Το κάθε άτομο σ’ αυτόν τον μικρό μας κόσμο είναι μοναδικό. Διόρθωση: Το κάθε άτομο σ’ αυτόν τον κόσμο θα έπρεπε να διατηρεί μια ορισμένη έστω μοναδικότητα! Δυστυχώς, όχι μόνο αυτό δεν συμβαίνει, αλλά όσοι τα καταφέρνουν είναι και οι «εκτός»! «Εξαιρέσεις», «λάθη», «ιδιότροποι», «περίεργοι»...! Κάποτε χαρακτηρίστηκα ιδιότροπη από μια κοπέλα η οποία έκλαιγε επί τρεις ώρες στο γραφείο των καθηγητών επειδή στο διαγώνισμα της έκθεσης έγραψε 18 και όχι 20! Μετά από χρόνια όμως, συνηθίζεις την κατάσταση, γιατί έτσι έχει το πράγμα με τους διαφορετικούς: Δεν είναι σαν τους άλλους!
Ως όντα λοιπόν κατεξοχήν εγωιστικά και γεμάτα ιδιοτελείς σκοπούς και τεράστια κόμπλεξ, τα περισσότερα άτομα της κοινωνίας μας έχουν μία άσχημη συνήθεια: ΜΑΖΟΠΟΙΗΣΗ! Δεν ξεχωρίζει τίποτα, δεν πρέπει να υπάρχουν «ξένα» στυλ, διαφορετικές αντιλήψεις - που πιστέψτε με, συνήθως είναι και σωστότερες! - διαφορετικές επιλογές στην προσωπική ζωή του καθενός και γενικά...τίποτα, μα ΤΙΠΟΤΑ, το διαφορετικό! Και ό,τι υπάρχει, ό,τι καταφέρνει να υπάρξει και παλεύει καθημερινά να επιβιώσει, και τι δεν υφίσταται! Καμιά φορά αναλογίζομαι, δεν κουράζεται ο κόσμος να κριτικάρει και να κρίνει, δεν κουράζεται ο κόσμος να ζηλεύει τόσο πολύ και να δείχνει σε τόσο μεγάλο βαθμό τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές του;; Δεν κουράζεται επιτέλους ο κόσμος να έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα;!
Κι όταν είσαι επί μια ζωή δακτυλοδεικτούμενος, δεν είναι ότι το αποδέχεσαι ποτέ... Απλά το συνηθίζεις. Εντάξει, σίγουρα δεν βάζεις τα κλάματα όπως στο δημοτικό, ούτε όμως και προσπαθείς να «πιάσεις» τον καθένα - που μοιάζει να μην έχει άλλη δουλειά από το να βλέπει τι φοράς ή πώς περπατάς! - και να του «εξηγήσεις» ποιο είναι το σωστό και πόσο δείχνει ότι ζηλεύει που δεν κατάφερε ο ίδιος να ξεχωρίσει. Κάποτε είχα στ’ αλήθεια στενοχωρηθεί επειδή μου είπαν πως είμαι η εξαίρεση ανάμεσα σε μια «ομάδα» από τόσο αγαπημένα άτομα, σε μία μεγάλη, ανασφαλή μάζα, όπως θα την χαρακτήριζα εγώ! Στην συνέχεια όμως συνειδητοποίησα ότι ήταν από τα καλύτερα λόγια που θα μπορούσαν να με χαρακτηρίζουν, και είμαι περήφανη που δεν ανήκω στην «αγαπημένη» αυτή κατά τ’ άλλα μάζα!
Αλλά στ’ αλήθεια, πόση κακία μπορεί κάποιος να δείξει; Και πόσα λόγια μπορεί να πει μέχρι τελικά να σε λυγίσει; Έτσι, απλά επειδή έχει τα κόμπλεξ του, επειδή δεν θέλει να δεχτεί τίποτα ξένο, επειδή είναι κενός από αντιλήψεις και θάρρος. Στην πράξη δεν είναι τόσο εύκολο να είσαι διαφορετικός, δεν είναι τόσο εύκολο να περπατάς στο δρόμο και να βλέπεις τους πάντες γύρω σου να κάνουν πραγματικά τα πάντα για να καταστρέψουν τη μέρα και τη διάθεσή σου... Κι είναι κι εκείνες οι μέρες που πραγματικά θέλεις να τους φωνάξεις πως έχεις τόσα προβλήματα και τόσες στενοχώριες, και το τελευταίο που χρειάζεσαι είναι τέτοια αντιμετώπιση... Αλλά είναι χαζό μόνο και μόνο που σκέφτεσαι ότι ίσως καταλάβαιναν! Κι επίσης ξέρεις καλά πώς είναι να μιλάς χωρίς να ακούγεται ούτε λίγο η φωνή σου!
Και το πιο σκληρό απ’ όλα, μερικοί από ‘μας το ξέρουμε καλά, είναι να σε έχουν «απορρίψει» πριν καν σε γνωρίσουν. Από φήμες, γνώμες που στηρίζονται σε ότι φαίνεται να ισχύει, και γενικώς, από τη στάση όλων όσων συναναστρέφεσαι - δυστυχώς - καθημερινά. Ωστόσο ξέρεις πως αυτοί που αξίζουν είναι λίγοι, κι αν δεν είναι κανείς, ξέρεις πως αυτός ο ένας που θα ‘ρθει στο μέλλον και θα σε δεχτεί γι’ αυτό ακριβώς που είσαι, θα σε κάνει να ξεχάσεις όλα τα υπόλοιπα!
Το σίγουρο είναι πως για τον εαυτό σου και για άτομα που αγαπάς κανείς δεν μπορεί να σου μιλήσει. Και όταν αγαπάς κάποιον στ’ αλήθεια, ποτέ σου δεν τον κρίνεις. Τον αγαπάς για όλα όσα αυτός είναι, για ό,τι είναι ακριβώς. Γι’ αυτό κι αν αλλάξει, λυπάσαι. Δεν του ζητάς εσύ ν’ αλλάξει! Κλείνεις λοιπόν τ’ αυτάκια σου, παρά τις διαπεραστικές τους φωνές, και ακούς πάντα αυτά που εσύ ξέρεις. Για τον εαυτό σου, για τον άνθρωπό σου, για τον κόσμο και για τις πραγματικές αιτίες όλης αυτής της τόσο ανούσιας και γεμάτης κακία «φασαρίας».
Λοιπόν, μάλλον είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να μην «ταιριάξουν» ποτέ στο σύνολο. Μερικοί από αυτές βυθίζονται στα κόμπλεξ που τους δημιουργούν τα λόγια και οι απόψεις των άλλων, μερικοί κάνουν τα πάντα για να αλλάξουν και να μην θυμηθεί ποτέ κανείς πια, ούτε και οι ίδιοι, πώς ήταν κάποτε... Και μερικοί, μετά από χρόνια σκέψης και συνεχούς απογοήτευσης για τον κόσμο και την κακία των ανθρώπων, αλλά κι αυτούς που στ’ αλήθεια εμπιστεύτηκαν ή αγάπησαν, καταλήγουν τελικά πιο περήφανοι από ποτέ για τον χαρακτήρα που οι ίδιοι έφτιαξαν, καταφέρνοντας να συνεχίζουν να χαμογελούν και να μην βρίσκονται ποτέ εκεί που οι άλλοι θα τους ήθελαν: Στο περιθώριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου