Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί Σου...



Θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί Σου...
Να σε πάρω και να Σου δείξω την πόλη
Ίσως και να την ξέρεις, σίγουρα την ξέρεις...
Μα είναι κάτι δρόμοι που τους έφτιαξαν για 'μας τους δυο
Είναι κάτι παγκάκια που είναι δικά μας...

Θέλω μια νύχτα να βρέξει μόνο για 'μας...
Για 'Σένα και για μένα
Μονάχα αυτό, να Σου κρατήσω για λίγο το χέρι...
Και να σταθώ δίπλα Σου κάτω απ'τους καταρράκτες
Να αγγίξω λίγα λεπτά τα δάχτυλά Σου...

Αχ! Σε φαντάζομαι και Σ'έχω ανάγκη...
Περιμένω να μου χτυπήσεις το κουδούνι
Ή να δω τ' όνομά Σου στο τηλέφωνο...
Κι όσο τίποτα δεν ακούγεται, τόσο Σε χρειάζομαι
Μόνο για λίγο να περπατήσω δίπλα Σου, να θυμηθώ τ' ανάστημά Σου...

Δεν θα πω τίποτα...
Δεν χρειάζεται ν'ανταλλάξουμε λέξεις
Ούτε καν να με κοιτάξεις χρειάζεται...
Μόνο να μ'αγγίξεις για δευτερόλεπτα
Μόνο να Σε νιώσω, Σε παρακαλώ...

Και θέλω λίγη από τη μυρωδιά Σου...
Θεέ μου, κοντεύω πια να την ξεχάσω!
Έχω τόσο καιρό να Σ'αγγίξω...
Να Σε νιώσω. Να αισθανθώ το άρωμά Σου
Να Σε βάψω με κόκκινο χρώμα...

Μου 'ναι αυτά αρκετά...
Μα - τ' ομολογώ - φαντάζομαι τόσα άλλα
Θέλω να κολλήσεις για λίγο πάνω μου...
Σ' ένα πάρκο, στην πλατεία, στη μέση του δρόμου
Δεν έχει σημασία πού...

Κι ύστερα ας φύγεις ξανά...
Δεν με νοιάζει πια αν θα Σε ξαναχάσω
Θα μπορούσα να Σε χάνω κάθε μέρα...
Ξανά και ξανά και ξανά...
Και να Σε φαντάζομαι να κολλάς πάνω μου...

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Ο διάλογος της αγάπης και της άγνοιας...



-Αγάπησες ποτέ σου κανέναν πολύ;
-Μια φορά, ναι.
-Και; Τι έγινε;
-Έφυγε.
-Και εσύ; Εσύ τι έκανες;
-Έκλαψα.
-Και η καρδιά σου; Τι έκανε η καρδιά σου;
-Έσπασε στα δύο.
-Κι ύστερα; Πες μου. Θέλω να μάθω! Δεν πόνεσες, δεν φοβήθηκες ύστερα;
-Ναι. Και πόνεσα και φοβήθηκα. Έκλαψα σου λέω, τι άλλω να σου πω;
-... Μονάχα μια φορά αγαπάμε;
-Δεν ξέρω. Ίσως και περισσότερες...
-Κι αν δεν αγαπάμε δεύτερη φορά, τι θα κάνεις εσύ;
-Τίποτα.
-Πως τίποτα; Τι θα κάνεις; Αγάπησες ήδη μια φορά. Δεν έχεις δεύτερη! Τι θα κάνεις;
-Τίποτα.
-Μα δεν είναι δίκαιο!Δεν θα γίνει έτσι, θα ξαναγαπήσεις, ε; Πες το!
-Δεν ξέρω.
-Αν είναι έτσι η αγάπη, δεν θέλω ποτέ ν'αγαπήσω σαν εσένα!
-Μην το φοβάσαι, είναι το ν'αγαπάς ευλογία και βάλσαμο.
-Μα κλαις και μένεις μόνος σου...
-Μερικές φορές μόνο...
-Και τις υπόλοιπες;
-Αν είσαι τυχερός, αγαπιέσαι.
-Και, πως είναι ν'αγαπιέσαι; Όμορφο;
-Α! Είναι πανέμορφο το ν'αγαπιέσαι. Μυρίζει σαν τον κήπο μας την άνοιξη! Θυμάσαι τον κήπο του σπιτιού δίπλα στη θάλασσα;
-Ναι! Τον θυμάμαι!
-Έτσι μυρίζει λοιπόν...
-Και πως ακούγεται; Όταν αγαπιέσαι πως ακούγεται;
-Ακούγεται σαν πιάνο που 'ναι ελαφρώς ξεκούρδιστο. Και σαν βιολί. Θυμάσαι την Μαργαρίτα που 'παιζε βιολί;
-Ναι! Τη θυμάμαι!
-Έτσι ακούγεται λοιπόν το ν'αγαπιέσαι...
-Α! Θέλω ν'αγαπηθώ! Θέλω πολύ ν'αγαπηθώ!
-Πρόσεξε όμως... Σημαντικότερο είναι ν'αγαπάς. Αν αγαπιέσαι χωρίς ν'αγαπάς, είναι χειρότερο απ'το να αγαπάς χωρίς ν'αγαπιέσαι...
-Θ'αγαπάω. Το υπόσχομαι!
-Πέσε κοιμήσου τώρα, θ'αγαπήσεις από αύριο...
-Να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο μονάχα...
-Τελευταίο.
-Δεν θα γυρίσει 'κείνος που αγαπάς; Δεν θα γυρίσει;
-Δεν θα γυρίσει.
-Και πού το ξέρεις; Στο 'πε;
-Δεν το ξέρω. Τίποτα δεν ξέρει κανείς μας. Απλά το πιστεύω...
-Ξέρεις όμως πως αν πίστευες ότι θα γυρίσει, μπορεί και να γύριζε;
-Όχι, δεν το ξέρω ούτε αυτό.
-Ναι! Αλήθεια σου λέω! Πίστεψέ το και θα 'ρθει πίσω σε 'σένα και θα μυρίζει σαν τον κήπο σας την άνοιξη και θ' ακούγεται σαν πιάνο και το βιολί της Μαργαρίτας!
-Εντάξει... Πέσε να κοιμηθείς και μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά... Έχεις καιρό και χρόνια...
-Ξέρω γιατί δεν μιλάς για 'κείνον ποτέ! Δεν αγαπάς πια! Η καρδιά σου έγινε πέτρα και δεν μπορείς πια ν'αγαπήσεις. Το ξέρω ότι γίνεται, το 'χα διαβάσει κάποτε σ'ένα παραμύθι. Δεν τον αγαπάς πια. Δεν θέλεις να γυρίσει!
-Δεν είναι έτσι, μην βασανίζεσαι...
-Όχι! Θέλω να μου πεις τώρα! Γιατί πια δεν τον αγαπάς; Εσύ τον έδιωξες, έτσι δεν είναι;!
-Τον αγαπάω, χαζούλα. Η καρδιά δεν γίνεται πέτρα τόσο εύκολα... Δεν ξεφεύγεις εύκολα απ'τον άνθρωπό σου...
-Και θες να πεις πως είναι τούτος ο άνθρωπός σου;
-Είναι.
-Και πού το ξες; Στο 'πε κι αυτό;
-Μου το 'χει ψιθυρίσει η καρδιά μου.
-Αφού είπες πως έσπασε στα δύο!
-Πριν σπάσει...
-Δηλαδή, δεν τον έδιωξες εσύ, ε;
-Όχι γλυκιά μου. Μόνος του έφυγε. Πέσε να κοιμηθείς και τ' άλλα αύριο...
-Εγώ δεν θα φύγω ποτέ από 'κείνον που θα μ'αγαπήσει. Θα γίνω... Πως το 'πες; Ο άνθρωπός του! Το υπόσχομαι!
-Έχεις πολλά να γνωρίσεις. Κοιμήσου τώρα. Βιάζεσαι να τα μάθεις όλα...
-Κοιμήσου όμως κι εσύ. 'Κείνον που αγαπάς, τον ονειρεύεσαι όταν κοιμάσαι;
-Καμιά φορά...
-Κι αν δεν αγαπάς; Τι ονειρεύεσαι αν ακόμη δεν αγαπάς;
-Κοιμήσου εσύ, και θα δεις, θα ονειρευτείς όμορφα πράγματα...
-Τι πράγματα;
-Τον κήπο μας την άνοιξη, ένα πιάνο και το βιολί της Μαργαρίτας...

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Ένα μικρό πουγκί φυλαγμένα στραγάλια...



Κοίταξέ με.
Είναι τα μάτια μου θολά και κουρασμένα
Το κεφάλι μου βαρύ, τα χέρια ματωμένα.
Θα το 'χει η μοίρα μου πριν κάποια μέρα φύγω
Ν'αγαπώ πολύ και ν'αγαπιέμαι λίγο.
Δεν φταις εσύ, ούτε κι ο κόσμος,
Φταίει που λείπει απ'το φιλί σου ο δυόσμος...

Και κάνε υπομονή για 'μένα αν με θες.
Χαμογέλα μου σαν με δεις να συννεφιάζω
Κράτα με, κι ας νομίζεις πως βουλιάζω.
Το 'χει, θα δεις, εμένα το πεπρωμένο μου
Να μένω πάντα με τ'απωθημένο μου.
Δεν φταίει η φωνή Του,
Η δική μου φταίει που φωνάζει το κορμί Του.

Και γείρε το κορμί σου σαν κοιμάμαι απαλά δίπλα μου.
Απαλά, σχεδόν σαν το κίτρινο πάπλωμα
Σαν του αηδονιού το εύηχο μάλωμα.
Εξόφλησέ μου μια εξιλέωση
Είναι μακριά ακόμη η θέωση.
Το 'χει τ'αστέρι μου εμένα
Να ονειρεύομαι τα αλλοτινά και ξένα...

......................................................................

Μην κοιτάζεις λοιπόν τι λεν' τα μάτια μου.
Έχω στην τσέπη που θαρρείς για άδεια
Ένα μικρό πουγκί φυλαγμένα στραγάλια.
Μη μου θυμώνεις που τα 'χω για 'Κείνον
Μη μου ζηλέψεις, είναι άλλο μ' Εκείνον.
Και πρόσεξε, μην μου τα κλέψεις, δεν θα σ'το συγχωρήσω
Μη μου φοβάσαι, εγώ δεν θα σ'αφήσω... 

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Στο δικό μας παραμύθι όλο βρέχει...






Ένα πανέμορφο τραγούδι του Γ. Αλκαίου...

"Στα παραμύθια δεν χαλάει ο καιρός...
Είναι από σίδερο η αγάπη και αντέχει...
Μα η δική Σου ήταν χάρτινη απλώς...
Και στο δικό μας παραμύθι όλο βρέχει..."

  Μερικές φορές στο "παραμύθι" μας με κάποιους ανθρώπους ο καιρός όχι απλά χαλάει, αλλά καταστρέφει με τις τεράστιες σταγόνες βροχής του και ό,τι έχει απομείνει...! Μερικές φορές ακόμη και τα "παραμύθια" απλώς δεν έχουν καλό τέλος... Όπως πανέμορφα έγραψε κάποια κάποτε, "Ένας τεράστιος δράκος έκλεψε την πίστη μας"...

  Οι "χάρτινες" αγάπες, σκίζονται εύκολα... 

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Ένας δεύτερος μικρός ασκός του Αιόλου...



Εψές ήτανε μια κρύα νύχτα του φθινοπώρου
Σαν όλες τις άλλες
Σκυμμένη πάνω από τα βιβλία μου μελετούσα
Και άκουγα τον άνεμο να φυσάει με δύναμη
Και να απειλεί τα παραθυρόφυλλα...

Εψές ήτανε μια νύχτα σαν όλες τις άλλες
Πού και πού έρχονταν στο νου μου
Κάποιες εικόνες, λόγια
Μα τα έδιωχνα γρήγορα μακριά
Όπως το μεγάλο σπουργίτι διώχνει με μια γρήγορη κίνηση
Απ'τη φωλιά του το ενήλικο πια μικρό του
Παρ' όλο που τόσο το αγαπάει...

Εψές θα ήτανε μια νύχτα σαν όλες τις άλλες
Αν δεν αποφάσιζαν να στήσουν το χορό τους
Γύρω απ'τη λάμπα μου
Όλα 'κείνα τα αντικείμενα που τόσο έχω αγαπήσει.
Κι είναι πολλά αυτά, μια βεντάλια, μια κορνίζα
Κι άλλα πολλά κι ακόμη περισσότερα
Μα πιο αγαπημένο μου είναι ένα κουτί...

Ένα απλό, ροζ κουτί είναι
Συνηθισμένο θα 'λεγε κανείς
Μα κρύβει μέσα του όλους τους θησαυρούς του κόσμου!
Είναι σαν να μπορεί τούτο εδώ το κουτί
Να κουβαλήσει μέσα του όλα τα όμορφα της γης
Μα κι όλες τις πίκρες του πλανήτη...

Αποφεύγω γι'αυτό να τ'ανοίγω
Όχι για τις αναμνήσεις! Σιγά τώρα...
Ένα κουτί τι να μας κάνει μπροστά στη θύελλα της θύμησης;
Ούτε γιατί φοβάμαι τις πίκρες που 'χει μέσα του
Ούτε για 'κείνα τα δάκρυα που δεν θα στεγνώσουν ποτέ στα γράμματα που περιέχει
Ούτε για την βουβή απουσία που δεν θα αποχωρήσει ποτέ από τις κάρτες του
Αλλά να, 'κείνο που φοβάμαι είναι οι χαρές που κουβαλάει μέσα του
Όλη η ευτυχία που κρύβεται στα χαρτιά του
Όλα τα όνειρα που χωράνε στα μικροαντικείμενα...

Θα 'ναι γι'αυτό αν τ'ανοίξω
Σαν ν'ανοίγω έναν ασκό του Αιόλου
Χρόνια μετά την καταστροφή που προκάλεσε
Θα 'ναι σαν να προκαλώ την δική μου πανωλεθρία!
Θα 'ναι σαν να 'χω στα χέρια μου ένα δεύτερο
- Ίσως ακόμη πιο δεινό -
Κουτί της Πανδώρας
Που έχει μεν βαθιά στον πάτο την ελπίδα
Μα από πάνω της τα κακά και τα μίση όλα του κόσμου...

Τι να την κάνεις λοιπόν την ελπίδα με τόση ασχήμια;
Θα 'ναι σαν να χορεύω μαζί με τη βεντάλια μου
Και την κορνίζα 'κείνη
Και το κουτί μου αγκαλιά!

Εψές ήταν μια κρύα νύχτα του φθινοπώρου
Σαν όλες τις άλλες
Γιατί έκανα για μια φορά το σωστό
Και έσβησα τη λάμπα:
Προτίμησα να μελετώ στα σκοτεινά
Παρά να χορεύουν γύρω απ'το φως της
Όλα 'κείνα τα αγαπημένα μου αντικείμενα...



Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Ένα ελάχιστο Ευχαριστώ...



  Τελείωσε, που λέτε, η ημέρα γενεθλίων μου! Από κάποια άτομα πήρα ευχές, από άλλα που περίμενα δεν πήρα και λυπήθηκα πολύ γι'αυτό, κι από κάποια άλλα πήρα κάτι που η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα... Είναι μερικά άτομα που έφτασαν στη ζωή μας απλώς τη λάθος στιγμή... Χωρίς να φταίνε αυτά, χωρίς να φταίμε κι εμείς, χωρίς να υπάρχουν περιθώρια αν θέλετε να εξελιχθούν περισσότερα και ίσως ομορφότερα - σίγουρα ομορφότερα - αισθήματα από αυτά που ήδη είχαν προλάβει να δημιουργηθούν. Κι έτσι απλά, χάνουμε χωρίς καν να το καταλάβουμε αυτά τα άτομα από τη ζωή μας. Καμιά φορά μας λείπουν αφάνταστα πολύ. Σκεφτόμαστε τις στιγμές που περάσαμε μαζί τους, το γέλιο που κατάφεραν να μας προξενήσουν σε κάποιες δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας, και γενικά όλα αυτά για τα οποία τα ευχαριστούμε πολύ και θα θέλαμε να 'χαμε την ευκαιρία να τους το πούμε... Γιατί είναι κάποια άτομα που - θέλοντας και μη - τα έχουμε δυστυχώς αδικήσει. Και καλύτερα το αντιλαμβανόμαστε όταν έχει περάσει κάποιος καιρός, και μ' ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, δυο τους κουβέντες και μια αφιέρωση μας υπενθυμίζουν με εκείνον τον παντοτινά ευγενικό και ήρεμό τους τρόπο τα όσα συνέβησαν...
  Δεν σας κρύβω λοιπόν ότι αρχικά στενοχωρήθηκα. Ένιωσα άσχημα με τον εαυτό μου, χωρίς να 'χω κάνει κάτι το πραγματικά κακό και άσχημο, ωστόσο ξέροντας πως θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ διαφορετικά με λίγη περισσότερη τύχη και ίσως κάποια μετατόπιση μέσα στον χρόνο... Ωστόσο ο χρόνος είναι ένας, αυστηρός και αμετάκλητος, και σε μια περίοδο που νιώθεις όλο σου τον κόσμο, όλα όσα κατάφερες ποτέ να δημιουργήσεις και γενικότερα ό,τι είσαι να καταρρέει, και αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό, είναι στ' αλήθεια δύσκολο να μην αδικήσεις, έστω και αθέλητα, κανέναν. Σε μια περίοδο κατά την οποία συνειδητοποιείς για έσχατη και εντονότερη φορά πόσο λίγο σ'αγάπησαν κάποιοι άνθρωποι που είχες πολύ ψηλά, αφού δεν σου στάθηκαν ούτε στο ελάχιστο, και δεν έχεις καν τον χρόνο να λυπηθείς γι' αυτούς επειδή φοβάσαι πως τελειώνει κι ο δικός σου χρόνος, σε μια περίοδο που ό,τι έχεις μέχρι τώρα αγαπήσει ζει την "ευτυχία" με κάτι καινούριο και ξένο στα μέχρι στιγμής δεδομένα σου, πόσο πια να ανοιχθείς σε νέα αισθήματα, πόσα σχέδια να κάνεις, πόσα θεμέλια για μια σχέση να κτίσεις, πόσες ροκ μπαλάντες να ακούσεις;! Σε μια περίοδο που νιώθεις για πρώτη φορά ότι στ' αλήθεια θα πεθάνεις, πόσο ψύχραιμη και αισιόδοξη να είσαι; 
  Έτσι λοιπόν, τώρα πια, καθώς σίγουρα βρίσκομαι σε μεγαλύτερη ασφάλεια, με κάποιες ίσως επιμέρους απώλειες, που δεν είναι όμως τίποτα μπροστά σε όσα ήταν πιθανά και τόσο φοβόμουν, μπορώ νομίζω να εκτιμήσω καλύτερα την κατάσταση και τελικά... να με δικαιολογήσω. Και το πιο σημαντικό δεν είναι αυτή μου η προσωπική δικαιολόγηση, μα το ότι με δικαιολογεί απόλυτα κι εκείνος ο άνθρωπος που αδίκησα, εκείνο το στ' αλήθεια μοναδικό και άξιο ευγνωμοσύνης άτομο που τελικά όπως φαίνεται είχε και έχει πραγματικά νιώσει πράγματα... Πράγματα πέρα από τις άμεσες και ανυπόμονες ανάγκες της σάρκας, πράγματα πέρα από τα επίγεια και συνηθισμένα. Θα 'θελα που λέτε να πω Ευχαριστώ για ακόμη μια φορά και για το γέλιο και για τις συζητήσεις και για την τεράστια ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, και την ελάχιστη περιέργεια, για τις όσες μπαλάντες έγιναν τόσο όμορφα ροκ, μα περισσότερο για την δικαιολόγηση αυτήν, για το υπομονετικό βλέμμα και την γλυκύτητα του ανθρώπου που φαίνεται πως θέλει να σ'έχει στη ζωή του! 
  Ίσως κάποια πράγματα απ'αυτά που γράφουμε να μην τα διαβάζουν τελικά εκείνοι που θα 'πρεπε -ή να τα διαβάζουν κι άλλοι που ΔΕΝ θα 'πρεπε όπως έχει προσφάτως αποδειχθεί - ωστόσο είναι σημαντικό που μπορούμε να τα εξωτερικεύουμε... Σ'ευχαριστώ για όσα μου θύμησες λοιπόν, σ'ευχαριστώ για την αφιέρωση και τα τρυφερά σου λόγια, σ'ευχαριστώ ΤΟΣΟ για το τραγούδι που έκανες δικό μας... 

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Δυο λόγια...



Συνήθιζα που λες να γράφω.
Και έγραψα από όλα:
Γράμματα που δεν δόθηκαν ποτέ, άλλα που δόθηκαν,
Ποιήματα, κείμενα τεράστια, κείμενα δυο σειρές 
Και καμιά φορά έγραφα κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω
Μάλλον ήταν μικρά κομμάτια γεμάτα αγάπη,
Πίκρα, ή ενθουσιασμό.
Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο:
Δυο λόγια μονάχα.
Δυο λόγια με δυο, άντε τρία, νοήματα.
Και δεν τα 'γραφα για να δείξω κάτι,
Δεν τα 'γραφα για να γίνει κάτι.
Δεν τα 'γραφα για να τα διαβάσεις,
Δεν ήθελα να τα διαβάσεις.
Αλλά δεν είχε και καμιά διαφορά αν θα το 'κανες...
Εγώ τα 'γραφα για μένα.
Τα 'γραφα γιατί τα αισθανόμουν ίσως,
Ή γιατί τα θυμάμαι,
Ή γιατί θα 'θελα να ισχύουν.
Μα εσύ δεν το σεβάστηκες.
Πήρες, έτσι απλά, κάτι ελάχιστο από τα όσα είχα γράψει,
Κάτι που σίγουρα ούτε καν σε άγγιξε,
Μόνο με το ίδιο κενό βλέμα διάβασες,
Και το 'δωσες εκεί που "απευθύνεται".
Και ποιος σου είπε ότι εγώ θα 'θελα να το διαβάσει 'κείνος;
Αν ήθελα να τα διαβάσει θα τα 'λεγα σε 'κείνον κατευθείαν!
Μα εγώ απλώς τα έγραψα...
Δεν υπήρχε λόγος,
Κι αν θες να ξέρεις ήμουνα σίγουρη πως δεν θα τ'ακολουθούσε.
Τα έγραψα έτσι απλά, για μένα...
Και μ'αρέσει τόσο η σιγουριά σου σχετικά με αυτόν που απευθυνόταν!
Σ'ευχαριστώ που του το 'δειξες,
Έτσι, για να γελάσει λίγο παραπάνω μαζί μου.
Εσύ τίποτα δεν σεβάστηκες.
-Γιατί δεν το σεβάστηκες;;-
Και σίγουρα πάλι θα απορούσες
"Μα τι να έχω κάνει;"!
Όχι..! Εσύ πού να το καταλάβεις!
Με το ίδιο αθώο και "ΠΩΣ-ΜΠΟΡΕΣΕΣ-ΝΑ-ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ-ΟΤΙ-ΕΙΠΑ-ΚΑΤΙ-ΚΑΚΟ-ΓΙΑ-ΣΕΝΑ" βλέμμα
Θα μιλήσεις πάλι για τις ψεύτικες προθέσεις σου!
Θα αραδειάσεις για ακόμη μία φορά εκείνα τα γεμάτα ανιδιοτέλεια λόγια
Και θα θελήσεις να κάνεις ακόμη και εμένα να νιώσω τύψεις
Για τα όσα πίστεψα!
Μα αυτή τη φορά εγώ δεν θα σ'ακούσω...
Αυτή τη φορά δεν θα σου απαντήσω...
Αυτή τη φορά δεν σε δικαιολογώ.
Και λυπάμαι περισσότερο όχι γι'αυτό που έκανες,
Μα γιατί έστω και για ένα λεπτό είχα πιστέψει
Πως ίσως όντως σε είχα αδικήσει!
Ε όχι! Δεν σ'αδίκησα καθόλου...
Και τα λόγια σου είπες, και τα αδιόρθωτα κι αδικαιολόγητά σου έκανες.
Και παραπάνω σεβασμό, αν όχι αξιοπρέπεια, να αποκτήσεις.


Λοιπόν, μιλούσα μια ζωή για όσα δεν ήταν στο χέρι μου.
Ωστόσο φυσικά δεν αγνοώ πως όλοι μας, λιγότερο ή περισσότερο,
Κάνουμε τις επιλογές μας...
Κι αυτή τη φορά λυπάμαι πολύ για τις επιλογές σου.
Και ανάλογα κάνω τη δική μου επιλογή...


Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Ο λαχειοπώλης.



Στις συνοικιακές καφετέριες των εφηβικών μου χρόνων περνούσε πάντα ένας λαχειοπώλης.
Κι άλλοι πέρναγαν, φώναζαν για την τύχη διάφορα και χάνονταν απογοητευμένοι
Αλλά 'κείνος ο ένας ο λαχειοπώλης ήταν που αναγνώριζα, 'κείνον ξέραμε όλοι μας.
Φορούσε θαρρώ ένα πουκάμισο καρό, δεν είμαι και σίγουρη, 
Μπλε κι άσπρο ήτανε, χειμώνα- καλοκαίρι
Κι έτρεχε πάνω -κάτω πουλώντας τα λαχεία του. 
Κι εγώ που χρόνια απορούσα για την τύχη και τα παιχνίδια της
Δεν σκέφτηκα η αφελής να τον πιάσω μια μέρα και να τον ρωτήσω.
Ίσως αυτός να 'ξερε να μου πει κάτι για τους τυχερούς και τους άτυχους ανθρώπους.
Ίσως πάλι και να 'θελε απλά να μου πουλήσει τα λαχεία του...

Τα μαλλιά του ήταν γκρίζα και το βλέμμα του κενό. 
Έμοιαζε να θέλει να σκίσει τα χαρτιά της "τύχης" και να γυρίσει σπίτι του
Μα όλο έκανε κύκλους στην ίδια βαρετή πλατεία
Και έβλεπε τα ίδια άτυχα ή τυχερά πρόσωπα..
Με είχε δει σίγουρα σε πολλές μου στιγμές αυτός ο λαχειοπώλης
Στις ίδιες εκείνες καφετέριες, με διαφορετικά άτομα, σε διαφορετικές καταστάσεις.
Καταστάσεις αγνού, πλατωνικού έρωτα, άλλες πάλι ηδονής και πάθους αλόγιστου
Άλλες χωρισμού κι αποχαιρετισμού... Άλλες γνωριμίας. Και πάλι απ'την αρχή... 
Κι ένιωθα πια πως με ξέρει! Πως παρακολουθεί την ιστορία μου με τον κάθε άνθρωπο
Στιγμή προς στιγμή και μόνο λίγα παραλείπει που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία...
Ένιωθα πως μ'αναγνωρίζει. Εμένα δεν με κοίταζε για τα λαχεία του.
Μάλλον θα το 'χε καταλάβει για την τύχη μου...
Με κοίταγε μόνο για δευτερόλεπτα στα μάτια, όχι μ' εκείνο το "μπορεί να 'ναι το τυχερό σου"
Που 'λεγε στους υπόλοιπους, μα με μια αναγνώριση, με μια κατανόηση ίσως, 
Δίχως την "έγρκιση" για 'κείνον που καθόταν δίπλα μου... Κι ύστερα έφευγε.
Για να επιστρέψει βέβαια σε λίγο, να περάσει απ'τα τραπέζια του και να ξανακάνει το ίδιο για δυο-τρεις ακόμη φορές.
Κάθε μέρα. Κάθε Παρασκευή. Κάθε Σάββατο. 

Θυμάμαι που 'μοιαζε η παρέα μου να μην του δίνει σημασία
Μα κι εγώ έτσι θα 'μοιαζα... Για λίγο τον έπαιρνε το μάτι μου και γύριζα απ'την άλλη
Ένιωθα μάλλον πως κουβαλά όλη την τύχη και δεν δίνει λίγη και σε μένα...
Μα τι ανόητη σκέψη! Την τύχη μου την έκλεβαν μονάχα οι γύρω μου.
Κι όταν κάποιος έπαιρνε κανένα λαχείο, αναρωτιόμουν καμιά φορά αν θα 'ταν ο τυχερός
Κι ύστερα αν του άξιζε... Μα η τύχη δεν γνώριζε από δικαιοσύνη σε 'κείνα τα συνοικιακά μαγαζάκια όπου έπινα εγώ καφέ
Κι ούτε σε κανένα μαγαζάκι του κόσμου γνώριζε η τύχη από δίκαια πράγματα.
Κι έτσι σκεφτόμουν ύστερα άλλα, κι ίσως κάπου μέσα μου ορκιζόμουν
Πως αν καμιά φορά μου 'δινε σημασία κι εμένα η τύχη,  ποτέ μου δεν θα τη χαράμιζα για κανένα λαχείο!

Κι ούτε κι ο ίδιος ο λαχειοπώλης της μικρής πλατείας νομίζω πως αν ήταν τυχερός θα αγόραζε απ'τα λαχεία του
Θα τα πέταγε φαντάζομαι γύρω απ'το συντριβάνι και δεν θα γύριζε ποτέ στα συνοικιακά μας μαγαζιά!
Ίσως μόνο για να δει αν πίνω ακόμη καφέ με τα ίδια πρόσωπα
Μα σιγά! Σιγά μην έψαχνε εμένα ο γκριζομάλλης λαχειοπώλης.
Θα χανόταν και δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ κανείς μας...

Στις συνοικιακές καφετέριες των εφηβικών μου χρόνων περνούσε πάντα ένας λαχειοπώλης.
Δυο-τρεις φορές μου 'ρθε να του φωνάξω αν με θυμάται! 
Έτσι, για να δω αν βλέπει κανείς άλλος το πως αλλάζουνε τα πράγματα.
Δυο-τρεις φορές ούρλιαξα από μέσα μου πως καταριέμαι όλα του τα λαχεία!
Κι όλη την τύχη του κόσμου... Και κάθε άνθρωπο που είναι άδικα τυχερός! 
Και εκείνους τους ανόητους που θα θελήσουν να δοκιμάσουν την τύχη τους
Και ποτέ τους δεν θα μάθουν πως είναι να 'σαι πραγματικά άτυχος.
Κι όλα τα συνοικιακά μαγαζιά, κι όλες τις καφετέριες, κι όλα τα συντριβάνια του κόσμου!
Δυο-τρεις φορές μονάχα. Και το κράτησα μέσα μου. 
Κι όλες οι κραυγές που δεν ακούγονται γίνονται δάκρυα... 
Δάκρυα αρκετά για να ποτίσουν χίλια οχτώ "τυχερά" χαρτιά σαν τούτα που κρατούσε στα γερασμένα χέρια του
Και να τα καταστρέψουν...

Σ'όλα τα απογεύματα έρωτα και μη των εφηβικών μου χρόνων περνούσε ένας λαχειοπώλης.
Ίσως και τώρα πια να 'χει πεθάνει...
Βλέπετε, ακόμη και με τόση τύχη στα χέρια του πεθαίνει κανείς... 
Μα αν ζει, σίγουρα σαν επισκεφτώ μια μέρα την παλιά εκείνη πλατεία
Θα τον δω να πουλάει ακούραστος και κουρασμένος μαζί τα κιτρινιασμένα λαχεία του...
Θα τον αναγνωρίσω κατευθείαν! Για 'κείνον δεν ξέρω...
Ίσως να μ'αναγνώριζε μόνο με την "παρέα" μου... 
Δύσκολο βλέπετε να θυμάται κανείς μια σκιά που 'ψαχνε πάντα πού να ταιριάξει...

Τον λαχειοπώλη της δικής μου γειτονιάς, αν ποτέ τον πετύχω ξανά,
Υπόσχομαι να τον ρωτήσω για την τύχη και τα "γυρίσματά" της...
Κι αν με κοιτάξει με τα θολά του μάτια κι αποκριθεί πως σ' όλους κάποτε "γυρίζει"
Τότε θα φύγω και θα είμαι σίγουρη πως τίποτα τελικά απ'την ιστορία μου δεν κατάλαβε...
Μα αν σταθεί για λίγο, σκουπίσει τη μύτη του, κρύψει με ντροπή τα "τυχερά" χαρτιά του
Και ψιθυρίσει μυστικά πως κάποιοι μένουν για πάντα άτυχοι,
Τότε υπόσχομαι να αγοράσω όλα του τα λαχεία! 
Όχι για να περιμένω κάτι που 'χει ήδη αργήσει πολύ...
Αλλά έτσι, για να πετάξω για χάρη του όλα τα "μαγικά χαρτάκια" του γύρω απ'το μεγάλο συντριβάνι
Και ήρεμη πια να φύγω για το σπίτι μου...

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Γκρεμίζοντας τα κάστρα Σου...



Σε κοίταζα από πάντα να χτίζεις καμιά φορά καστράκια στην άμμο
Μα τα διέλυες μοναχός Σου, δεν περίμενες την θάλασσα
"Αν είναι να μου καταστρέψει κάποιος άλλος ό,τι κατάφερα"
Έλεγες, "Καλύτερα να το διαλύσω Μόνος Μου"
Κι έμενες έτσι πάντα μόνος σου με την υγρή άμμο
Και τις θύμησες από χιλιάδες μικρά κάστρα που ποτέ σου δεν προστάτεψες.

Δεν τα πρόσεχες τα κάστρα Σου
Κι ας ήταν καμιά φορά η μόνη συντροφιά Σου
Δεν Σ' ένοιαζε. Έλεγες πως θα φτιάξεις άλλα
Έβλεπες για εχθρό Σου ακόμη και την θάλασσα!
Γιατί ήταν τάχα έτοιμη να σου τα καταστρέψει
Μόνος Σου όμως όλα τα κατέστρεφες! Κανένας άλλος...

Κάποτε βρέθηκε ένα κουκουνάρι να τολμήσει να Σου πει
Πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να προστατέψεις τα κάστρα Σου
Από το να τα καταστρέφεις πριν καν προλάβεις να τ'αγαπήσεις!
Μα εσύ το παραπέταξες στο βυθό της θάλασσας
-'Κείνης της θάλασσας που είχες για εχθρό Σου-
Έκλεισες τα αυτιά σου κι άκουγες μόνο Εσένα, ούτε καν τα καστράκια Σου.

Κι έτσι, δεν έμαθες ποτέ σου τελικά
Πως θα μπορούσες να χτίσεις κάτι αιώνιο και δυνατό
Δεν έμαθες ποτέ σου πως η θάλασσα τα αγαπάει τα μικρά καστράκια,
Αρκεί να χτίζονται με προσοχή κι υπομονή
Και κάποια μέρα σταμάτησες να χτίζεις πια καστράκια
Βαρέθηκες να γκρεμίζεις μόνος σου και να βλέπεις την άμμο.

Βλέπεις, έτσι γίνεται με όσους φοβούνται τη θάλασσα
Μένουν  στο τέλος μόνοι τους μίλια μακριά απ'την παραλία
Να προσπαθούν βαθιά στις μνήμες του μυαλού τους
Ν'αναζητήσουν 'κείνα τ'απομεινάρια άμμου,
'Κείνα τα μικρά, κατεστραμμένα πια, τετράγωνα καστράκια τους
Χωρίς ποτέ τους να καταφέρνουν να χτίσουν τίποτ' άλλο...

Ένα χρόνο μετά...


Ένα χρόνο μετά, θυμάμαι.



Θυμάμαι τα λόγια που ποτέ δεν είχα φανταστεί πως θ' άκουγα
Θυμάμαι πως είναι να νιώθεις πως ήσουν ένα ασήκωτο βάρος
Ένα εμπόδιο πελώριο στην ευτυχία του άλλου...
Μόνο και μόνο επειδή Τον Αγαπάς.
Θυμάμαι τη φωνή Σου...
Εκείνη τη φωνή που μου φώναξε
"Φύγε απ'τη ζωή μου Επιτέλους".
Κι ύστερα τη σιωπή Σου...
Κι είπες πως θα 'σουνα κοντά μου.
Μα μ'είχες ήδη αφήσει πίσω Σου...
Πάντα μ'εγκατέλειπες, πάντα με σκότωνες...
Το 'χα πια συνηθίσει.
Κι ακόμα θυμάμαι που με φίλησες στο μέτωπο...
Που μου 'πες να μην κλαίω... 
Αυτό που βέβαια δεν μπορώ να εξηγήσω είναι τα δικά Σου δάκρυα.
- " Τώρα τι κλαις; Τι κλαις; Αυτό που ήθελες δεν έγινε;
Φύγε λοιπόν και άσε με να πεθάνω μόνη μου! " -
Θυμάμαι την τελευταία Σου αγκαλιά...
Κοίταζα πίσω από τον ώμο Σου τον δρόμο
Και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου... 
Θα 'πρεπε ο χρόνος σίγουρα να σεβαστεί 'κείνη την αγκαλιά μας
Και να σταματήσει. Μα πέρασε.
Κι Εσύ πέρασες... Σαν να μην ήσουνα κανείς...
Και μ'άφησες μόνη πια να θυμάμαι... 
Να θυμάμαι τον πόνο μου, να θυμάμαι το κάθε παραμικρό κομμάτι απελπισίας.
Τίποτα να μην έχω καταφέρει να ξεχάσω...

Θυμάμαι.
Θυμάμαι Εσένα. Τη μυρωδιά, τα χέρια, το ρολόι Σου...
Το κοίταγες συνέχεια 'κείνη την ημέρα...
Μάλλον είχες αργήσει να με κάνεις παρελθόν Σου...
Λοιπόν Σε Θυμάμαι. Σ'ευχαριστώ που μ'εγκατέλειψες.
Σ'ευχαριστώ που μου τα 'δωσες όλα κι ύστερα τα πήρες πίσω...
Σ'ευχαριστώ που έφερες στη ζωή μου τόση ευτυχία, για να μου δείξεις ύστερα την δυστυχία.
Σ'ευχαριστώ για το δώρο που μου έκανες λίγο πριν τα γενέθλιά μου!
Σ'ευχαριστώ στ'αλήθεια!
Σ'ευχαριστώ και Σε Θυμάμαι.
Και πιο πολύ Μου λείπεις.
Όχι για τον ένα πια χρόνο που μας χωρίζει.
Ούτε γιατί δεν ξέρω τίποτα πια για 'Σένα.
Ούτε καν γιατί κάποτε μιλούσαμε κάθε μέρα
Και τώρα ανίδεη εύχομαι μόνο να είσαι καλά...
Μου λείπεις γιατί κάποιες φορές κάποια μέρη φωνάζουν τ'όνομά Σου.
Μου λείπεις γιατί κάποιες φορές κάποια αντικείμενα έχουν την εικόνα Σου.
Μου λείπεις γιατί είχα δειλά ονειρευτεί πως ίσως έμενες μαζί μου...
Μου λείπεις γιατί... θα 'θελα έστω λίγο να τα λέγαμε.
Μου λείπεις γιατί... Απλά Μου Λείπεις...


Ένα χρόνο μετά Μου Λείπεις.



Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...



Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...
Γιατί έχω σκοπό να σ'αγαπάω για πολλές ακόμη αιωνιότητες
Μέχρι κάποιος μετεωρίτης να διαλύσει τον ουρανό.
Γιατί ως τον ουρανό θα σ'αγαπώ!
Μα τώρα που το σκέφτομαι...
Ακόμη κι αν εκείνος διαλυθεί,
Μπορώ να σ'αγαπώ και πάλι πίσω και... τούμπαλιν!

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...
Γιατί και να πεθάνουμε, εμείς δεν θα πεθάνουμε.
Θα ζούμε για πολλά πολλά ακόμη χρόνια μέσα απ'τα λόγια, τις υποσχέσεις και τα παγκάκια μας...
Και κανένας μετεωρίτης δεν θα τολμήσει να μας χωρίσει
Θα τον διαλύσω πριν προλάβει ν'αγγίξει μια τρίχα Σου!
Καμιά ευθυγράμμιση εμάς δεν θα μας στείλει σε πλανήτες διαφορετικούς
Θα την εκτροχιάσω πριν προλάβει να περάσει στην ατμόσφαιρα!

Εμείς δεν θα χωρίσουμε ποτέ...
Εκτός κι αν μια μέρα ξυπνήσεις κι αποφασίσεις να αλλάξεις συνήθειες
Εκτός κι αν μπερδευτείς που λέει ο λόγος!
Και περάσεις το στήριγμα για βάρος...
Την κατανόηση για εμπόδιο...!
Εκτός κι αν αλλάξει η φωνή Σου,
Κι αποκριθεί "Αντίο" αντί για "Σ'αγαπώ"...

Εμείς κατά τ'άλλα δεν θα χωρίσουμε ποτέ...
Κι ας νιώθω πως με χωρίζεις κάθε μέρα ένα χρόνο τώρα.
Και ας υπάρχουν τέτοιες μέρες που προσπαθούν να μ'αποδείξουν το αντίθετο
Οι μέρες είναι μέρες κι οι αριθμοί αριθμοί.
Τι νόημα θα 'χαν τα νούμερα χωρίς να τα πολλαπλασιάζουν οι άνθρωποι;
Τι σημασία θα 'χαν οι μέρες χωρίς να ορίζουν οι άνθρωποι το χρόνο τους;
Έτσι λοιπόν για 'μένα ημερομηνίες σαν αυτή τίποτα δεν σημαίνουν...

Εμείς οι δυο δεν θα χωρίσουμε σου λέω ποτέ...
Γιατί μέρες σαν την σημερινή μπορεί για πολλά χρόνια να 'ρχονται,
Μα κάποια στιγμή θα πάψουν πια να υπάρχουν.
Ενώ οι αναμνήσεις αντέχουν πολλά πολλά πολλά χρόνια
Κι η αγάπη περνά απ' όλες τις αιωνιότητες...
Κι εγώ μπορώ να σ'αγαπώ μέσα σ'αυτές
Και πέρα απ'τους μετεωρίτες, και σ'όλους τους πλανήτες

Και ως τον ουρανό...
Και πάλι πίσω...



                                            
                                            Έτσι, για την ημέρα...