Μια μακρινή, μικροσκοπική κουκκίδα...

Σκύβω το κεφάλι μου - στα πολύ χαμηλά - και σ'αντικρίζω. Μια μακρινή, μικροσκοπική κουκκίδα είσαι. Μια τόση δα τελεία ανάμεσα στις χιλιάδες πανομοιότυπες φωτεινές επιγραφές της ανοησίας των ανθρώπων. Μια κουκκίδα είσαι κι εσύ. Ίδια κι απαράλλαχτη! Τυλιγμένη στον καπνό. Ίσα που φαίνεσαι στο πλήθος, ίσα που σε διακρίνω. Με κάνεις να νιώθω το ίδιο μ' όλες τις άλλες: Την ίδια απέχθεια, σχεδόν αηδία. Σιχαίνομαι τα φώτα της ανοησίας σου. Οι μακρινές τελίτσες μ' αηδιάζουν. Δεν πα' να μη μ'αγάπησες ποτέ; Μια κουκκίδα είσαι, τίποτε άλλο. Κι ούτε που σε θωρώ καλά-καλά, ανάγω τη μορφή σου στο μηδέν κι ύστερα τίποτα. Μια τελεία, ένα σημείο ανύπαρκτο στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Αυτό σημαίνεις. Δεν θυμάμαι καν αν κάποτε σήμαινες κάτι άλλο... Ξέχασα. Σε ξέχασα. Πως μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον, όταν δεν σου ζητάει ποτέ "συγγνώμη"; Δεν μπορείς. Απλά ξεχνάς ότι υπάρχει. Οι "λίγοι" άνθρωποι γι'αυτό είναι άλλωστε. Για να τους ξεχνάμε. Για να τους μπουκώνουμε στα όνειρά μας με το ψωμάκι απ' το προφιτερόλ και να φεύγουμε μακριά τους. Οι "λίγοι" άνθρωποι είναι για να κάνουν όνειρα που θα μείνουν όνειρα. Κρίμα! Οι λίγοι άνθρωποι είναι κουκκίδες στην ιστορία της ζωής μας. Κουκκίδες που σιγά-σιγά σβήνουν...


....................................................................................................................................................................


Σηκώνω το κεφάλι μου - στα πολύ ψηλά - και δεν θυμάμαι καν τον προηγούμενο Οκτώβρη. Ούτε την άσχημη κουκκίδα σου. Όχι, δεν την παράτησα! Εγώ θα την κοιτούσα, συνήθισα να 'χω απέναντί μου τ' άσχημα..! Αλλά βλέπεις εκείνη έσβησε... Τι να 'κανα, προθέσεις είχα, στην επιλογή υστερούσα. Βλέπεις, τα "άσχημα" επιλογές δεν δίνουν! Ούτε οι κουκκίδες της ανοησίας μερικών... Άρα, εμένα μια φορά  δεν ήταν στο χέρι μου... Κάτι πήγε να μου θυμήσει η φράση, αλλά είναι τόσο μακρινό όσο το πρώτο μου περπάτημα... Είναι τόσο μακρινό, όσο η κουκκίδα της καρδιάς που ποτέ δεν είχες, πριν σβήσει τελείως ακόμη κι απ'την φαντασία μου...


*Λόγια που σίγουρα δεν εννοώ, μα και δεν θα 'θελα να εννοήσω.
Απλά μια άσχημη νύχτα...*

Εκείνοι οι "Άλλοι"...

Κάποτε είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι.
Δικό μας. Δύσκολο κσι πολύπλοκο...
Άλλοτε μας έκανε να χάνουμε ένα γύρο
Κι άλλοτε να γελάμε με την ψυχή μας όλη...
Εσύ βέβαια ήσουν καλύτερος στο "παιχνίδι" μας
Γιατί κάπως το 'κανες και πάντα με κέρδιζες!
Πάντα ηττημένη εγώ, να εύχομαι να 'χεις τουλάχιστον εσύ νικήσει...

Πέρασε καιρός, πέρασαν χρόνια...
Το παιχνίδι γκρεμιζόταν και το στήναμε ξανά...
Παίζαμε όμως πάντα οι δυο μας.
Εσύ κι Εγώ.
Σου άνοιγα τα χαρτιά μου πάντοτε,
Μέτραγα τη ζαριά μου,
Υπολόγιζα τους πόντους μου...

-Έπειτα έχανα...Και ξαναρχίζαμε-

Πάντα ξανάπαιζα, κι ας μου 'χες κάνει τόσα...
Έλεγα πως ίσως αυτή τη φορά να μην τελειώσει το παιχνίδι μας...
Μα ύστερα έγινε κάτι που δεν το 'χα φανταστεί.
Έγινε κάτι που με λίγη λογική κάποιος θα το 'βρισκε από πριν
Μα εγώ δεν είχα οδηγό τη λογική
-Ίσως και γι'αυτό ήμουν πάντα η νικημένη -
Ίσως πάλι και να μην ήθελα ποτέ μου να το φανταστώ...

Τώρα πια δεν παίζουμε το "παιχνίδι" μας Εσύ κι Εγώ..
Τώρα ήρθαν Εκείνοι οι "Άλλοι"...
Δεν είμαστε οι δυο μας...
Είμαστε τέσσερις, κι ίσως και πέντε, έξι, δεκαεννιά...
Δεν έχει σημασία πόσοι παραπάνω, αφού δεν είμαστε οι δυο μας...
Κι ούτε καν στην ίδια ομάδα είμαστε...
Εκείνοι οι "Άλλοι" παίζουν μαζί μας τώρα...

Κι είναι άλλοτε σύμμαχοι κι άλλοτε αντίπαλοί μας...
Άλλοτε μας λείπουν κι άλλοτε είναι κοντά μας...
Άλλοτε λέμε πως τους αγαπάμε και πως πονάμε μακριά τους
Κι άλλοτε πως μας κάνουν να γελάμε κι είμαστε ευτυχισμένοι πλάι τους...
Και τελικά τι σημασία έχει τι λέμε; Δεν τα λέμε για 'μας τους δυο
Μα για 'μας κι εκείνους.
Εσύ για 'κείνη, εγώ για 'κείνον...

-Εκείνη που σου λείπει πια, εκείνον που ξυπνά τώρα μαζί μου...-

Και το παιχνίδι μας δεν είναι καν το ίδιο...
Είναι σαν να μην παίζουμε στο ίδιο ταμπλό
Σαν να μην βλέπουμε ο ένας τα ζάρια του άλλου
Σαν να μην ξέρουμε τους πόντους του καθένα...
Πως να εξηγήσω εγώ μετά τις κινήσεις σου;
Πως περιμένεις να καταλάβω τη στρατηγική σου;;
Πως να σου δείξω ποιον δρόμο ακολουθώ εγώ;;;

-Πως να σου δείξω την αγάπη μου όταν δεν σ'έχω στη ζωή μου..;-

Κάποτε είχαμε εφεύρει ένα παιχνίδι.
Δικό μας. Ολότελα δικό μας.
Κι ό,τι κι αν κάνουμε ποτέ δεν θα 'ναι το ίδιο με τους "Άλλους".
Κι ό,τι διπλή κι αν φέρεις, ποτέ δεν θα 'χεις τον ίδιο άτυχο αντίπαλο.
Κι όσο και ν'αγαπήσεις τ'άλλα πιόνια, ποτέ δεν θα σ'αφήνουν όπως εγώ να κερδιζεις...
Κι όσο κι αν γελάσω με τα καινούρια παιχνίδια που θα παίξω
Ποτέ δεν θα ξεχάσω με ποιον έπαιξα 'κείνο το πρώτο το παιχνίδι...

-Βλέπεις, στα ωραιότερα παιχνίδια της ζωής μου... σπάνια κέρδιζα...-

Εσένα θα σ'ακούσει...

Η ομπρέλα σου να 'ναι πάντα μαζί σου...
Βλέπεις, εκείνος την ξεχνάει συνήθως... Βρέχει δεν βρέχει.
Και δεν πειράζει να βραχούν λίγο τα μαλλιά σου,
Ας μην κρυώσει εκείνος...
Πες του να ντύνεται καλά και να σκεπάζεται τα βράδια...

Αν καμιά φορά θυμώσει και φωνάξει λίγο παραπάνω
Μη μιλήσεις... Μην φωνάξεις κι εσύ...
Καμιά φορά τα χάνει κι αυτός. Δεν πειράζει.
Καμιά φορά τον νικούν οι φήμες
Και τον κερδίζουν τα άσχημα βλέμματα...

Μην τον αφήνεις να κουράζεται.
Πες του να προσέχει. Πρόσεχέ τον κι εσύ...
Μην περπατάει χιλιόμετρα, δεν πειράζει να μη σε πάει μια φορά σπίτι...
Πες του να τρώει καλά...
Πες του να μην καπνίζει τόσο...

Και δεν πειράζει αν δεν τον αγαπήσεις.
Μόνο κακό να μην του κάνεις...
Μην τον πληγώσεις ούτε τόσο.
Μην τον κάνεις να κλαίει, μην ξεχνάς να του μιλάς...
Μην ξεχνάς να του λες όμορφα λόγια...

Κι αν τελικά τον αγαπήσεις, κάν' τον ευτυχισμένο...
Μείνε μαζί του ό,τι κι αν γίνει, μείνε εκεί...
Και πρόσεξε καλά: Ποτέ να μην ακούσεις λόγια του κόσμου.
Εσύ να κοιτάς τα μάτια του, εσύ να ακούς την καρδιά του...
Πρόσεχέ τον, λάτρεψέ τον, μείνε μαζί του, αγάπησέ τον...

Κι ό,τι κι αν σου ζητήσει μην τον εγκαταλείψεις...
Ας μην μείνει ποτέ μόνος του, ας είναι πάντα χαρούμενος...
Ας είναι μαζί του 'κείνη που λέει πως αγάπησε.
Ας δώσει η τύχη να μην πάθει κακό
Ας έχει πάντα υγεία και δύναμη κι αγάπη και εσένα...

Κι αν πάλι δεν μπορέσεις, αν δεν τα καταφέρεις να τον αγαπήσεις
Μην του κερνάς κι άλλες πίκρες...
Μην τον αποφεύγεις σαν σου μιλάει, μην τον κοροϊδεύεις σαν προσπαθεί.
Έχει κι αυτός καρδιά, ας μην του την ραγίσεις...
Και μονάχα ένα τουλάχιστον κάνε...

Εσένα θα σ'ακούσει...
Πες του να τρώει, να κοιμάται καλά...
Πες του να μην τρέχει, να βλέπει πίσω του, να 'χει το νου του...
Ας μην πάθει τίποτε κακό, κι όλα θα 'ρθουν τα υπόλοιπα...
Πες του να χαμογελάει... Εσένα θα σ'ακούσει...

Πες του... Πες του να ονειρεύεται... Εσένα θα σ'ακούσει...

Τ' αστέρια τα "άσχημα"...

Είσαι... Τι να 'σαι αυτή τη φορά;
Ας σε παρομοιάσουμε με ένα αστέρι.
-Αν και διαφέρετε στη λάμψη της ευαισθησίας, τέλος πάντων-
Είσαι λοιπόν ένα αστέρι. Μα όχι απ' τα καλά...

Ξέρετε, δεν υπάρχουν μόνο τα ήσυχα, ολοφώτεινα αστέρια.
Αυτά μονάχα ξέρουμε επειδή για 'κείνα μας μιλούν από μικρά παιδιά.
Μα υπάρχουν και τα άλλα, τ'αστέρια εκείνα που είναι σκοτεινότερα απ' όλη τη νύχτα και τα σύννεφα μαζί!
Εσύ λοιπόν είσαι ένα από 'κείνα τα ύπουλα, τα σκοτεινά αστέρια...

Και θα μου πείτε τώρα, δεν λάμπουν, δεν φωτίζουν αυτά τ'αστέρια;
Δεν φαίνονται στον βραδινό ουρανό;
Σίγουρα αυτό θα 'ταν το δίκαιο!
Όμως ποτέ το δίκαιο δεν είναι το πραγματικό...

Κάποτε ένα απ' τα όμορφα, τα φωτεινά αστέρια σ'ερωτεύτηκε.
Δεν είδε ότι ήσουν απ'την πλευρά των σκοτεινών και των ανάρμοστων;
Δεν το 'νοιαξε; Ποιος ξέρει;!
Το σίγουρο είναι ότι κάποτε παρέβλεψε την ασχήμια σου και σ'ερωτεύτηκε...

Κι ήταν διατεθημένο να σου δώσει όλο το φως που άντεχε να σηκώσει μέσα του.
Και παραπάνω, όσο μπορούσε παραπάνω!
Για να τα πάρεις όλα εσύ. Εσύ το φως, Εσύ τη λάμψη, Εσύ και τ' όνειρο.
Εσύ να φαίνεσαι απ'τη γη, κι εκείνο ας είναι μια αδιάκριτη τελεία...

Κι έκανε κι άλλα για 'σένα το αφανές πια μα πανέμορφο αστέρι.
Σε σήκωσε στις άκρες του και σε μετέφερε πιο κοντά στο φεγγάρι.
Προσπάθησε να σου δείξει το δρόμο προς το μεγάλο του φως,
Γιατί μέχρι τότε βρισκόσουν πολύ πολύ πολύ μακριά από 'κείνο...

Γι'αυτό και δεν σταμάτησε ν'ακούει "Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι".
Γιατί εσύ, αν και αστέρι, με το φεγγάρι σχέση καμία ως τότε.
Και απ' ό,τι φάνηκε και έκτοτε.
Δεν πα' να σ' έσυρε στο φως; Εσύ στο σκοτάδι έμαθες να ζεις...

Μαζί με όλα τα υπόλοιπα τα ύπουλα τ'αστέρια,
Που με τη σειρά τους τα ερωτεύτηκαν τα όμορφα και εκείνα έκλεψαν το φως τους.
Που τα μετέφεραν κοντά στο φεγγαρόφως,
Και γέμισε η πανσέληνος με άσχημους γύρω της αστερισμούς...

Κάποτε ένα απ'τα όμορφα, τα φωτεινά αστέρια σ'αγάπησε.
Και προτίμησε να μην το δει ξανά καμιά ψυχή από τη γη,
Για να φανείς εσύ και ν'αποκτήσεις φως και λάμψη.
Κάποτε ένα απ' αυτά τα μοναδικά κι αδικημένα αστέρια σ'αγάπησε...

Τώρα λοιπόν μάθατε πως δεν υπάρχουν μόνο τα καλά αστέρια.
Και σίγουρα θα καταλάβατε γιατί όταν κάνετε ευχές κανένα αστέρι δεν τις επληρώνει:
Γιατί εκείνα που φωτίζουν πια δεν είν' τα φωτεινά, τα όμορφα αστέρια.
Είναι τ'αστέρια που αγαπήθηκαν, τα σκοτεινά, τα απόμακρα...

Εκείνα βρίσκονται πια δίπλα στο μισοφέγγαρο και την κάθε πανσέληνο.
Εκείνα περικλύουν το σεληνόφως.
Εκείνα μπορείτε όλοι να διακρίνετε! Σ'εκείνα ανοίγετε την καρδιά σας.
Κι εκείνα δεν σας ακούνε, δεν σας υπολογίζουν, όπως δεν υπολόγιζαν τα όμορφα αστέρια που τ'αγάπησαν...

Κι αν αναρωτιέστε τι απέγιναν 'κείνα τα όμορφα, καλόκαρδα αστέρια,
Μην λυπηθείτε με το τέλος τους.
Δεν άντεξαν να ζουν χωρίς φως και μακριά απ'το φεγγάρι πια.
Δεν άντεξαν να μην αγαπιούνται και να μην τα διακρίνει καμιά ψυχή από τη γη...

Κι εχάθηκαν, σβήστηκαν μες στον ουρανό.
Και τώρα πια σίγουρα θα καταλαβαίνετε γιατί κάνουμε ευχές στ'αστέρια που πέφτουν.
Γιατί είν' εκείνα τα όμορφα, τα φωτεινά και άτυχα αστέρια.
Που τώρα έσβησαν και χάνονται στο σύμπαν...

Κι ίσως, πριν να χαθούν για πάντα, αν τους έχει μείνει καμιά δύναμη,
Να ακούσουν την ευχή μας. Ίσως κάτι να προλάβουν να εκπληρώσουν.
Κι αν πάλι δεν τα καταφέρουν, εμείς τα συγχωρούμε.
Ξέροντας πως αγάπησαν, και τώρα θα χαθούνε...

Για 'κείνον που ξυπνά σήμερα δίπλα της...

Είναι κάποιες στιγμές που μένουν πραγματικά αναλλοίωτες στον χρόνο, όσο αργά ή γρήγορα κι αν κυλά αυτός... Και εκείνη το θυμήθηκε αυτό σήμερα, που ξύπνησε στην αγκαλιά του. Τον κοίταζε για ώρα να κοιμάται, ήσυχα, σχεδόν αθόρυβα στην ησυχία του χαράματος... Κι είχε μια ζέστη τρυφερή, μια γλυκιά ζάλη, ένα "κάτι" που την έκανε να μη θέλει να φύγει... Ούτε να τον ξυπνήσει ήθελε. Μονάχα να τον κοιτάζει... Ήταν νωρίς ίσως για μεγάλα λόγια. Ήταν νωρίς για μεγάλα βήματα, νωρίς για όνειρα, νωρίς για "Σ'αγαπώ". Ωστόσο ήταν αργά για να τον αφήσει... Ήταν ήδη αργά για να φύγει μακριά του, ήταν αργά για να μην τον χαϊδέψει στην πλάτη καθώς κοιμόταν, αργά για να μην τον ερωτευθεί. Ήταν πολύ αργά για να μη δεθεί. Ίσως - πολύ πιθανόν ήταν - να μην ταίριαζε μαζί του. Μα δεν την ένοιαζε να γνωρίσει κάποιον που θα ταίριαζε. Στη ζωή μας όλοι βρίσκουμε έναν άνθρωπο να ταιριάζουμε. Βρίσκουμε ένα κομμάτι να συμπληρώνει το μισό "είναι" μας. Το βρίσκουμε μια φορά... Κι εκείνη τον είχε βρει αυτόν που ταίριαζε. Το είχε βρει το άλλο της μισό. Τον είχε βρει τον άνθρωπό της. Και ξέρει πως δεν ήταν αυτός που τώρα ξάπλωνε δίπλα της... Εκείνον, εκείνον που "ταίριαζε", τον είχε πολύ πριν βρει. Κι ύστερα τον έχασε. Γι'αυτό ακούστε την τι λέει, δεν την νοιάζει να ταιριάξει με κάποιον... Δεν την νοιάζει να είναι τ' άλλο της μισό. Ναι, δεν ταιριάζει μαζί του. Ίσως δεν έχουν τίποτα κοινό, ίσως οι αντιλήψεις και οι φιλοδοξίες τους βρίσκονται σε τελείως άλλες διαστάσεις... Και;; Αν θα τον αγαπήσει δεν το ξέρει. Μα ξέρει πως εχθές το βράδυ, σαν τον κοίταζε να κοιμάται και να ονειρεύεται ποιος ξέρει τι, δεν ήθελε να φύγει από κοντά του. Και δεν βιάζεται να πει λόγια. Ούτε να νιώσει αισθήματα. Ούτε να σηκωθεί από κοντά του βιάζεται... Μην σας πει παρατείνει όσο μπορεί τον καιρό... Καθυστερεί. Κι όταν τελικά ξυπνά κι εκείνος και την αγκαλιάζει, δεν ξέρει αν είναι ευτυχία, δεν ξέρει αν αυτό ζητούσε απ' τη ζωή της. Δεν της το έστειλε ο Θεός, αυτό είναι σίγουρο. Εκείνος ποτέ δεν την "λυπήθηκε". Και δεν ξέρει αν είναι αυτό που της αξίζει αυτή τη στιγμή αυτός που τώρα ξυπνάει δίπλα της. Δεν ξέρει τι νιώθει για 'κείνη. Δεν ξέρει πόσο μπορεί να πετύχει μεταξύ τους. Και τελικά τίποτα δεν ξέρει! Μονάχα τον αγκαλιάζει σφιχτά κι αφήνεται στο πάθος τους. Και καμιά φορά, τις δύσκολες νύχτες και τα γεμάτα ερωτήσεις βράδια, αναρωτιέται μήπως το μόνο που τους "κρατάει" μαζί είναι αυτό το πάθος. Και δεν το κρύβει πως φοβάται, γιατί φοβάται τα ρηχά αισθήματα... Μα δεν το ξέρει σίγουρα. Κι ούτε να το μάθει ακόμη μπορεί. Κι αν δεν ρισκάρει, τίποτα δεν θα γίνει. Τίποτα δεν θα μάθει, τίποτα παραπάνω δεν θα νιώσει. Κλείνει λοιπόν έτσι απλά τα μάτια της και τον αγκαλιάζει. Τον φιλάει... Του δίνεται. Κι έτσι, μ'εκείνον τον απλό, πανέμορφο τρόπο, γίνονται κι αυτοί Ένα... Ένα σώμα, έστω για λίγο. Κι αυτό της φτάνει. Ακόμη κι αν δεν γίνουν "μια ψυχή" ποτέ... Κι ίσως να ζει πάντα παρέα με τα κενά της αυτή η ρημαδιασμένη η ψυχή της, μα κάτι άλλο να κάνει δεν μπορεί... Κι ίσως πάλι μια μέρα, αν του δοθεί και του παραδοθεί ξανά και ξανά, να κλείσει η σάρκα κι εκείνα τα κενά της καρδιάς... Ίσως να αρκέσει το πάθος τους για 'κείνες τις πληγές, ίσως να καλύψει ο ρυθμός των κορμιών τους εκείνες τις αδυναμίες... Μέχρι τότε, αφήνεται ήρεμη και ταραγμένη μαζί στο άγγιγμά του. Ζει την αναλλοίωτη στιγμή του έρωτα που της κάνει... Ζει το τράνταγμα του κορμιού του, τον δυνατό χτύπο της καρδιάς του, τα βογγητά, τις φωνές του... Νιώθει την ακατανίκητη χημεία τους, νιώθει εκείνον που 'χει απέναντί της μέσα της, τον νιώθει να την θέλει, να τη διεκδικεί και να την κατακτά, όπως κανένας ποτέ πριν δεν την κατέκτησε... Τον βλέπει να μην έχει τίποτα να της κρύψει απ'το κορμί του, τον κοιτάζει να 'ναι αντίθετος με την ηρεμία της νύχτας, τον κοιτάζει να ταράζει την ήσυχη βραδιά... Εκφράζει τη στέρηση της σάρκας της,  ζητάει κι άλλο, κι ύστερα κι άλλο... Κι όταν όλα θα ηρεμήσουν, θα αποκοιμηθεί πάλι δίπλα του... Κι έτσι, απλά, θα γίνουν κι αυτοί Ένα... Με τον Δικό τους, μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο...

Σαν Από Πάντα...

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να σ'ονειρευτώ.
Αυτό που με πονάει είναι πως δυσκολεύομαι να θυμηθώ τη μυρωδιά σου...
Τα χέρια, το περπάτημά σου...
Κάτι μ'εμποδίζει.
Μην είν' ο χρόνος; Η απόσταση; Ο κύκλος της ζωής;
Δεν ξέρω τίποτ' απ' αυτά.
Μόνο κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να σ'ονειρευτώ...

Καμιά φορά ακόμη ακούω τη φωνή σου.
Μου λες να τρώω, να κοιμάμαι καλά...
Μου ψιθυρίζεις να προσέχω...
Μα ποτέ δεν με πλησιάζεις.
Πάντα μακριά μου, πάντα αόρατος.
Πάντα να μου ζητάς να προσέχω, μα ποτέ να μην με προσέχεις εσύ...
Καμιά φορά ακόμη ακούω τη φωνή σου... 

Καμιά φορά, πιο σπάνια αυτό, μ'αγγίζουν τα χέρια σου.
Μου χαϊδεύουν απαλά τα μαλλιά και με νανουρίζουν...
Κι είμαι ασφαλής, κοιμάμαι ήσυχη στην αγκαλιά σου...
Μα πάντα όταν ξυπνάω έχεις φύγει.
Πάντα χαμένος, πάντα αόρατος.
Πάντα να μου δίνεις τα πάντα, κι ύστερα να τα παίρνεις απλά πίσω...
Καμιά φορά - το νιώθω - μ'αγγίζουν τα χέρια σου...

Και καμιά φορά, όταν οι ουρανοί έχουν κέφια,
Και τ'αστέρια θυμούνται ν'ανάψουν τα φώτα τους,
Καταφέρνω κι εγώ να σε δω!
Κι είσαι όπως σε θυμόμουν,
Τίποτα δεν μοιάζει να έχω ξεχάσει εκείνες τις φορές που σ'αντικρίζω.
Με πιάνεις απ' τη μέση και χορεύουμε ως το πρωί...
Και τραγουδάμε τα δικά μας τραγούδια, όπως εμείς τα μάθαμε...

Καμιά φορά κοιμόμαστε αγκαλιά...
Ανασαίνουμε μαζί και μπλέκουμε τα πόδια μας.
Ύστερα ανοίγουμε τα μάτια μας και κοιταζόμαστε,
Βοηθάμε λίγο τον κόσμο να ομορφύνει,
Θυμόμαστε όσα ζήσαμε,
Κι ύστερα πάλι χανόμαστε...
Μ'αφήνεις και Σ'αφήνω κι εγώ...

Καμιά φορά Σ'αγαπάω και Τώρα...
Σαν Από Πάντα...

Για όλους κάποτε ανατέλλει...

Η καρδιά της σφίγγεται καθώς περπατάει... Οι παλάμες της είναι υγρές. Σεπτέμβρης, κι ακόμη καλοκαίρι! Περπατά γρήγορα, βιαστικά, περνά από τα ίδια μέρη... Χρόνια πια περάσαν, η ίδια κάθε μέρα διαδρομή! Πέντε δρόμοι είναι όλοι κι όλοι που πηγαινοέρχεται, όλα αλλάξαν κι αυτοί αμετάκλητοι! Καμιά φορά γυρίζει το κεφάλι να μην την βλέπει κανείς και αναρωτιέται "Τι κάνω Εγώ;". Καμιά φορά μονάχα. Τις υπόλοιπες ξέρει καλά τι κάνει... Κι είναι περήφανη για τον εαυτό της. Κάτι που κανένας δεν κατάφερε ποτέ του να νιώσει... Το νιώθει εκείνη, κι αυτό της φτάνει. Και ξέρει ότι τα κατάφερε! Μετά από όλα αυτά, επιτέλους πια τα κατάφερε. Έζησε. Χάρηκε. Γέλασε. Συγχώρεσε. Και είναι ευτυχισμένη. Γι'αυτό η καρδιά της σφίγγεται... Όταν έχεις κάτι, φοβάσαι μην το χάσεις... Και εκείνη για πολύ δεν είχε τίποτα - και τίποτα να χάσει. Κράτησε για καιρό την μοναξιά της αγκαλιά. Κοιμόταν πλάι της τα βράδια, έκλαιγε μαζί της στη σιωπή. Πήγαινε βόλτες σε μέρη που αγάπησε παρέα με 'κείνη, τραγούδησε και οργίστικε δίπλα της. Φώναξε πως Δεν Συγχωρεί, φώναξε πως Δεν Ξεχνά, φώναξε κι άλλα, που τώρα τα ξέχασε. Και τώρα ήρθε η στιγμή να τη χωρίσει την άγια μοναξιά της και να της πει - προσωρινά βεβαίως - Αντίο. Θα τα ξαναπούν, αυτό δεν το φοβάται! Έμαθε να φοβάται τα "Αντίο" που είναι οριστικά... Έμαθε να αγαπάει τις αγκαλιές που είναι τελευταίες... Έμαθε να θυμάται τις στιγμές που δεν θα ξαναζήσει... Έμαθε να μη θεωρεί τη ζωή δεδομένη, ούτε καν την επιβίωση... Έμαθε πως ο παράδεισος βρίσκεται μακριά, αλλά υπάρχει... Και έμαθε τόσα μέσα απ' τα παθήματα και τις κακοτυχίες της, που δεν λυπάται πια για όσους την πρόδωσαν, μα ανοίγει τις παλάμες και τους βοηθά να σηκωθούν. Και δεν φοβάται την σιωπή και την αδράνεια, αλλά σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και τις χαϊδεύει απαλά. Έτσι, γιατί όλα τα άσχημα κάποια στιγμή τελειώνουν.



.......................................................................................


Η καρδιά της σφίγγεται καθώς περπατάει... Χαμογελάει όμως, γιατί για όλους κάποτε ανατέλλει. Κι ίσως να είναι άδικο, μα ανατέλλει και για τους ίδιους τους άδικους...! Καλύτερα, έτσι θα χαμογελάσουν κι όσοι την πρόδωσαν.

Μόνο για 'κείνον μη μου λες...

Γιατί τα άτομα του παρόντος μας έχουν τη συνήθεια - την πολύ κακή συνήθεια θα έλεγα - να ρωτούν για το παρελθόν... Και τι κόλλημα πια κι αυτό με το παρελθόν; Μια συνεχής σύγκριση, ένα παρατεταμένο "Για πες γι' αυτόν...!". Συγκρίσεις που δεν τίθενται καν. Και ποιος ο λόγος τελικά να συγκρίνεις το οποιοδήποτε κομμάτι του κάποτε με κάποιο αντίστοιχο του τώρα; Κανένας λόγος απολύτως! Ό,τι έχουμε αγαπήσει από το παρελθόν μένει για πάντα στην καρδιά μας και - ευτυχώς μάλλον - τίποτα από εκείνα τα "τότε" δεν θα ξαναζήσουμε και τίποτα από όσα ζούμε τώρα δεν θα μοιάζει! Κι αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία των στιγμών, δεν επαναλαμβάνονται ! Ποιο το νόημα αλλιώς; Απλώς τα άτομα που στο παρόν είναι στη ζωή μας θα πρέπει να καταλάβουν πως κανείς και τίποτα από το παρελθόν δεν αποτελεί "απειλή". Αγαπάμε μερικά άτομα του παρελθόντος μας, είτε αυτά είναι είτε δεν είναι στη ζωή μας πια, νοιαζόμαστε για εκείνα, αλλά μέχρι εκεί.

Για όλους εσάς τους ερωτευμένους λοιπόν, μην ζηλεύετε και μην συγκρίνεστε με το παρελθόν κανενός... Άλλωστε το παρελθόν, υπάρχει λόγος που είναι απλά... παρελθόν ;)