Οι ποθητές εξαιρέσεις

Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω
πως δεν γίνονται όλες οι ιστορίες ποιήματα
μου πήρε χρόνια για να καταλάβω
πως όσο πιο γρήγορα λέγεται κάτι
τόσο πιο γρήγορα θα αναιρεθεί...

Μου πήρε τόσο καιρό να δω
αλήθειες που από την πρώτη στιγμή μου χτύπαγαν την πόρτα
και χρειάστηκαν τόσες ημέρες για ν' ανακαλύψω
πως κι οι πιο γαλάζιοι ουρανοί
κάποτε γεμίζουν μαύρα σύννεφα...

Άλλαξα δεκαπέντε διαφορετικούς εαυτούς
για να καταλήξω στο ποια τελικά είμαι
κόντεψα μάλιστα απ' τις πολλές παραλλαγές
να χάσω το αληθινό "εγώ" μου...

Μα τελικά
οι άνθρωποι που μας αγαπάνε
με κάποιον τρόπο θα βρουν τον δρόμο τους
και θα 'ναι στη ζωή μας
εκτός βεβαίως κι αν εμείς τους εμποδίσουμε...

Και τελικά
οι άνθρωποι που αγαπάνε
με κάποιον τρόπο θα βρουν τον δρόμο τους
και θα αποδεχτούν επιτέλους αυτήν την όμορφη σκλαβιά
αυτήν την γλυκιά στέρηση κάθε ελευθερίας
που 'ναι η ίδια η αγάπη τους...

Αυτή είναι και θα 'ναι η αιώνια φυλακή τους
έμαθαν όμως τόσα ως τρόφιμοί της
που δεν της κρατούν κακία
και όπως όλα τα ακραία πράγματα
κι άκρως αντίθετα μεταξύ τους
κάποια στιγμή συναντώνται
- όπως η αγάπη και το μίσος -
και γίνονται ένα
έτσι κι αυτή η σκλαβιά
γίνεται τελικά η ανώτερη όλων ελευθερία τους...

Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω
πως τελικά μοιρολατρούσα
και χρειάστηκε πολλή δουλειά με τον εαυτό μου
για να παραδεχτώ
πως ο κόσμος τελικά
σε ορισμένα θέματα
είχε δίκιο
και μπορεί να μην αναίρεσα την ατυχία για την οποία πάντα έκανα λόγο
ούτε απόψεις περί μοναξιάς και εγωισμού κι αγάπης
άριστα παγιωμένες
αλλά τι σημασία έχει να μένουν σταθερά κάποια (λίγα) πράγματα
όταν όλα τα άλλα αλλάζουν;

Μου πήρε χρόνια για να μετουσιώσω
την αθωότητα και τις καλές προθέσεις μου
σε ατέλειωτη καχυποψία απέναντι σε ό,τι έχει
- λέμε τώρα -
καρδιά και αναπνέει
και τώρα που το σκέφτομαι
δεν ξέρω τελικά ποιο απ' τα δύο με ωφέλησε περισσότερο
πότε ήμουν περισσότερο ευτυχισμένη...

Και μου πήρε όχι χρόνια
αιώνες (!)
για να ψυχολογήσω τους ανθρώπους
και τα ιδιοτελή τους κίνητρα
χωρίς ακόμη βέβαια να το 'χω καταφέρει πλήρως
απέκτησα όμως μια ιδέα παραπάνω πια
και δεν υπάρχει κάτι που να μην περιμένω
κάτι που να μου φαίνεται τώρα απίστευτο...

Όλα είναι πιθανά
και κάθε φορά που υψώνεις τα μάτια
και φωνάζεις
πως τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα
με κάποιον τρόπο ο Θεός σου αποδεικνύει
πως πάντα κάτι υπάρχει που να μπορεί να πάει χειρότερα
και ίσως να μην έμαθα πώς ν' αλλάζω τέτοιες αποδείξεις Του
αλλά έμαθα τουλάχιστον να μην Τον προκαλώ...

Μου πήρε χρόνια για να μάθω
πως κι οι πιο όμορφες θάλασσες
κάποια στιγμή θα σε καταβροχθίσουν
πως και τα πιο ειλικρινή μάτια
κάποια στιγμή θα σου πουν ψέματα
πως και τα πιο ζεστά χέρια
κάποια στιγμή θα σε ρίξουν να πέσεις στο γκρεμό
πως και οι πιο "δικοί" σου άνθρωποι
κάποια στιγμή θα σε προδώσουν...

Μου πήρε χρόνια για να μάθω
πως και οι πιο ερωτευμένοι άνθρωποι
κάποια στιγμή θα γίνουν δύο ξένοι
και πως κι οι πιο "αλησμόνητες" αγάπες
κάποια στιγμή θα ξεχαστούν
για πάντα...

Κι όχι πως δεν τα 'χα φανταστεί όλα αυτά
απλώς τα είχα για μοναδικές, σπάνιες περιπτώσεις...

Αυτό που τελικά μου πήρε χρόνια για να καταλάβω
ήταν πως αυτά είναι οι κανόνες
κι όλα τ' άλλα
αυτά που ελπίζουμε να ζήσουμε
είναι απλά οι εξαιρέσεις...