Το αίμα...

Σ'αυτή τη σχέση
-Μάλλον, στη συναναστροφή-
Πάντα εγώ αγαπούσα
Μονάχα εγώ και η καρδούλα μου
Στεκόμουν δίπλα σου
-Ή μάλλον, πίσω σου
Δίπλα σου δεν με χώραγε ο τόπος-
Και περίμενα μήπως και χρειαστεί να σε σηκώσω
Μήπως πέσεις χαμηλά κάποια στιγμή
Και θελήσεις βοήθεια...

Μα εσύ ποτέ δεν έπεφτες
Μόνο εγώ έπιανα πάτο
-Ή μάλλον, δεύτερο υπόγειο αριστερά-
Και δεν βρισκόταν και κανείς να με σηκώσει
Κατάφερνα να αγγίξω για λίγο το δάχτυλό σου
Κι εσύ με έστελνες πάλι πίσω
Μέσα απ' όλους τους λυγμούς της ζωής μου
Έμαθα να σ'αγαπάω μόνο εγώ...

Κι όλες οι σχέσεις σου αγκάθια
Που τρυπάνε το μέσα μου και γεμίζει ο τόπος αίμα
Και μόνο τώρα κατάλαβα γιατί μου 'χει στερήσει ο Θεός
Τόσο αίμα
Είναι απ' την αγάπη μου
Τόσο πολύ αίμα χαράμισα για 'σένα
Που τίποτα δεν έμεινε στην αποθήκη για τα δικά μου όνειρα
Μέσα απ' το κόκκινό μου σεντόνι
Συνήθισα να με πικραίνεις μια στο τόσο
Για πάντα...

Το αίμα μου
Το αίμα μου στερούμαι
Άσκοπη προφητεία που την έκανε ένας Δαίμονας
Το αίμα μου το στέρησε ο Θεός μου
Το αίμα μου το στέρησες Εσύ
Εσύ κι οι έρωτές σου
Ανάθεμά σε
Ανάθεμά σας!

Κατάρα σ' όποιον μας κάνει ν' αγαπάμε!
Κατάρα και σ' όποιον αγαπάμε!
Κατάρα σ' όποιον αγαπάνε αυτοί που αγαπάμε!

Κατάρα στη ζωή μου μπήκε
Από όταν ήμουν τόσο δα κοριτσάκι
Ποτέ της δεν θα φύγει
Λες και τι έκανα στην προηγούμενη ζωή μου;
Εγκληματίας ήμουνα ή κακοποιός;
Βλάσφημη ιερομάντισσα σε πέτρινο ξωκκλήσι
Λες και στέρησα από κανέναν κάτι που αγαπούσε πολύ
Έτσι μου φέρεται η ζωή που ήρθα τώρα...

Σ'αυτή την ανόητη
Σ'αυτή την καταραμένη συναναστροφή
-Ή μάλλον απλά σκέτη υποκρισία
Παράσταση σε τσίρκο για μικρά παιδιά!-
Μονάχα εγώ δίνω το αίμα μου
Και παίρνω δυο μπουκάλια ζήλια για αντάλλαγμα
Το βάζω κι εγώ λοιπόν στα πόδια
Να σώσω δυο σταγόνες αίματος
Που μου 'χουν κατά λάθος απομείνει...

Ζήλια και ζάλη
Και ζάλη και ζήλια
Χορός από παρθένες ντυμένες στα μαύρα
Όχι άσπρα - Πενθούνε
Πενθούνε μια αγάπη
Πενθούν ένα αίμα
Πορφύρα και ζήλια
Και ζήλια και ζάλη
Ζηλεύω και πάλι
Δαγκώνω τα χείλια...

Και ούτε για 'σένανε λυπάμαι σήμερα
-Έχει αύριο η μέρα-
Για το αίμα λυπάμαι
Λυπάμαι το αίμα μου...

Το αίμα μου
Το αίμα μου στερούμαι
Ανούσια συμφωνία για κάποιο παράπονο
Το αίμα μου μου στέρησε ο Θεός μου
Το αίμα μου μου στέρησες Εσύ
Εσύ και οι έρωτές σου!
Ανάθεμά σε!
Ανάθεμά σας!


Κατάρα σ' όποιον μας κάνει ν' αγαπάμε!
Κατάρα και σ' όποιον αγαπάμε!
Κατάρα σ' όποιον αγαπάνε αυτοί που αγαπάμε...

Οι χωρισμοί...

Τους χωρισμούς μου απόψε

Με μαυρόχρυση κλωστή κεντάω έναν-έναν

Τους μισώ τόσο που τελικά

Τους αγαπάω

Κομμάτια της ζωής μου

Μεγάλα κομμάτια

Δεν μπορώ να τους κάψω:

Αν απουσίαζαν

Πώς θα δικαιολογούσαν άλλες απουσίες;

Τους χωρισμούς μου απόψε

Με μαυρόχρυση κλωστή κεντάω έναν-έναν...

Πώς να σταματήσω τον χρόνο πριν απ' τον καθένα τους;

Δεν δύναμαι να το παλέψω

Και μετά το φινάλε

Η ζήλια

Της ζωής μου όλη η ζήλια

Συσσωρευμένη σ' εκείνες τις μέρες μετά 

Στο τέλος πάντα δεν στέκομαι και πολύ τυχερή

Της ζωής μου οι χωρισμοί χαμογελούν 

Όλο ειρωνεία

Πώς να σταματήσω τον χρόνο πριν απ' τον καθένα τους;

Καλοκαίρια που έρχονται και φεύγουν

Κι αφήνουν το στίγμα τους 

Στους κόκκινους διαδρόμους της καρδιάς μας

Μονοπάτια από αίμα χαράζουν ονόματα

Κι έρχονται οι χωρισμοί με τα ψεύτικα φιλιά τους

Που στάζουν προδοσία κι άδικο

Και μας προστάζουν να τα υπομείνουμε

Καλοκαίρια που έρχονται και φεύγουν...

Θυμούνται οι χωρισμοί μας κάθε μας στιγμή

Παρ' όλα αυτά δεν δείχνουνε να μας λυπούνται

Ξεριζώνοντας της ιστορία μας

Ξεπλένοντας καλά το πάθος

Ώσπου να χάσει το κόκκινο χρώμα του

Έρχονται και φεύγουν όποτε εκείνοι αποφασίσουν

Εκείνους είναι που κατηγορώ!

Αφού δεν βρίσκω κανέναν άλλον για να ρίξω ευθύνες

Εκείνοι είναι που μας κάνουνε κομμάτια

Θυμούνται οι χωρισμοί μας κάθε μας στιγμή...

Κι όταν μας βλέπουνε να κλαίμε

Εκείνοι γελάνε στα κρυφά

Όπως κάποιοι άλλοι που τους επέβαλαν

Όπως εσύ! 

Όταν μας βλέπουν να κλαίμε

Όπως κι εσύ

Έτσι κι εκείνοι γελάνε στα κρυφά...

Κι όταν αποφασίζουν να μιλήσουν

Ποτέ δεν απαντάνε στο "γιατί"

Μονάχα λένε λόγια ξένα 

Κι άγνωστα

Έτσι ρίχνουν στάχτη στα μάτια μας οι χωρισμοί μας

Έτσι μας λένε "ευχαριστώ" που τους δεχτήκαμε μ' αξιοπρέπεια

Όταν αποφασίζουν να μιλήσουν

Ποτέ δεν απαντάνε στο "γιατί"...

Κι εμείς τι κάνουμε για να μην έρθουν;

Όσες πόρτες κι αν κλείσουμε

Όσα παράθυρα κι αν σφραγίσουμε

Όσο ενδιαφέρον και να δείξουμε 

Όσες υποχωρήσεις και να κάνουμε 

Όσο χαμηλά και να πέσουμε

Όση αγάπη και να δώσουμε

Πάντα έρχονται στο τέλος 

Και χαζογελάνε με τη δυστυχία μας

Κι εμείς τι κάνουμε για να μην έρθουν;

Ερωτευόμαστε απ' την αρχή

Κι ελπίζουμε να μας ξεχάσουνε για πάντα... 

Πέρασε ένας χρόνος

  Κι όμως! Πέρασε ένας χρόνος... Μου είπαν κάποτε πως είμαστε τελείως διαφορετικοί, γι'αυτό και δεν θα πετύχαινε. Κι αυτό που με πληγώνει πιο πολύ είναι ότι είχαν δίκιο. Πράγματι, είμαστε χώρια - καιρό τώρα... Και καθώς αναρωτιέμαι αν θυμάσαι τι έγινε 365 (σχεδόν) μέρες πριν, αν υπάρχει περίπτωση να με σκέφτεσαι κι εσύ, έστω σήμερα, αν υπάρχει πιθανότητα να έχεις ακόμη αισθήματα για 'μένα, ή αν είχες ποτέ σου, πραγματικά εκπλήσσομαι πώς δεν ραγίζει πάλι η καρδιά μου. Φαίνεται πως είμαι πολύ ευτυχισμένη αυτόν τον καιρό, για να μπορέσω να σχιστώ πάλι στα δύο, όμως να, είναι που καμιά μέρα μου λείπεις περισσότερο απ' όσο είχα προβλέψει. Θυμάμαι όλες τις αστείες μας στιγμές, γιατί πάντα μ' έκανες να γελάω με τα δικά σου, μοναδικά αστεία. Και τώρα γράφω κάτι τελείως χαζό, έτσι, για να τιμήσω τον έναν χρόνο που σε γνωρίζω, και κάτι που ποτέ δεν θα διαβάσεις, όπως δεν διάβασες ποτέ σου τίποτα δικό μου. Κι ίσως να μην μου ταίριαζες, ίσως να μη σου ταίριαζα κι εγώ, δεν αντιλέγω. Πρώτη ήμουν που το διαπίστωσα εξάλλου, πολύ πριν μου το πουν οοοόλοι οι άλλοι! Και δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε, ότι τα ετερώνυμα έλκονται - μάλλον στην περίπτωσή μας ίσχυσε, τουλάχιστον στην αρχή. Κι ούτε ξέρω αν σε στενοχώρησα και πόσο σε στενοχώρησα - απ' ό,τι βλέπω όχι και τόσο πολύ όσο έλεγες. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως δεν με νοιάζει, όσο καλά ξέρω χρόνια και χρόνια τώρα να λέω "Δεν με νοιάζει"! Ούτε αν ταιριάζουμε, ούτε τι λέει ο κόσμος, ούτε αν για ακόμη μια φορά δεν θα πετύχει... Τίποτα απ'αυτά δεν με νοιάζει, απλά γιατί με νοιάζεις εσύ! Κι ούτε ξέρω αν είμαι ερωτευμένη μαζί σου, δεν ξέρω τι είναι αυτό που αισθάνομαι, αυτό που ξέρω είναι πως θέλω τόσο πολύ να σε βλέπω, θέλω τόσο πολύ να μ' αγγίζεις, θέλω τόσο πολύ να είμαι μαζί σου και συνέχεια ανυπομονώ να σε δω, να μου μιλήσεις, να σε ακούσω, να σου μιλήσω, να κάνεις πως μ'ακούς κι εσύ... Δεν νιώθω για 'σένα τόσο δυνατά αισθήματα όπως αυτά που έχω νιώσει για συγκεκριμένα άτομα στο παρελθόν, όχι... Απλά γιατί κι εσύ δεν είσαι ένα απ' αυτά τα άτομα, είσαι κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι που ίσως ούτε καν θα με άγγιζε αν μου το περιέγραφαν, κι όμως, δεν σε ρωτάνε τα μάτια σου ποιον να ανυπομονούν να δουν, ούτε το σώμα σου ποιον να περιμένει να το αναστήσει, ούτε τα χέρια σου τίνος τα χέρια να λατρέψουν!
  Κι έτσι, με αυτά τέλος πάντων που αισθάνομαι για 'σένα, τα καινούρια - κάποιοι θα τα 'λεγαν υποδεέστερα, μα εγώ τα λέω απλά διαφορετικά - μένω εδώ και περιμένω να με θέλεις πίσω. Αυτό κάνω τις τελευταίες μέρες, απλά περιμένω, είτε να με συγχωρήσεις, αν πιστεύεις πως για κάτι χρειάζομαι συγχώρεση, είτε να με μαλώσεις, αν πιστεύεις πως για κάτι χρειάζομαι μάλωμα, είτε να με ερωτευτείς, αν πιστεύεις πως για κάτι κι εγώ χρειάζομαι λίγο έρωτα...


Πέρασε που λες ένας χρόνος και να 'μαι να γράφω χαζά κειμενάκια, μήπως και με σκεφτείς από 'κει μακριά που είσαι!
Σε περιμένω, να με θέλεις πίσω...

Παραπάνω...

Αν ποτέ ο Δαίμονας του καθενός μας
Κατέβει στη γη
Και κάνει κάθε μας πόνο τραγούδι
Με συγχορδίες από πλανόδιους μουσικούς
Και ένα πιάνο σπασμένο στα δυο
Αν ποτέ η ματωμένη χώρα του έρωτα
Που για αιώνες κρέμεται πάνω απ' τις ψυχές μας
Επικίνδυνα
Πέσει επιτέλους στα κεφάλια μας
Και μας πλακώσει
Αν ποτέ όλα τα ραγισμένα γυαλιά
Για όλα τους που έλεγαν πως ποτέ δεν θα ξανακολλήσουν
Όλα ενωθούν σε χορωδία μυστική
Χωρίς παραφωνίες
Αν ποτέ η γη μας σταματήσει να παίρνει στροφές
Κι αρχίσει να βυθίζεται ήρεμα
Στο χάος του σύμπαντος
Ιδανική αυτόχειρ κι αυτή
Όπως οι καλοκαιρινές αγάπες...

Ίσως να πάω κόντρα στη φύση
Και στις ατέλειες των νόμων της...

Μα δεν μπορώ να πλησιάσω
Όσα ονειρεύτηκες
Με την καρδιά μου
Λευκούς δρόμους να σου δείξω
Εκεί που οι άνθρωποι κλαίνε γελώντας
Να σε πάω ταξίδι κάποιον Αύγουστο
Με το χέρι σου μπλεγμένο στο δικό μου...

Μια συμφωνία της λήθης παίζει στο ραδιόφωνο
Κι ακούω τα "λα" και τα "ντο" να χοροπηδούν απαλά
Μια παρατεταμένη νότα και η αδικία
Παντρεμένη η κόρη της με κάποιον μεγαλέμπορα
Αρώματα από κώνειο πουλάει στην αγορά...

Αν ποτέ χωριστούν τα πουλιά
Που 'φτιαχναν τόσα χρόνια μαζί μια φωλιά
Αν ποτέ πέσουν τα κεραμίδια
Που χρόνια κρατούν συντροφιά το ένα στ' άλλο
Αν ποτέ η απόσταση σβήσει απ' τα χείλη του χρόνου
-Γιατί η μεγαλύτερη απόσταση είναι ο χρόνος-
Αν ποτέ γίνουν όλα αυτά
Μονάχα τότε θα ξεχάσω όσα τώρα αξίζω...

Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από κάποιον που θέλει να είναι μόνος του
Όταν είναι μαζί μου...
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από μια συμβατική παραδοχή
Του ότι με πλήγωσες...
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από το προσωρινό κλείδωμα του μαχαιριού σου
Στο συρτάρι σου...

Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από κάποιον που θέλει να είναι μόνος του
Όταν είναι μαζί μου...


Στο μονό μου κρεβάτι θα ξαπλώσω
Εκεί που κάποτε μ' αγκάλιαζες
Και μου 'γνεφες να ησυχάσω
Σαν το φεγγάρι κρυφτεί πίσω απ' τις σκούρες λεύκες
Και ο ήλιος χάσει τον δρόμο του μέσα στα σύννεφα
Σαν η αβεβαιότητα σου τρυπήσει τα κόκαλα
Και σου κοπούν τα γόνατά απ' την Θεά Απώλεια
Στο μονό μου κρεβάτι θα σε ξαπλώσω...

Μέχρι τότε κόντρα στη φύση να πάω δεν δύναμαι
Κι αν μου αξίζει κάτι παραπάνω
Το ξέρω εγώ
Κι αγωνίστηκα και μες στη μάχη
Έχασα και στερήθηκα πολλά
Τώρα είναι ώρα για επιβράβευση
Κι όχι για στενοχώρια
Όταν τ' αστέρια θα σβήσουν για πάντα
Όταν ο ουρανός θα χάσει το χρώμα του
Όταν η γη σχιστεί στα δύο
Ίσως τότε να πω πως χάνω την ευτυχία μου...

Μέχρι τότε θυμάμαι καλά όσα μου αξίζουν
Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζουν παραπάνω από έναν άνθρωπο
Που διστάζει να υπερασπιστεί το είναι μου
Μου αξίζουν παραπάνω από έναν άνθρωπο
Που διστάζει να σκύψει για να με σηκώσει
Μου αξίζουν παραπάνω από έναν άνθρωπο
Που μου κρύβει το μεγαλύτερο μέρος του εαυτού του
Λες και δεν το καταλαβαίνω...



Και ξέρεις κάτι;
Μου αξίζει κάτι περισσότερο
Από κάποιον που θέλει να είναι μόνος του
Όταν είναι μαζί μου...

Όταν. . .

Όταν
θα νιώθεις μόνος σου
σε έναν κόσμο αδιάβαστο
στο κεφάλαιο της αγάπης
και θα γυρίζεις το κλειδί στην πόρτα
τέσσερις φορές κάθε που σχολάς κουρασμένος...

Όταν
θα μοιράζεσαι κάθε χαρά σου
με ένα άδειο δωμάτιο
και τέσσερις καφετί τοίχους
και θα πηγαίνεις βόλτες
στο κενό από ζωή διαμέρισμά σου...

Όταν
θα ψάχνεις ένα χαμόγελο
δυο μάτια - όποιο χρώμα ας είναι
για να σου αποδείξουν πως ζεις
κι υπάρχεις μέσα στον παραλογισμό
αυτού του κατά τ' άλλα λογικού κόσμου...

Όταν
τα βράδια θα πλαγιάζεις μόνος σου
και θα αναζητάς ενστικτωδώς
δύο πόδια να ακουμπήσεις απαλά τα δικά σου
και ένα πρόσωπο να πλησιάσεις
και να νιώθεις την ανάσα του...

Όταν
θα ονειρεύεσαι κακούς
και δράκους και κλέφτες
γιατί μόνο εφιάλτες βλέπουν
όσοι κοιμούνται μονάχοι τους
κάθε, μα κάθε βράδυ...

Όταν
θα διαβάζεις για την αγάπη
μόνο στα βιβλία σου
μόνο σε ιστορίες για έρωτες άδοξους
και μάτια όλο δάκρυα
και Θεούς προστάτες...

Όταν
θα σου λείπω
θα σου λείπουν οι μέρες
που έζησες μαζί μου πριν από χρόνια
θα σου λείπουν τα απογεύματα
που αλλάζαμε τον κόσμο...

Όταν
θα εύχεσαι να μπορούσες να με ξαναδείς
να σχεδιάζαμε και πάλι τη ζωή που θα ζούσαμε
τα παιδιά που θα κάναμε
τα ονόματα που θα τους δίναμε
τις αξίες που θα τους μαθαίναμε...

Όταν
θα προσεύχεσαι σκυμμένος στα γόνατά σου
για τα ίδια αυτά τα γόνατα
για 'σένα
ίσως και γι' αυτούς που αγαπάς
να 'ναι όλοι τους καλά...

Όταν
θα κλαις
χωρίς λόγο - έτσι, γιατί οι άνθρωποι
είναι φορές που κλαίνε
και θα ζητάς ένα μαντήλι
κι έναν ώμο να γείρεις...

Όταν
οι φίλοι σου θα ερωτεύονται
θα κάνουν οικογένεια
και θα 'ναι λιγότερο κοντά σου
και στις γιορτές θα κάθεσαι μονάχος σου
να ακούς τη ζωή να σε χλευάζει για όσα ονειρεύτηκες...

Όταν
θα ψάχνεις για αστέρια στον κατάμαυρο ουρανό
κι αυτά θα σ' αποφεύγουν όπως ο Διάολος το λιβάνι
και θ' απομένεις να κοιτάς το σβησμένο τζάκι σου
που επιτέλους αγόρασες
μα συνειδητοποίησες ξαφνικά πως μόνος σου δεν θέλεις καν να το ανάψεις...

Όταν
θα χάσεις και εσύ κάποιον που αγαπάς
θα φύγει απ' τη ζωή σου τόσο ξαφνικά
όπως ακριβώς και ήρθε
γιατί δεν γίνονται μόνο τα καλύτερα εκεί που δεν το περιμένεις
αλλά και τα χειρότερα...

Όταν
θα βγαίνεις μόνος σου να κάνεις βόλτες
για να ακούσεις επιτέλους κάποια ανθρώπινη, αληθινή φωνή
να δεις να περπατάνε, να παίζουν, να φιλιούνται
να θυμηθείς πώς είναι να ζεις
και όχι απλά να υπάρχεις...

Όταν
θα με θυμάσαι
κι εμένα κι όλα όσα σου χάρισα
κι ίσως ακόμη και να μετανιώνεις
που μου τα πέταξες πίσω
σαν να 'τανε τίποτα ψεύτικα, άχρηστα στολίδια...

Όταν
δεν θα υπάρχουν και πολλοί που να σ'αγαπούν
αληθινά
και δεν θα φταις βέβαια εσύ
για κανέναν δεν υπάρχουν πολλοί που να τον αγαπούν
απλώς μερικοί δεν το 'χουν καταλάβει ακόμη...

Όταν
θα σου συμβεί κάτι άσχημο
ή και κάτι πολύ, πολύ χαρούμενο
και θα συνειδητοποιήσεις πως το ζεις μόνος σου
κι ούτε να σε παρηγορήσει
ούτε να είναι περήφανος δεν είναι κανείς εκεί...

Όταν
θα διαβάσεις μια μέρα ξανά όλα αυτά τα ποιήματα
και ίσως καταλάβεις κάτι παραπάνω αυτή τη φορά
μ' αυτή τη δεύτερη, πικρή ανάγνωση
που θα 'χουν περάσει χρόνια για να κάνεις
κι ίσως να 'χω κι εγώ σταματήσει να γράφω πια...

Όταν
θα πηγαίνεις πίσω και πάλι πίσω
πίσω στις ατέλειωτες γραμμές που 'γραψα
πίσω και στα χρόνια που σου 'δωσα
πίσω στη ζωή που κάποτε ζούσες
πίσω σε 'μένα που κάποτε αγαπούσες...

Όταν
θα νιώσεις επιτέλους νοσταλγία
κι ίσως κάποια μετάνοια
για κάποια σφάλματά σου
που ποτέ δεν τόλμησες ν' αναγνωρίσεις
ποτέ μέχρι τώρα...

Όταν
θα θυμηθείς πώς ήσουν κάποτε
τότε που σχεδόν σε παρακαλούσα
για να μην αλλάξεις ποτέ
μα δεν μ' άκουσες
όπως ποτέ δεν μ' άκουγες άλλωστε...

Όταν
θα νιώσεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει
και κανείς δεν σε στηρίζει
και κανείς δεν σε ακούει
και κανείς δεν σ' αγαπάει
και κανείς δεν είναι εκεί...


Εγώ θα είμαι.


Με τη σκέψη μου θα στέλνω ό,τι πιο όμορφο έχω
σε 'σένα
κι όσο θλιμμένη ή απογοητευμένη και να είμαι
δεν θα τ' αφήσω να φανεί
μόνο αισθήματα όμορφα
μόνο σκέψεις καλές, μενεξεδένια όνειρα θα σου χαρίζω...

Εγώ θα περιμένω
μήπως κάποια στιγμή θελήσεις να μου ζητήσεις
σε κάτι βοήθεια
να μου ζητήσεις να έρθω
για παρέα, για συζήτηση, για παρηγοριά
για οτιδήποτε...

Εγώ θα σ'αγαπάω το ίδιο
θα σου φτιάχνω σχέδια με την ζάχαρη
και θα σ'αφήνω να τα χαλάς για να γλυκαθείς
χωρίς να σου θυμώνω
θα σου τρίβω απαλά τους ώμους σου
για να σε χαλαρώσω...

Εγώ θα σε λατρεύω όπως πάντα
θα σε περιποιούμαι όσο μπορώ
θα σου φτιάχνω μ' όλη την τέχνη μου
σαντουϊτσάκια με τυρί και κεφτεδάκια
και θα τρώω για χάρη σου παγωτό σοκολάτα
αν το ζητήσεις...

Εγώ θα σε προσέχω
θα σε κρατάω στο δρόμο μέχρι να ανάψει το πράσινο
όπως πάντα
θα σε ρωτάω αν πεινάς, αν πονάς, αν ξέχασες
θα σου ζητάω να τρως, να ξεκουράζεσαι
και όσο μπορείς να θυμάσαι...


Εγώ θα είμαι...
Να το θυμάσαι.

Ένα κορίτσι που μ'αγαπάει.

 Πάλι φορούσες εκείνο το άσπρο φόρεμα… Θα μπορούσε κάποιος άλλος στη θέση μου να το περάσει για άλλο, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια που ‘χουν πια περάσει, μα όχι εγώ. Εγώ το γνώριζα καλά, είχα παρατηρήσει την κάθε παραμικρή κλωστή του, είχα προσέξει το κάθε κύμα που σχημάτιζε. Και τα μαλλιά σου, ίσια, μεταξένια, έπεφταν απαλά στους γυμνούς σου ώμους, που γυάλιζαν, λες κι είχε πέσει κατά λάθος πάνω τους φεγγαρόσκονη! Ολόκληρη ήσουν λες κι είχες συγγένειες με τον ουρανό. Προχωρούσες αργά πάνω στα ξύλα κι έμοιαζες ελαφρώς χαμένη. Πιο πολύ νομίζω αγαπούσα τα χέρια σου: Μικροκαμωμένα, πανέμορφα δάχτυλα, περιποιημένα σαν να ‘ταν το πιο πολύτιμο πετράδι, μ’ έναν καρπό που λυγίζει απαλά σε κάθε σου κίνηση. Στολισμένα με όμορφα δαχτυλίδια και βραχιολάκια καλοκαιρινά. Κι όσο ανέβαζα αργά το βλέμμα μου – μην υπάρξει κάτι που δεν θα παρατηρήσω – μου άρεζαν όλα όλο και περισσότερο. Ο λαιμός σου, από ‘κείνους που τους βλέπεις κι αμέσως καταλαβαίνεις πόσο απαλοί μπορεί να είναι. Λίγες καστανές αφέλειες έπεφταν στο μέτωπό σου κι εσύ πειραγμένη τις μάζευες κάθε λίγο. Κι ύστερα πάλι προς τα κάτω… Η μέση σου γύριζε σιγανά, χωρίς απότομες κινήσεις, κάθε που άλλαζες θέση ή κάποιος σου μιλούσε. Τα πόδια σου γυάλιζαν, μπορούσα να σε φανταστώ να τα περιποιείσαι για ώρες…   

  Κι εγώ… Στεκόμουν για ώρες να σε παρατηρώ κι ήλπιζα κανείς να μην το καταλαβαίνει. Φαινόμουν μικρός, λίγος μπροστά σου. Το ήξερα πως δεν θα με πρόσεχες ποτέ…

                                                            (…)

  Σήμερα για ένα πράγμα μονάχα είμαι σίγουρος: Πως έκανα λάθος. Με πρόσεξες, και μάλιστα σαν τα μάτια σου, τέσσερα χρόνια τώρα. Μ’ αγάπησες με την καρδιά σου κι ας μην έμαθες ποτέ πόσο σε είχα λατρέψει εγώ ήδη από ‘κείνη την νύχτα, ανάμεσα σε χιλιάδες κορίτσια που χόρευαν κι αγόρια που κερνούσαν ποτά με πονηρό χαμόγελο. Με λάτρεψες και μου ‘μαθες να δίνω και να δίνομαι, να χαρίζω και να χαρίζομαι, να πεθαίνω και να ανασταίνομαι. Κι εγώ γι’ αντάλλαγμα σε σκότωσα και ξέχασα να σ’ αναστήσω.  Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν εκείνη την νύχτα, που τόσο μ’ άρεσαν τα σκούρα μάτια σου, που ‘ταν βαμμένα με μια χρυσαφένια σκιά, και τα καλοσχηματισμένα χείλη σου, που δεν είχαν πια ίχνος απ’ το κραγιόν που είχες πριν ώρες φορέσει κι όμως, είχαν το δικό τους, ακαταμάχητο χρώμα, πως θα σε πλήγωνα μια μέρα, αν αποφάσιζες να μ’ αγαπήσεις. Κι αν κάποιος μου το ‘λεγε, πως θα με διάλεγες κι εγώ θα σ’ έδιωχνα ευγενικά, θα γελούσα με την ανέφικτη, ανόητη σκέψη του. Σκέψη που ήταν μάλλον προφητεία, ακριβέστατη και πολύ σκληρή…

                                                                      (…)

  Μου ‘χεις δοθεί τόσες φορές στο παρελθόν, που νιώθω τόσο οικεία ν’ ακουμπώ το σώμα σου, σαν να ‘ταν μέρος του δικού μου. Σε χαϊδεύω απαλά και χαμογελάω που τίποτα δεν μου φαίνεται άγνωστο, από το μέτωπο μέχρι το ποδαράκι σου. Και σε κοιτάζω καμιά φορά ευθεία στα μάτια, πραγματικά δεν ξέρω πια τι στο καλό μπορεί να σκέφτεσαι. Πάντα με συγχωρούσες, ακόμη και τώρα μ’ έχεις συγχωρήσει. Καμιά φορά με κοιτάζεις και ξέρω πως το βλέμμα σου μου φωνάζει όλα εκείνα τα πράγματα που δεν θα ‘θελες να μου τα πεις, απλά και μόνο γιατί αν ήξερα πως τα γνωρίζεις, θα ντρεπόσουν να μη μου θυμώσεις. Όλα εκείνα που σου ‘χω κάνει, όλα εκείνα που ‘χεις με τόση υπομονή κι αγάπη ανεχτεί. Κι έτσι, σε κοιτάζω κι εγώ. Απλά. Κάποιος με ρώτησε τι βλέπω όταν σε κοιτώ. Κι εγώ τώρα μονάχα έχω βρει την πιο σωστή απάντηση: Σε βλέπω απλά να μ’ αγαπάς. Κάθε φορά που σε κοιτάζω, αυτό κάνω. Βλέπω μια κοπέλα, που από μικρό κορίτσι μέχρι να γίνει γυναίκα, μ’ αγαπάει. Βλέπω εσένα να κάθεσαι και να μ’ αγαπάς. Τίποτα άλλο κι όλα τα άλλα μαζί. Η ανιδιοτέλεια, η αμέτρητη υπομονή σου, όλες οι επιθυμίες σου για ‘μας που δεν πρόλαβαν ποτέ να πραγματοποιηθούν, οι υποχωρήσεις, οι αλλαγές σου, όλα είναι χαραγμένα στα παιδικά ματάκια σου. Πάνω από μια μυτούλα που λατρεύουμε κι οι δυο μαζί και δυο χείλη που κάποτε με άγγιζαν συνέχεια. Σ’ όλο το σώμα μου. Αυτά λοιπόν βλέπω όταν σε κοιτάζω. Κι ύστερα αλλάζω βέβαια βλέμμα, σίγουρος για την αναμφίβολη αγάπη σου…

  Καμιά φορά πάλι, κυρίως τα βράδια, βλέπω στα μάτια σου μια αναμονή: Για μιαν απάντηση, για ένα «συγγνώμη», για κάτι απ’ αυτά που σου άξιζαν τέλος πάντων να ακούσεις, μα δεν βγήκαν ποτέ απ’ τα χείλη μου. Ένα παράπονο, μια κούραση, λες κι επειδή έφυγε ο ήλιος, ξαφνικά τα θυμήθηκες. Δεν λες τίποτα βέβαια. Μ’ αυτή την προαιώνια υπομονή σου, πάντα ήσυχη, σιωπηλή, να κρατάς μέσα σου όλα αυτά που από παιδί σε πληγώνουν, κάνεις προσπάθεια να χαμογελάσεις όσο μπορείς όταν σε ρωτάω τι έχεις, ίσως για να μη με ανησυχήσεις, ίσως για να μην μου θυμίσεις κάτι άσχημο, ίσως, ίσως, ίσως… Ίσως γιατί μ’ όλον τον αλτρουισμό του κόσμου μ’ αγαπάς. Κι εγώ καμιά φορά επιμένω, ατελέσφορα βέβαια, καμιά φορά πάλι σωπαίνω και σε κοιτάζω πάλι βαθιά στα μάτια, μπας και σε πείσω πως σ’ αγαπάω κι εγώ. Δεν με πιστεύεις βέβαια, δεν δύνασαι να τα καταφέρεις σ’ αυτό. Για ‘μένα είμαι σίγουρος πως θα τα ‘βαζες με χίλιους δυο δράκους και θα τα κατάφερνες, για ν’ αλλάξεις όμως γνώμη σχετικά με την πέτρινη καρδιά μου, θα ‘πρεπε τα τελευταία δύο χρόνια να ‘ταν απλά ένα πολύ κακό όνειρο… Και δεν είναι. Κι έτσι κι εγώ δεν ζητάω περισσότερα κι αρκούμαι στο να σ’ ευχαριστώ κρυφά, από μέσα μου, για όσα έκανες κι ακόμη κάνεις.

                                                                 (…)

  Όταν κάποτε ράγισα την καρδιά σου, νόμιζα πως δεν θα σ’ έβλεπα ποτέ ξανά να γελάς. Φαίνεται βέβαια πως το γέλιο σου πάει πολύ, για να μπορέσει ο Θεός να στο στερήσει έτσι εύκολα. Έζησες. Και γέλασες και χόρεψες κι αισθάνθηκες ακόμη και χαρούμενη. Ποτέ βέβαια δεν ξέχασες. Μονάχα συγχώρησες. Κι είμαι περήφανος για πολλά, πολλά πράγματα για ‘σένα, μα περισσότερο γι’ αυτό. Κι ακούγεται οξύμωρο, ανόητο να το λέει αυτό ο άντρας που σε μαχαίρωσε, μα δεν με νοιάζει. Ακόμη πονάω όταν πονάς. Ακόμη τρέμω μην πάθεις κάτι. Ακόμη φοβάμαι όταν δεν προσέχεις. Ακόμη ξέρω πόσο πολύ άδικα σου φέρεται η ζωή. Ακόμη θα έκανα για ‘σένα τα πάντα. Ακόμη είσαι η ίδια, με το άσπρο φόρεμα και τα μακριά μαλλιά, με τα περιποιημένα πόδια και τον μεταξένιο λαιμό, με το χαμένο βλέμμα μέσα στη μουσική, με τα σκούρα, βαμμένα με χρυσαφένια σκιά μάτια, με τα στεγνά από κραγιόν χείλη. Ακόμη όταν σε βλέπω αισθάνομαι όλη την αγάπη σου. Σου χαϊδεύω το χέρι κι εσύ χαμογελάς, σαν να μην σε πλήγωσα ποτέ. Κι όμως, ξέρω ότι το θυμάσαι. Κάθε φορά που με κοιτάζεις το ξέρω ότι τα σκέφτεσαι όλα από την αρχή, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τόσο όμορφο είναι το χαμόγελό σου, που μεταμορφώνει τη φρίκη που αισθάνεσαι για την συμπεριφορά μου, σε λάμψη κι ομορφιά και εξιλέωση. Στάζεις ανιδιοτέλεια, στάζεις αλήθεια. Κι εγώ σε κοιτάζω να στάζεις. Να στάζεις και ν’ αγαπάς… 

Παγωτό Σοκολάτα!

  Είναι φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι πόσα πολλά πράγματα έχουμε μοιραστεί εμείς οι δύο! Βέβαια, καμιά φορά σκέφτομαι τι σημασία έχει να μας ενώνουν κάποια πράγματα, όταν μας χωρίζουν άλλα τόσα; Κι είναι στ' αλήθεια πολλά αυτά που μας χωρίζουν... Όμως, υπάρχει στον κόσμο μια δύναμη, κάτι σαν έλξη, που μας φέρνει περισσότερο κοντά σε κάποιους ανθρώπους. Κάποιοι συνηθίζουν να την αποκαλούν αγάπη. Να θέλεις να σκοτώσεις με τα ίδια σου τα χέρια κάποιον, και συγχρόνως να ξέρεις ότι θα πεθάνεις την ίδια στιγμή αν πάθει κάτι. Να θέλεις να τον αρπάξεις και να τον πνίξεις, και ταυτόχρονα να θέλεις να τον αρπάξεις και... να τον φιλήσεις! Να πονάει όλο σου το σώμα όταν κάτι τον στενοχωρεί, κάτι τον πληγώνει. Και μαζί να γελάς μ' όλη σου την ψυχή σ' όλες αυτές τις αστείες στιγμές που είστε μαζί. Και να σκέφτεσαι: Πόσα να υπάρχουν που δεν τα 'χουμε κάνει μαζί; Φυσικά, ξέρεις πως είναι πολλά αυτά που δεν έχετε (ακόμη) κάνει. Κι όμως, μοιάζει σαν να τα παίζετε στα δάχτυλα, σαν να τα έχετε σ' ένα μυστικό, δικό σας πρόγραμμα. Κι όλα όσα ζείτε είναι τα πρώτα στη σειρά του...
  Η επαφή μαζί σου είναι σαν να τρως παγωτό σοκολάτα: Ξέρω πως πρόκειται να μου κάνει πολύ, πολύ κακό στο μέλλον... Κι όμως, το κάνω! Και σ' έναν κόσμο που μερικοί από 'μας τρώμε εικοσιπέντε στις τριάντα μέρες του μήνα γιαούρτι και κοτόπουλο - για να ισοσταθμίσουμε κάπως τις "αμαρτίες" της σοκολάτας μας - χρειάζεται να στερηθείς πολλή, πάρα πολλή απόλαυση. Μια μέρα βέβαια ξυπνάς και τον τραβάει ο οργανισμός σου τον πειρασμό! Και τότε ενδίδεις... Και δεν εννοώ βέβαια μόνο τη σοκολάτα! Στην πραγματικότητα τη συνηθίζεις αυτή τη στέρηση. Άλλες είναι που δεν συνηθίζεις... Και σε μια ζωή που μερικοί από 'μας προσπαθούμε να είμαστε όσο περισσότερο ηθικοί γίνεται, απέναντι στα ύστερα του κόσμου και σ' όλες τις ιδιοτελείς σχέσεις που συναντούμε, η μυστική αυτή έλξη - γνωστή και ως πάθος, έρωτας κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π. - μας παίζει παιχνιδάκια και μας δυσκολεύει λίγο. Κι έτσι, καμιά φορά κάνουμε πράγματα που δεν είχαμε σχεδιάσει... Θα 'λεγα πως όλα αυτά είναι για να ισοφαρίσουμε, απέναντι σ' όλα τα σχέδια που κάνανε τον Θεούλη να σκάσει στα γέλια! Από βόλτες στην παραλία που ποτέ δεν πρόλαβαν να γίνουν, μέχρι ταξίδια και άλλα πολλά, πολλά, πολλά! Και τελικά μένουμε ν' αγαπάμε και ν' αγαπιόμαστε από μέσα μας, σαν να το κρατάμε μυστικό. Κι επιχειρούμε να δείξουμε αυτή μας την αγάπη σε καταστάσεις απλές και καθημερινές, αφού αυτή είναι και η μόνη επιλογή που έχουμε.
  Σε μια γη που κάνουμε αμαρτίες και τρώμε σοκολάτα μόνο στα κλεφτά, πόσος έρωτας πια να χωρέσει; Και σε μια σχέση που ο ερωτισμός φαίνεται περισσότερο απ' όσο νομίζουμε - κι απ' όσο είχαμε άλλωστε προγραμματίσει - πόσο ν' αντισταθούμε απ' την δύναμη της έλξης που μας κυνηγάει; Με τα χέρια μας τελικά ερωτευόμαστε. Μ' αυτά τον κρύβουμε τον έρωτα, και με τα ίδια αυτά τον αναζωπυρώνουμε... Κι είναι περίεργο πόσο εύκολα ξανά ανάβει μια φλόγα, που το ίδιο εύκολα είχε σβήσει! Τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει να θυμόμαστε; Ίσως η θερμότητα που μας αγγίζει, κάθε που αυτή η φλόγα τρεμοπαίζει... Ίσως το μέσο του έρωτά μας, το σώμα μας. Ίσως ο ερωτισμός μας, όπως σωστά κάποιοι θα μάντευαν..! Ίσως πάλι κι η σοκολάτα, όλη του κόσμου η σοκολάτα, που στερούμαστε... __

Αύγουστοι Της Ζωής Μου

Αν ντρεπόμουν που σ’ είχα;

Σ’ αγαπούσα τόσο πολύ

Που τ’ αστέρια φοβούνταν μήπως θα έσβηναν

Αν για λίγο τρεμόπαιζε η φλόγα μας

Και ζήλευαν την όψη μας εκείνα τ’ αυγουστιάτικα βράδια

Που σου δινόμουνα μετά χαράς…

Κι ύστερα άδειος απ’ αυτά ο ουρανός

Και μαύρος

Έσβησαν σε μια νύχτα

Όπως η φλόγα που κάποτε καιγόσουνα για να κρατήσεις

Κι εμένα ζέσταινε τα χέρια μου ως τον λαιμό μου

Και η καρδιά μου ανέβαζε σφυγμούς, σαν να ‘ταν άλλη…

Αύγουστοι της ζωής μου

Που δεν σ’ έχω στο κρεβάτι μου

Καύσωνες που ιδρώνω μακριά σου

Ξημερώματα που αποζητώ τα χέρια σου

Καλοκαίρια που χαμογελούν και σβήνουν

Βράδια που τρεμοπαίζουν οι φωτιές…

Σαν είμαστε μικροί κάνουμε πολλές ανοησίες

Χτυπάμε τα κουδούνια και τρέχουμε

Βρέχουμε απ’ τα μπαλκόνια τους περαστικούς

Σαν μεγαλώνουμε κάνουμε μεγαλύτερες

Ερωτευόμαστε, δενόμαστε, πονάμε

Κι ύστερα έρχεται η σοφία να μας χλευάσει διασκεδάζοντας…

Όλα εκ των υστέρων

Όπως οι αφίξεις σου κάθε που πήγαινα να σε ξεχάσω

Χειμώνες που απομακρυνόμουν απ’ τα μέρη μας

Τα μέρη που με πήγαινες για να γνωρίσω αυτόν τον κόσμο

Όπως τα κύματα που σκάνε και μας χαλάνε τα χαραγμένα ονόματα

Έτσι ήταν οι αφίξεις σου: Όλες μικρές καταστροφές

Σ’ έψαχνα πάντα

Στους Αυγούστους της ζωής μου

Που ‘μουν μόνη μου

Σ’ έψαχνα το ίδιο ακόμη κι όταν «δεν» ήμουν

Σ’ αναζητούσα στις παραλίες που αφήσαμε το ίχνος της καρδιάς μας

Που βρέξαμε με το νερό του έρωτά μας…

Σ’ αναζητούσα στα υγρά τα μαξιλάρια μου

Ανασταινόμουν για να πεθάνω για ‘σένα ξανά

Κι άλλη μια φορά να σε χωρέσω στην καρδιά μου

Και στα πόδια μου

Προτού μου φύγεις και πάλι

Λίγο πριν, λίγο μετά τον Αύγουστο…

Αύγουστοι της ζωής μου

Που σιχαίνομαι να σε λατρεύω σαν Θεό

Μήνες που ανέχομαι να εξαντλείς τη σκέψη μου

Μέρες που γράφω ατέλειωτα για ‘σένα και τα σβήνω

Ώρες που σου μιλώ απλώς για να ξεχνιέμαι

Λεπτά που σε κοιτώ απλώς για να θυμάμαι…

Πάλι το σύμπαν χλόμιασε

Καρτερεί τα φωτάκια του

Σαν μικρό πανηγύρι κάθε αστερισμός

Σχεδόν ακούς τους μικροπωλητές να σου φωνάζουν

Σχεδόν μυρίζεις το μαλλί της γριάς, τα ποπ κορν

Σχεδόν σαν να σε έχω πάλι…

Πυροτεχνήματα

Βεγγαλικά από αισθήματα

Μικρές, στιγμιαίες εξάψεις

Θύμηση, λήθη

Όλα κάνουν τον κύκλο τους

Όπως έκανε μάλλον κι η ιστορία μας…

Σαν είμαστε μαζί κάνουμε πολλές ανοησίες

Παίζουμε τα παιχνίδια μας, σαν να ‘μαστε μωρά

Τρέχουμε στα λιμάνια φωνάζοντας , κάνουμε έρωτα

Και σαν είμαστε χώρια κάνουμε μεγαλύτερες

Κάνουμε πως ξεχάσαμε, ειρωνευόμαστε

Ερωτευόμαστε ξανά…

Πάντα όμως έρχονται οι Αύγουστοι

Πάντα έρχονται ξανά τ’ αστέρια

Πάντα ξανάρχεται το φως της πανσελήνου

Κι αναρωτιόμαστε: Τι σημασία έχουν όλα αυτά;

Χαμένοι μέσα στον ίδιο κόσμο μοιάζουμε να τα λησμονούμε όλα…

Αύγουστοι της ζωής μου

Που ‘κανα κι εγώ ανοησίες

Κι Αύγουστοι που συνεχίζω να τις κάνω

-Ίσως και μεγαλύτερες-

Γιατί μου λείπεις

Αύγουστοι της ζωής μου που μου λείπεις…

Κι ύστερα έρχεται το υποσχετικό βλέμμα του φθινοπώρου

Που τάζει στις καρδιές μας λίγη περισσότερη ανθρωπιά

Χωρίς πυροτεχνήματα, χωρίς αστερισμούς-πανηγύρια

Με δέντρα που ‘ναι γυμνά, φεγγάρια μισά

Χωρίς τις ζέστες του Αυγούστου, τα καυτά πρωινά

Μα σίγουρα, με λίγη παραπάνω λήθη για γιατρειά... 

Σου μίλησα ποτέ για 'κείνη την νύχτα;

Σου μίλησα ποτέ για ‘κείνη την νύχτα;

Που ως το πρωί σε περίμενα να φανείς

Στο μέρος που σε γνώρισα για πρώτη-πρώτη φορά

Κι ύστερα έπιασε βροχή

Μια περίεργη, καλοκαιρινή μπόρα

Που έστειλε ο Θεός για σαμποτάζ στην υπομονή μου

Κι όμως, εγώ δεν έφυγα

Κι ούτε λυπόμουνα που δεν φαινόσουν

Χαιρόμουν που σκεφτόμουν πως μια μέρα θα στα πω όλα αυτά

Και θα γελάμε με τα υγρά, μούσκεμα δηλαδή, ρούχα μου

Και τα μαλλιά μου που έσταζαν και με εμπόδιζαν να δω

Χαιρόμουν γιατί σκεφτόμουν το γέλιο σου

Όταν θα τα συζητούσαμε μαζί μια μέρα…

Σου μίλησα ποτέ για το τι κρύβω στην καρδιά μου;

Μάλλον πολλές φορές…

Πόσες φορές κοιτάζω στον καθρέφτη και τα λέω όλα απ’ την αρχή

Χωρίς συγκεκριμένη δόμηση

Ασυνάρτητα παράπονα, αναμεμειγμένα με αναμνήσεις κι ευτυχισμένες στιγμές

Και φαντάζομαι μετά πως εσύ είσαι απέναντι

Στη θέση του γυαλιστερού καθρέφτη

Και με κοιτάζεις συγκινημένος και μαζί μετανιωμένος

Κι ύστερα εγώ βάζω τα κλάματα

(Αυτό δεν χρειάζεται να το φανταστώ γιατί συμβαίνει και στ’ αλήθεια)

Και αρχίζω να σου τραγουδάω κάποιο απ’ τα τραγούδια μας

Κι εσύ πια σηκώνεσαι

Δακρύζεις

Και με παίρνεις αγκαλιά

Και δεν λέω πια τίποτα άλλο…

Κι ύστερα…

Δεν έχει ύστερα!

Μετά τρομάζω με τον εαυτό μου και αλλάζω δωμάτιο με γρήγορα βήματα

Και σκέφτομαι τι ωραία που θα ‘ταν να χτυπούσες την πόρτα

Έστω, για να πεις ένα «γεια»

Για να πιεις ένα ποτήρι νερό

Γιατί περνούσες τυχαία απ’ το σπίτι…

Σου μίλησα ποτέ για ‘κείνη την νύχτα;

Που σ’ ερωτεύτηκα παράφορα

Έτσι γίνονται αυτά

Σε μια νύχτα

Σε μια στιγμή

Κι ύστερα άρχισε να βρέχει

Πάλι καμιά απρόσμενη μπόρα του καλοκαιριού;

Πάλι τα παιχνιδάκια του Θεού;

Ποιος ξέρει;

Και δεν λυπόμουν ούτε τότε

Δεν λυπόμουν που δεν φαινόσουν

Ούτε που βράχηκε το φόρεμα που έψαχνα όλο το απόγευμα για να σ’ αρέσω

Πάλι χαιρόμουν γιατί άκουγα στ’ αυτιά μου το γέλιο σου

Όταν θα σου περιέγραφα μ’ όλη την γλαφυρότητα που υπάρχει

Την περιπέτειά μου

Χαιρόμουν και περίμενα κάτι να γίνει

Μα ό,τι έγινε και τότε

Ήταν η βροχή κι οι άδειοι από κόσμο δρόμοι

Κι εγώ φυσικά μόνη

Να μην ξέρω πια αν στάζουν τα μαλλιά μου ή δακρύζω…

Σου μίλησα ποτέ για ‘κείνη την νύχτα;

Θα σ’ αγαπώ για πάντα

Σου φώναζα

Τώρα αν τ’ άκουγες δεν ξέρω

Εγώ όσο πιο δυνατά μπορούσα φώναζα

Άνοιγα τα παράθυρα , στρεφόμουν προς τον κόσμο που ζω

Και φώναζα

Και μαζί βρεχόμουν

Και χαιρόμουν

Και  πάνω απ’ όλα

Ένιωθα…

Εσύ δεν μου λείπεις

Εσύ δεν μου λείπεις

Όταν τις νύχτες μιλάω σιγανά

Για να μη μ’ ακούσει το φεγγάρι και μεγαλώσει κι άλλο

Ολοστρόγγυλο

Σαν το παρκάκι με τα κυκλάμινα που με πήγαινες τις Παρασκευές

Θεόρατο φαντάζει

Γιγαντιαίο

Σαν την καρδιά μου πριν σπάσει σε δεκαέξι μικρά-μικρά κομματάκια

Χτυπάει στη θάλασσα και την κάνει ομορφότερη

Χτυπάει στα μάτια μου και τα κάνει πιο θλιμμένα

Χτυπάει στην σκέψη μου και την κάνει ακούραστη…

Εσύ δεν μου λείπεις

Τα βράδια που ξαπλώνω και κοιτάζω για ώρες το κατάλευκο ταβάνι

Κι ύστερα από αιώνες - έτσι νομίζω πως μου φαίνεται –

Με παίρνει ο ύπνος και φοβάμαι να ξυπνήσω το πρωί

Και φοβάμαι και να ονειρευτώ ακόμα

Και φοβάμαι να φοβάμαι να σκεφτώ

Και λυπάμαι που φοβάμαι να λυπάμαι…

Εσύ δεν μου λείπεις

Κάθε μέρα που ανοίγω τα μάτια μου

Για ν’ αντικρίσω πάλι έναν κόσμο άδειο από ‘σένα

Μ’ όλα τα μίση και τις διαστροφές του

Να φαντάζουν ακόμη φοβερότερες

Τώρα που λείπεις

Τα πρωινά που δεν λέει ο ήλιος να κρύψει τη σκιά μου

Μπας και μπορούσα να αρνηθώ την ύπαρξή μου

Βλέπεις, αφού διαγράφεται η φιγούρα μου στο πάτωμα

Πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχω;

Εσύ δεν μου λείπεις

Όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου

Σ’ όλες τις βόλτες που κάνω χωρίς εσένα

Σ’ όλα τα αισθήματα που έχω, όχι για ‘σένα

Σ’ όλη την αγάπη που δίνω, όχι σε ‘σένα

Σ’ όλα τα κυκλάμινα που ανθίζουν, όχι με ‘σένα…

Εσύ δεν μου λείπεις

Όταν επιχειρώ αλλεπάλληλα να φιμώσω τη σκέψη μου

Να χαλιναγωγήσω το κορμί μου

Να κρύψω…

Αλήθεια, πόσα πολλά προσπαθώ να κρύψω!

Κρύβω την καρδιά μου

Τα δάκρυά μου

Τα σημάδια μου

Κρύβω τον πραγματικό εαυτό μου καμιά φορά

Κρύβω τα χρόνια που πέρασαν

Κρύβω καλά όσα έζησα

-          Λες και τα ξέχασα -

Κρύβω ακόμη και τις λέξεις μου

Όταν είναι «ακατάλληλες»

Κρύβω την αγάπη μου σε μια μικρή χαραμάδα

Στο κολιέ που φοράω στο λαιμό μου

Και κανείς δεν την προσέχει…

Εσύ δεν μου λείπεις

Κάθε φορά που σε θυμάμαι

Κάθε φορά που ‘χει φεγγάρι σαν το σημερινό

Κάθε φορά που ‘χει αστέρια σαν τα σημερινά

Κάθε φορά που ‘χει μια θάλασσα σαν τη σημερινή

Ένα αεροπλάνο

Ένα αερόστατο

Ένα ποδήλατο

Ένα δέντρο

Ένα παγκάκι

 Ένα κάτι που απλά μου επισημαίνει την αλήθεια

Την αλήθεια του κόσμου

Την αλήθεια του κόσμου που δεν είσαι εκεί

Την αλήθεια μου

Σαν τη σημερινή…

Εσύ δεν μου λείπεις

Όταν κάνω μια ευχή

Γελώντας την ίδια στιγμή μ’ όλη τη δύναμη που ‘χω

Που πίστεψα έστω και για μια στιγμή πως ίσως συμβεί

Όταν προσεύχομαι

Κοροϊδεύοντας τον ίδιο τον εαυτό μου

Μ’ όλον τον σαρκασμό και την απιστία μου

Που έστω και για μια στιγμή ξέχασα πως δεν με βοηθάει εμένα ο Θεός μου

Μάλλον εχθρός μου είναι

Μάλλον στο απέναντι στρατόπεδο…

Εσύ δεν μου λείπεις

Τώρα

Που βλέπω το φεγγάρι

Φωτεινό

Ολοστρόγγυλο

Κατάλευκο

Και μ’ όση κακία μπορεί να κουβαλήσει ένα ουράνιο σώμα!

Μ’ όση ειρωνεία για ‘μας που ‘μαστε μόνοι

Μ’ όση διάθεση να χλευάσει όλους εμάς

Που δεν μας λείπει κανείς

Κανείς

Μα κανείς…!

Εσύ δεν μου λείπεις

Ποτέ

Ποτέ δεν μου λείπεις σ’ αυτή τη ζωή

Ούτε στη σκιά μου που διαγράφεται στον μακρύ πεζόδρομο

Ούτε στ’ αστέρια που λάμπουν στον βαθύ ουρανό

Ούτε στη θάλασσα που στέκει ακλόνητη όσο μπορεί να δει το μάτι σου

Ούτε χθες

Ούτε τώρα

Ούτε αύριο

Ποτέ…

Εσύ δεν μου λείπεις

Αγάπη μου

Μη μου αγχώνεσαι και το ‘χεις στο μυαλό σου

Θα βρω έναν άλλον ουρανό κι εγώ ν’ αφήσω το μισό μου φεγγαράκι

Κι ας αφήσω τις πανσέληνους γι’ αυτούς που ‘ναι πιο τυχεροί

Θα βρω μιαν άλλη ακρογιαλιά ν’ ακουμπήσω τα χρόνια μου

Σαν ναυαγοί είναι κι αυτά

Καραβοτσακισμένα και κουρασμένα

Με μιαν ελπίδα μόνο

Ή μάλλον θύμηση

Απ’ το παρελθόν

Που τώρα πια φαντάζει «δοξασμένο»

Θα βρω λοιπόν ένα άλλο παρκάκι

Λιγότερο όμορφο

Να φυτέψω τα κυκλάμινά μου

Κάπου που ίσως μ’ αγαπήσουν

Ίσως πάλι και όχι

Κάπου που ίσως με δεχτούν

Ίσως πάλι και όχι

Για ‘μένα πρέπει να ‘χει βγει η φράση

«Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια»

Κάποιος με παρακολουθεί στα σίγουρα…

Εσύ δεν μου λείπεις

Τ’ ορκίζομαι

Κι αν μου ξεφύγει ποτέ και στο πω

Να μη μ’ ακούσεις, μάτια μου

Σε λίγο άλλωστε θα το ‘χεις ξεχάσει

Ξέρω πού είσαι καλός

Δεν σε φοβάμαι εσένα!

Ούτε φοβάμαι

Ούτε μου λείπεις…