Τα σημάδια της αγάπης μου

Κοιτάζω τώρα στα χέρια μου

τα μοναδικά σημάδια της αγάπης μου

- όχι αυτής που εξέτρεφα εγώ :

τα σημάδια αυτής είναι πολλά

και βρίσκονται αλλού :

σ' εκείνο το βαθύ κόκκινο όργανο

που με βοήθησε να ζήσω μέχρι σήμερα

κι εγώ αντί να είμαι ευγνώμων 

το γεμίζω πληγές, 

σ' εκείνα τα δάκρυα κάτω απ' το μαξιλάρι μου,

σ' εκείνες τις ταινίες που προβάλλονται αργά το βράδυ

στο ταβάνι, τον κινηματογράφο των αναμνήσεων,

σ' εκείνα τα βιβλία που με ανεξίτηλο έγραφα ονόματα 

που έμοιαζαν να ταιριάζουν κάποτε.

Τα σημάδια της αγάπης που κοιτάζω τώρα

- και εννοώ της αγάπης που κάποιος άλλος καλλιέργησε για 'μένα - 

βρίσκονται στα χέρια μου

και είναι βαθιές γρατζουνιές

που ποιος ξέρει πόσος καιρός θα περάσει για να σβήσουν. 

Μα δεν θα τις αφήσω να χαθούν

γιατί είναι τα μοναδικά σημάδια της αγάπης κάποιου απέναντί μου

χρόνια τώρα! 

Τόσος καιρός, τόσα λόγια,

τόση πάλη το κορμί μου

και το μόνο που απέμεινε να μου πιστοποιεί ένα αίσθημα για 'μένα 

αυτές οι γρατζουνιές στα χέρια μου. 

Και βλέποντας τα ανεξίτηλα αρχικά που 'γραφα στα τετράδιά μου

κατάλαβα πως τελικά ο κόσμος δυστυχώς 

είναι κάτι παραπάνω από όμορφα και άσχημα ονόματα. 

Και κατάλαβα πως ίσως τελικά 

δεν είναι όλοι για όλα

και μερικοί άνθρωποι, όσο κι αν αισθάνονται φτιαγμένοι για κάποια πράγματα,

ίσως τελικά να μην τα κάνουν ποτέ τους. 

Και οι γρατζουνιές μου μου 'μαθαν κι άλλα πολλά

πως ίσως τελικά με την αγάπη μας 

κάποιες φορές 

πληγώνουμε τον άλλον

άθελά μας;

υποσυνείδητα θελημένα;

Κανείς δεν ξέρει

και δεν έχει και σημασία τελικά

απλώς τον πληγώνουμε.

Και πως όταν κάποιος δεν είναι πρόθυμος να δεχτεί αυτή την αγάπη

ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα

δεν θα το κάνει. 

Και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε :

γιατί τόση προσπάθεια όλα αυτά τα χρόνια;

για λίγες γρατζουνιές που κερδίσαμε στο τέλος;

Μας πέταξαν τέσσερα αργύρια 

- ούτε καν τριάκοντα - 

από εκκρεμότητες

και μας άφησαν να ζήσουμε παρέα με τα σημάδια μας. 

Και πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτά

πάλι καλά που κοιτάζω τις γρατζουνιές στα χέρια μου

μονάχα έτσι έχω εμπιστοσύνη στ' ότι υπάρχω 

γιατί με τόση απόρριψη, καταλαβαίνετε,

αρχίζεις να αμφιβάλλεις. 

Και αμφιβάλλεις και για το πόσο τελικά αγάπησες

και κάθε μέρα που περνάει και ακόμη ζεις

είναι σαν να προσθέτει ένα ακόμη λιθαράκι

στο βουνό της αμφισβήτησης και της αμφιβολίας σου

για το πόσο δυνατά αισθήματα είχες τελικά

για το μέχρι πού θα έφτανες για εκείνον που έλεγες πως αγαπούσες. 

Κι εσύ

εσύ που διαβάζεις και αναρωτιέσαι 

τι στο καλό να 'χει αυτή που γράφει στο κεφάλι της

εσύ μέχρι πού θα 'φτανες για 'κείνον που αγάπησες; 

Γιατί εμένα

ακόμη και μετά απ' όλα αυτά

μου λένε πως δεν θα 'μουν δυνατή να κάνω και τίποτα (!)

Καταλαβαίνω τελικά

πως το χειρότερο δεν είναι η πρόθεσή σου να κάνεις τα πάντα

μα η έλλειψη υπόδειξης του τι από αυτά πρέπει να κάνεις τελικά :

μέχρι πόσο μακριά να φτάσεις

όταν κανείς δεν σου ζητάει να κάνεις ούτε βήμα; 

και πώς να δείξεις τα τρομακτικά σου αισθήματα

όταν όλοι θα προτιμούσαν να μην τ' αποκαλύψεις καν;

-- Κι όλοι πάντα μου έλεγαν
να βρω κάποιον να σε ξεχάσω.
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβαν
είναι πως δεν φταίω εγώ
απλώς ποτέ κανείς δεν βρήκε
Εμένα.  --

Και τελικά κανείς δεν ήρθε να με σώσει
μονάχα αυτές οι γρατζουνιές έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια
κι αν φαίνονται να με πόνεσαν
ήταν σωτήριες πληγές
που μου 'δωσαν λίγη αξία.

Και τώρα ακόμη που τα γράφω αυτά

και λυπάμαι κυρίως γιατί έχω ξεμείνει από αγάπη κι από έμπνευση

κοιτάζω στα χέρια μου τις γρατζονιές της αγάπης μου

και σκέφτομαι μήπως αυτό είναι τελικά που περίμενα στη ζωή μου :

ένα μικρό σημάδι, ακόμη και πληγή,

να μου δείξει πως κάποιος, με τον δικό του τρόπο,

μ' αγαπάει κι εμένα. 

Εσύ

μέχρι πού θα έφτανες

για εκείνον που αγάπησες; 

Εγώ 

σύμφωνα με όλους 

ακόμη και μετά από όλα όσα έγιναν

μάλλον δεν θα 'φτανα πολύ μακριά...