχει...

Ένα πανέμορφο τραγούδι του Γ. Αλκαίου...

"Στα παραμύθια δεν χαλάει ο καιρός...
Είναι από σίδερο η αγάπη και αντέχει...
Μα η δική Σου ήταν χάρτινη απλώς...
Και στο δικό μας παραμύθι όλο βρέχει..."

  Μερικές φορές στο "παραμύθι" μας με κάποιους ανθρώπους ο καιρός όχι απλά χαλάει, αλλά καταστρέφει με τις τεράστιες σταγόνες βροχής του και ό,τι έχει απομείνει...! Μερικές φορές ακόμη και τα "παραμύθια" απλώς δεν έχουν καλό τέλος... Όπως πανέμορφα έγραψε κάποια κάποτε, "Ένας τεράστιος δράκος έκλεψε την πίστη μας"...

  Οι "χάρτινες" αγάπες, σκίζονται εύκολα... 

Ένας δεύτερος μικρός ασκός του Αιόλου...

Εψές ήτανε μια κρύα νύχτα του φθινοπώρου
Σαν όλες τις άλλες
Σκυμμένη πάνω από τα βιβλία μου μελετούσα
Και άκουγα τον άνεμο να φυσάει με δύναμη
Και να απειλεί τα παραθυρόφυλλα...

Εψές ήτανε μια νύχτα σαν όλες τις άλλες
Πού και πού έρχονταν στο νου μου
Κάποιες εικόνες, λόγια
Μα τα έδιωχνα γρήγορα μακριά
Όπως το μεγάλο σπουργίτι διώχνει με μια γρήγορη κίνηση
Απ'τη φωλιά του το ενήλικο πια μικρό του
Παρ' όλο που τόσο το αγαπάει...

Εψές θα ήτανε μια νύχτα σαν όλες τις άλλες
Αν δεν αποφάσιζαν να στήσουν το χορό τους
Γύρω απ'τη λάμπα μου
Όλα 'κείνα τα αντικείμενα που τόσο έχω αγαπήσει.
Κι είναι πολλά αυτά, μια βεντάλια, μια κορνίζα
Κι άλλα πολλά κι ακόμη περισσότερα
Μα πιο αγαπημένο μου είναι ένα κουτί...

Ένα απλό, ροζ κουτί είναι
Συνηθισμένο θα 'λεγε κανείς
Μα κρύβει μέσα του όλους τους θησαυρούς του κόσμου!
Είναι σαν να μπορεί τούτο εδώ το κουτί
Να κουβαλήσει μέσα του όλα τα όμορφα της γης
Μα κι όλες τις πίκρες του πλανήτη...

Αποφεύγω γι'αυτό να τ'ανοίγω
Όχι για τις αναμνήσεις! Σιγά τώρα...
Ένα κουτί τι να μας κάνει μπροστά στη θύελλα της θύμησης;
Ούτε γιατί φοβάμαι τις πίκρες που 'χει μέσα του
Ούτε για 'κείνα τα δάκρυα που δεν θα στεγνώσουν ποτέ στα γράμματα που περιέχει
Ούτε για την βουβή απουσία που δεν θα αποχωρήσει ποτέ από τις κάρτες του
Αλλά να, 'κείνο που φοβάμαι είναι οι χαρές που κουβαλάει μέσα του
Όλη η ευτυχία που κρύβεται στα χαρτιά του
Όλα τα όνειρα που χωράνε στα μικροαντικείμενα...

Θα 'ναι γι'αυτό αν τ'ανοίξω
Σαν ν'ανοίγω έναν ασκό του Αιόλου
Χρόνια μετά την καταστροφή που προκάλεσε
Θα 'ναι σαν να προκαλώ την δική μου πανωλεθρία!
Θα 'ναι σαν να 'χω στα χέρια μου ένα δεύτερο
- Ίσως ακόμη πιο δεινό -
Κουτί της Πανδώρας
Που έχει μεν βαθιά στον πάτο την ελπίδα
Μα από πάνω της τα κακά και τα μίση όλα του κόσμου...

Τι να την κάνεις λοιπόν την ελπίδα με τόση ασχήμια;
Θα 'ναι σαν να χορεύω μαζί με τη βεντάλια μου
Και την κορνίζα 'κείνη
Και το κουτί μου αγκαλιά!

Εψές ήταν μια κρύα νύχτα του φθινοπώρου
Σαν όλες τις άλλες
Γιατί έκανα για μια φορά το σωστό
Και έσβησα τη λάμπα:
Προτίμησα να μελετώ στα σκοτεινά
Παρά να χορεύουν γύρω απ'το φως της
Όλα 'κείνα τα αγαπημένα μου αντικείμενα...

Ένα ελάχιστο Ευχαριστώ...

  Τελείωσε, που λέτε, η ημέρα γενεθλίων μου! Από κάποια άτομα πήρα ευχές, από άλλα που περίμενα δεν πήρα και λυπήθηκα πολύ γι'αυτό, κι από κάποια άλλα πήρα κάτι που η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα... Είναι μερικά άτομα που έφτασαν στη ζωή μας απλώς τη λάθος στιγμή... Χωρίς να φταίνε αυτά, χωρίς να φταίμε κι εμείς, χωρίς να υπάρχουν περιθώρια αν θέλετε να εξελιχθούν περισσότερα και ίσως ομορφότερα - σίγουρα ομορφότερα - αισθήματα από αυτά που ήδη είχαν προλάβει να δημιουργηθούν. Κι έτσι απλά, χάνουμε χωρίς καν να το καταλάβουμε αυτά τα άτομα από τη ζωή μας. Καμιά φορά μας λείπουν αφάνταστα πολύ. Σκεφτόμαστε τις στιγμές που περάσαμε μαζί τους, το γέλιο που κατάφεραν να μας προξενήσουν σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, και γενικά όλα αυτά για τα οποία τα ευχαριστούμε πολύ και θα θέλαμε να 'χαμε την ευκαιρία να τους το πούμε... Γιατί είναι κάποια άτομα που - θέλοντας και μη - τα έχουμε δυστυχώς αδικήσει. Και καλύτερα το αντιλαμβανόμαστε όταν έχει περάσει κάποιος καιρός, και μ' ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, δυο τους κουβέντες και μια αφιέρωση μας υπενθυμίζουν με εκείνον τον παντοτινά ευγενικό και ήρεμό τους τρόπο τα όσα συνέβησαν...

  Δεν σας κρύβω λοιπόν ότι αρχικά στενοχωρήθηκα. Ένιωσα άσχημα με τον εαυτό μου, χωρίς να 'χω κάνει κάτι το πραγματικά κακό και άσχημο, ωστόσο ξέροντας πως θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά με λίγη περισσότερη τύχη και ίσως κάποια μετατόπιση μέσα στον χρόνο... Ωστόσο ο χρόνος είναι ένας, αυστηρός και αμετάκλητος, και σε μια περίοδο που νιώθεις όλο σου τον κόσμο, όλα όσα κατάφερες ποτέ να δημιουργήσεις και γενικότερα ό,τι είσαι να καταρρέει, και αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό, είναι στ' αλήθεια δύσκολο να μην αδικήσεις, έστω και αθέλητα, κανέναν. Σε μια περίοδο κατά την οποία συνειδητοποιείς για έσχατη και εντονότερη φορά πόσο λίγο σ'αγάπησαν κάποιοι άνθρωποι που είχες πολύ ψηλά, αφού δεν σου στάθηκαν ούτε στο ελάχιστο, και δεν έχεις καν τον χρόνο να λυπηθείς γι' αυτούς επειδή φοβάσαι πως τελειώνει κι ο δικός σου χρόνος, σε μια περίοδο που ό,τι έχεις μέχρι τώρα αγαπήσει ζει την "ευτυχία" με κάτι καινούριο και ξένο στα μέχρι στιγμής δεδομένα σου, πόσο πια να ανοιχθείς σε νέα αισθήματα, πόσα σχέδια να κάνεις, πόσα θεμέλια για μια σχέση να κτίσεις, πόσες ροκ μπαλάντες να ακούσεις;! Σε μια περίοδο που νιώθεις για πρώτη φορά ότι στ' αλήθεια θα πεθάνεις, πόσο ψύχραιμη και αισιόδοξη να είσαι; 

  Έτσι λοιπόν, τώρα πια, καθώς σίγουρα βρίσκομαι σε μεγαλύτερη ασφάλεια, με κάποιες ίσως επιμέρους απώλειες, που δεν είναι όμως τίποτα μπροστά σε όσα ήταν πιθανά και τόσο φοβόμουν, μπορώ νομίζω να εκτιμήσω καλύτερα την κατάσταση και τελικά... να με δικαιολογήσω. Και το πιο σημαντικό δεν είναι αυτή μου η προσωπική δικαιολόγηση, μα το ότι με δικαιολογεί απόλυτα κι εκείνος ο άνθρωπος που αδίκησα, εκείνο το στ' αλήθεια μοναδικό και άξιο ευγνωμοσύνης άτομο που τελικά όπως φαίνεται είχε και έχει πραγματικά νιώσει πράγματα... Πράγματα πέρα από τις άμεσες και ανυπόμονες ανάγκες της σάρκας, πράγματα πέρα από τα επίγεια και συνηθισμένα. Θα 'θελα που λέτε να πω Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά και για το γέλιο και για τις συζητήσεις και για την τεράστια ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, και την ελάχιστη περιέργεια, για τις όσες μπαλάντες έγιναν τόσο όμορφα ροκ, μα περισσότερο για την δικαιολόγηση αυτήν, για το υπομονετικό βλέμμα και την γλυκύτητα του ανθρώπου που φαίνεται πως θέλει να σ'έχει στη ζωή του! 

  Ίσως κάποια πράγματα απ'αυτά που γράφουμε να μην τα διαβάζουν τελικά εκείνοι που θα 'πρεπε -ή να τα διαβάζουν κι άλλοι που ΔΕΝ θα 'πρεπε όπως έχει προσφάτως αποδειχθεί - ωστόσο είναι σημαντικό που μπορούμε να τα εξωτερικεύουμε... Σ'ευχαριστώ για όσα μου θύμησες λοιπόν, σ'ευχαριστώ για την αφιέρωση και τα τρυφερά σου λόγια, σ'ευχαριστώ ΤΟΣΟ για το τραγούδι που έκανες δικό μας... 

Δυο λόγια...

Συνήθιζα που λες να γράφω.
Και έγραψα από όλα:
Γράμματα που δεν δόθηκαν ποτέ, άλλα που δόθηκαν,
Ποιήματα, κείμενα τεράστια, κείμενα δυο σειρές 
Και καμιά φορά έγραφα κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω
Μάλλον ήταν μικρά κομμάτια γεμάτα αγάπη,
Πίκρα, ή ενθουσιασμό.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο:
Δυο λόγια μονάχα.
Δυο λόγια με δυο, άντε τρία, νοήματα.
Και δεν τα 'γραφα για να δείξω κάτι,
Δεν τα 'γραφα για να γίνει κάτι.
Δεν τα 'γραφα για να τα διαβάσεις,
Δεν ήθελα να τα διαβάσεις.
Αλλά δεν είχε και καμιά διαφορά αν θα το 'κανες...
Εγώ τα 'γραφα για μένα.
Τα 'γραφα γιατί τα αισθανόμουν ίσως,
Ή γιατί τα θυμάμαι,
Ή γιατί θα 'θελα να ισχύουν.
Μα εσύ δεν το σεβάστηκες.
Πήρες, έτσι απλά, κάτι ελάχιστο από τα όσα είχα γράψει,
Κάτι που σίγουρα ούτε καν σε άγγιξε,
Μόνο με το ίδιο κενό βλέμα διάβασες,
Και το 'δωσες εκεί που "απευθύνεται".
Και ποιος σου είπε ότι εγώ θα 'θελα να το διαβάσει 'κείνος;
Αν ήθελα να τα διαβάσει θα τα 'λεγα σε 'κείνον κατευθείαν!
Μα εγώ απλώς τα έγραψα...
Δεν υπήρχε λόγος,
Κι αν θες να ξέρεις ήμουνα σίγουρη πως δεν θα τ'ακολουθούσε.
Τα έγραψα έτσι απλά, για μένα...
Και μ'αρέσει τόσο η σιγουριά σου σχετικά με αυτόν που απευθυνόταν!
Σ'ευχαριστώ που του το 'δειξες,
Έτσι, για να γελάσει λίγο παραπάνω μαζί μου.
Εσύ τίποτα δεν σεβάστηκες.
-Γιατί δεν το σεβάστηκες;;-
Και σίγουρα πάλι θα απορούσες
"Μα τι να έχω κάνει;"!
Όχι..! Εσύ πού να το καταλάβεις!
Με το ίδιο αθώο και "ΠΩΣ-ΜΠΟΡΕΣΕΣ-ΝΑ-ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ-ΟΤΙ-ΕΙΠΑ-ΚΑΤΙ-ΚΑΚΟ-ΓΙΑ-ΣΕΝΑ" βλέμμα
Θα μιλήσεις πάλι για τις ψεύτικες προθέσεις σου!
Θα αραδειάσεις για ακόμη μία φορά εκείνα τα γεμάτα ανιδιοτέλεια λόγια
Και θα θελήσεις να κάνεις ακόμη και εμένα να νιώσω τύψεις
Για τα όσα πίστεψα!
Μα αυτή τη φορά εγώ δεν θα σ'ακούσω...
Αυτή τη φορά δεν θα σου απαντήσω...
Αυτή τη φορά δεν σε δικαιολογώ.
Και λυπάμαι περισσότερο όχι γι'αυτό που έκανες,
Μα γιατί έστω και για ένα λεπτό είχα πιστέψει
Πως ίσως όντως σε είχα αδικήσει!
Ε όχι! Δεν σ'αδίκησα καθόλου...
Και τα λόγια σου είπες, και τα αδιόρθωτα κι αδικαιολόγητά σου έκανες.
Και παραπάνω σεβασμό, αν όχι αξιοπρέπεια, να αποκτήσεις.


Λοιπόν, μιλούσα μια ζωή για όσα δεν ήταν στο χέρι μου.
Ωστόσο φυσικά δεν αγνοώ πως όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο,
Κάνουμε τις επιλογές μας...
Κι αυτή τη φορά λυπάμαι πολύ για τις επιλογές σου.
Και ανάλογα κάνω τη δική μου επιλογή...

Ο λαχειοπώλης.

Στις συνοικιακές καφετέριες των εφηβικών μου χρόνων περνούσε πάντα ένας λαχειοπώλης.

Κι άλλοι πέρναγαν, φώναζαν για την τύχη διάφορα και χάνονταν απογοητευμένοι

Αλλά 'κείνος ο ένας ο λαχειοπώλης ήταν που αναγνώριζα, 'κείνον ξέραμε όλοι μας.

Φορούσε θαρρώ ένα πουκάμισο καρό, δεν είμαι και σίγουρη, 

Μπλε κι άσπρο ήτανε, χειμώνα- καλοκαίρι

Κι έτρεχε πάνω -κάτω πουλώντας τα λαχεία του. 

Κι εγώ που χρόνια απορούσα για την τύχη και τα παιχνίδια της

Δεν σκέφτηκα η αφελής να τον πιάσω μια μέρα και να τον ρωτήσω.

Ίσως αυτός να 'ξερε να μου πει κάτι για τους τυχερούς και τους άτυχους ανθρώπους.

Ίσως πάλι και να 'θελε απλά να μου πουλήσει τα λαχεία του...

Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και το βλέμμα του κενό. 

Έμοιαζε να θέλει να σκίσει τα χαρτιά της "τύχης" και να γυρίσει σπίτι του

Μα όλο έκανε κύκλους στην ίδια βαρετή πλατεία

Και έβλεπε τα ίδια άτυχα ή τυχερά πρόσωπα..

Με είχε δει σίγουρα σε πολλές μου στιγμές αυτός ο λαχειοπώλης

Στις ίδιες εκείνες καφετέριες, με διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές καταστάσεις.

Καταστάσεις αγνού, πλατωνικού έρωτα, άλλες πάλι ηδονής και πάθους αλόγιστου

Άλλες χωρισμού κι αποχαιρετισμού... Άλλες γνωριμίας. Και πάλι απ'την αρχή... 

Κι ένιωθα πια πως με ξέρει! Πως παρακολουθεί την ιστορία μου με τον κάθε άνθρωπο

Στιγμή προς στιγμή και μόνο λίγα παραλείπει που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία...

Ένιωθα πως μ'αναγνωρίζει. Εμένα δεν με κοίταζε για τα λαχεία του.

Μάλλον θα το 'χε καταλάβει για την τύχη μου...

Με κοίταγε μόνο για δευτερόλεπτα στα μάτια, όχι μ' εκείνο το "μπορεί να 'ναι το τυχερό σου"

Που 'λεγε στους υπόλοιπους, μα με μια αναγνώριση, με μια κατανόηση ίσως, 

Δίχως την "έγρκιση" για 'κείνον που καθόταν δίπλα μου... Κι ύστερα έφευγε.

Για να επιστρέψει βέβαια σε λίγο, να περάσει απ'τα τραπέζια του και να ξανακάνει το ίδιο για δυο-τρεις ακόμη φορές.

Κάθε μέρα. Κάθε Παρασκευή. Κάθε Σάββατο. 

Θυμάμαι που 'μοιαζε η παρέα μου να μην του δίνει σημασία

Μα κι εγώ έτσι θα 'μοιαζα... Για λίγο τον έπαιρνε το μάτι μου και γύριζα απ'την άλλη

Ένιωθα μάλλον πως κουβαλά όλη την τύχη και δεν δίνει λίγη και σε μένα...

Μα τι ανόητη σκέψη! Την τύχη μου την έκλεβαν μονάχα οι γύρω μου.

Κι όταν κάποιος έπαιρνε κανένα λαχείο, αναρωτιόμουν καμιά φορά αν θα 'ταν ο τυχερός

Κι ύστερα αν του άξιζε... Μα η τύχη δεν γνώριζε από δικαιοσύνη σε 'κείνα τα συνοικιακά μαγαζάκια όπου έπινα εγώ καφέ

Κι ούτε σε κανένα μαγαζάκι του κόσμου γνώριζε η τύχη από δίκαια πράγματα.

Κι έτσι σκεφτόμουν ύστερα άλλα, κι ίσως κάπου μέσα μου ορκιζόμουν

Πως αν καμιά φορά μου 'δινε σημασία κι εμένα η τύχη,  ποτέ μου δεν θα τη χαράμιζα για κανένα λαχείο!

Κι ούτε κι ο ίδιος ο λαχειοπώλης της μικρής πλατείας νομίζω πως αν ήταν τυχερός θα αγόραζε απ'τα λαχεία του

Θα τα πέταγε φαντάζομαι γύρω απ'το συντριβάνι και δεν θα γύριζε ποτέ στα συνοικιακά μας μαγαζιά!

Ίσως μόνο για να δει αν πίνω ακόμη καφέ με τα ίδια πρόσωπα

Μα σιγά! Σιγά μην έψαχνε εμένα ο γκριζομάλλης λαχειοπώλης.

Θα χανόταν και δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ κανείς μας...

Στις συνοικιακές καφετέριες των εφηβικών μου χρόνων περνούσε πάντα ένας λαχειοπώλης.

Δυο-τρεις φορές μου 'ρθε να του φωνάξω αν με θυμάται! 

Έτσι, για να δω αν βλέπει κανείς άλλος το πως αλλάζουνε τα πράγματα.

Δυο-τρεις φορές ούρλιαξα από μέσα μου πως καταριέμαι όλα του τα λαχεία!

Κι όλη την τύχη του κόσμου... Και κάθε άνθρωπο που είναι άδικα τυχερός! 

Και εκείνους τους ανόητους που θα θελήσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους

Και ποτέ τους δεν θα μάθουν πως είναι να 'σαι πραγματικά άτυχος.

Κι όλα τα συνοικιακά μαγαζιά, κι όλες τις καφετέριες, κι όλα τα συντριβάνια του κόσμου!

Δυο-τρεις φορές μονάχα. Και το κράτησα μέσα μου. 

Κι όλες οι κραυγές που δεν ακούγονται γίνονται δάκρυα... 

Δάκρυα αρκετά για να ποτίσουν χίλια οχτώ "τυχερά" χαρτιά σαν τούτα που κρατούσε στα γερασμένα χέρια του

Και να τα καταστρέψουν...

Σ'όλα τα απογεύματα έρωτα και μη των εφηβικών μου χρόνων περνούσε ένας λαχειοπώλης.

Ίσως και τώρα πια να 'χει πεθάνει...

Βλέπετε, ακόμη και με τόση τύχη στα χέρια του πεθαίνει κανείς... 

Μα αν ζει, σίγουρα σαν επισκεφτώ μια μέρα την παλιά εκείνη πλατεία

Θα τον δω να πουλάει ακούραστος και κουρασμένος μαζί τα κιτρινιασμένα λαχεία του...

Θα τον αναγνωρίσω κατευθείαν! Για 'κείνον δεν ξέρω...

Ίσως να μ'αναγνώριζε μόνο με την "παρέα" μου... 

Δύσκολο βλέπετε να θυμάται κανείς μια σκιά που 'ψαχνε πάντα πού να ταιριάξει...

Τον λαχειοπώλη της δικής μου γειτονιάς, αν ποτέ τον πετύχω ξανά,

Υπόσχομαι να τον ρωτήσω για την τύχη και τα "γυρίσματά" της...

Κι αν με κοιτάξει με τα θολά του μάτια κι αποκριθεί πως σ' όλους κάποτε "γυρίζει"

Τότε θα φύγω και θα είμαι σίγουρη πως τίποτα τελικά απ'την ιστορία μου δεν κατάλαβε...

Μα αν σταθεί για λίγο, σκουπίσει τη μύτη του, κρύψει με ντροπή τα "τυχερά" χαρτιά του

Και ψιθυρίσει μυστικά πως κάποιοι μένουν για πάντα άτυχοι,

Τότε υπόσχομαι να αγοράσω όλα του τα λαχεία! 

Όχι για να περιμένω κάτι που 'χει ήδη αργήσει πολύ...

Αλλά έτσι, για να πετάξω για χάρη του όλα τα "μαγικά χαρτάκια" του γύρω απ'το μεγάλο συντριβάνι

Και ήρεμη πια να φύγω για το σπίτι μου...

Γκρεμίζοντας τα κάστρα Σου...

Σε κοίταζα από πάντα να χτίζεις καμιά φορά καστράκια στην άμμο
Μα τα διέλυες μοναχός Σου, δεν περίμενες την θάλασσα
"Αν είναι να μου καταστρέψει κάποιος άλλος ό,τι κατάφερα"
Έλεγες, "Καλύτερα να το διαλύσω Μόνος Μου"
Κι έμενες έτσι πάντα μόνος σου με την υγρή άμμο
Και τις θύμησες από χιλιάδες μικρά κάστρα που ποτέ σου δεν προστάτεψες.

Δεν τα πρόσεχες τα κάστρα Σου
Κι ας ήταν καμιά φορά η μόνη συντροφιά Σου
Δεν Σ' ένοιαζε. Έλεγες πως θα φτιάξεις άλλα
Έβλεπες για εχθρό Σου ακόμη και την θάλασσα!
Γιατί ήταν τάχα έτοιμη να σου τα καταστρέψει
Μόνος Σου όμως όλα τα κατέστρεφες! Κανένας άλλος...

Κάποτε βρέθηκε ένα κουκουνάρι να τολμήσει να Σου πει
Πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να προστατέψεις τα κάστρα Σου
Από το να τα καταστρέφεις πριν καν προλάβεις να τ'αγαπήσεις!
Μα εσύ το παραπέταξες στο βυθό της θάλασσας
-'Κείνης της θάλασσας που είχες για εχθρό Σου-
Έκλεισες τα αυτιά σου κι άκουγες μόνο Εσένα, ούτε καν τα καστράκια Σου.

Κι έτσι, δεν έμαθες ποτέ σου τελικά
Πως θα μπορούσες να χτίσεις κάτι αιώνιο και δυνατό
Δεν έμαθες ποτέ σου πως η θάλασσα τα αγαπάει τα μικρά καστράκια,
Αρκεί να χτίζονται με προσοχή κι υπομονή
Και κάποια μέρα σταμάτησες να χτίζεις πια καστράκια
Βαρέθηκες να γκρεμίζεις μόνος σου και να βλέπεις την άμμο.

Βλέπεις, έτσι γίνεται με όσους φοβούνται τη θάλασσα
Μένουν  στο τέλος μόνοι τους μίλια μακριά απ'την παραλία
Να προσπαθούν βαθιά στις μνήμες του μυαλού τους
Ν'αναζητήσουν 'κείνα τ'απομεινάρια άμμου,
'Κείνα τα μικρά, κατεστραμμένα πια, τετράγωνα καστράκια τους
Χωρίς ποτέ τους να καταφέρνουν να χτίσουν τίποτ' άλλο...

Ένα χρόνο μετά...

Ένα χρόνο μετά, θυμάμαι.

Θυμάμαι τα λόγια που ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θ' άκουγα

Θυμάμαι πως είναι να νιώθεις πως ήσουν ένα ασήκωτο βάρος

Ένα εμπόδιο πελώριο στην ευτυχία του άλλου...

Μόνο και μόνο επειδή Τον Αγαπάς.

Θυμάμαι τη φωνή Σου...

Εκείνη τη φωνή που μου φώναξε

"Φύγε απ'τη ζωή μου Επιτέλους".

Κι ύστερα τη σιωπή Σου...

Κι είπες πως θα 'σουνα κοντά μου.

Μα μ'είχες ήδη αφήσει πίσω Σου...

Πάντα μ'εγκατέλειπες, πάντα με σκότωνες...

Το 'χα πια συνηθίσει.

Κι ακόμα θυμάμαι που με φίλησες στο μέτωπο...

Που μου 'πες να μην κλαίω... 

Αυτό που βέβαια δεν μπορώ να εξηγήσω είναι τα δικά Σου δάκρυα.

- " Τώρα τι κλαις; Τι κλαις; Αυτό που ήθελες δεν έγινε;

Φύγε λοιπόν και άσε με να πεθάνω μόνη μου! " -

Θυμάμαι την τελευταία Σου αγκαλιά...

Κοίταζα πίσω από τον ώμο Σου τον δρόμο

Και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου... 

Θα 'πρεπε ο χρόνος σίγουρα να σεβαστεί 'κείνη την αγκαλιά μας

Και να σταματήσει. Μα πέρασε.

Κι Εσύ πέρασες... Σαν να μην ήσουνα κανείς...

Και μ'άφησες μόνη πια να θυμάμαι... 

Να θυμάμαι τον πόνο μου, να θυμάμαι το κάθε παραμικρό κομμάτι απελπισίας.

Τίποτα να μην έχω καταφέρει να ξεχάσω...

Θυμάμαι.

Θυμάμαι Εσένα. Τη μυρωδιά, τα χέρια, το ρολόι Σου...

Το κοίταγες συνέχεια 'κείνη την ημέρα...

Μάλλον είχες αργήσει να με κάνεις παρελθόν Σου...

Λοιπόν Σε Θυμάμαι. Σ'ευχαριστώ που μ'εγκατέλειψες.

Σ'ευχαριστώ που μου τα 'δωσες όλα κι ύστερα τα πήρες πίσω...

Σ'ευχαριστώ που έφερες στη ζωή μου τόση ευτυχία, για να μου δείξεις ύστερα την δυστυχία.
Σ'ευχαριστώ για το δώρο που μου έκανες λίγο πριν τα γενέθλιά μου!

Σ'ευχαριστώ στ'αλήθεια!

Σ'ευχαριστώ και Σε Θυμάμαι.

Και πιο πολύ Μου λείπεις.

Όχι για τον ένα πια χρόνο που μας χωρίζει.

Ούτε γιατί δεν ξέρω τίποτα πια για 'Σένα.

Ούτε καν γιατί κάποτε μιλούσαμε κάθε μέρα

Και τώρα ανίδεη εύχομαι μόνο να είσαι καλά...

Μου λείπεις γιατί κάποιες φορές κάποια μέρη φωνάζουν τ'όνομά Σου.

Μου λείπεις γιατί κάποιες φορές κάποια αντικείμενα έχουν την εικόνα Σου.

Μου λείπεις γιατί είχα δειλά ονειρευτεί πως ίσως έμενες μαζί μου...

Μου λείπεις γιατί... θα 'θελα έστω λίγο να τα λέγαμε.

Μου λείπεις γιατί... Απλά Μου Λείπεις...

Ένα χρόνο μετά Μου Λείπεις.

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...

Γιατί έχω σκοπό να σ'αγαπάω για πολλές ακόμη αιωνιότητες

Μέχρι κάποιος μετεωρίτης να διαλύσει τον ουρανό.

Γιατί ως τον ουρανό θα σ'αγαπώ!

Μα τώρα που το σκέφτομαι...

Ακόμη κι αν εκείνος διαλυθεί,

Μπορώ να σ'αγαπώ και πάλι πίσω και... τούμπαλιν!

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...

Γιατί και να πεθάνουμε, εμείς δεν θα πεθάνουμε.

Θα ζούμε για πολλά πολλά ακόμη χρόνια μέσα απ'τα λόγια, τις υποσχέσεις και τα παγκάκια μας...

Και κανένας μετεωρίτης δεν θα τολμήσει να μας χωρίσει

Θα τον διαλύσω πριν προλάβει ν'αγγίξει μια τρίχα Σου!

Καμιά ευθυγράμμιση εμάς δεν θα μας στείλει σε πλανήτες διαφορετικούς

Θα την εκτροχιάσω πριν προλάβει να περάσει στην ατμόσφαιρα!

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...

Εκτός κι αν μια μέρα ξυπνήσεις κι αποφασίσεις να αλλάξεις συνήθειες

Εκτός κι αν μπερδευτείς που λέει ο λόγος!

Και περάσεις το στήριγμα για βάρος...

Την κατανόηση για εμπόδιο...!

Εκτός κι αν αλλάξει η φωνή Σου,

Κι αποκριθεί "Αντίο" αντί για "Σ'αγαπώ"...

Εμείς κατά τ'άλλα δεν θα χωρίσουμε ποτέ...

Κι ας νιώθω πως με χωρίζεις κάθε μέρα ένα χρόνο τώρα.

Και ας υπάρχουν τέτοιες μέρες που προσπαθούν να μ'αποδείξουν το αντίθετο

Οι μέρες είναι μέρες κι οι αριθμοί αριθμοί.

Τι νόημα θα 'χαν τα νούμερα χωρίς να τα πολλαπλασιάζουν οι άνθρωποι;

Τι σημασία θα 'χαν οι μέρες χωρίς να ορίζουν οι άνθρωποι το χρόνο τους;

Έτσι λοιπόν για 'μένα ημερομηνίες σαν αυτή τίποτα δεν σημαίνουν...

Εμείς οι δυο δεν θα χωρίσουμε σου λέω ποτέ...

Γιατί μέρες σαν την σημερινή μπορεί για πολλά χρόνια να 'ρχονται,

Μα κάποια στιγμή θα πάψουν πια να υπάρχουν.

Ενώ οι αναμνήσεις αντέχουν πολλά πολλά πολλά χρόνια

Κι η αγάπη περνά απ' όλες τις αιωνιότητες...

Κι εγώ μπορώ να σ'αγαπώ μέσα σ'αυτές

Και πέρα απ'τους μετεωρίτες, και σ'όλους τους πλανήτες

Και ως τον ουρανό...

Και πάλι πίσω...

                                            

                                            Έτσι, για την ημέρα...

Μια μακρινή, μικροσκοπική κουκκίδα...

Σκύβω το κεφάλι μου - στα πολύ χαμηλά - και σ'αντικρίζω. Μια μακρινή, μικροσκοπική κουκκίδα είσαι. Μια τόση δα τελεία ανάμεσα στις χιλιάδες πανομοιότυπες φωτεινές επιγραφές της ανοησίας των ανθρώπων. Μια κουκκίδα είσαι κι εσύ. Ίδια κι απαράλλαχτη! Τυλιγμένη στον καπνό. Ίσα που φαίνεσαι στο πλήθος, ίσα που σε διακρίνω. Με κάνεις να νιώθω το ίδιο μ' όλες τις άλλες: Την ίδια απέχθεια, σχεδόν αηδία. Σιχαίνομαι τα φώτα της ανοησίας σου. Οι μακρινές τελίτσες μ' αηδιάζουν. Δεν πα' να μη μ'αγάπησες ποτέ; Μια κουκκίδα είσαι, τίποτε άλλο. Κι ούτε που σε θωρώ καλά-καλά, ανάγω τη μορφή σου στο μηδέν κι ύστερα τίποτα. Μια τελεία, ένα σημείο ανύπαρκτο στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Αυτό σημαίνεις. Δεν θυμάμαι καν αν κάποτε σήμαινες κάτι άλλο... Ξέχασα. Σε ξέχασα. Πως μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον, όταν δεν σου ζητάει ποτέ "συγγνώμη"; Δεν μπορείς. Απλά ξεχνάς ότι υπάρχει. Οι "λίγοι" άνθρωποι γι'αυτό είναι άλλωστε. Για να τους ξεχνάμε. Για να τους μπουκώνουμε στα όνειρά μας με το ψωμάκι απ' το προφιτερόλ και να φεύγουμε μακριά τους. Οι "λίγοι" άνθρωποι είναι για να κάνουν όνειρα που θα μείνουν όνειρα. Κρίμα! Οι λίγοι άνθρωποι είναι κουκκίδες στην ιστορία της ζωής μας. Κουκκίδες που σιγά-σιγά σβήνουν...


....................................................................................................................................................................


Σηκώνω το κεφάλι μου - στα πολύ ψηλά - και δεν θυμάμαι καν τον προηγούμενο Οκτώβρη. Ούτε την άσχημη κουκκίδα σου. Όχι, δεν την παράτησα! Εγώ θα την κοιτούσα, συνήθισα να 'χω απέναντί μου τ' άσχημα..! Αλλά βλέπεις εκείνη έσβησε... Τι να 'κανα, προθέσεις είχα, στην επιλογή υστερούσα. Βλέπεις, τα "άσχημα" επιλογές δεν δίνουν! Ούτε οι κουκκίδες της ανοησίας μερικών... Άρα, εμένα μια φορά  δεν ήταν στο χέρι μου... Κάτι πήγε να μου θυμήσει η φράση, αλλά είναι τόσο μακρινό όσο το πρώτο μου περπάτημα... Είναι τόσο μακρινό, όσο η κουκκίδα της καρδιάς που ποτέ δεν είχες, πριν σβήσει τελείως ακόμη κι απ'την φαντασία μου...


*Λόγια που σίγουρα δεν εννοώ, μα και δεν θα 'θελα να εννοήσω.
Απλά μια άσχημη νύχτα...*

Εκείνοι οι "Άλλοι"...

Κάποτε είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι.
Δικό μας. Δύσκολο κσι πολύπλοκο...
Άλλοτε μας έκανε να χάνουμε ένα γύρο
Κι άλλοτε να γελάμε με την ψυχή μας όλη...
Εσύ βέβαια ήσουν καλύτερος στο "παιχνίδι" μας
Γιατί κάπως το 'κανες και πάντα με κέρδιζες!
Πάντα ηττημένη εγώ, να εύχομαι να 'χεις τουλάχιστον εσύ νικήσει...

Πέρασε καιρός, πέρασαν χρόνια...
Το παιχνίδι γκρεμιζόταν και το στήναμε ξανά...
Παίζαμε όμως πάντα οι δυο μας.
Εσύ κι Εγώ.
Σου άνοιγα τα χαρτιά μου πάντοτε,
Μέτραγα τη ζαριά μου,
Υπολόγιζα τους πόντους μου...

-Έπειτα έχανα...Και ξαναρχίζαμε-

Πάντα ξανάπαιζα, κι ας μου 'χες κάνει τόσα...
Έλεγα πως ίσως αυτή τη φορά να μην τελειώσει το παιχνίδι μας...
Μα ύστερα έγινε κάτι που δεν το 'χα φανταστεί.
Έγινε κάτι που με λίγη λογική κάποιος θα το 'βρισκε από πριν
Μα εγώ δεν είχα οδηγό τη λογική
-Ίσως και γι'αυτό ήμουν πάντα η νικημένη -
Ίσως πάλι και να μην ήθελα ποτέ μου να το φανταστώ...

Τώρα πια δεν παίζουμε το "παιχνίδι" μας Εσύ κι Εγώ..
Τώρα ήρθαν Εκείνοι οι "Άλλοι"...
Δεν είμαστε οι δυο μας...
Είμαστε τέσσερις, κι ίσως και πέντε, έξι, δεκαεννιά...
Δεν έχει σημασία πόσοι παραπάνω, αφού δεν είμαστε οι δυο μας...
Κι ούτε καν στην ίδια ομάδα είμαστε...
Εκείνοι οι "Άλλοι" παίζουν μαζί μας τώρα...

Κι είναι άλλοτε σύμμαχοι κι άλλοτε αντίπαλοί μας...
Άλλοτε μας λείπουν κι άλλοτε είναι κοντά μας...
Άλλοτε λέμε πως τους αγαπάμε και πως πονάμε μακριά τους
Κι άλλοτε πως μας κάνουν να γελάμε κι είμαστε ευτυχισμένοι πλάι τους...
Και τελικά τι σημασία έχει τι λέμε; Δεν τα λέμε για 'μας τους δυο
Μα για 'μας κι εκείνους.
Εσύ για 'κείνη, εγώ για 'κείνον...

-Εκείνη που σου λείπει πια, εκείνον που ξυπνά τώρα μαζί μου...-

Και το παιχνίδι μας δεν είναι καν το ίδιο...
Είναι σαν να μην παίζουμε στο ίδιο ταμπλό
Σαν να μην βλέπουμε ο ένας τα ζάρια του άλλου
Σαν να μην ξέρουμε τους πόντους του καθένα...
Πως να εξηγήσω εγώ μετά τις κινήσεις σου;
Πως περιμένεις να καταλάβω τη στρατηγική σου;;
Πως να σου δείξω ποιον δρόμο ακολουθώ εγώ;;;

-Πως να σου δείξω την αγάπη μου όταν δεν σ'έχω στη ζωή μου..;-

Κάποτε είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι.
Δικό μας. Ολότελα δικό μας.
Κι ό,τι κι αν κάνουμε ποτέ δεν θα 'ναι το ίδιο με τους "Άλλους".
Κι ό,τι διπλή κι αν φέρεις, ποτέ δεν θα 'χεις τον ίδιο άτυχο αντίπαλο.
Κι όσο και ν'αγαπήσεις τ'άλλα πιόνια, ποτέ δεν θα σ'αφήνουν όπως εγώ να κερδιζεις...
Κι όσο κι αν γελάσω με τα καινούρια παιχνίδια που θα παίξω
Ποτέ δεν θα ξεχάσω με ποιον έπαιξα 'κείνο το πρώτο το παιχνίδι...

-Βλέπεις, στα ωραιότερα παιχνίδια της ζωής μου... σπάνια κέρδιζα...-

Εσένα θα σ'ακούσει...

Η ομπρέλα σου να 'ναι πάντα μαζί σου...
Βλέπεις, εκείνος την ξεχνάει συνήθως... Βρέχει δεν βρέχει.
Και δεν πειράζει να βραχούν λίγο τα μαλλιά σου,
Ας μην κρυώσει εκείνος...
Πες του να ντύνεται καλά και να σκεπάζεται τα βράδια...

Αν καμιά φορά θυμώσει και φωνάξει λίγο παραπάνω
Μη μιλήσεις... Μην φωνάξεις κι εσύ...
Καμιά φορά τα χάνει κι αυτός. Δεν πειράζει.
Καμιά φορά τον νικούν οι φήμες
Και τον κερδίζουν τα άσχημα βλέμματα...

Μην τον αφήνεις να κουράζεται.
Πες του να προσέχει. Πρόσεχέ τον κι εσύ...
Μην περπατάει χιλιόμετρα, δεν πειράζει να μη σε πάει μια φορά σπίτι...
Πες του να τρώει καλά...
Πες του να μην καπνίζει τόσο...

Και δεν πειράζει αν δεν τον αγαπήσεις.
Μόνο κακό να μην του κάνεις...
Μην τον πληγώσεις ούτε τόσο.
Μην τον κάνεις να κλαίει, μην ξεχνάς να του μιλάς...
Μην ξεχνάς να του λες όμορφα λόγια...

Κι αν τελικά τον αγαπήσεις, κάν' τον ευτυχισμένο...
Μείνε μαζί του ό,τι κι αν γίνει, μείνε εκεί...
Και πρόσεξε καλά: Ποτέ να μην ακούσεις λόγια του κόσμου.
Εσύ να κοιτάς τα μάτια του, εσύ να ακούς την καρδιά του...
Πρόσεχέ τον, λάτρεψέ τον, μείνε μαζί του, αγάπησέ τον...

Κι ό,τι κι αν σου ζητήσει μην τον εγκαταλείψεις...
Ας μην μείνει ποτέ μόνος του, ας είναι πάντα χαρούμενος...
Ας είναι μαζί του 'κείνη που λέει πως αγάπησε.
Ας δώσει η τύχη να μην πάθει κακό
Ας έχει πάντα υγεία και δύναμη κι αγάπη και εσένα...

Κι αν πάλι δεν μπορέσεις, αν δεν τα καταφέρεις να τον αγαπήσεις
Μην του κερνάς κι άλλες πίκρες...
Μην τον αποφεύγεις σαν σου μιλάει, μην τον κοροϊδεύεις σαν προσπαθεί.
Έχει κι αυτός καρδιά, ας μην του την ραγίσεις...
Και μονάχα ένα τουλάχιστον κάνε...

Εσένα θα σ'ακούσει...
Πες του να τρώει, να κοιμάται καλά...
Πες του να μην τρέχει, να βλέπει πίσω του, να 'χει το νου του...
Ας μην πάθει τίποτε κακό, κι όλα θα 'ρθουν τα υπόλοιπα...
Πες του να χαμογελάει... Εσένα θα σ'ακούσει...

Πες του... Πες του να ονειρεύεται... Εσένα θα σ'ακούσει...

Τ' αστέρια τα "άσχημα"...

Είσαι... Τι να 'σαι αυτή τη φορά;
Ας σε παρομοιάσουμε με ένα αστέρι.
-Αν και διαφέρετε στη λάμψη της ευαισθησίας, τέλος πάντων-
Είσαι λοιπόν ένα αστέρι. Μα όχι απ' τα καλά...

Ξέρετε, δεν υπάρχουν μόνο τα ήσυχα, ολοφώτεινα αστέρια.
Αυτά μονάχα ξέρουμε επειδή για 'κείνα μας μιλούν από μικρά παιδιά.
Μα υπάρχουν και τα άλλα, τ'αστέρια εκείνα που είναι σκοτεινότερα απ' όλη τη νύχτα και τα σύννεφα μαζί!
Εσύ λοιπόν είσαι ένα από 'κείνα τα ύπουλα, τα σκοτεινά αστέρια...

Και θα μου πείτε τώρα, δεν λάμπουν, δεν φωτίζουν αυτά τ'αστέρια;
Δεν φαίνονται στον βραδινό ουρανό;
Σίγουρα αυτό θα 'ταν το δίκαιο!
Όμως ποτέ το δίκαιο δεν είναι το πραγματικό...

Κάποτε ένα απ' τα όμορφα, τα φωτεινά αστέρια σ'ερωτεύτηκε.
Δεν είδε ότι ήσουν απ'την πλευρά των σκοτεινών και των ανάρμοστων;
Δεν το 'νοιαξε; Ποιος ξέρει;!
Το σίγουρο είναι ότι κάποτε παρέβλεψε την ασχήμια σου και σ'ερωτεύτηκε...

Κι ήταν διατεθημένο να σου δώσει όλο το φως που άντεχε να σηκώσει μέσα του.
Και παραπάνω, όσο μπορούσε παραπάνω!
Για να τα πάρεις όλα εσύ. Εσύ το φως, Εσύ τη λάμψη, Εσύ και τ' όνειρο.
Εσύ να φαίνεσαι απ'τη γη, κι εκείνο ας είναι μια αδιάκριτη τελεία...

Κι έκανε κι άλλα για 'σένα το αφανές πια μα πανέμορφο αστέρι.
Σε σήκωσε στις άκρες του και σε μετέφερε πιο κοντά στο φεγγάρι.
Προσπάθησε να σου δείξει το δρόμο προς το μεγάλο του φως,
Γιατί μέχρι τότε βρισκόσουν πολύ πολύ πολύ μακριά από 'κείνο...

Γι'αυτό και δεν σταμάτησε ν'ακούει "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι".
Γιατί εσύ, αν και αστέρι, με το φεγγάρι σχέση καμία ως τότε.
Και απ' ό,τι φάνηκε και έκτοτε.
Δεν πα' να σ' έσυρε στο φως; Εσύ στο σκοτάδι έμαθες να ζεις...

Μαζί με όλα τα υπόλοιπα τα ύπουλα τ'αστέρια,
Που με τη σειρά τους τα ερωτεύτηκαν τα όμορφα και εκείνα έκλεψαν το φως τους.
Που τα μετέφεραν κοντά στο φεγγαρόφως,
Και γέμισε η πανσέληνος με άσχημους γύρω της αστερισμούς...

Κάποτε ένα απ'τα όμορφα, τα φωτεινά αστέρια σ'αγάπησε.
Και προτίμησε να μην το δει ξανά καμιά ψυχή από τη γη,
Για να φανείς εσύ και ν'αποκτήσεις φως και λάμψη.
Κάποτε ένα απ' αυτά τα μοναδικά κι αδικημένα αστέρια σ'αγάπησε...

Τώρα λοιπόν μάθατε πως δεν υπάρχουν μόνο τα καλά αστέρια.
Και σίγουρα θα καταλάβατε γιατί όταν κάνετε ευχές κανένα αστέρι δεν τις επληρώνει:
Γιατί εκείνα που φωτίζουν πια δεν είν' τα φωτεινά, τα όμορφα αστέρια.
Είναι τ'αστέρια που αγαπήθηκαν, τα σκοτεινά, τα απόμακρα...

Εκείνα βρίσκονται πια δίπλα στο μισοφέγγαρο και την κάθε πανσέληνο.
Εκείνα περικλύουν το σεληνόφως.
Εκείνα μπορείτε όλοι να διακρίνετε! Σ'εκείνα ανοίγετε την καρδιά σας.
Κι εκείνα δεν σας ακούνε, δεν σας υπολογίζουν, όπως δεν υπολόγιζαν τα όμορφα αστέρια που τ'αγάπησαν...

Κι αν αναρωτιέστε τι απέγιναν 'κείνα τα όμορφα, καλόκαρδα αστέρια,
Μην λυπηθείτε με το τέλος τους.
Δεν άντεξαν να ζουν χωρίς φως και μακριά απ'το φεγγάρι πια.
Δεν άντεξαν να μην αγαπιούνται και να μην τα διακρίνει καμιά ψυχή από τη γη...

Κι εχάθηκαν, σβήστηκαν μες στον ουρανό.
Και τώρα πια σίγουρα θα καταλαβαίνετε γιατί κάνουμε ευχές στ'αστέρια που πέφτουν.
Γιατί είν' εκείνα τα όμορφα, τα φωτεινά και άτυχα αστέρια.
Που τώρα έσβησαν και χάνονται στο σύμπαν...

Κι ίσως, πριν να χαθούν για πάντα, αν τους έχει μείνει καμιά δύναμη,
Να ακούσουν την ευχή μας. Ίσως κάτι να προλάβουν να εκπληρώσουν.
Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουν, εμείς τα συγχωρούμε.
Ξέροντας πως αγάπησαν, και τώρα θα χαθούνε...

Για 'κείνον που ξυπνά σήμερα δίπλα της...

Είναι κάποιες στιγμές που μένουν πραγματικά αναλλοίωτες στον χρόνο, όσο αργά ή γρήγορα κι αν κυλά αυτός... Και εκείνη το θυμήθηκε αυτό σήμερα, που ξύπνησε στην αγκαλιά του. Τον κοίταζε για ώρα να κοιμάται, ήσυχα, σχεδόν αθόρυβα στην ησυχία του χαράματος... Κι είχε μια ζέστη τρυφερή, μια γλυκιά ζάλη, ένα "κάτι" που την έκανε να μη θέλει να φύγει... Ούτε να τον ξυπνήσει ήθελε. Μονάχα να τον κοιτάζει... Ήταν νωρίς ίσως για μεγάλα λόγια. Ήταν νωρίς για μεγάλα βήματα, νωρίς για όνειρα, νωρίς για "Σ'αγαπώ". Ωστόσο ήταν αργά για να τον αφήσει... Ήταν ήδη αργά για να φύγει μακριά του, ήταν αργά για να μην τον χαϊδέψει στην πλάτη καθώς κοιμόταν, αργά για να μην τον ερωτευθεί. Ήταν πολύ αργά για να μη δεθεί. Ίσως - πολύ πιθανόν ήταν - να μην ταίριαζε μαζί του. Μα δεν την ένοιαζε να γνωρίσει κάποιον που θα ταίριαζε. Στη ζωή μας όλοι βρίσκουμε έναν άνθρωπο να ταιριάζουμε. Βρίσκουμε ένα κομμάτι να συμπληρώνει το μισό "είναι" μας. Το βρίσκουμε μια φορά... Κι εκείνη τον είχε βρει αυτόν που ταίριαζε. Το είχε βρει το άλλο της μισό. Τον είχε βρει τον άνθρωπό της. Και ξέρει πως δεν ήταν αυτός που τώρα ξάπλωνε δίπλα της... Εκείνον, εκείνον που "ταίριαζε", τον είχε πολύ πριν βρει. Κι ύστερα τον έχασε. Γι'αυτό ακούστε την τι λέει, δεν την νοιάζει να ταιριάξει με κάποιον... Δεν την νοιάζει να είναι τ' άλλο της μισό. Ναι, δεν ταιριάζει μαζί του. Ίσως δεν έχουν τίποτα κοινό, ίσως οι αντιλήψεις και οι φιλοδοξίες τους βρίσκονται σε τελείως άλλες διαστάσεις... Και;; Αν θα τον αγαπήσει δεν το ξέρει. Μα ξέρει πως εχθές το βράδυ, σαν τον κοίταζε να κοιμάται και να ονειρεύεται ποιος ξέρει τι, δεν ήθελε να φύγει από κοντά του. Και δεν βιάζεται να πει λόγια. Ούτε να νιώσει αισθήματα. Ούτε να σηκωθεί από κοντά του βιάζεται... Μην σας πει παρατείνει όσο μπορεί τον καιρό... Καθυστερεί. Κι όταν τελικά ξυπνά κι εκείνος και την αγκαλιάζει, δεν ξέρει αν είναι ευτυχία, δεν ξέρει αν αυτό ζητούσε απ' τη ζωή της. Δεν της το έστειλε ο Θεός, αυτό είναι σίγουρο. Εκείνος ποτέ δεν την "λυπήθηκε". Και δεν ξέρει αν είναι αυτό που της αξίζει αυτή τη στιγμή αυτός που τώρα ξυπνάει δίπλα της. Δεν ξέρει τι νιώθει για 'κείνη. Δεν ξέρει πόσο μπορεί να πετύχει μεταξύ τους. Και τελικά τίποτα δεν ξέρει! Μονάχα τον αγκαλιάζει σφιχτά κι αφήνεται στο πάθος τους. Και καμιά φορά, τις δύσκολες νύχτες και τα γεμάτα ερωτήσεις βράδια, αναρωτιέται μήπως το μόνο που τους "κρατάει" μαζί είναι αυτό το πάθος. Και δεν το κρύβει πως φοβάται, γιατί φοβάται τα ρηχά αισθήματα... Μα δεν το ξέρει σίγουρα. Κι ούτε να το μάθει ακόμη μπορεί. Κι αν δεν ρισκάρει, τίποτα δεν θα γίνει. Τίποτα δεν θα μάθει, τίποτα παραπάνω δεν θα νιώσει. Κλείνει λοιπόν έτσι απλά τα μάτια της και τον αγκαλιάζει. Τον φιλάει... Του δίνεται. Κι έτσι, μ'εκείνον τον απλό, πανέμορφο τρόπο, γίνονται κι αυτοί Ένα... Ένα σώμα, έστω για λίγο. Κι αυτό της φτάνει. Ακόμη κι αν δεν γίνουν "μια ψυχή" ποτέ... Κι ίσως να ζει πάντα παρέα με τα κενά της αυτή η ρημαδιασμένη η ψυχή της, μα κάτι άλλο να κάνει δεν μπορεί... Κι ίσως πάλι μια μέρα, αν του δοθεί και του παραδοθεί ξανά και ξανά, να κλείσει η σάρκα κι εκείνα τα κενά της καρδιάς... Ίσως να αρκέσει το πάθος τους για 'κείνες τις πληγές, ίσως να καλύψει ο ρυθμός των κορμιών τους εκείνες τις αδυναμίες... Μέχρι τότε, αφήνεται ήρεμη και ταραγμένη μαζί στο άγγιγμά του. Ζει την αναλλοίωτη στιγμή του έρωτα που της κάνει... Ζει το τράνταγμα του κορμιού του, τον δυνατό χτύπο της καρδιάς του, τα βογγητά, τις φωνές του... Νιώθει την ακατανίκητη χημεία τους, νιώθει εκείνον που 'χει απέναντί της μέσα της, τον νιώθει να την θέλει, να τη διεκδικεί και να την κατακτά, όπως κανένας ποτέ πριν δεν την κατέκτησε... Τον βλέπει να μην έχει τίποτα να της κρύψει απ'το κορμί του, τον κοιτάζει να 'ναι αντίθετος με την ηρεμία της νύχτας, τον κοιτάζει να ταράζει την ήσυχη βραδιά... Εκφράζει τη στέρηση της σάρκας της,  ζητάει κι άλλο, κι ύστερα κι άλλο... Κι όταν όλα θα ηρεμήσουν, θα αποκοιμηθεί πάλι δίπλα του... Κι έτσι, απλά, θα γίνουν κι αυτοί Ένα... Με τον Δικό τους, μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο...