Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Δώσε μου ένα κομμάτι ανάσταση



  Τώρα που οι καρδιές κρυώσαν και το κεράκι έλιωσε, τώρα που ζύγωσε η ώρα της αιώνιας αποχώρησης - ή μάλλον που έχει ήδη φτάσει, απλά της βάζουμε τη μάσκα του προσωρινού, με μιαν ελπίδα ίσως πως δεν θα κρατήσει για πολύ -, τώρα που οι άνεμοι ησύχασαν και μας αφήνουνε ν' ακούσουμε ολοκάθαρα τις νεκρώσιμες καμπάνες της αγάπης μας, δώσε μου ένα κομμάτι ανάσταση, για να λυτρώσω κάπως τις ψυχές μας. Έτσι κι αλλιώς χαμένος δεν θα βγεις, πρώτα τη δική σου θ' αναστήσω μ' όσο άγιο φως μου μένει, κι ύστερα θα κοιτάξω την δική μου. Δώσε μου μονάχα ένα κομμάτι ανάσταση, που εσύ την έχεις όλη, για να ζεστάνω κάπως κι εγώ την καρδούλα μου απ' τα τόσα βαριά λόγια και τις συγχωρέσεις τις ανείπωτες. Δώσε μου μια στιγμή εξιλέωσης, όχι χάρισμα, απλά επιστροφή δανεικών, αφού τόση έχω σπαταλήσει στο παρελθόν εγώ για 'σένα. Κι αυτή τη στιγμούλα, θα δεις, θα την αναγάγω στο άπειρο και θα στη δώσω πίσω στο τριπλάσιό της. Μονάχα δώσε μου την τώρα που την έχω ανάγκη και δεν έχω τίποτα, σαν χαρτοπαίκτης που χρειάζεται κάτι λίγα για να ποντάρει και να πιάσει την καλή. Μονάχα που εγώ σίγουρα θα την πιάσω, δεν είμαι θολωμένη απ' το πάθος μου εγώ, ψύχραιμη είμαι κι απόλυτα λογική. Δώσε μου, λοιπόν. Πριν με πετάξεις γι' ακόμη μια φορά έξω από τη ζωή σου, κάνε μου ένα ύστατο δώρο. Στο κάτω-κάτω μου το χρωστάς, από ευγένεια και μόνο οφείλεις... - ω, συγγνώμη, τίποτα ποτέ δεν μου χρωστάς εσύ. Εγώ είμαι αυτή που χρωστάω θυσία ολόκληρη ζωή και πάλι δεν είναι αρκετή. Εγώ είμαι αυτή που σ' έχω αναστήσει χωρίς να 'ναι της ώρας και σ' έχω βάψει κόκκινο χωρίς να το ζητήσεις - μα, αυτό ήταν το λάθος μου: χωρίς να το ζητήσεις. Δώσε μου λοιπόν ένα κομμάτι ανάσταση, να μη σβήσει το φως απ' το καντήλι μας. Γιατί αν σβήσει, πού να τρέχεις μετά να βρεις λαμπάδες να μοιραστούν το φως τους μαζί σου; Δύσκολοι καιροί για να πάρεις και να δώσεις, δύσκολοι για να φωτίσουνε τα αισθήματα κι οι άνθρωποι που τείνουν να τα αποκτήσουν.
  Θυμάμαι πόση εντύπωση μου είχε κάνει εκείνο το πρώτο Πάσχα, όταν ήμουν μικρή, το πώς από ένα κεράκι ανάβουν εκατομμύρια λαμπάδες και φωτίζεται η νύχτα, το πώς η φλόγα είναι σαν την αγάπη: αντί να λιγοστεύει, όταν τη μοιράζεσαι, πολλαπλασιάζεται. Γι' αυτό δώσε μου τώρα ένα κομμάτι ανάσταση, πριν οι μέρες φύγουνε για πάντα και μας αφήσουν μόνο μια πικρή αίσθηση όλων αυτών που ξεστομίσαμε κι όλων αυτών που κρατήσαμε μέσα μας για πάντα. Δώσε μου την ανάσταση που δικαιούμαι, το κομμάτι της που μου αντιστοιχεί στη μοιρασιά, πριν να 'ναι πολύ αργά για όλους μας. Μ' όλες τις αναμνήσεις σου που αντέχεις να 'χεις ακόμη, μ' όλες αυτές που χρόνια με τα χρόνια θα σβήσουν και θα ξεχαστούν για πάντα, νιώσε με έστω για λίγο για δικό σου άνθρωπο, παραδέξου έστω πως δεν ήμουν πάντα μια ξένη, έστω κι αν τώρα αυτό είμαι, και κάνε μου μια χάρη, από σέβας, αν θες, στο παρελθόν που μοιραστήκαμε, όπως μοιράζονται χιλιάδες πιστοί το άγιο φως της ανάστασης. Πριν γίνουμε δυο ολότελα άγνωστοι για όλη την υπόλοιπη ζωή μας, πριν πέσουν τα πυροτεχνήματα απ' τον ουρανό να μας κάνουν ολοκαύτωμα - πόσο τα φοβόμουν πάντα -, πριν λησμονηθεί κι η τελευταία ανάμνηση του έρωτα που τολμήσαμε να πούμε πως είχαμε, πριν η ιστορία μας ξεχαστεί για πάντα, δώσε μου ένα κομμάτι ανάσταση, στο κάτω-κάτω έτσι, για να πω πως κάτι μ' ωφέλησες κι εσύ στη ζωή μου...



4 σχόλια: