Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Μια λήθη εφήμερη...

Αναμνήσεις.
Τρυπώνουν στο μυαλουδάκι μας άλλοτε σαν γλυκιές μυρωδιές
και άλλοτε σαν μικρά αγκαθάκια
Καμιά φορά μας νανουρίζουν
Καμιά φορά μας ταράζουν
Καμιά φορά... απλώς δεν έρχονται...

Είμαστε άνθρωποι.
Θυμόμαστε, ξεχνάμε, έτσι πάει
Καμιά φορά λοιπόν απλώς προσπαθούμε να θυμηθούμε
και δεν το καταφέρνουμε...

Σας έχει τύχει ποτέ απλά να έχετε ξεχάσει?
Πως ήταν το πρόσωπό του
Ή τα μαλλιά του
Τα μάτια του...
Όχι πως ήταν όταν σας φιλούσε
ή τα χιλιάδες μικρά φωτάκια στο κεφάλι σας όταν ξαπλώνατε μαζί:
απλά πράγματα: Την μυρωδιά του
Τον τρόπο που περπατούσε
Τον ήχο της φωνής του
Το σχήμα των χειλιών του...

Σας έχει τύχει ποτέ απλώς να προσπαθείτε σκληρά να θυμηθείτε?
Κι είναι αστείο - λίγο καιρό έχει που προσπαθούσατε να ξεχάσετε!
Κι όμως τώρα... δεν σας έρχεται με τίποτα στο μυαλό αυτή η εικόνα!

Στα περίεργα, άβολα "σ'αγαπώ" του είχατε κρυφτεί...
Και τώρα που τα ξέχασε εκείνος...?
Ξεχνάτε κι εσείς τα μάτια και τα μαλλιά και τη φωνή και τα χείλη του
Κι ήταν ωραία... Αυτό το θυμάστε!
Τίποτα άλλο δεν θυμάστε...

Ίσως είναι παροδικό
Μια λήθη εφήμερη
Σκονίστηκε λίγο το μεγάλο βιβλίο
Μα όλα θα είναι ξεκάθαρα και πάλι το πρωί...
Ή μήπως όχι...?

Αναμνήσεις.
Ξεγλιστρούν απ'το μυαλουδάκι μας άλλοτε γιατί ήταν πολύ γλυκές
και άλλοτε γιατί μάλλον ήταν πολύ μεγάλα αγκαθάκια
Καμιά φορά μας ηρεμούν
Καμιά φορά μας αναστατώνουν
Καμιά φορά... απλώς δεν έρχονται...

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

Τελευταίες αγκαλιές...

Είσαι αφηρημένος... Εννοείται πως είσαι. Κι ας μην θέλεις να το δείξεις... Καθώς μ' αγκαλιάζεις νιώθω πέντε απλά γράμματα στο νου σου... Και δεν είναι τυχαίο. Λένε πως σαν κοιμόμαστε τελειώνουμε τη μια μέρα και δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει η επόμενη. Οι τελευταίες αγκαλιές μας κοιτάζουν και χαμογελάνε. Παίζουνε άσχημο παιχνίδι. Μα ποιος θα τους ρίξει τελικά ευθύνες? Τελευταίες, τελευταίες, τελευταίες. Το επαναλαμβάνω για να το συνειδητοποιήσω. Το κάνω για να οργιστώ επιτέλους! Μα δεν μπορώ. Θέλω να μείνω και να αγκαλιάζω... Εκεί... Τελευταίες αγκαλιές. Γιατί  να υπάρχουν? Το παιχνίδι παίζεται ακόμη, ή τελείωσε? Ηττηθήκαμε τελικά? Ας μας πει κάποιος τι έγινε... Και στεκόμαστε εκεί. Όρθιοι πια. Δεν έχεις κάτι άλλο να πεις, δεν μπορώ ούτε να κλάψω παραπάνω. Όταν θα στρίψεις θα το κάνω... Μα προς το παρόν δεν μπορώ. Σε κοιτάζω? Δεν ξέρω καν αν σε κοιτάζω. Δεν βλέπω εσένα... Τελευταίες αγκαλιές. Είναι του Ιούδα? Είναι ψεύτικες ή αληθινές? Δείγμα αγάπης ή ευγενικός τρόπος για "Αντίο"? Και αφού είναι τελευταίες, πως γίνεται κι είναι οι πιο ζεστές από ποτέ? Κοιτάζω πίσω από τον ώμο σου... Δεν νιώθω πια. Θα μπορούσες να αγγίξεις όπου θέλεις. Δεν έχει σημασία... Κοιτάζω απλά πίσω από τον ώμο σου. Τον δρόμο. Τα φύλλα. Τη ζωή μου. Δεν μπορώ ούτε να δακρύσω, ούτε να μιλήσω. Δεν ξέρω καν αν θέλω να φύγεις. Όχι όχι, δεν θέλω να φύγεις. Μα δεν το σκέφτομαι... Δεν ξέρω τι σκέφτομαι. Είμαι χαμένη... Τελευταίες αγκαλιές. Λένε πως για καλό τις δίνουν! Τι αστείο, αλήθεια! Άραγε τους δίνουν λίγη σημασία οι άνθρωποι ή απλώς στρίβουν και συνεχίζουν αμέσως να ζουν? Τελευταίες αγκαλιές. Άραγε, ο χρόνος τις σέβεται καθόλου για να σταματήσει?!


*Λένε πως η καρδιά προαισθάνεται περισσότερα από όσα νομίζουμε
όπως το ότι τα χέρια γίνονται ξαφνικά πιο κρύα και οι χτύποι σιγότεροι
Μπορεί.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Μάρτης

Γαλήνεψέ με και τούτο τον Μάρτη
Σε θέλω
Γίνε ένα όνειρο που τέλος δεν θα έχει - μονάχα φως

Μ'αρέσεις όχι για την άνοιξη που φέρνεις
ή για τον ήλιο πάνω από το πρόσωπό σου
Αλλά γιατί τις σκοτεινές μέρες ξέρεις να με παίρνεις αγκαλιά

Γαλήνεψέ με και τούτο τον Μάρτη
Σε θέλω
Πάψε να έρχεσαι μόνο στον ύπνο μου, ξύπνα μαζί μου

Μ'αρέσεις όχι για το γέλιο ή τον όμορφο ιδρώτα σου
ούτε για τα απαλά ευγενικά χέρια σου
Αλλά γιατί όταν με κοιτάζεις ξέρεις να με ηρεμείς

Γαλήνεψέ με και τούτο τον Μάρτη
Σε θέλω
Πολύ σε θέλω

Kαι μ'αρέσεις όχι γιατί με κάνεις τάχα να ξεχνώ
αλλά γιατί με κάνεις να θυμάμαι τα ωραία 
είναι τέχνη αλήθεια, να θυμάσαι ττα ωραία


Σ'ευχαριστώ

Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Νίκος Καββαδίας,ο "Ιδανικός κι Ανάξιος εραστής"

Ο Νίκος Καββαδίας δεν βιοποριζόταν από την ποίηση... Έγραφε γιατί το αισθανόταν, γιατί ίσως γράφοντας ένιωθε σχεδόν τόσο ωραία όσο όταν ήταν στη θάλασσα και γνώριζε ακόμη ένα κομμάτι του κόσμου... Το "ιδανικός κι ανάξιος εραστής" είναι από τα πιο ωραία - αν όχι το ωραιότερο - ποιήματά του, γεμάτο με νόημα και ευαισθησία που εκφράζεται ακόμη και μέσα από ρεαλιστικές εικόνες...

Ήδη από τον τίτλο, είμαστε σε θέση να συλλάβουμε ένα τεράστιο νόημα, το πως μπορεί κάποιος να είναι ταυτόχρονα ιδανικός αλλά και ανάξιος για κάτι... Το να είσαι  ιδανικός σημαίνει να είσαι φτιαγμένος γι'αυτό, να το κάνεις τελειότερα από τον καθένα, να ζεις γι'αυτό, και στην περίπτωση του Καββαδία να ζεις για να ταξιδεύεις, για να είσαι σίγουρος πως γνωρίζεις τον κόσμο όπως ακριβώς οι υπόλοιποι γνωρίζουν τους γείτονές τους, ίσως και καλύτερα! Το να είσαι ιδανικός σημαίνει να είσαι ΙΔΑΝΙΚΟΣ... Με όλη τη σημασία της λέξεως... Και η λέξη "εραστής" γεμίζει το τόσο σπουδαίο νόημα ακόμη παραπάνω...

Και το να είσαι ανάξιος? Το να είσαι ανάξιος για κάτι αποκλείει την περίπτωση να είσαι και ιδανικός γι'αυτό? Από προσωπική μου πείρα να σας πω πως δεν είναι έτσι, και καλά τα λέει άλλωστε και ο Μεγάλος Καββαδίας. Πόσες είναι οι περιπτώσεις που ξέρουμε ότι είμαστε ΙΔΑΝΙΚΟΙ για κάτι, αλλά κάποιος μας καθιστά ΑΝΑΞΙΟΥΣ για αυτό? Και η λέξη "ανάξιος" ίσως εμπεριέχει μια μικρή ειρωνεία ή μεταφορά αν θέλετε, ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ! Γιατί δεν εννοεί ότι δεν το αξίζουμε, αλλά ότι τελικά δεν το καταφέρνουμε, δεν μας αφήνουν να το καταφέρουμε!

Να σας πω ένα απλό παράδειγμα... Αγαπώντας κάποιον, δεν το κάνουμε ιδανικά? Όταν αυτός ο κάποιος δεν μας θέλει στη ζωή του, δεν μας καθιστά ανάξιους να τον αγαπάμε? Και φυσικά το παράδειγμα του Καββαδία είναι ίσως πιο "σοβαρό" και με μεγαλύτερο νόημα, γιατί αναφέρεται σε ένα όνειρο ζωής... Γιατί γι'αυτές τις γαλάζιες θάλασσες ήταν ένας ιδανικός εραστής ο Καββαδίας, γι'αυτά τα ταξίδια και γι'αυτά τα λιμάνια... Και με τη λέξη "πάντα" τονίζεται η τραγικότητα της στέρησης και της παραίτησης από το όνειρο, αφού όπως αναφέρει "θα μείνει πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής"... Ήδη από τον πρώτο στίχο λοιπόν εκφράζει το τεράστιο νόημα, μαζί και την τραγικότητα που κρύβεται σ'αυτό...

Και στη συνέχεια φυσικά έρχεται ένα από τα αποκορυφώματα - να μου επιτρέψετε να χαρακτηρίσω - του ποιήματος "και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές"... Και εδώ είναι που ενώ η πρώτη τεράστια σύλληψη του νοήματος έχει τελειώσει, αρχίζει μια ακόμη μεγαλύτερη! Πόσο μάταιη μπορεί να είναι η ιδανικότητα του καθένα όταν τελικά η ζωή δεν θέλει να μας επιτρέψει με τίποτα να πραγματοποιήσουμε το όνειρο...? Πόσο μάταιο μπορεί να είναι το ότι είμαστε φτιαγμένοι για κάτι, όταν αυτό το κάτι μας αφήνει πίσω? Τελικά, θα πεθάνουμε μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, δίχως απρόσμενα και εκπλήξεις, κι ούτε όπως το θέλαμε ή μας άξιζε... (χωρίς να θέλω να φανώ απαισιόδοξη!).

Θα αναχωρούν, όπως αναφέρεται στη συνέχεια του ποιήματος, εκατοντάδες πλοία και απλά θα τα βλέπει να περνούν και να φεύγουν χωρίς να σταθούν... Και είναι αλήθεια αστείο ενώ είσαι ο ιδανικός για κάτι, τελικά να μην μπορείς να το αποδείξεις σε κανέναν!  Ούτε καν στον εαυτό σου... κι ας είσαι σίγουρος πως είναι έτσι... Άνθρωποι είμαστε... 


Τελικά, θα πάψουμε κι οι ίδιοι να μιλάμε για όσα ονειρευόμασταν... Για τον Καββαδία είναι "μακρινά ταξίδια", για τον καθένα μας κάτι άλλο... Θα πάψουμε να το λέμε στους γύρω μας, στους "δικούς" μας, στον εαυτό μας... Κι όλοι θα νομίζουν πως τα 'χουμε ξεχάσει... Και μερικοί - για τον Καββαδία η "μάνα" του - ίσως ανακουφιστούν κι όλας! Και είναι τόσο εύκολο να αποκαλούν τα όνειρά μας "νεανική λόξα" , ιδιαίτερα όταν δεν μπορέσουμε να τα πραγματοποιήσουμε... Όμως συχνά ξέρουμε πως δεν είναι έτσι, τα όνειρα είναι ΟΝΕΙΡΑ, και είναι άδικο να είμαστε ανάξιοι γι'αυτά...

Και έρχεται ο τόσο μα τόσο αληθινός προτελευταίος στίχος να προεξοφλήσει μια δεδηλωμένη και αναμενόμενη κατάσταση, αυτή που προκύπτει όταν δεν είμαστε ικανοί να εξιλεώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό...: "Αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί, θα σημαδέψει... Κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει". Γιατί οι "αδύναμοι" άνθρωποι πολλές φορές εμφανίζουν τεράστια δύναμη σε "λάθος" στιγμές... Και γιατί - τονίζοντας για ακόμη μια φορά την έννοια της αναξιοσύνης- ο Καββαδίας δεν ξεχνά να αναφέρει πως στοιχίζει πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε η παραίτηση από όνειρα , από καταστάσεις για τις οποίες γεννηθήκαμε... 

Τέλος, ο ποιητής διαλέγει να επισημάνει τη ματαιότητα της όλης ιστορίας ακόμη μια φορά , και στην τελευταία στροφή... "Θα 'χω ένα θάνατο ΚΟΙΝΟ και θλιβερό πολύ, και μια κηδεία ΣΑΝ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ τις κηδείες"... Αυτό θα είναι το τέλος κατά τον Καββαδία, που προκαλεί η εκούσια ή και ακούσια παραίτηση από αγώνες ζωής, ίσως και πριν καν αυτοί δοθούν...

*Είναι μάταιο να είμαστε ιδανικοί για κάτι, όταν ποτέ δεν πρόκειται να το ακολουθήσουμε...



Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Oι άνθρωποι του "Όχι"...

Περνώντας την βουβή, θολή και κρύα μπόρα
ανοίγουν την βαριά πόρτα του σπιτιού τους
Σέρνουν τα βήματά τους
Σέρνουν και την καρδιά τους
-Αν έχουν-

Λένε πως άμα τους χτυπήσεις
δεν θα σε καλοδεχτούν
Ούτε και θα χαμογελάσουν
Από ευγένεια "πέρνα" θα σου πουν
Μα τίποτα άλλο

Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπούν
δεν μπορούν πια να αγαπήσουν
Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπιούνται
είναι μόνοι τους

Η ματιά τους είναι κενή
και τα χέρια τους κρύα: μικρά πεθαμένα ερείπια
Οι άνθρωποι του "Όχι" έχουν πέτρινη καρδιά
μα και οι πέτρες φορές-φορές ραγίζουν

Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αναπνέουν τον ίδιο αέρα
δεν βλέπουν τίποτα γαλάζιο
δεν βλέπουν παρά μόνο την άρνηση
πάνω στην απόρριψη των περασμένων καιρών

Οι άνθρωποι του "Όχι" λένε μόνο "Όχι"
και αν γυρέψεις απ'αυτούς παρηγοριά
χάσιμο χρόνου είναι -λένε
μα κανείς δεν ξέρει την δική τους ιστορία

Οι άνθρωποι του "Όχι"
-όλοι οι άνθρωποι του "Όχι"-
κάποτε ίσως αγαπήσαν στ'αλήθεια
τότε που ξέρανε να λένε "Ναι"

Κι ίσως κάπου πίσω απ'την πέτρινη αδράνεια
να θυμούνται
Ίσως να πέφτουν θάλασσες από τα κενά μάτια τους
κάποια σκουριασμένα βράδια

Οι άνθρωποι του "Όχι" λένε πάντα "Όχι"
Έτσι μάθανε...
Και μην τους αδικείτε που δεν μπορούν πια να αγαπούν
Ούτε να τους  ζητάτε να το κάνουν(!)


Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπούν
δεν μπορούν πια να αγαπήσουν
Οι άνθρωποι του "Όχι" δεν αγαπιούνται
είναι μόνοι τους


Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Πιστεύω ότι θα γυρίσεις...

Δεν πιστεύω στην πραγματικότητα
Μπορεί και να τα χάσω.
Είμαστε απλά άνθρωποι.
Είναι λογικό.

Πιστεύω - αλήθεια πιστεύω - ότι θα έρθεις πίσω σε μένα
Τώρα αν θα το ονειρεύομαι ή θα ισχύει δεν ξέρω
Πιστεύω ότι σε κάποια από τις αισθήσεις του μυαλού θα με ξαναθέλεις
Πιστεύω ότι θα γυρίσεις

Πιστεύω ότι θα γυρίσεις
Δεν ξέρω μόνο αν θα 'ναι στα αλήθεια ή θα έχω τρελαθεί
Πάντως θα ξαναγυρίσεις
Μέχρι τότε θα ερωτευόμαστε εφήμερα.

Δεν υπάρχει έρωτας μεταξύ μας
Γι'αυτό ερωτευόμαστε άλλους και άλλες
Είμαστε άνθρωποι
Είναι λογικό.

Πιστεύω ότι θα ξαναυπάρξει έρωτας μεταξύ μας
Στα αλήθεια δεν ξέρω, ΄
Κάπου όμως στο μυαλό μου σίγουρα!
Θα μ'αγαπάς. Θα με θελήσεις πάλι

Πιστεύω ότι θα με ζητάς τις νύχτες
Τις νύχτες αυτής της ζωής δεν ξέρω,
Πάντως σε κάποιο σύμπαν σίγουρα
Μέχρι τότε ας ερωτευόμαστε εφήμερα.

Είμαστε άνθρωποι
Είναι λογικό.