Βάφω τη θάλασσα με
κόκκινο που μου ‘χες κάποτε χαρίσει
Και ξαποσταίνω με νερό πιωμένο απ’ την πηγή σου
Σώζω την απιστία σου
Σώζω τον ήλιο σου που με σκοτώνει
Γέρνω στον ώμο μου κι ακούω να σωπαίνεις
Και σκαρφαλώνω μόνη μου στα βράχια μες στη νύχτα
Αφού δεν ήτανε κανείς εκεί για να με σώσει
Βουτάω στα βαθιά κι ανασαίνω γρήγορα
Πνίγομαι σαν εγκέλαδος μέσα στα παραμύθια
Αφού δεν στάθηκε κανείς το χέρι να μου δώσει
Γιατί αυτό συμβαίνει με τους έρωτες που αρχίζουν καλοκαίρι
Σβήνουν και εξατμίζονται
Όπως το νερό της βροχής από την κίτρινη άμμο
Σχίζονται, όπως η θάλασσα από τα μοχθηρά τα βράχια
Πεθαίνουν, όπως τόσα και τόσα αστέρια κάθε που ξημερώνει
Χαράζει και θολά νερά τα μάτια πλημμυρίζουν
Νυχτώνει κι έρχονται οι σπασμοί
Έρωτες δολοφόνοι
Που ξεδιψούν με το αίμα μας
Τις βρύσες των ματιών μας
Κατάρα είναι ν’ αγαπάς
Αγάπες ίσον φόνοι
Ξάπλωσέ με στα πόδια σου
Και ξέχνα που δεν είμαι μόνη
Μίλα σιγά κι ακούω εγώ
Τώρα κανένας δεν μας βλέπει
Κανένας δεν φωνάζει
Κανένας δεν θυμάται
Έρχεται μόνο η στεριά για να μας πνίξει
Φυσάει ο άνεμος και φεύγεις μακριά μου
Έρχεται κι η πανσέληνος να μας αποτελειώσει
Έρχεται κι ο τρελός, να ψιθυρίσει πάλι τα ίδια:
«Αγάπες ίσον φόνοι», «Αγάπες ίσον φόνοι»
Έρχεται η βάρκα, κανέναν να μη σώσει
Έρχεται η νύχτα, μπας και ξημερώσει
Και ξεριζώνω μόνη μου
τ’ αγκάθια της καρδιάς μου
Αφού δεν ήτανε κανείς εκεί για να με σώσει
Τρομάζω με την μεγάλη αλλαγή σου
Φρίκη στα μάτια μου
Είναι άραγε στο χέρι μου να σε βοηθήσω λίγο ακόμη;
Όλο το ίδιο μαχαίρι θέλω για να πεθάνω
Ανυπόμονη αυτόχειρας
Με το χαμόγελο στα χείλη
Αν ζωγραφίσω ένα όνομα
Θα με χωρέσει στην καρδιά του;
Βάφω τον ουρανό με το σιέλ που σου ‘χα πάρει δώρο
Και ησυχάζω με κρασί πιωμένο απ’ τη δουλειά σου
Τρυπώ την προδοσία σου
Τρυπώ τα όνειρά σου που δεν δύνανται να με χωρέσουν
Γέρνω στα πόδια μου κι ουρλιάζω άφωνα
Και κολυμπάω μόνη μου στα μαύρα τα νερά
Αφού πάλι δεν είναι κανείς εδώ για να με σώσει
Και σου φωνάζω μαζί με το «Σ’ αγαπώ»
«Έρωτες δολοφόνοι
Αγάπες ίσον φόνοι»…
