Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Το Λάμδα της Λήθης



Ανταμώνουμε κι εμείς
κάπου βαθιά στ' απομεινάρια 
του υπερρεαλισμού
και σμίγουμε σαν φωτεινοί σηματοδότες
που λάμπουν απτόητοι
στην Καταιγίδα. 

Κι αυτή με το μεγάλο Κάπα της
που 'ναι απρόσωπο και σκοτεινό
κι υγρό - όπως κι η ίδια -
τρυπάει τ' αδύναμά μας κόκαλα
τι σύμπτωση! Έτσι κάνει και κάποιο Βήτα:
το αδιάκριτο Βήτα της Βροχής. 

Κι ύστερα μας χωρίζουν
μόνο για λίγο όμως
ώσπου να βρούμε το ασφαλές Ύψιλον του Υπόστεγου
ή να βγει το φωτεινό Ήτα του Ήλιου
μόνο για λίγο χωρίζουμε κι εμείς
κάπου βαθιά στ' απομεινάρια του ρεαλισμού. 

Το πρόβλημα όμως με τα γράμματα
δεν είναι που μουσκεύουν τα ρούχα μας
ούτε καν που μας αδικούν
με το μεγάλο κι απάνθρωπο Χι του Χωρισμού
- ακόμη κι αυτό έχει τη γοητεία του
όταν διαρκεί για λίγο.

Είναι που καμιά φορά
μπαίνει πιο βαρύς ο χειμώνας
και διαρκεί έξι χρόνια, μπορεί και δεκατέσσερα
και από τα βάθη του υποσυνειδήτου
μέχρι τις εκβολές του κόκκινου κάθε καρδιάς 
απλώνεται πελώριο ένα άκαρδο Λάμδα. 

Και σαν ριζώσει αυτό το γράμμα
δύσκολα ύστερα μπορείς να του γλιτώσεις 
ίσως να μην μπορέσεις και ποτέ 
παίρνεις το Σίγμα των Σουρεαλιστικών σου τάσεων
και τα Γιώτα των ονομάτων που θα 'δινες στα τρία σου παιδιά
και Ξεριζώνεις μ' ένα Ξι απρόσμενο απατηλούς σηματοδότες. 

Το Λάμδα αυτό παίρνει μαζί του μια καρδιά
τώρα η δική σου είναι, η δική μου;
Τι σημασία έχει
από δυο κομμάτια μισά ποιο τελικά θα πάρει;
Το Λάμδα της Λήθης φταίει για 'μας
το Λάμδα που 'ναι δίδυμο μ'αυτό της Λησμονιάς.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Πάντα μαζί...



Τόσες ώρες που σκύβω πάνω στα ανόητα χαρτιά μου
είναι θαρρείς και λιώνω την ψυχή μου,
την διαλύω
με τους αγκώνες μου,
τότε είναι που γεννιέται ο μεγαλύτερος έρωτας:
Η πένα μου με το χαρτί μου
γράφω και σβήνω και μοιάζει
σαν να μην χωρίζουνε ποτέ
αιώνια ενωμένοι στο μυστικό χορό
των γραμμένων μου... 


Και μια στο τόσο 
θυμάμαι
τη μέρα που έφυγες:
Εκείνη τη σκοτεινή,
μισοχειμωνιάτικη μέρα
που ήταν σαν να το 'ξερα 
πως θα τελειώναμε για πάντα,
να τ' άκουσε η καρδιά μου άραγε
πως η δική σου μέρες τώρα
χτυπούσε σιγότερα;

Λοιπόν, έχω ακόμη το δικαίωμα 
νομίζω
να ονειρεύομαι,
όπως όταν μπαίνεις στο λεωφορείο
κι όλοι κοιτάζουν προς το παράθυρο
είναι λες και μια ανεξήγητη δύναμη 
τραβάει το βλέμμα τους
προς τα έξω,
όποιο κι αν είναι το τοπίο... 

Κι εσύ βεβαίως
έχεις ακόμη το δικαίωμα
νομίζω
να 'σαι όταν το θες εσύ
κι όταν πάλι δεν το θες
κάποιος άλλος
και ν' αλλάζεις 
και να καμώνεσαι,
όπως όταν κάποιος βάζει μόνο ένα "γ" 
στο "Συγγνώμη" του
και περιμένει να τον συγχωρήσεις...

Και το αστείο είναι πως τελικά 
το κάνεις
με όλη την ανοησία που σου προμήθευσαν 
τα μυθιστορήματα που διάβαζες
από μικρή
κι οι ηρωίδες που 'διναν δεύτερες ευκαιρίες
λες κι ήτανε μικρές φιλανθρωπίες
από πλούσιους ηθοποιούς,
ή και τα βαλς που άκουγες
το πιάνο, το βιολί, 
η μαγική ορχήστρα με το τσέλο,
όλα όσα σ' άφηναν να κλείνεις τα μάτια
και να ονειρεύεσαι 
ό,τι λαχταράει η καρδιά σου... 

Και μεγαλώνεις
και μεγαλώνω
με τ' αστέρια που βλέπαμε στον ουρανό
ακόμη κι από διαφορετικά μπαλκόνια 
γιατί και χιλιόμετρα μακριά να 'ναι δυο άνθρωποι
τα ίδια αστέρια φωτίζουν τα παράθυρά τους -,
με τις μουσικές που αγαπήσαμε, 
τις μελωδίες από τα δάχτυλα της μοίρας
κι αυτές βέβαια από επίγειους πόθους
κι έρωτες,
τα θέατρα, τις ταινίες
- απαίσιες ταινίες και καταπληκτικές ταινίες
κι ας διαφωνούμε στην κατάταξη -,
με τους ανεμόμυλους που κυνηγάει 
ο Δον Κιχώτης μου 
και με τους ήρωες στα βιβλία που ξενυχτάς
να διαβάζεις...

Κι ίσως ο ένας απ' τους δυο μας να 'ναι 
πιο ευτυχισμένος
ίσως ο ένας να 'ναι πιο δειλός,
πιο κουρασμένος,
πιο ερωτευμένος,
πιο οτιδήποτε, 
δεν ήμασταν ποτέ το ίδιο βλέπεις,
ίσως πάλι και να σκεφτόμαστε καμιά φορά
τα ίδια πράγματα μέσα στο λεωφορείο,
ίσως να μοιραζόμαστε τις ίδιες αλήθειες
με τ' αστέρια απ' το μπαλκόνι μας... 

Τόσες ώρες που σκύβω πάνω απ' τα ανόητα χαρτιά μου
ίσως και να μην έχω πια ψυχή 
ίσως πάλι και κάποιες καρδιές να μην γίνονται ποτέ πέτρα
όσο κι αν πληγωθείς, 
όσο κι αν προδοθείς,
ίσως τόσο που γράφω και σβήνω
να μην έχω πια μάτια να βλέπω
και κυρίως να δακρύζω
ίσως τελικά και να ζηλεύω
το αιώνια ερωτευμένο ζευγάρι
της πένας και του χαρτιού μου...

Μα, ακόμη κι αν το σκίσω σε χίλια δυο μικρά κομματάκια
κι αν ακόμη επαναλάβω αυτή την παράλογη αντίδρασή μου
σ' όλα όσα έχω ποτέ γράψει,
αυτά τα δύο δεν θα χωρίσουνε ποτέ,
γιατί έτσι είναι οι ερωτευμένοι:
Ακόμη κι αν όλοι σε συζητήσεις ατέρμονες
διαιωνίζουνε τον χωρισμό τους,
ακόμη κι αν η απόσταση μεταξύ τους 
δεν μετράει μονάχα κάτι μίλια,
μα και κάτι χρόνια καιρό,
ακόμη κι αν κάποτε μίλησαν με λόγια 
ανάρμοστα,
κι είπανε ίσως πράγματα που δεν τα εννοούσαν,
ακόμη κι αν δεν ξανασυναντηθούν ποτέ τα μάτια τους
κι αν τα χέρια τους ποτέ πια δεν ακουμπήσουν το ένα το άλλο,
αυτοί δεν θα χωρίσουνε ποτέ... 
Να Το Θυμάσαι...

Κι επειδή η ψυχή μου έχει εξατμιστεί
απ' τα δάκρυα της θλίψης μου
κι οι σκέψεις μου έχουν διαλυθεί 
απ' τους αγκώνες της ανάμνησής μου,
δεν πάει να πει πως δεν μπορώ 
να βλέπω κάθε βράδυ στον ουρανό
το ίδιο λαμπερό ζευγάρι μάτια.
Κι επειδή όλα άλλαξαν και τίποτα δεν είναι όπως
τότε,
δεν πάει να πει πως άλλαξα κι εγώ,
πως άλλαξε ιδιοκτήτη η καρδιά μου.
Κι επειδή δεν μιλάω, 
επειδή δεν λέω κουβέντα για όλα αυτά που ξέρουμε κι οι δυο,
για όλα αυτά που ζήσαμε εμείς οι δυο,
δεν πάει να πει πως ξέχασα,
δεν πάει να πει πως θα ξεχάσω ποτέ.
Κι επειδή κάποτε έπαψα να έχω τον ίδιο
απαράμιλλο, διψασμένο έρωτα για 'σένα
όπως παλιά,
δεν πάει να πει πως ποτέ ξανά δεν μπορώ να υπάρξω
ερωτευμένη μαζί σου.


Κι επειδή ρίζωσε μέσα μου βαθιά η πίστη
ότι δεν μ' αγαπάς, ότι δεν θες καλό μου, 
δεν πάει να πει ότι σταμάτησα να ελπίζω
ότι κάποτε θα μ' αγαπήσεις.


Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι 
που 'ναι φτιαγμένοι ο Ένας για τον Άλλον:
Ακόμη κι αν σπουδάζουν μια ζωή τη λογική
κι αυτή τους λέει πως είναι χώρια,
πάλι μαζί θα είναι,
πάντα μαζί θα είναι... 

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ντίνος Χριστιανόπουλος - Ενός λεπτού σιγή




Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Λάθος συνταγμένες προτάσεις


Ως μανιακή,
παντοτινά παράφρων με τις λέξεις
και τη στίξη τους
αγωνιώ ιδιαίτερα θα έλεγα
και για τις προτάσεις που 'ναι
λάθος συνταγμένες.

Το "Σ'αγαπώ", για παράδειγμα
- προς Θεού, όχι το κάθε ένα τους
ας πούμε, τυχαία πάντα ας επιλέξουμε,
το δικό σου -
σε ποιο συντακτικό να απευθυνθώ να μου το πάρει για σωστό
με το υποκείμενο που βάζεις;

"Εγώ".
Μιλώντας βέβαια για το δικό σου "εγώ"
κι από μια άλλη οπτική,
για 'μένα δηλαδή που στέκομαι απέναντι,
φαίνεται μάλλον για "εσύ"
άτιμα, υποκειμενικά υποκείμενα!

Κι ερχόμαστε στο ρήμα
- φιλολογικά θα έπρεπε να το 'χαμε κοιτάξει πρώτο
ρήμα και πρόταση - πρόταση και ρήμα
μα μας απασχόλησε, ομολογουμένως πρόωρα, το υποκείμενο -
άλλο τραγικό και βλάσφημο λάθος:
Το ρήμα σου.

Κι ένα ασχολίαστο και παραπονεμένο
αντικείμενο
μάλιστα με απόστροφο, 
για να νιώθει ακόμη πιο μισό,
στο στόμα σου "σε", στο δικό μου "με"
όπως και να 'χει, άλλο ένα απάνθρωπο λάθος.

Αναφορικά με τον χρόνο
αυτόν τον ενεστώτα της αμεσότητας
επιφυλάσσοντας όλο το μέλλον μέσα του
δικαιολογημένο θα τον χαρακτήριζα
αφού αυτό το ρήμα δεν έχει άλλους χρόνους:
Δεν μπορείς να "αγαπούσες" χωρίς να "αγαπάς".

Δεν μπορείς στον αόριστο
χωρίς στον ενεστώτα
ή και στον μέλλοντα ακόμα
βλέπεις, δεν είναι εφικτό να σταματήσεις ν' αγαπάς
απαραίτητη βεβαίως κι αδιάλλακτη προϋπόθεση:
να το κάνεις στ' αλήθεια.

Κι αφού μια ζωή,
θα 'λεγα μάλιστα και μια αιωνιότητα,
δεν θα μου φτάσει να κλαίω για 'σένα
*Πρόσεξε, αυτή η σύνταξη είναι τέλεια:
Ρήμα: Κλαίω. Υποκείμενο: Εγώ.
Κι ο προσδιορισμός αδιαμφισβήτητος*.

Αφού λοιπόν λίγα τα χρόνια που διαρκεί η ζωή
- για 'μας μάλιστα τους άτυχους
είναι ακόμη λιγότερα -
συντάσσω τις ψευτιές σου ξανά και ξανά
ώσπου να βγάλω νόημα
κι όσα μου έκρυψες, τα συντάσσω κι αυτά μυστικά.

Πάντα σύμφωνα με τα αλάνθαστα
δύο άλφα της σχέσης μας:
Αόρατες Αλήθειες
ούτε ρήμα, ούτε τίποτα
δυο λέξεις και τα καταλαβαίνουμε όλα
δεν θα μου φτάσει μια ζωή να κλαίω για 'σένα.

Κι έτσι λοιπόν και ως μανιακή,
παντοτινά παράφρων
και τα λοιπά και τα λοιπά
δεν είναι το πρόβλημά μου μόνο το κόμμα που δεν βάζεις
στο "ότι" όταν το χρειάζεται
ούτε μονάχα ο τόνος στο "που" και το "πως".

Διόρθωσε την λάθος σύνταξή σου
γιατί με πνίγει και μου 'ναι δύσκολη η ορθή αναπνοή
στέκονται απέναντί μου οι κανόνες
και ντρέπομαι για λογαριασμό σου να τους αντικρίσω
Για το Θεό, εντάξει αδιάφορος
μα όχι κι αναλφάβητος! 

Για το Θεό, εντάξει να μη μ'αγαπάς
μα όχι και να συντάσσεις λάθος!

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

Να πάψω για 'σένα να γράφω



Εγώ δεν θα πάψω να γράφω
Για όλα εκείνα τα "Αντίο" που τα λες με τη βραχνάδα
από κάποια δάκρυα που 'ναι απρόσκλητα,
βραχυπρόθεσμα συγκρατημένα
Όχι, εγώ δεν θα πάψω να γράφω

Δεν θα πάψω να γράφω
Για όλα εκείνα που κάποτε έκαναν την καρδιά σου
να χτυπάει σαν τρελή
και τώρα τα θυμάσαι μ' ένα διακριτικό μειδίαμα
Όχι, εγώ δεν θα πάψω να γράφω

Γιατί πάντα στο παράθυρο που βλέπει απέναντι
θα 'ναι κρεμασμένο ένα ζευγάρι καστανά μάτια
που θα σε ψάχνει
ακόμη κι αν ποτέ σου δεν πέρασες έξω απ' το σπίτι μου
απρόσμενα απρόσκλητος

Κι ακόμη κι αν χαθώ για πάντα απ' τη ζωή σου
και γίνω μια αιώνια φιγούρα σκοτεινή
που θα σε προστατεύει από μακριά
ακόμη και με τα όνειρά μου όλα στην εντέλεια
για 'σένα ποτέ δεν θα πάψω να γράφω

Κι αν πάλι το ζητήσεις
ακόμη κι αν εσύ το απαιτήσεις να φύγω μακριά σου
διακριτικά, παντοτινά διστακτικά και δειλά
μ' όσα "δέλτα" μπορώ να μαζέψω
σου υπόσχομαι πως θα το κάνω

Ήδη άλλωστε μαζεύω τα κομμάτια μου
τακτοποιώ τις υποσχέσεις που παραπονιούνται
και τις εικόνες που κάποιος κακόβουλος
χρωμάτισε ανεξίτηλα
ίσως για να παιδεύουν την καρδιά μου

Κι ακόμη κι αν ξεχάσω κάποτε
τα βράδια της ζωής που έκανα μαζί σου
ακόμη κι αν διακινδυνεύσω να αφήσω πίσω μου
τα απομνημονεύματα κάποιας ζωής με λίγη παραπάνω τύχη
αυτή η λαβωμένη η καρδιά δεν θα το κάνει

Κι ίσως μια μέρα πάψω πια να σκέφτομαι
ίσως μια μέρα πάψω πια να ζω
ίσως κάποτε αστοχήσει ο Θεός και χτυπήσει τα χέρια μου
και δεν μπορέσω ποτέ πια να δείξω ή να προσευχηθώ
μα ποτέ δεν θα πάψω να γράφω για 'σένα

Να γράφω για 'σένα!
Χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν
με κάθε εκατοστό να σημαίνει ένα ξέχασμα
κάθε δευτερόλεπτο μ' ένα παραπονιάρικο "Μη με λησμόνει" 
και τόσα χρόνια που θα 'χω στα σίγουρα να σ'αντικρίσω

Κι ακόμη κι αν δεν έχω φωνή
να μιλήσω, να φωνάξω, να κλάψω ακόμη
θα το 'χω συνηθίσει άλλωστε να ζω στην ένοχη σιωπή μου
μελάνι θα 'χω και χαρτί
και ποτέ δεν θα πάψω να γράφω για 'σένα

Κι όποιον κι αν ξεναγείς στους ουρανούς της αλλόκοτης ζωής σου
όποιον κι αν προτιμάς για να ονειρεύεσαι μαζί του
ίσως να 'ναι κι ο εαυτός σου
το ανεκτίμητο για 'σένα και καταστροφικό για 'μας "εγώ" σου
θα 'σαι γραμμένος σε χαρτιά χωμένα μονάχα στα δικά μου συρτάρια

Θα ζεις παντοτινά παρέα με τις στιγμές μας
στις γραμμές που θα 'χω εγώ χαράξει
στα τσαλακωμένα δικά μου χαρτιά
στα τετράδια των δικών μου σημειώσεων
στα πέλαγα που ταξιδεύουν τα ολόδικά μου ποιήματα

Κι είμαστε διαφορετικοί
κατά κόσμον κάποτε καταφέραμε να 'μαστε
ερωτευμένοι
εκ πρώτης όψεως τώρα δυο ξένοι
θαρρείς και πότε ήμασταν στ' αλήθεια εμείς οι δυο "γνωστοί";

Και τώρα χώνομαι στην σκοτεινιά του συγκαταβατικού μου δωματίου
και γράφω χωρίς να μιλώ και χωρίς να επικοινωνώ για ώρες
κι αν σταματήσω είναι για να σκεφτώ
κι αν ξαναρχίσω είναι για να μη σε μισήσω
μα να πάψω για 'σένα να γράφω ποτέ δεν μπορώ

Κι αν το θέλεις θα πάψω να σου μιλώ
θα πάψω να υπάρχω, να φαίνομαι,
να σε ψάχνω στο δρόμο όταν περπατώ
θα πάψω ακόμη και να σ' ονειρεύομαι τα βράδια
μα να πάψω για 'σένα να γράφω...αυτό δεν το μπορώ.

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Η φτωχότερη μοίρα


Η αλήθεια είναι πως και για 'μας τους δυο
υπήρχε κάτι
Η προνόηση του Θεού άγγιξε λίγο και τα δικά μας φτερά
Μας ένωσε και 'μας μια μοίρα.

Μα ήταν μια μοίρα φτωχή
Επαιτούσε παράνομα 
-όπως παράνομη είναι κάθε επαιτεία-
για λίγα ψίχουλα και δυο σταγόνες έρωτα.

Φυσούσε κάποιες μέρες
και τα κουρέλια της τα έπαιρνε ο άνεμος
Ο άνεμος μιας νέας εποχής
που την τρόμαζε κομμάτι.

Ήταν η γνωστή ανεμοθύελλα της λήθης
Θηλυκό η ανεμοθύελλα, θηλυκό γένος κι η λήθη
ο χωρισμός μονάχα αρθρώνεται διαφορετικά
Έτσι, θα 'λεγε κάποιος, για πρωτοτυπία.

Κάνε μου σύνταξη στο "Έφυγες μια νύχτα μακριά μου"
Υποκείμενο: Εσύ
Πάντα εσύ! 
Ένα ρήμα αμετάβατο γελά και με σαρκάζει.

Για να επανέλθουμε όμως 
στην δική μας ιστορία
-γιατί θα είναι δύσκολο να το κάνουμε ξανά-
κάποια μοίρα, η φτωχότερη, μας ένωσε κι εμάς.

Άντεξε λίγα χρόνια
χωρίς τα προς το ζην και με σκαμπανεβάσματα
να ζητιανεύει στους δρόμους δίπλα σε βιαστικούς 
και σε ερωτευμένους.

Μα ύστερα έπιασαν τα κρύα
χάθηκε βλέπεις και απ' τους περαστικούς η ανθρωπιά
χάθηκε ακόμη κι από τους ερωτευμένους ο έρωτας
κι αρρώστησε βαριά από την πείνα και το κρύο.

Έκτοτε λίγο-πολύ τα ξέρεις κι εσύ
την βρήκαν κάποια νύχτα στα κουρέλια της
νεκρή - ίδια η φλόγα μας! 
Και την πετάξανε κάπου σε μια χωματερή.

Τέτοιες χωματερές είναι γνωστές και φημισμένες
Έχουν κι ονόματα: 
Φόβος, δάκρυα, απόγνωση υψωμένη στο τετράγωνο
Κάνε μου σύνταξη στο "Έφυγες μια νύχτα μακριά μου".

Το 'χουν άλλωστε και τα αρχικά του ονόματός σου
να Μου Λείπεις
Είσαι θα 'λεγα φτιαγμένος γι' αυτό
Από καταβολής του κόσμου ο βιαστικός κι εγώ η ερωτευμένη.

Και το χειρότερο πιστεύω είναι
πως το 'ξερα από την πρώτη στιγμή 
Γνώριζα από πάντα τις κινήσεις του άκαρδου θεϊκού χεριού
όταν έγραφε την ιστορία μας.

Μα ας είναι. Δεν το μετάνιωσα
Περνώ και ρίχνω ακόμη κέρματα στις μοίρες που μου ζητιανεύουν
Κι αν λείπει η φλόγα και δεν δύναμαι να τις ζεστάνω λίγο
γράφω γι'αυτές ποιήματα κι ευελπιστώ έτσι να ανταποδίδω.

Κι αν μοίρα όλων των αλλωνών 
είναι να πολεμάνε εμάς τους δύο, το συνήθισα
Άλλωστε, τις καλύτερες μέρες της ζωής μου τις πέρασα
παλεύοντας μαζί σου όλη την άβυσσο. 

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Η δική σου η μοναξιά



Η δική σου η μοναξιά 
δεν είναι μία έννοια γενική
ούτε ένα συναίσθημα
ούτε η συνήθης παρατεταμένη αόριστη κατάσταση

Η δική σου η μοναξιά
έχει σώμα και φωνή,
έχει μια κάποια φυσική τέλος πάντων υπόσταση
που κάθε τόσο βέβαια μεταβάλλεται...

----Ανάλογα με τις ορέξεις σου----

Κάποτε είχε γαλανά μεγάλα μάτια
και ξανθά μαλλιά
κι ήσουν τόσο ερωτευμένος μαζί της
που ξέχασες έστω για τα μάτια του κόσμου να μου το κρύψεις

Και μ' έκανε να κλάψω μέχρι να στεγνώσει η καρδιά μου
αυτή η πρώτη σου "μοναξιά"
που δεν την 'λέγαν βέβαια "Μοναξιά"
είχε και όνομα και σώμα κι όλα τα είχε αυτή η δική σου η πρώτη μοναξιά...

Ύστερα η "μοναξιά" που τόσο ζήταγες
βρέθηκε στο πρόσωπο κάποιας άλλης
περιττό να μιλήσουμε για την πασιφανή διάκριση
από το αίσθημα, την κατάσταση, την έννοια αυτή που είχες θελήσει

Ούτε καν τ' όνομά της δεν άρχιζε από "Μ"
να μπορούσε έστω κάποιος να το δικαιολογήσει συνειρμικά
χρησιμοποιώντας όλες τις προαιώνιες δυνάμεις του
να συγχωρεί και να κατανοεί τα πιο ασυγχώρητα και άλογα...

Αργότερα η δική σου η μοναξιά
σήμαινε κάποιον άλλον
κι ύστερα κάποιον άλλον
με την μέση ανθρώπινη αντίληψη το έπιασες το νόημα

Μέχρι που έχασα το μέτρημα
βλέπεις, έχεις περισσότερα είδη "μοναξιάς" 
απ' όσα έχουν ποτέ οριστεί
από καταβολής του κόσμου...

----Αλήθεια, ποιο λεξικό χρησιμοποίησες;
Ποιο που να σου επιτρέψει να χρησιμοποιήσεις 
τόσο βλάσφημα
αυτόν τον όρο για να περιγράψεις μια τέτοια κατάσταση;----

Η δική σου η μοναξιά
πάντα είχε σώμα και φωνή
κι ένα οριακά παράδοξο αίσθημα του έρωτα
να την γυροφέρνει μ' έναν τρόπο μάλλον σχιζοφρενή

Τώρα καταλαβαίνω γιατί τόσο την αποζητούσες
τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν σε τρόμαζε
η δική σου η μοναξιά:
δεν είναι η συνηθισμένη

Η δική σου η μοναξιά
είναι μάλλον ένα αστείο!
Η λέξη που σιχάθηκα να σε ακούω να ξεστομίζεις
δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα για την αισχρά ανόητη δειλία σου!

Η δική σου η μοναξιά
θα 'λεγε κανείς πως μοιάζει με τέλειο άλλοθι
για να μην μπορώ ποτέ να σε κατηγορώ
για τα "τέλη" που επέβαλλες

----Χρησιμοποιώ τον πικρό πληθυντικό γιατί ήτανε πολλά----

Η δική σου η μοναξιά
θαρρώ πως σαν κι εσένα
έχει την φτήνια του ψέματος
μια δικαιολογία της δεκάρας

----Να το πιστέψω; 
Όχι δα πως είμαι και ανόητη
αυτό θα έπρεπε να το έχεις συμπεράνει---

Η δική σου η μοναξιά
πέρασαν χρόνια για να καταλάβω
πως αντικατοπτρίζει την τιτανομέγιστη αδυναμία σου
όχι για δέσμευση, ούτε καν για την δεδομένη εκμυστήρευση

Η δική σου η μοναξιά
δεν είναι αληθινή μοναξιά:
Μια πρόφαση μονάχα είναι
για να μένεις πάντα μακριά μου...


(Μία ημέρα μου είπαν πως σε είδαν στο δρόμο με "παρέα" -αντιφατικό κι οξύμωρο με τον όρο "μοναξιά", δεν νομίζεις;- και εγώ ρώτησα ήρεμα τι ακριβώς παρέα. Μου 'παν "Κάποια που σίγουρα δεν είναι η μοναξιά!" Κι εγώ απάντησα: "Όχι, είμαι βέβαιη πως η πρόθεσή του δεν ήταν κακή. Ένας διαφορετικός ορισμός, μια δεύτερη ερμηνεία της λέξης,αυτό μονάχα είναι.".)



Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Συμπληρώνοντας προτάσεις...



Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μήπως μια μέρα με ρωτήσουν
πόσες φορές αγάπησα
και απαντήσω "Μία"...

Στο σήμερα ψάχνω να καταλάβω πώς γίνεται ένας άνθρωπος
να πέσει τόσο έξω;

Ένα μικρό βιογραφικό μου μάλλον θα μιλούσε περισσότερο
για 'σένα...

Μία βόλτα στην παραλία μάλλον δεν είναι αρκετή
να σου θυμίσει τις υποσχέσεις
που μάλλον θολωμένος έδωσες...

Με πνίγει το παράπονο
τόσο,
σχεδόν όσο σε έπνιγε κι εσένα η αγάπη μου...

Θα σε φωνάζω θάνατο,
έτσι, γιατί μου πήρες τη ζωή μου...

Προσεύχομαι για να είσαι καλά,
μα τελικά δεν σε φοβάμαι εσένα!

Λυπάμαι που σε πίστεψα...

Το λάθος μου ήταν που σε αγάπησα...

Σκέφτομαι τι να σου πάρω
στη γιορτή σου δώρο
μπας και με θυμηθείς...

Ένας καφές και μια αγκαλιά
είναι όλα όσα δικαιούμαι
από 'σένα
κι ακόμα περιμένω...


Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι μήπως μια μέρα με ρωτήσουν
πόσες φορές αγάπησα
και απαντήσω "Μία"...


Λοιπόν,
θυμάσαι που μου 'πες
πως σου 'κλεινα το δρόμο
για το όνειρο;
Φαίνεται μάλλον πως δεν έφταιγα εγώ!