Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Πτώσεις...

Πετροβολώντας την κακία από ψηλά
Ανεβασμένοι σε ένα μεγάλο σύννεφο
Ροζ έλεγαν κάποιοι, κάποτε
Μα δεν έχει σημασία το χρώμα του

Σημασία είχε το πέταγμα
Πιασμένοι από ένα χέρι
Ή από ένα όνειρο, ούτε κι αυτό έχει σημασία
Μονάχα το πέταγμα

Κρατούσαμε, μερικοί από 'μας,
Λίγα λουλούδια και ένα καλάθι ψάθινο
Και ακόμη και μ'αυτά καταφέραμε να φτιάξουμε
Κάτι βαρύ και δυνατό, για να χτυπήσουμε το άδικο

Μα φαίνεται δεν ήταν τα "όπλα" μας αρκετά δυνατά
Πέσαμε, και μαζί μας έπεσαν τα αστέρια και ο ήλιος
Πέσαμε, και ούτε χαιρετίσαμε το γαλάζιο τ' ουρανού
Έτσι είναι οι πτώσεις, σαν ξαφνικές μικρές τρικυμίες

Μόνο που γίνονται στο γαλάζιο τ'ουρανού
Κι όχι στης θάλασσας
Μόνο που υπάρχει και ο χρόνος μέχρι να πέσεις
Αέρας και αντίσταση, δεν πνίγεσαι απλά

Και ξέρετε, δεν είναι όταν πέφτεις που πονάς
Είναι σαν χτυπάς το πάτωμα
Σαν πιάνεις πάτο
Κι όλα μηδενίζουν, κάπως ανάρμοστα, κάπως απρόσμενα

Πιάνεις ένα χέρι, το εμπιστεύεσαι, και περιμένεις να σε κρατήσει
Κλείνεις τα μάτια και το αφήνεις να σε οδηγήσει για να πετάξετε μαζί
Κι ύστερα σ'αφήνει. Να πέσεις, να χτυπήσεις
Να σκοτωθείς και να το μετανιώσεις

Κι όμως, δεν μετανιώνεις
Λυπάσαι μόνο που σε πρόδωσε
Λυπάσαι που τώρα βρίσκεσαι εκεί που δεν σε βλέπει ούτε ο ήλιος
Ούτε το σύννεφο που μοιραζόσασταν

Λυπάσαι που εμπιστεύτηκες δυο χέρια
Και δυο μάτια
Και κανείς δεν ήταν εκεί να σε πιάσει σαν έπεφτες
Κανείς να κλείσει τις πληγές σου

Πτώσεις. Πονάνε, τραυματίζουν, σκοτώνουν
Ξεριζώνουν καρδιές, ανοίγουν πληγές που ποτέ δεν θα κλείσουν
Κενά που για χρόνια προσπαθείς να συμπληρώσεις
Και πότε οι άνθρωποι θα σταματήσουν να προσπαθούν το ακατόρθωτο..;

Λοιπόν, όταν δεν θα 'χω πια άλλη δύναμη,
Θα σταματήσω.
Έτσι είχες πει, μα ποιος ορίζει τη λέξη "δύναμη";
Πώς δείχνει μια καρδιά πως δεν αντέχει άλλο;

Είπες "Δεν το αντέχω και αυτό"
Όχι τώρα. Όχι άλλο.
Κι όμως, έζησες για να δεις με τα μάτια σου
Την "καταστροφή"

Έζησες για να δεις άλλα μάτια, ξένα
Να ζουν όσα θα έπρεπε να ζεις εσύ
Να έχουν όσα θα 'πρεπε εσύ να 'χεις
Να τ'αγαπούν όσα εσύ αγάπησες

Έζησες για να δεις το άδικο να γεννιέται
Και να μην το βάζει κάτω με λίγα ψάθινα καλάθια από λουλούδια
Που του πέταξες
Ούτε καν με τ'αστέρια που πήρες μαζί σου σαν έπεσες

Έζησες για να αντέξεις να μάθεις πως δεν θα ζήσεις για πολύ
Και για να μην είναι κανείς δικός σου άνθρωπος για να το μοιραστείς
Έζησες για να αντέξεις τόσα
Δεν είναι κρίμα τώρα να χαθείς..;

1 σχόλιο: