Χόρχε Λούις Μπόρχες - Ο αυτόχειρας

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι. 

Δε θα μείνει η νύχτα. 

Θα πεθάνω και μαζί μου όλο 

τ’ ανυπόφορο σύμπαν. 

Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια, 

τις ηπείρους και τα πρόσωπα. 

Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος. 

Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη. 

Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα. 

Ακούω το στερνό πουλί. 

Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

Και τι αγάπησες περισσότερο σε τούτο τον κόσμο..;;

Ήρθες εδώ για να ζήσεις για λίγο

Να μας χαρίσεις λίγα δευτερόλεπτα απ'τον κόσμο σου

Να μας κάνεις παρέα ή να μας αφήσεις μοναχούς

Να διώξεις την λύπη και να βάψεις τον ουρανό γαλάζιο

Να δώσεις, να ερωτευτείς, να πάρεις πίσω

Να κάνεις όνειρα, να κάνεις όνειρα...

Και τάχα τι λάτρεψες περισσότερο σε τούτο τον κόσμο;

Τι αγάπησες με την καρδιά σου σαν να 'ταν για πάντα δικό σου

Ή για πάντα ξένο;

Τι θα 'θελες να 'ναι μαζί σου για όλη σου τη ζωή;

Ποιος θα 'θελες να σε ξυπνάει κάθε πρωί;

Και να σου λέει κάθε βράδυ "Καληνύχτα";

Αλήθεια καληνύχτα...

Ήρθες κουβαλώντας λίγα πολύχρωμα αγκαθωτά κακτάκια

Μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ήταν αρκετά για να τα βάλεις με τ'αγρίμια!

Κι ήταν η θάλασσα που κοίταξες κάποτε στ' αλήθεια γαλάζια

Και τα όνειρα που τόλμησες να κάνεις απ' αυτά που στ' αλήθεια πρέπει να γίνουν

Και τα τραγούδια που τραγούδησες λυπημένα

Και τα δάκρυα που ξέσπασες ακόμη περισσότερο...

Μα τι αγάπησες στ' αλήθεια περισσότερο σε τούτο τον κόσμο;

Αν ήταν τα όνειρά σου μόνο που αγάπησες στ' αλήθεια

Θα 'βλεπες παντού γύρω σου εμπόδια γιατί θα φοβόσουν

Γιατί όσοι δεν ξέρουν ν' αγαπούν παρά τα όνειρα που οι ίδιοι έχουν

Στο τέλος ποτέ δεν τα πραγματοποιούν...

Αν ήταν απ' την άλλη ο εαυτός σου

Αυτός που ήταν δίπλα σου όταν όλοι οι άλλοι είχαν φύγει

Δεν θα 'χες στάλα πίκρας μέσα σου πια

Θα 'ταν για πάντα πλάι σου αυτό που αγαπάς περισσότερο...

Μα υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν ν' αγαπάνε πέρα από τα δικά τους όνειρα

Και τον ωραίο εαυτό τους...

Και χάρη σ' αυτούς "ευτυχούν" οι υπόλοιποι. 

Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν πέρα από τον κόσμο τους

Και πέρα από το μέλλον τους

Και πέρα από 'κείνα τα φιλόδοξα σχέδια για "επιτυχία"...

Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο αυτό που εμείς νομίζουμε πως περνάμε

Κι όσοι είπαν πως ήθελαν την μοναξιά, δεν ένιωσαν ποτέ πώς πραγματικά είναι

Μα θα ΄ρθει και γι' αυτούς η στιγμή...

Κι όσοι αγαπάμε κάτι μια φορά περισσότερο απ'τα όνειρά μας ή το "είναι" μας

Δεν σημαίνει πως δεν έχουμε όνειρα...

Μα πως θα 'θέλαμε να τα μοιραστούμε... 

Να έρχεσαι στον ύπνο μου...

Τώρα που μας χωρίζουνε βουνά 
Από λόγια αλόγιστα και θάλασσες
Να έρχεσαι συχνά στον ύπνο μου
Να ‘ρχεσαι πιο συχνά με αερόστατο, με ξύλινο τρενάκι, 
Με τρεχαντήρι, υπερωκεάνιο, με τα πόδια
Να ‘ρχεσαι πάντως...
Εξάπαντος να ‘ρχεσαι κάθε νύχτα
Με ρούχα ή χωρίς
«Σουσάμι άνοιξε» θα λέω τρις
Και θα σε μπάζω στ’ όνειρο 
Στο ίδιο όνειρο, πολύχρωμα μπαλόνια
Που τα πήρε ο αέρας να τα πάει μακριά
Μια πάνω και μια κάτω μεθυσμένα
Έλα στον ύπνο μου, σε περιμένω...
Να καθαρίζουμε παρέα φρέσκα φασολάκια 
Να τρώμε καρμπονάρα
Να σε ταΐζω μενεξέδες, κουκουνάρια 
Και να σε πασπαλίζω φεγγαρόσκονη, θα δεις...
Ανάμεσα σε ερωτιδείς κι αγγέλους να πετάς εσύ, 
Μαζί κι εγώ...
Κι αν θέλεις θα γινόμαστε ακροβάτες,
Ηθοποιοί σε θίασο πλανόδιο, έλα...
Στο ίδιο όνειρο εμείς οι δυο να παίζουμε τρίλιζα
Στα κατώφλια του καλοκαιριού 
Σε πύργους από φίλντισι κι ακριβό βελούδο, 
Να κυνηγιόμαστε στο μυρωμένο λιβάδι  των αισθήσεων, 
Των παραισθήσεων,
Να σε φτάνω, να σ’ αγγίζω, 
Να σε πιάνω 
Να ‘μαι τα χέρια εγώ κι εσύ το πιάνο
Και να σε τραμπαλίζω
Και να σου φτιάχνω κούνια σ’ ανθισμένη κερασιά
Να σε κουνώ, να σε ταρακουνώ...


Μόνο να έρχεσαι στον ύπνο μου κάθε νύχτα


Τ’ άλλα θα στα πω στ’ αυτί
Γιατί τα όνειρα σαν τα θαύματα είναι
Βγαίνουν αληθινά μόνο αν τα πιστεύεις...






                                                                 Ένα ποίημα του Χρήστου Μπουλώτη
                                              http://www.youtube.com/watch?v=ZacQMMUWQZA

Στο τέλος δεν στάθηκε πολύ τυχερή...

Eκείνη δεν στάθηκε στο τέλος πολύ τυχερή
Εκείνη υπήρξε μάλλον λίγο άτυχη
Κι υπάρχουν λέξεις που δεν είναι απλώς λέξεις
Είναι μικρά, κρυστάλλινα δοχεία από αίμα

Θυμάται που ήταν μικρή κι όλα είχαν χρώμα γαλάζιο
Θυμάται που έκανε κάποτε όνειρα να αλλάξει τον κόσμο
Κι ύστερα που μόνο ο κόσμος την άλλαζε τελικά
Θυμάται που έκλαιγε και φώναζε "Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό"

Κι όλα γίνονται τόσο γρήγορα
Όλα τα άσχημα στιγμιαία σου καταστρέφουν τον κόσμο
Που χρόνια και χρόνια έχτιζες
Με περήφανα μάτια και κομματιασμένη υπομονή

Έτσι γρήγορα κι εκείνη έμαθε το τελευταίο πια που της απέμεινε να μάθει
Έτσι στιγμιαία ρυθμίζει μια εξέταση την ζωή της
Και τελικά όλη η ζωή της μια μεγάλη εξέταση ήταν
Και στο τέλος εκείνη δεν στάθηκε πολύ τυχερή

Μονάχα λίγα πρόλαβε
Δυο λέξεις, δυο νύχτες, δυο καλοκαίρια
Μετρημένα στα δάχτυλα αυτά που τελικά άξιζαν
Δυο "Σ'αγαπώ", κι αυτά παραπονεμένα

Αγάπη. Αυτή που σκοτώνει το μέσα μας
Μας καταστρέφει τη ζωούλα λίγο-λίγο
Αρρώστια. Αυτή που παίρνει κι ό,τι μας απέμεινε
Μας στερεί όχι μόνο τη ζωή, μα και τα όνειρα

Κι ήθελε κι άλλα τόσα να πει
Την πιάνει το παράπονο
Γιατί, γιατί να μην είναι μόνο ένα όνειρο;
Γιατί να μην ξυπνήσει ξανά η ζωή της;

Εκείνη έλεγε μια ζωή πως θα μείνει μόνη της
Και ίσως γι'αυτό να την λυπήθηκε ο Θεός και να την διευκόλυνε
Ίσως απλά να μην υπάρχει ούτε Θεός, ούτε και σωτηρία
Μονάχα οι άδικες αποφάσεις του αιώνιου εσώκλειστου αποκλεισμού

Και δεν είναι κανένας από αυτούς που θα 'θελε κοντά της
Γιατί έτσι το αποφάσισαν και δεν το ψάχνει άλλο κι εκείνη
Μονάχα, εκείνα τα βράδια που πονάει
Θα 'θελε μία έστω αγκαλιά, θα 'θελε -τ'ομολογεί- κάποιον κοντά της

Θα 'θελε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά
Και τελευταία συμβαίνουν περισσότερα απ'όσα μπορεί εκείνη να αντέξει
Ήταν που ήταν οι μέρες κατάμαυρες
Ήρθαν και "νέα" που την αποτελείωσαν

Δεν ψάχνει πια δικαιοσύνη ή ανθρωπιά
Μονάχα επιβίωση
Οι καταστάσεις σκλήραιναν
Η καρδιά της δεν λέει να μαλακώσει

Φοβάται.
Φοβάται για το επόμενο πρωί
Και για το χρόνο που περνάει
Φοβάται για τις τελευταίες φορές που ίσως να ήταν πράγματι τελευταίες αυτή τη φορά

Φοβάται ακόμη και για τους δικούς της ανθρώπους
Αυτοί που μένουν πίσω λένε πονάνε περισσότερο
Όχι πως θα πεθάνει και κανείς από την απουσία της
Μα πώς θα ζήσει είναι το θέμα

Εκείνη πάνω που έμαθε να ζει, πεθαίνει
Πάνω που έμαθε να αγαπάει και να 'ναι ο εαυτός της
Πάνω που έζησε τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις που μπορεί άνθρωπος να ζήσει
Πάνω που είδε με τα μάτια της τι σημαίνει "Σε ξέχασα"

Πάνω που άντεξε να ζήσει την απόρριψη ξανά και ξανά και απ' όλους
Πάνω που αποδέχτηκε την μοναξιά
Πάνω που νόμιζε πως δεν τ'αντέχει και αυτό η καρδιά της
Πάνω που είδε με τα μάτια της τα μάτια που έχουν τώρα ό,τι αγάπησε

Πάνω που υποσχέθηκε να μην ξανά αγαπήσει
Πάνω που οι εικόνες - οι χιλιάδες εικόνες που αποτυπώθηκαν για πάντα στο νου της - της έσκισαν στα δύο την ψυχή της
Πάνω που ήθελε στ'αλήθεια να χαρεί με την χαρά του άλλου
Μα δεν τα κατάφερε

Πάνω που ορκίστηκε πως συγχωρεί τα πάντα
Εκτός από τον εαυτό της
Ήρθε η νέα κατάσταση να της αποδείξει πως μόνο αυτόν έχει
Και όχι για πολύ ακόμη

Και τελικά δεν είναι αυτό που την πονάει
Ούτε η παρατεταμένη ανάμνηση από κάτι παλιό και όμορφο
Είναι η ευτυχία των άλλων που την σκοτώνει
Το παραδέχεται.

Χόρχε Λούις Μπόρχες - Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Γιατί κάποια πράγματα απλώς δεν πετυχαίνουν...

Κανείς δεν μίλησε για αντοχή ή υπομονή
Απλώς έτσι είναι οι άνθρωποι, μερικές φορές απλά δεν τα καταφέρνουν
Είναι εκείνες οι ανεξήγητες δυνάμεις που σε κάνουν να αγαπάς ή να μην αγαπάς κάποιον 
Είναι εκείνοι οι μυστικοί Θεοί που ρυθμίζουν τις μοίρες μας
Είναι εκείνο το πεπρωμένο που δεν γράφει στις σελίδες του καλό τέλος για όλους
Και αυτό δεν αλλάζει


Είναι ό, τι θες, πες το όπως θες
Το μεταξύ μας μια φορά δεν πέτυχε
Και αυτό που έχει σημασία δεν είναι οι λόγοι 
Το τι πιστεύεις, το τι πιστεύω
Το τι δεν κάναμε, τι δεν είπαμε
Το τι δεν έπρεπε να πούμε μα ξεστομίσαμε
Το τι περάσαμε, τι δεν προλάβαμε να περάσουμε
Τι μοιραστήκαμε, τι σιχαθήκαμε
Το πόσο σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλον τελικά
Βαρεθήκαμε - Δεν βαρεθήκαμε
Ήταν περίπλοκο - Ήταν απλό
Μ’ αγαπούσες - σ’ αγαπούσα
Δεν μ’ αγαπούσες - σ’ αγαπούσα
Σημασία έχει το πώς καταλήξαμε
Πώς γίναμε έτσι ρε παιδί μου
Γελοίο, αν το σκεφτείς


Κι αν σιχαθήκαμε ο ένας τον άλλον
Ίσως τελικά δεν φταίμε εμείς
Δεν φταίνε βλέπεις οι άνθρωποι για όλα
-Για τα περισσότερα σίγουρα, μα για όλα όχι-
Δεν φταίνε όταν δεν αγαπάνε
Ή όταν δεν τα καταφέρνουν ποτέ να αγαπήσουν
Δεν φταίνε κι όταν αγαπάνε
Και δεν τα καταφέρνουν ποτέ να «σταματήσουν»
Ευτυχώς που υπάρχει και η μοίρα κι έχουμε κάποιον να κατηγορήσουμε!
Κάπου πρέπει να πάνε κι οι ευθύνες γι’ αυτά που εμείς οι άνθρωποι δεν φταίγαμε
Κάπου πρέπει να αποδώσουμε και μερικοί από ‘μας την αδικία που υπάρχει από μόνη της
Κι ίσως ακόμα κι αυτήν που άλλοι επιβάλλουν


Το πάλεψα γιατί όταν θέλεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου αυτό κάνεις
Κλείνεις τα αυτιά σου και το παλεύεις
Σφίγγεις τα δόντια και προσπαθείς
Συγχωρείς, συγχωρείς και προσπαθείς σκληρά να μη μισήσεις
Πρώτα τον εαυτό σου, τον ασυγχώρητο 
Κι ύστερα τους υπόλοιπους
Αλλά στ’ αλήθεια έχω τελευταία τόσο βαρεθεί που αρχίζω να λέω πως βαρέθηκα κι εσένα
Σιχάθηκα την κατάσταση τόσο πολύ που αρχίζω να σιχαίνομαι κι εσένα
Συγχώρησα τόσο πολύ που αρχίζω να μην συγχωρώ τον εαυτό μου


Αποχωρώ λοιπόν γιατί στ’ αλήθεια δεν θέλω να σε σιχαθώ
Κι ούτε να ξαναζήσω τη φράση «βαρέθηκα»
Κρίμα που δεν πέτυχε μεταξύ μας
Μα για να πω την αλήθεια το ήξερα από την αρχή 
Κι ούτε στιγμή δεν έπαψα να το πιστεύω


Η ζωή μάτια μου είναι αυτό που συμβαίνει καθώς εμείς οι άνθρωποι κάνουμε σχέδια και όνειρα
Η ζωή είναι χιλιάδες, μικρές, ασημένιες ή κατάμαυρες στιγμές που διαδέχονται η μία την άλλη
Η ζωή είναι ένας δρόμος που για κάποιους είναι πιο δύσβατος και για κάποιους αστραφτερός και λείος
Κι έχει σταυροδρόμια που αποκαλούμε αποφάσεις
Και αδιέξοδα που μας γυρίζουν πίσω 
Για να ανακαλύψουμε κάτι καινούριο
Ή και να γυρίσουμε στα παλιά
Και αυτό το τελευταίο καμιά φορά πετυχαίνει
Μα καμιά φορά μας οδηγεί ξανά και ξανά στο ίδιο αδιέξοδο


Η ζωή μάτια μου είναι άδικη και κανείς δεν είπε το αντίθετο
Η ζωή μάτια μου είναι δύσκολη και κανείς δεν είπε το αντίθετο
Η ζωή μάτια μου είναι ωραία και αν κάποιος είπε το αντίθετο το εκτίμησε αργότερα


Και τελικά η ζωή είναι αυτό το κύμα που ρέει χωρίς να μας ρωτήσει αν θέλουμε να συνεχίσουμε
Και καλύτερα έτσι γιατί αλλιώς ίσως να ήταν ακόμη πιο μικρή


Η ζωή, μακρινό μου αστέρι, δεν είναι πάντα στο χέρι μας
Μα όσο μπορεί ο καθένας μας σώζει τις αναμνήσεις και τα αισθήματά του...

Σε κάνει να γελάς...;

Σε κάνει να γελάς...;
Να πεθαίνεις στα γέλια με τ’ αστεία της
Να απλώνεις το χέρι σου κοντά στο δικό της
Να μαζεύεις τα μαλλιά της για να την φιλήσεις
Να κοιτάζεις με χαμόγελο τα πανέμορφά της μάτια
Να μυρίζεις την άνοιξη σ’ όλον τον κόσμο
Να γελάς, να γελάς, να γελάς...
Σε κάνει αλήθεια να γελάς...;


Με όλη την καρδιά και την ψυχή σου να γελάς
Με ό,τι έχεις μέσα κι έξω σου
Μ’ όλο το σώμα σου τυλιγμένο στο δικό της
Με όλο σου το χαμόγελο ενωμένο με τα χείλη της
Με όλο σου το πάθος ν’ ακουμπήσεις την μέση και το στήθος της
Με ό,τι σ’ άρεσε απ’ την πρώτη στιγμή σ’ εκείνη
Σε κάνει αλήθεια να γελάς...;

Σε κάνει να τρέμεις από φόβο κι ανασφάλεια
Μήπως σου χαθεί ξαφνικά
Μήπως είναι όνειρο
Μήπως ένα παραμύθι φανεί και στο τέλος διαλυθεί
Μήπως σ’ αφήσει
Μήπως αλλάξει γνώμη
Μήπως δεν την κάνεις να γελάσει στη βόλτα σας
Σε κάνει εκείνη αλήθεια να γελάς...;

Σε κάνει να παρακαλάς να μην περάσει η ώρα
Να μην τελειώσει
Να μην χωριστείτε και πείτε «καληνύχτα»
Ή ό,τι μαγικό άλλο λέτε
Να μην σου αρνηθεί αυτά που τόσο θέλεις
Να σε σκέφτεται, να σε σκέφτεται, να σε σκέφτεται
Αλήθεια, σε κάνει να γελάς...;

Τον ουρανό...

Δεν θα του στερήσω του κόσμου μια ακόμη άδικη ύπαρξη

Θλιβερή μπορεί

Μα άδικη όχι

Δεν θα του λείψω του κόσμου αυτού

Όπως και δεν θα λείψω σε κανέναν

Από γονείς, «φίλους», γνωστούς κι αγνώστους που δεν νοιάστηκαν ποτέ ούτως ή άλλως

Σε κανέναν δεν θα λείψω τώρα που θα φύγω

Και ούτε που θα καταλάβει κανείς πως δεν θα ‘μαι πια εδώ

Δεν θα του στερήσω εγώ του κόσμου μια ακόμη άδικη ύπαρξη

Μόνο αδικημένη.

Τώρα που θα φύγω για ποια τελευταία επιθυμία να μιλήσω?

Αφού δεν πρόλαβα να ζήσω παρά μόνο λίγες χαρές

Κι αμέτρητη δυστυχία

Τι να πρωτοπώ πως θα ‘θελα να μου  ‘χε συμβεί όσο ζούσα?

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να χορτάσω ό, τι αγαπούσα

Μόνο να αγαπήσω πρόλαβα

Τίποτα άλλο.

Τώρα που θα φύγω για πάντα δεν θα μπορώ άλλο πια να σ’ αγαπάω

Κι ελπίζω να προσέχεις και να μην σ’ αφήσουν ποτέ μοναχό σου

Οι άνθρωποι δεν ξέρουν ν’ αγαπάνε

Να το θυμάσαι.

Να το θυμάσαι πως είναι δύσκολα εκεί έξω

Και πως η ζωή είναι ένα δώρο που μπορεί εγώ να στερηθώ

Μα εσύ πρέπει να το χαρείς

Να το θυμάσαι.

Πόσο προσπάθησα, να το θυμάσαι

Όμως όπως έλεγα, αυτός ο κόσμος τελικά δεν είναι για ‘μένα

Δεν πειράζει, ίσως να πάω κάπου καλύτερα

Μόνο, συγχώρα με, δεν ξέρω αν εκεί θα μπορώ να σ’ αγαπάω.

Δεν ξέρω αν θα θυμάμαι

Και φοβάμαι τόσο πολύ μήπως ξεχάσω

Μα πιο πολύ φοβάμαι μήπως δεν ξαναζήσω

Οι άνθρωποι λένε πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάνε

Θα με θυμάται άραγε εμένα κανείς?

Συγχώρα με, δεν ξέρω αν εκεί θα μπορώ να σε θυμάμαι.

Μην αφήνεις κανέναν να σε πληγώνει όταν πια δεν θα ‘μαι εγώ εδώ

Στο λέω από τώρα μην ξεχαστείς και λυγίσεις ποτέ

Μην τυχόν και κλάψεις αν δεν είναι από ευτυχία

Μην τυχόν και ξεχαστείς ποτέ.

Στα λέω γιατί δεν ξέρω τι θα προλάβω από ‘δω και πέρα

Να θυμάσαι πως δεν πρέπει ποτέ να χάσεις τον εαυτό σου

Οι άλλοι πρέπει να τον αγαπήσουν με όλα του τα κομμάτια

Μην τυχόν κι αλλάξεις ποτέ.

Δεν θέλω να μοιραστώ με κανέναν το αναπόφευκτο

Ούτε με ‘σένα, μόνο με τον εαυτό μου

Πεθαίνω.

Πρώτα το ‘κανα μέσα μου και τώρα στ’ αλήθεια.

Πεθαίνω και είναι το τελευταίο που θα μπορούσα στ’ αλήθεια να πάθω  

Εγώ δεν το λέω πια άδικο, δεν υπάρχουν όρια μάλλον στα πάθη της δικής μου ζωής

Σ’ ευχαριστώ που μετρίασες κάποια στιγμή τις λύπες μου

Κι ας τις αποθέωσες αργότερα.

Ζωή μου, σε έχασα και την χάνω τώρα κι αυτήν

Φοβάμαι να κλείνω τα μάτια μου, γιατί βλέπω το μαύρο

Και έχω μια αιωνιότητα μπροστά μου να  βλέπω το μαύρο

Προσπαθώ να το παρατείνω όσο μπορώ, μα δεν είναι στο χέρι μου.

Τελικά, μόνο αν πέθαινα θα γινόταν να μην σ’ αγαπάω!

Τι άλλο θέλω, ο Θεός μου το στέλνει κι αυτό!

Τώρα που θα φύγω, δεν νομίζω να μπορώ πια να σ’ αγαπάω

Είμαι τυχερή τελικά, είδες?!

Συγχώρα με, εγώ τον εαυτό μου δεν νομίζω να συγχωρήσω ποτέ

Που φεύγω.

Και να μου προσέχεις, ε?

Μέχρι να τελειώσουν όλα υπόσχομαι να σ’ αγαπώ.

Γιατί πολλή κακία έχει ο κόσμος, να το θυμάσαι.

Εγώ σ’ ευχαριστώ, γιατί όσο έζησα ήσουν ο άνθρωπός μου

Και σ’ αποχαιρετώ, γιατί ήρθε η ώρα πια να φύγω

Μέχρι να τελειώσουν όλα υπόσχομαι να σ’ αγαπώ.

Ως τον ουρανό να σ’ αγαπώ. Πάλι πίσω όμως δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω…  

Η μικρή της φυλακή...

Καταδικασμένη σε δύσκολα βράδια
Με δάκρυα και πόνο - από πόνο άλλο τίποτα!
Καταδικασμένη στο να ζει απλά για να ζει
Για να περάσει κάπως κι ο χρόνος της πάνω στη γη

Καταδικασμένη για χρόνια - μια ζωή ολόκληρη!
Αθώα μα ισοβίτισσα
Αθώα μα στην μικρή της φυλακή
Με τόσες νύχτες βαθιά στην απομόνωση

Φυλακή, φυλακή, φυλακή
Όχι με την έννοια της πίεσης
Μα της συνεχούς κι αδιάκοπης δέσμευσης
Αυτής που δεν επιτρέπει καμία ευτυχία κι ούτε απλή χαρά

Καταδικασμένη εκεί
Μόνη της και χωρίς επισκεπτήρια
Μόνο καμιά φορά με τις ελπίδες που φέρνει ο ύπουλος ο ήλιος
Και με τις αναμνήσεις της παρέα

Κι η συνείδησή της είναι καθαρή και ξάστερη
Μα με τόση βρωμιά γύρω σου τι να σου κάνει κι η συνείδηση
Τι νόημα έχει?
Τι νόημα έχει αλήθεια τόσο μεγάλη αγάπη όταν δεν έχει αποδέκτη

Εκεί... Στα κάγκελα της φυλακής της
Στα κάγκελα της αγάπης της
Στον τόπο που μόνο χρόνος υπάρχει
Αμέτρητος χρόνος να σκεφτείς όσο θέλεις και να θυμηθείς

Να θυμηθεί, να θυμηθεί, να θυμηθεί
Πόσα πολλά μπορεί εκεί μέσα να θυμηθεί!
Έτσι απλά. Βλέποντας αμέτρητες στιγμές από τον χρόνο να κυλούν
Ανεκμετάλλευτες, άδειες, παραπονεμένες

Χρόνο έχει. Μυαλό για να σκεφτεί, κι αυτό το 'χει
Και έχει και κάτι άλλο
Κάτι που απ'ότι φαίνεται μόνο όσοι ζουν σε φυλακές έχουν πια
Καρδιά έχει. Ακόμη την έχει