Ένας αντρειωμένος Ποταμός μια μέρα
στη χαριτωμένη Καλαμιά μιλάει:
"Όποτε κι αν στρίψω, σε θωρώ εδώ πέρα
στο δικό μου πλάι.
Κι όταν ζευγαρώνω σ' αγκαλιά γαλάζια
τ' άστρα από 'κει πάνω, τ' άνθη από 'δω χάμου,
γέρνεις κι αγναντεύεις με καημούς και νάζια
τ' αγκαλιάσματά μου.
Κι όταν οργισμένος χύνομαι στο δρόμο
και χαλάω, συντρίβω κόσμο σαν το Χάρο
καρτερείς αθώα, στέκεις δίχως τρόμο
να σε συνεπάρω.
Αλλά κι αν σε τρώη τ' αγριομανητό μου,
πάντα στο πλευρό μου ζης αναστημένη.
Από με τι ελπίζεις; Πάντα στο πλευρό μου
μνήμα σε προσμένει!"
Κι αποκρίθη εκείνη γέρνοντας επάνω
στα πρασινισμένα πόδια του θλιμμένα:
"Δεν μπορώ να ζήσω, μήτε να πεθάνω
μακριά από 'σένα!"
Από τη συλλογή Τα μάτια της ψυχής μου
