Δεν σ' είχα δει ποτέ μου από κοντά... Πάντα φοβόμουν, από ένστικτο ίσως πριν βεβαιωθώ, μη σε δω τυχαία. Μονάχη σου ή με παρέα: Του πιο επίδοξου και μεγαλύτερού σου "θαυμαστή"... Αλλά φαίνεται το "γλίτωσα". Ήταν πράγματα για τα οποία ευχαρίστησα το Θεό, μες στην ατυχία και την καταφρόνια μου. Χθες όμως, περπατώντας μέσα στις σκέψεις και το σκοτάδι, σήκωσα μια στιγμή το βλέμμα μου μην πέσω πάνω σου και τότε σε είδα. Με τα μακριά σου μαλλιά αφημένα κάτω και κάτι μαύρο που φόραγες... Είχα ψάξει για 'σένα όσο περισσότερο μπορούσα... Μέχρι που σου μίλησα, κι εύχομαι τώρα να μην σου είχα μιλήσει ποτέ μου μ' εκείνα που έμαθα. Κι ήταν πολύ γελοίο, τραγελαφικό ν' ακούω για μένα την ίδια σαν να μην είμαι εγώ. Και μ' αυτά τα συγκεκριμένα που ακούω να προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Ήταν απ' τα πολλά γελοία, στα οποία τελικά συνήθισα...
Έστρεψα γρήγορα το βλέμμα μου, δεν ξέρω καν αν με είδες κι εσύ. Κι ύστερα με προσπέρασες... Γύρισα και σε κοίταξα, με φόβο μήπως με καταλάβεις. Ποτέ μου δεν είχα πει κάτι κακό, που θα 'ταν ίσως παράλογο, για 'σένα. Θα μπορούσα να σε μισώ, να εύχομαι να μην υπήρχες, μα δεν θα 'χε νόημα... Έτσι, απλά παρακολούθησα όσα στοιχεία είχα απ' την ζωή σου και προσπάθησα να καταλάβω τι αισθάνεσαι. Έμαθα μέχρι και την άποψή σου για μένα, που ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει, εφόσον "ενισχύθηκε" και επιβεβαιώθηκε πια από τρίτους; Και τελικά, δεν έχει σημασία τι πιστεύεις για μένα ή τι πιστεύω για 'σένα. Δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις. Κι όλα αυτά τα σκεφτόμουν και εκείνη τη στιγμή που σ' έβλεπα ν' απομακρύνεσαι. Μπορούσα να ακούσω ολοκάθαρα το γέλιο σου, κάτι σου φώναζαν οι φίλες σου και πάλι απ' την αρχή! Γιατί να μην γελούσες άλλωστε; Φαινόσουν σίγουρα ευτυχισμένη...
Κι ύστερα έφυγες. Και έφυγα και 'γω, προσπαθώντας σκληρά να αποφύγω τους όποιους συνειρμούς. Ατελέσφορη βέβαια προσπάθεια, περιττό να το πω. Μπορεί και όλα αυτά να τα διαβάσεις, όπως διάβασες και άλλα χωρίς να έχω ιδέα! Μα, στ' αλήθεια, δεν με νοιάζει... Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργοι, μερικοί περισσότερο, και κανείς δεν μπορεί να καταλογίσει σε κάποιον ευθύνες για τα συναισθήματα. Κάποιο πεπρωμένο, κάποια μεροληπτική ίσως ειμαρμένη θέλησε να γίνει έτσι. Χάρη σ'αυτήν την απόφαση βέβαια κάμποσοι δυστύχησαν, στην συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω όλοι εκτός από 'σένα!, μα, τι να γίνει, κανείς δεν θα τ'αλλάξει ούτε θα γυρίσει πίσω τον χρόνο. Που και να τον γύριζε, τίποτα δεν θα γινόταν διαφορετικά. Και δεν μπορώ εγώ βεβαίως να μιλώ για 'σένα, χωρίς να ξέρω πόσο εσύ έχεις δυστυχήσει στη ζωή σου και πόσες πίκρες έχεις δοκιμάσει. Δεν μπορώ να κρίνω το πόσο μπορείς ν' αγαπάς, χωρίς εσύ τελικά να το διαλέγεις. Δεν μπορώ να σε κρίνω ούτε καν γνωρίζοντας τη δική σου άδικη κριτική για μένα, χωρίς να γίνω κι εγώ ένα μ' όλες και όλους εσάς που κολλάτε στην επιφάνεια και τα στερεότυπα. Και, φυσικά, δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς αισθάνεσαι, ούτε μια γενική ιδέα μπορώ να 'χω, χωρίς να έχω ακούσει ποτέ τη ίδια τη φωνή σου και μία έστω σου πρόταση. Μπορώ μονάχα να σε κοιτάξω και να μιλήσω για την ομορφιά, που σίγουρα θα 'μουν άκρως υποκειμενική αν δεν έβλεπα. Μπορώ να λυπηθώ που έκανες κάποιον να κλάψει και να πονέσει, χωρίς να πω πως φταις ή πως φταίει, και να ευχηθώ να 'ταν τα πράγματα διαφορετικά για όλους μας.
Δεν σ' είχα δει ποτέ μου από κοντά. Κι αν με ρωτούσες τώρα, θα 'λεγα πως σ' ευχαριστώ που υπάρχεις. Γιατί, χωρίς να το ξέρεις μα δεν έχει σημασία, μου άνοιξες τα μάτια και μ' έκανες να καταλάβω πράγματα που, όσο βλοσυρά κι ανάρμοστα κι αν είναι, είναι η αλήθεια, που υψώνεται μπροστά μου σε όλο της το μεγαλείο! Ποτέ μου δεν σ' είχα δει από κοντά. Μα ποτέ μου δεν προσπάθησα να σ' αγνοήσω. Κοίταξα ευθεία μπροστά, σε 'σένα, σ' έβαλα απέναντί μου και τ' αντιμετώπισα. Χωρίς να εθελοτυφλώ, χωρίς να αποποιούμαι της ζήλιας ή εκείνης της γεύσης πικρίας στο στόμα. Με 'σένα βέβαια, να το παραδεχτώ κι αυτό, έχασα καμιά φορά την ψυχραιμία μου. Προσπάθησα όσο περισσότερο μπορούσα να μην αναλωθώ σε παράλογα λόγια και ψευτοθυμούς, και ως επί το πλείστον τα κατάφερα. Λίγες φορές ήταν που θόλωσα, γιατί είμαι άνθρωπος με αδυναμίες. Όλες τις υπόλοιπες, αμερόληπτα, ψύχραιμα και στωικά, κοίταξα κατάματα τη νέα κατάσταση, φοβήθηκα και το παραδέχτηκα, ζήλεψα και το παραδέχτηκα, ακόμη και συγκρίθηκα και το παραδέχτηκα. Κι ύστερα το αποδέχτηκα, μάλλον το συνήθισα πια, κι ευχήθηκα απλώς να μην βγει κι άλλος "χαμένος" από αυτήν την ιστορία. Δυστυχώς, μάλλον βγήκε, κι ούτε γι' αυτό όπως είπα μπορούσα να σου καταλογίσω ευθύνη...
Έτσι, συνεχίζει ο καθένας μας τη ζωή του, κάνοντας τις επιλογές του και υπηρετώντας την ίδια τη μοίρα του, χωρίς κανείς μας να ξέρει τι θα συμβεί αύριο ή το επόμενο λεπτό. Δεν σε είχα δει ποτέ μου από κοντά... Χθες έγινε κι αυτό, για να επιβεβαιωθώ ίσως πως πράγματι υπάρχεις...
