Λόγια...

Λόγια, λόγια, λόγια. Πόσο σημαντικά, πόσο απαραίτητα, πόση δύναμη κρατούν, πόσο μπορούν να πονέσουν, πόση ευτυχία μπορούν να κουβαλήσουν, πόσα μπορούν να καταφέρουν... Οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι πράξεις είναι αυτές που έχουν σημασία, έχουν δίκιο εν μέρει, όμως θα μπορούσαμε να δώσουμε και λίγη - ελάχιστη έστω - σημασία στα λόγια, που κάτι έχουν κι αυτά να εκφράσουν, κάτι να πουν, και μένουν να παρακαλούν να ακουστούν επιτέλους... 

Έχετε ποτέ ακούσει λόγια που σε κάνουν να νιώθεις σαν να έφαγες μια δυνατή σφαλιάρα στο μάγουλο?? Ξέρετε, εκείνα τα δευτερόλεπτα που απλά ελπίζεις να μην άκουσες αυτά που άκουσες, να έγινε κάτι λάθος... Και κρατάς σφιχτά τα δάκρυά σου, με όλη σου την δύναμη, και δεν ξέρεις τι να ευχηθείς περισσότερο, να κρατήσεις τα δάκρυα αυτά ή να ευχηθείς να μην έγινε ό,τι έγινε.... Κι όταν τελικά συνειδητοποιείς πως τα λόγια ακούστηκαν, οι στιγμές πέρασαν, οι απαντήσεις δόθηκαν - ή δεν δόθηκαν καν γιατί απλά έμεινες σιωπηλός σαν σοκαρισμένο παιδάκι - είναι σαν να αφήνεις στην άκρη τελείως πια την δύναμή σου, κι αφού πλέον δεν εύχεσαι να άκουσες λάθος, δεν καταβάλλεις επίσης και καμία προσπάθεια για εκείνα τα δάκρυα που λέγαμε... Που άλλωστε έχουν κάθε δίκιο να τρέξουν, είναι σίγουρο αυτό...! 

Τα λόγια λοιπόν μπορούν να παίξουν με τα συναισθήματά μας άριστα...! Και κάποιες φορές μπορούν να σε κάνουν ακόμη και τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Ξέρετε, μιλάω για εκείνα τα ήσυχα απογεύματα που κάθεσαι ήσυχη και μιλάς στο τηλέφωνο και ξαφνικά ακούς από 'κείνα τα μαγικά λόγια που σε κάνουν να παίρνεις εκείνη την χαζή έκφραση της ευτυχισμένης κοπέλας που δεν θέλει πια τίποτα άλλο ν'ακούσει, απλά να κρατήσει τα λόγια που μόλις άκουσε σε αναπαραγωγή στην καρδιά της... Ή εκείνα τα ζεστά πρωινά που περπατάς χέρι-χέρι με τον άνθρωπο που λατρεύεις και ενώ νιώθεις πως δεν μπορεί τίποτα καλύτερο να συμβεί, ακούς αυτό το κάτι... Κάτι απλό, ίσως μια λέξη και δύο, μα λέξεις βγαλμένες από την καρδιά του, με προορισμό μόνο... εσένα, εσένα,εσένα! Κι αυτό είναι ίσως που τις κάνει τόσο ξεχωριστές!! 

Πόνο, χαρά, δάκρυα, ευτυχία, πολλά μπορούν στ'αλήθεια τα λόγια να μας δώσουν όταν τ'ακούμε... Κι ύστερα έρχονται κι οι φορές που εμείς θέλουμε να τα ξεστομίσουμε, γιατί τα νιώθουμε, ή και γιατί έτσι πρέπει. Κι είναι αυτές οι άτιμες οι φορές ζόρικες, ακούστε με που σας λέω. Κατ'αρχάς είμαστε άνθρωποι και μερικές φορές δειλιάζουμε... Μισούμε τον εαυτό μας που δεν τόλμησε για ακόμη μια φορά να πει όσα ήθελε, ύστερα ψάχνουμε ένα άλλοθι για να τον δικαιολογήσουμε, και πάλι απ'την αρχή. Και είναι κι εκείνα τα λόγια που μένουν για πάντα ανείπωτα... Στοιχειώνουν το μυαλό μας και δεν λένε να βγουν από το στόμα μας... Ίσως καμιά φορά τα φωνάζουν δυνατά τα μάτια μας, μα τι να σου κάνουν κι αυτά! Η σιωπή καμιά φορά ξεγελά την αλήθεια, που μένει πίσω. Και δεν είναι καν θέμα αλήθειας βλέπετε, πιο πολύ συναισθημάτων, κρυμμένου παράπονου, πνιγμένων λυγμών... Και λένε ότι αυτά για τα οποία μετανιώνουμε περισσότερο είναι αυτά που δεν τολμήσαμε να κάνουμε, ή να πούμε, ενώ θέλαμε στ'αλήθεια ΠΟΛΥ να κάνουμε και να πούμε... 

Κάποτε μου 'χαν πει πως τα πιο όμορφα λόγια είναι και τα πιο ψεύτικα... Ισχύει μερικές φορές, δεν λέω, μα όχι πάντα. Γιατί αν το καθολικεύαμε θα ισοπεδώναμε την όποια ομορφιά και καλαισθησία γύρω μας, και κυρίως μέσα μας... Μην τα φοβάστε λοιπόν τα όμορφα τα λόγια, αρκεί να τα νιώθετε... Δεν μπορώ καν να πω να τα "εννοείτε", γιατί οι άνθρωποι που έχουν αμφιβολίες τις διατηρούν ακόμη κι όταν στ'αλήθεια αισθάνονται πράγματα μέσα τους... Αν με καταλαβαίνετε! Κι ίσως μερικά λόγια πράγματι να είναι "υπερβολές", όμως τάχα και η αγάπη και η λύπη και η οργή δεν είναι υπερβολές? Όταν αγαπάμε το κάνουμε υπερβολικά, όταν κλαίμε το κάνουμε υπερβολικά, όταν ζούμε το κάνουμε υπερβολικά! Και ξέρω πως λένε "παν μέτρον άριστον", όμως κακά τα ψέματα, χρειάζεται και η υπερβολή στη ζωή μας...! Στα λόγια λοιπόν θα τα χαλάσουμε?! 

Φυσικά να θυμόμαστε πάντα πως στα λόγια δίνουμε αξία εμείς, τα συναισθήματά μας και η ίδια η ζωή... Αλλά το πιο σημαντικό ίσως που θα 'θελα να πω γι'αυτά  είναι προς Θεού, ΠΟΤΕ μην πείτε λόγια που δεν εννοείτε, και ίσως να μην έχετε την ευκαιρία να επανορθώσετε! Για παράδειγμα ξέροντας -ή πιστεύοντας απλά τέλος πάντων- πως είναι η τελευταία φορά που μιλάτε με ένα άτομο, που δεν έχει σημασία πόσα σήμαινε τελικά για 'σας, αλλά ήταν μέρος της ζωής σας και αυτό δεν αλλάζει, μην διαλέξετε να πείτε κάτι που θα το πονέσει, έτσι, απλά για να πείτε κάτι... Ειδικά αν δεν το εννοείτε, γιατί καμιά φορά κι εμείς οι ίδιοι δεν αντιλαμβανόμαστε τα όσα μόλις ξεστομίσαμε.. Γι'αυτό σας λέω, οι βαριές κουβέντες επιδέχονται μεγάλη σκέψη, δεν τις ξεστομίζουμε έτσι απλά και μετά "Αντίο σας"... Ξέρω 'γω τι λέω... ;)

Τα λόγια λοιπόν, όπως είδατε και μόνοι σας, είναι άκρως σημαντικά! Προσοχή λοιπόν στα λόγια σας, στις στιγμές που θα τα πείτε, στα άτομα που θα τα "ξοδέψετε" - ή "προσφέρετε" όπως προτιμάτε! - και γενικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με... λόγια,λόγια,λόγια! Και μια συμβουλή από εμένα... Αν έχετε να πείτε κάτι, απλά πείτε το! Κι αν σ'αυτό έχετε την απάντηση πως είναι "ανθρώπινο" να κρατάμε κάποια πράγματα μέσα μας, να σας ενημερώσω και ότι είναι επίσης "ανθρώπινο" να μην αντέχουμε κάποια στιγμή την πίεση από τα τόσα θαμμένα λόγια, κοινώς να παθαίνουμε μια ωραιότατη έκρηξη μέσα και έξω μας, να ξεσπάμε ωραία ωραία και να το μετανιώνουμε...! Γι'αυτό σας λέω, αφήστε τα "ανθρώπινα" και πιάστε το θάρρος και την τόλμη... Τι να κάνουμε, αυτά έχει η αγάπη, τα κρυμμένα λόγια, το παράπονο και κυρίως... η ζωή! 

Γιατί κρυώνει ενώ έξω έχει ζέστη...?

Η δροσιά των βραδιών της άνοιξης της τρυπά την μέση... Ήθελε να ηρεμήσει τούτο το απόγευμα, μία ήθελε να αφεθεί στις σκέψεις της και μία να γλιτώσει από αυτές, να αδειάσει το κουρασμένο μυαλουδάκι της και να μην σκέφτεται τίποτα. Το σιχαίνεται να είναι απογοητευμένη με τον εαυτό της και τώρα της φαίνεται πως τα κατάφερε πάλι και είναι! Έλεγε πως ήθελε σχεδόν όσο τίποτα άλλο λίγη ξεκούραση, ένα διάλειμμα, τα είχε ανάγκη, τα χρειαζόταν. Μα αν την ρωτούσες τώρα δεν θα 'ξερε ούτε κι εκείνη να σου απαντήσει αν βρήκε την χαλάρωση που τόσο αποζητούσε. Σκέφτεται τις μέρες που είχε τόσο κουραστεί που έβλεπε απλώς τις ώρες να περνούν, αφήνοντας και το παραμικρό κομμάτι χρόνου ανεκμετάλλευτο και νιώθοντας αμέτρητες τύψεις γι'αυτό... Και δεν θέλει να το ξανακάνει. Σιχαίνεται να νιώθει πως απλά κοιτάζει τον χρόνο να περνάει. Το μόνο που ήθελε ήταν να ξεκουραστεί για λίγο, κι ύστερα να ζήσει ΣΤΙΓΜΈΣ. Χιλιάδες, μικρές, ανεπανάληπτες στιγμές που θα τις νιώσει δυνατά μέσα της και θα της θυμάται για πάντα. Και βασικά αυτό που την ενδιέφερε ήταν να τις ζήσει! Όχι τόσο το μέλλον, όσο το τώρα, το τώρα, το τώρα... Μα αυτό που συνειδητοποιεί αυτή τη στιγμή, στηριγμένη σε ένα κάγκελο σε κάποιο πεζοδρόμιο και έχοντας χάσει πια την αίσθηση του χρόνου, είναι πως μάλλον αυτό που κάνει είναι να συνεχίζει να βλέπει τα λεπτά να περνούν, περνώντας τελείως άσκοπα τον χρόνο της και απογοητεύοντας όλο και περισσότερο κάθε μέρα τον ίδιο της τον εαυτό. Εμείς οι άνθρωποι, σκέφτεται, καμιά φορά χρειαζόμαστε να μην κάνουμε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ μια ή δυο μέρες, να χαλαρώσουμε και να αισθανθούμε πως δεν κάνουμε τίποτα εποικοδομητικό... Όμως όχι περισσότερο. Κι όταν τελικά αυτό γίνει η καθημερινότητά μας, τι φταίει?? Μόνο εμείς μάλλον, σκέφτεται και πάλι. Αργότερα, χαμένη στις σκέψεις της, θα συνειδητοποιήσει πως η ώρα κοντεύει δώδεκα κι αυτή έχει ακόμη δρόμο... Δεν προλαβαίνει μάλλον άλλα να σκεφτεί, ΕΥΤΥΧΏΣ...! Προχωρά με βήματα γρήγορα κι αναρωτιέται αν κάνει όντως τόσο κρύο ή μονάχα εκείνη νιώθει τα κόκαλά της αδύναμα και την μέση της παγωμένη. Και προσπαθεί να επιλέξει ανάμεσα σε ένα χαζό δίλημμα: Τι θα προτιμούσε, να ήταν σπιτάκι της για να ζεσταινόταν ή να την αγκάλιαζε κάποιος σφιχτά εκεί, έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου έχει πλέον φτάσει?? Και καταλήγοντας στο δεύτερο γελάει και η ίδια με την χαζή και εντελώς ανούσιά της σκέψη, μα συγχρόνως αποφασίζει κι όλας να κανονίσει ό,τι μπορεί γι'αυτήν της την επιθυμία... Αύριο. Ή μια μέρα απ'αυτές, ένα ήσυχο σαν όλα τα άλλα μεσημέρι. Προς το παρόν συνεχίζει να περπατάει και ξεχνάει πια το κρύο: Έτσι κι αλλιώς μάλλον έχει σχετική ζέστη, απλά κάτι την έχει πιάσει και δεν ξέρει τι! Φτάνει επιτέλους σπίτι. Κάποιες φορές πλησιάζοντας τη μουντή της πολυκατοικία δεν ξέρει αν θέλει τελικά να βγάλει το κλειδί της και να μπει μέσα... Κι άλλες πάλι εύχεται να την περίμενε κάτι πιο ζεστό μόλις έμπαινε σπίτι! Αυτό βέβαια όσον αφορά στο μέλλον την παρηγορεί και λίγο, γιατί σκέφτεται πως αν τελικά μείνει μόνη στη ζωή πόσο πιο ψυχρή μπορεί να είναι η υποδοχή της σπίτι?! Μάλλον θα 'ναι το ίδιο με τώρα... Έτσι θα το 'χει τουλάχιστον συνηθίσει! ~~Πολλές "χαζές" σκέψεις για σήμερα! Τελικά η εκκλησία δεν ξέρει αν της έκανε και πολύ καλό! Πρώτη φορά μέσα στην εκκλησία δάκρυσε. Και θα 'θελε η αλήθεια είναι να μπήξει κάτι κλάματα, μα κρατήθηκε, ούτε κι αυτή δεν ξέρει πως!! Δεν μπορεί να πει με σιγουριά το τι σκεφτόταν και της έφερνε δάκρυα, νομίζει κάτι σαν την ίδια μικρή, στο δημοτικό ακόμη, ένα κοριτσάκι περισσότερο από απλά ντροπαλό, μόνο του σε κάθε διάλειμμα να περιμένει να χτυπήσει το κουδούνι υπομονετικά, ή τους γονείς της, ή το τι έχει "καταφέρει" μέχρι τώρα, για πόσα είναι περήφανη για τον εαυτό της και για πόσα μετανιώνει, ή το πως τα 'χει κάνει τώρα, φέτος, τη στιγμή αυτή που κάθεται ήσυχη και ταραγμένη μαζί κι ακούει τα ευαγγέλια... Μάλλον όμως τα σκεφτόταν αυτά όλα μαζί, και κάποια άλλα... Και η αλήθεια είναι πως δεν ήξερε για τι να πρωτοπροσευχηθεί, τι από αυτά που εύχεται έχει περισσότερο ανάγκη! Δύσκολο να αποφασίσει, ακατόρθωτο θα έλεγε... Προσευχήθηκε για όλα, ένα προς ένα, μα τώρα πια δεν είναι τίποτα σε τάξη στο μυαλό της, τίποτα ξεκάθαρο. Ίσως αύριο να θυμάται καλύτερα... Προς το παρόν ελπίζει να μην παρέλειψε κάτι. Είναι φορές που εύχεται κάτι τόσο δυνατά, που τελικά σκέφτεται πως δεν μπορεί, κάποιος θα την βοηθήσει, δεν μπορεί να χαθεί τόση δύναμη, τόσο έντονη επιθυμία!! Σήμερα πάντως δεν είναι ότι ευχόταν απλά δυνατά, ευχόταν με όλη της την καρδιά, με όλη της την δύναμη... Ευχόταν, προσευχόταν. Και κάποια στιγμή έπαψε πια να σκέφτεται, άκουγε μόνο και δάκρυζε. Κι όταν τελείωσε και βγήκε ζαλισμένη από την εκκλησία η καρδιά της πονούσε πολύ περισσότερο από τα πόδια ή το κεφάλι της, από την τόση δύναμη και έντονη συγκίνηση. Συγκίνηση... Πόσο καιρό είχε να συγκινηθεί στ' αλήθεια!! Φταίει που στη ζωή της τελευταία τα ίδια πράγματα την μια μέρα την κάνουν χαρούμενη και την άλλη απογοητευμένη με τον εαυτό της! Χωρίς αυτά ν'αλλάξουν. Δεν ξέρει αν κάνει το σωστό, μα δεν είναι αυτό που την ενοχλεί περισσότερο! Αυτό που την πειράζει είναι που δεν θέλει να πληγώσει κανέναν... Και δεν ξέρει αν το πάει προς τα εκεί άθελά της καμιά φορά... Αυτό που ξέρει σίγουρα είναι πως δεν μπορεί να συγχωρήσει τον εαυτό της που τελευταία βλέπει αμέτρητες από τις ώρες της ζωής της απλά να την χαιρετούν, σαν να μην έμαθε ποτέ τι σημαίνει ο όρος "αξιοποίηση"! Τι πάει στραβά μ'αυτήν? Γιατί νιώθει συνέχεια πως χάνει πολύτιμο καιρό και χρόνο? Γιατί κρυώνει ενώ έξω έχει ζέστη...?
 

Κάτι σαν την αρχή μιας ιστορίας...

Κρατά τα χέρια της σφιχτά μέσα στις τσέπες του παλτού της... Ήρθε το Πάσχα, κι όμως κάνει ακόμη λίγο κρύο. Έφτασε πιο νωρίς στο "ραντεβού" και περιμένει. Το "άσχημο" με το να περιμένεις σε ένα μέρος που έχεις ξαναπεριμένει στο παρελθόν είναι ότι σε κάνει και σκέφτεσαι... Διάφορα. Φυσάει ένα απαλό αεράκι, μα ο ήλιος φέγγει τώρα λίγο ακόμη, μεσημέρι βλέπετε. Και μόνο λίγα λεπτά θα περάσουν μέχρι να έρθει, όμως της φαίνονται πολύ παραπάνω. Τίποτα γύρω της δεν έχει αλλάξει... Κι όμως όλα είναι διαφορετικά! Αναρωτιέται χαζά πράγματα, όπως το αν τόσα χρόνια τα ξύλα στα παγκάκια είναι τα ίδια, ή αν αλλάζουν θέση στα καναπεδάκια από κάθε καφετέρια κάθε μέρα, ή αν την βλέπει κανείς τώρα που περιμένει, κάποιος γνωστός ή σχετικά άγνωστος ακόμη... Και σκέφτεται πως θα 'ταν αν κάτι μικρό έστω είχε γίνει διαφορετικά στο παρελθόν, και τα πράγματα είχαν πάρει άλλη τροπή, κι όλα ήταν διαφορετικά... Άραγε θα 'ταν καλύτερα ή χειρότερα τώρα? Δεν μπορεί μάλλον κανείς να το πει με σιγουριά. Μόνο να μαντέψει. Και να, τον βλέπει να πλησιάζει με το ίδιο σταθερό, αργό του περπάτημα, που δεν της θυμίζει τίποτα άλλο παρά μόνο αυτόν, γιατί είναι κάτι καινούριο όπως και όλα όσα ζει τελευταία. Σφίγγει τα ιδρωμένα της χέρια στις τσέπες του παλτού της... Και κάνει περισσότερο ζέστη ξαφνικά. Ίσως να το βγάλει αργότερα, τώρα δεν έχει χρόνο! Δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω του, χωρίς να ξέρει το γιατί. Χαμογελάει. Τι πιο όμορφο από το να χαμογελούν αληθινά όταν σε κοιτάζουν? Εντάξει, ίσως το να σε παίρνουν ζεστά στην αγκαλιά τους, αλλά είναι δύσκολο αλήθεια να διαλέξει κανείς. Θυμάται τις φορές που χαμογέλασαν κοιτάζοντας αυτήν... Δεν είναι πολλές, μα καλύτερα έτσι. Θυμάται για λίγο - αστραπιαία μόνο - κάτι από το παρελθόν, μα δεν προλαβαίνει περισσότερο. Χαμογελάει ξανά. Αναρωτιέται μήπως φαίνεται αστεία, μα της χαμογελάει κι αυτός... Είναι πράγματι πολύ ωραίο να χαμογελούν αληθινά όταν σε κοιτάζουν!! Τώρα πια της είναι ξεκάθαρο. Προσπαθεί να κρατήσει το βήμα της σταθερό, μα δεν ξέρει αν τα καταφέρνει... Δεν βοηθάει κι αυτός. Όταν της μιλάει... αχ, όταν της μιλάει!! Καμιά φορά νιώθει τύψεις που προσέχει περισσότερο τα χείλη από τα λόγια του, μα γρήγορα δικαιολογεί τον εαυτό της. Και αυτά τα μάτια του... Έχει δει και πιο όμορφα - σίγουρα έχει δει και πιο όμορφα - αλλά αυτά είναι πάντα ήρεμα, απλά και γι'αυτό την μαγεύουν... Καμιά φορά καθώς την φιλάει ανοίγει τα μάτια της για να τον κοιτάξει, και παρατηρεί τις μικρές ρυτίδες στο ήρεμό του πρόσωπο. Είναι όμορφες, όπως αυτές που σχηματίζονται καθώς γελάμε με την καρδιά μας... Και μαζί του γελάει με την καρδιά της. Ίσως να μην νιώθει γι'αυτόν όσα έχει νιώσει για άλλους, αλλά ο λόγος που της αρέσει είναι επειδή μαζί του γελάει στ' αλήθεια πολύ!! Κάθονται σε πάρκα που δεν είχε ξαναδεί και πεθαίνουνε στα γέλια μαζί, και όχι επειδή αυτός έχει χιούμορ ή προετοιμάζει καλά τα αστεία του, απλά γιατί την κάνει να γελάει με τις ιστορίες και τα λόγια του, με τις εξομολογήσεις και τις συνήθειές του. Ίσως και γιατί το είχε ανάγκη να την κάνει κάποιος να γελάσει... Πάντως αυτός το καταφέρνει!! Και της κρατάει το χέρι ούτε σφιχτά ούτε απαλά, αλλά με έναν ολόδικό του τρόπο, τόσο μοναδικό όσο και τα φιλιά που δίνει, και οι ματιές του, και πάνω από όλα οι αγκαλιές του. Οι αγκαλιές του........ Από την πρώτη στιγμή που την αγκάλιασε την έκανε να νιώσει καλύτερα, και μάλλον κατάλαβε κι αυτός ότι οι μέρες είναι δύσκολες γι'αυτήν, ήταν πρόθυμος να δικαιολογήσει κάθε της κυκλοθυμία και κάθε της ανασφάλεια, να δείξει κατανόηση σε κάθε της ενδοιασμό. Και τον ευχαριστεί γι'αυτό... Τον ευχαριστεί ακόμη και τώρα που είναι μαζί, με τον τρόπο της... Μπορεί αν τ'άκουγε χωρίς να το ζούσε να μην την κάλυπτε η σχέση της μαζί του, όμως είναι αλλιώτικο να ζεις κάτι κι αλλιώτικο να το ακούς μονάχα. Και μπορεί να τον "μάλωσε" καμιά φορά για την υπερβολή ή την ζήλια του,  όμως ξέρει κι εκτιμά την διακριτικότητα και υπομονή του. Της αρέσει για το γέλιο που ρίχνει όταν είναι μαζί του, για τις ατελείωτες συζητήσεις στο τηλέφωνο που το μόνο που ευχόταν ήταν να μην της πει να κλείσουν, για την παρηγοριά που κανείς άλλος εκτός από αυτόν δεν της είχε μέχρι τώρα δώσει, για τα ήσυχα λόγια του, μα πάνω από όλα γιατί έμεινε να την ακούει όταν είχε κάτι για το παρελθόν της να του πει, χωρίς όμως ποτέ να ρωτήσει από μόνος του με την ανάρμοστη εκείνη περιέργεια όσων "καινούριων" έρχονται στη ζωή μας... Της αρέσει γιατί ξέρει πως για 'κείνη νιώθει πολλά, και θα περιμένει όσο χρειαστεί...

Σφίγγει τα χέρια της δυνατά στα δικά του... Εκείνος κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί... Κάτι σαν την αρχή μιας ιστορίας... Κάτι σαν την αρχή μιας ροκ μπαλάντας... Δεν θέλει να σκεφτεί πια τίποτα άλλο, μόνο να τον φιλήσει απαλά... Ίσως αύριο κάτι να έχει αλλάξει, ίσως κάτι ν'αλλάξει μέσα της...

Καλύτερη...

Ποτέ δεν θα καταφέρω να στα πω όλα αυτά

Γιατί ποτέ δεν θα καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε εμείς οι δύο

Από μικρή το ένιωθα, πως ήμουν έξω από την οικογένεια αυτή, τις σκέψεις και τις συνήθειές σας

Και είναι αστείο άλλοτε, κι άλλοτε αβάσταχτο

Μα πάνω απ'όλα είναι η αλήθεια...

Προσωπικά, κι ας λένε ότι είναι αδύνατο, δεν νομίζω πως είναι έτσι η αγάπη

Ούτε διακρίσεις χωράει, ούτε όλα αυτά που χρόνια κάνεις 

Σαν να καρφώνεις καρφάκια σ'ένα σπασμένο ήδη ξύλο

Θα 'θελα να 'νιωθα πως μ'αγαπάς πιο συχνά

Και να μαλώναμε λιγότερο...

Θα ΄θελα να 'σουνα εκεί τις μέρες που κλαίω

Να μου χτυπούσες την πόρτα και να καθόσουν δίπλα μου στο κρεβάτι

Να μου μιλούσες με συμβουλές ή και με τα μάτια σου

Μα κάτι να 'κανες. Κάτι μικρό

Nα 'διωχνες ίσα-ίσα το παράπονο...

Θα 'θελα να 'σουνα περήφανη για 'μένα

Ή να γινόσουν μια μέρα με τα όσα θα έχω καταφέρει

Αν καταφέρω κάτι τελικά

Θα 'θελα να με υποστήριζες όπως η κάθε μάνα το παιδί της

Σε όποια επιλογή του και με περηφάνια για την όποια ιδιαιτερότητα...

Θα 'θελα να 'βλεπες έστω και λίγο τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου

Να 'βλεπες την κακία των παιδιών και τα χιλιάδες λόγια που ακούω κάθε μέρα

Να 'βλεπες για λίγο πως είναι να είσαι μόνη σου

Και να φοβάσαι μήπως θα ζήσεις και θα πεθάνεις μοναχή

Όπως πολύ σωστά αυτοί που "νοιάζονται" προφήτευσαν.... 

Θα 'θελα να μ'αγαπούσες λιγάκι περισσότερο

Και να μου χαμογελούσες κάπου-κάπου

Έτσι, για να λέω πως είσαι δίκαιη

Και να με ξεγελάς, όπως όταν ήμουν μικρή

Κι ένιωθα πάντα πιο μόνη και πιο πίσω απ'όλους σας... 

Εγώ δεν σου τα συγχωρώ αυτά

Κι ούτε ποτέ μου θα το κάνω

Εύχομαι μόνο κανείς να μη μου πει ποτέ πως σου μοιάζω

Ή πως κάτι πήρα από 'σένα

Γιατί δεν πήρα τίποτα...

Και το ξέρω πια πως ποτέ σου δεν θα 'σαι περήφανη

Κι ας μην το παραδέχεσαι

Λυπάμαι μόνο για τις φορές που από αδυναμία σου άνοιξα την καρδιά μου

Και σου μίλησα για όλα της τα αγκάθια 

Λες και θα με άκουγες ποτέ σου...

Κι αν μια μέρα κάνω κάτι, ένα έστω μόνο από αυτά που ονειρεύομαι

Ίσως να μην έχω κανέναν να μοιραστώ τη χαρά μου

Ή κανέναν να νιώσει περηφάνια 

Ή κανέναν να μου πει όσα αξίζω

Ή απλά να μ'αγκαλιάσει σφιχτά...

Όμως θα ξέρω πως να μην φερθώ για να 'μαι δίκαιη στη δική μου ζωή

Με τους δικούς μου ανθρώπους

Στα δικά μου παιδιά

Και υπόσχομαι πάντα να θυμάμαι την κάθε αδικία σου

Για να μην την εφαρμόσω ποτέ μου και σε κανέναν...

Υπόσχομαι, αν ποτέ μου τα καταφέρω και έρθουν οι καλύτερες ημέρες, 

Να ξέρω πως να είμαι περήφανη και δίκαιη

Και να μοιράζω την αγάπη μου σωστά

Και να μάθω να χτυπάω πόρτες όταν πίσω από αυτές υπάρχουν μάτια δακρυσμένα

Και να μάθω να ζητώ "συγγνώμη"... 

Υπόσχομαι να είμαι καλύτερη μητέρα... 

Νηστεία, έρωτας και προσευχή.

Το Πάσχα ήταν ανέκαθεν η αγαπημένη μου "γιορτή"... Ξέρω ότι για τους περισσότερους είναι τα Χριστούγεννα, και ίσως να ήταν και για μένα, αν δεν τα είχα συνδέσει με χάλια ψυχολογική κατάσταση και άσχημες περιόδους της ζωής μου. Αντίθετα, το Πάσχα είναι... Δεν ξέρω, Πάσχα!! Κόκκινα αυγά, ήλιος, καλός καιρός και μικρές "αμαρτίες"... Τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον!! Μετράει βέβαια ότι κάθε Πάσχα πέφτει μέσα σε "καλή" περίοδο για μένα... Όσον αφορά στην ψυχολογία και τη διάθεση τουλάχιστον!!

Το "θέμα" με το φετινό Πάσχα είναι ότι μου θυμίζει το περσινό! Και δεν λέω, παρουσιάζει και αυτό ενδιαφέρον, αλλά εμένα γιατί το μυαλό μου συνέχεια πηγαίνει στο περσινό?? Ίσως γιατί ήμουν ευτυχισμένη, ίσως γιατί είναι ωραίο να κάνεις μικρές "αμαρτίες" σε μέρες που δεν πρέπει, ίσως γιατί εύχομαι και φέτος να ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Πάντως, τώρα τελευταία θυμάμαι την κάθε μέρα της περσινής Μεγάλης Εβδομάδας, την κάθε στιγμή, το κάθε βήμα για να περάσει κανείς από την "αθωότητα" στην "αμαρτία"...!

Νηστεία, έρωτας και προσευχή λοιπόν... Το πρώτο είναι σύνηθες τέτοιες μέρες... Οι άνθρωποι λένε ότι νηστεύουν γιατί πιστεύουν και το συνηθίζουν αυτές τις μέρες... Εγώ βέβαια από μικρή πίστευα ότι το κάνουν για να αναζητήσουν τελευταία στιγμή μια "εξιλέωση", αλλά το βρίσκω κάπως άδικο να το πιστεύω, κι έτσι δεν το λέω δυνατά ποτέ... Το δεύτερο, ο έρωτας, δυστυχώς δεν είναι ιδιαίτερα σύνηθες, ειδικά στη δική μου ζωή. Κι όμως, πιστεύω αλήθεια πως όσο περισσότερο περιμένεις για κάτι, τόσο πιο "τέλειο" θα είναι όταν τελικά έρθει!! Και το νιώθω αυτό τις τελευταίες μέρες, ακόμη κι αν είμαι κάπως μπερδεμένη και δεν έχω εξακριβώσει τι ακριβώς νιώθω και για πόσο θα το νιώθω... Και η προσευχή...?? Οι άνθρωποι προσευχόμαστε συνήθως στις δύσκολες στιγμές που όλοι κάποτε περνάμε... Δεν λέω, μερικοί προσεύχονται και στα καλά και στα κακά, αλλά οι περισσότεροι το κάνουμε όταν απλώς δεν έχουμε άλλη επιλογή... Όταν μας γονατίζει η ζωή, και δεν έχουμε πού να στραφούμε... Και όλοι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουμε την ανάγκη κάπου να πιστέψουμε... Είμαστε άνθρωποι και είμαστε έτσι φτιαγμένοι, καλώς ή κακώς.

Νηστεία, έρωτας και προσευχή... Το περσινό Πάσχα τα είχε όλα!! Γι'αυτό τελικά συνέχεια το σκέφτομαι!! Και ξέρετε τι έχω συμπεράνει μετά από τόσες σκέψεις?? Μερικές φορές κάποια πράγματα πονάνε τόσο, που προτιμούμε απλώς να τα αγνοήσουμε... Δεν μιλάμε για αυτά, δεν παραδεχόμαστε πως τα σκεφτόμαστε, κάνουμε άλλα που ίσως να είναι "λάθη", μα μας κάνουν να ξεχνιόμαστε, και ίσως μέσα σε όλα αυτά να αδικήσουμε κάποιους άλλους, ίσως να επιδεινώσουμε την κατάσταση, ίσως να την καλυτερεύσουμε, μα πάντα θυμόμαστε ότι όσο και να τα αγνοούμε, αυτά υπάρχουν και είναι ακόμη εκεί... Όχι πως είναι το σωστό, τίποτα δεν περνάει αν απλώς το αγνοήσουμε, μα ακόμη και μετά από όλα αυτά, δεν έχω βρει μια άλλη λύση, μια καλύτερη επιλογή, ένα "κάτι" που θα ήταν το "σωστό"...

Το να χάνεις την πίστη σου και να προσπαθείς σκληρά να την ξαναβρεις, όσο θυμωμένος και να είσαι με όλους και ίσως και με τον εαυτό σου, το να ξεχνάς μερικά πράγματα χωρίς να το θέλεις, το να κοιτάς μπροστά αλλά να κουράζεσαι καμιά φορά και να κάνεις μικρά ταξίδια στο παρελθόν, το να κάνεις τον αγώνα σου κόντρα σε όλους όσους σε θέλουν δυστυχισμένο, το να στρέφεσαι καμιά φορά στον ουρανό απορώντας αν τα βλέπει κανείς άλλος όλα αυτά που συμβαίνουν, το να κάνεις "αμαρτίες" κάποια ζεστά πρωινά - άραγε οι αμαρτίες απαγορεύονται ακόμη κι όταν σε κάνουν ευτυχισμένο??! -, το να θυμάσαι, το να θυμάσαι, ΤΟ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ... Αυτό είναι το Πάσχα, κι αυτή είναι η ΖΩΗ!!  Ωραία ή δύσκολη, άδικη ή μικρή, αυτή είναι και δεν θυμάμαι να μας ρώτησε κανείς!! Οπότε, ο καθένας ζει όπως νομίζει πως είναι το σωστό και κάτι θα υπάρξει για όλους μας... Χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πάρει ο καθένας ό,τι αξίζει...

Το να στέκεσαι με τη λαμπάδα και ένα γαλάζιο φόρεμα περιμένοντας το φως, αυτό είναι το Πάσχα!! Και κανείς δεν σου λέει πως η ευτυχία που νιώθεις δεν θα τελειώσει την επόμενη στιγμή, ή την επόμενη μέρα, ή μετά από λίγους μήνες... Και κανείς δεν σου λέει πως λέει αλήθεια ότι σ'αγαπάει, ή πως μπορείς να νιώσεις ασφάλεια και να μην φοβάσαι, ή πως όλα θα πάνε καλά... Αυτό που κάνεις απλά είναι να πιστεύεις... Τον πιστεύεις, όχι μόνο γιατί το έχεις ανάγκη ή γιατί σου το δείχνει, αλλά απλά γιατί τον πιστεύεις. Και μέχρι ένα σημείο επιλέγεις, μετά παύεις να επιλέγεις γιατί αρχίζεις να νιώθεις, αγαπάς, τρως καμιά φορά τα μούτρα σου, νιώθεις η πιο ευτυχισμένη κοπέλα στον κόσμο, νιώθεις η πιο δυστυχισμένη κοπέλα στον κόσμο, ζηλεύεις, γελάς με την καρδιά σου, φαντάζεσαι και ελπίζεις, απελπίζεσαι, ζεις τις στιγμές, καμιά φορά τις βλέπεις απλώς να περνάνε, θυμάσαι και χαίρεσαι που έχεις τόσο ξεχωριστές αναμνήσεις, θυμώνεις που είναι πια μόνο αναμνήσεις, έρχεται ξανά η χαρά, έρχεται ξανά η λύπη, έρχεται ο έρωτας, έρχεται το πάθος, μα αυτό δεν σημαίνει πως ξεχνάς, και δεν θα 'θελες κι όλας να ξεχάσεις!! Απλά προσπαθείς να κάνεις τη ζωή σου... Και η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όσο απελπιστικό κι αν είναι αυτό καμιά φορά. Και είναι κρίμα να την χάνεις, αλήθεια!!

Ακόμη λοιπόν κι αν δεν νηστεύετε, δεν είστε ερωτευμένοι, ή ακόμη κι αν δεν προσεύχεστε, το Πάσχα έχει φτάσει (όχι που θα σας περίμενε..!!). Γι'αυτό περάστε όσο καλύτερα μπορείτε, και προς Θεού, ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΘΥΜΟΣΑΣΤΕ... Δεν είναι κακό!! 

Dance me to the end of love...!

Let me see your beauty when the withnesses are gone...

Νομίζω αυτό τα λέει όλα...

Dance me to the end of love...!

Γιατί μας αρέσει να εκφραζόμαστε ΚΑΙ μέσα από τα τραγούδια... Έτσι, λίγο πιο... μυστικά!!