Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Είχα κάποτε κι εγώ έναν άνθρωπο...



Είχα κάποτε κι εγώ έναν άνθρωπο
που νόμιζα πως μ'αγαπούσε...

Άλλοτε αυτός ο άνθρωπος
ήταν μία φίλη μου
περνούσαμε ώρες μαζί
και σχεδιάζαμε κάθε μας βήμα
για ν' αλλάξουμε τον κόσμο
ή να φύγουμε μακριά
ή να γίνουμε διάσημες
ή να βρούμε την πολυπόθητη "δικαίωση"
ή απλώς να βρούμε μια παρέα...

Άλλοτε αυτός ο άνθρωπος
ήταν η μητέρα μου
με γέννησε
μου 'δωσε τ' όνομά μου
με μεγάλωσε
με βοήθησε να μάθω να σχεδιάζω
το "Α" και το "Ο"
ή να φτιάχνω σχέδια με την πλαστελίνη
ή να δένω τα κορδόνια μου
ή απλώς να έχω ανασφάλεια...

Άλλοτε αυτός ο άνθρωπος
δεν ήταν ούτε φίλος
ούτε συγγενής μου
ήταν απλώς ένας άνθρωπος
που αγάπησα πολύ
ίσως και περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο
ίσως και περισσότερο απ' τον εαυτό μου
βρέθηκε κάποια στιγμή να λέει πως μ'αγαπάει
κι αρχίνισε έτσι η πιο γλυκιά ιστορία μας
μου 'μαθε να δένομαι
ή να αγχώνομαι
ή να ερωτεύομαι
ή απλώς να προσεύχομαι για 'κείνον κάθε βράδυ
και να ξυπνάω κάθε πρωί με την έγνοια και την εικόνα του
κι ύστερα βρέθηκε να ζητάει να φύγει μακριά μου
κι αρχίνισε έτσι η πιο πικρή ιστορία μας
μου 'μαθε να κλαίω
ή να ζηλεύω
ή να θυμάμαι
ή απλώς να τον συγχωρώ εγώ πάντα μ' ένα χαμόγελο
στα πικραμένα χείλη...

Είχα κάποτε κι εγώ έναν άνθρωπο
που νόμιζα πως μ'αγαπούσε
κι αυτός
λίγο...

Μα όπως με κάθε φίλο
που μετά γίνεται απλώς "γνωστός"
έτσι κι αυτός ο άνθρωπος
έφυγε απ' τη ζωή μου
σαν να μην πάτησε
παρά μονάχα λίγο
και χάρηκε για 'μένα
όταν έπρεπε να χαρεί
τόσο
όσο χάρηκαν όλοι όσοι
χρόνια μας μισούσαν...

Κι όπως με κάθε μητέρα
που ποτέ δεν θα 'ναι περήφανη
και ποτέ δεν πρόκειται να νιώσει
το παιδί της
αν δεν το κάνει απ' την αρχή
έτσι κι αυτός ο άνθρωπος
μου κερνά πίκρες στη ζωή μου
και διακρίσεις
τ' άδικο ξέρει και το προσφέρει
καλά
αυτός ο άνθρωπος...

Κι όπως με κάθε άνθρωπο
που είναι ο άνθρωπός σου
μα εσύ δεν είσαι ο δικός του
έτσι κι αυτός ο άνθρωπος
μου 'δωσε δώρο χίλιες και μία
αναμνήσεις
και έφυγε
πνιγμένος από την αγάπη μου
πνιγμένος από 'μένα...

Κι όπως όλοι οι άνθρωποι
που μάταια αγαπάμε
κρυφά
από μέσα μας
έτσι κι αυτοί οι άνθρωποι
που νόμιζα κι εγώ
πως μ'αγαπάνε
ποτέ τους δεν το έκαναν...

6 σχόλια:

  1. "Φέρε μου τα δυο πολυτιμότερα πράγματα της πόλης",είπε ο Θεός σε έναν από τους Αγγέλους Του, και ο Άγγελος Του έφερε την μολυβένια καρδιά και το νεκρό πουλί.
    Εδω Prodigy. Οχι η μπαντα, απλα εγω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Prodigy...

      Πόσο όμορφο το σχόλιό σου :)

      Σ'ευχαριστώ πολύ-πολύ για τον χρόνο σου!
      Καλή σου μέρα, τα λέμε πολύ σύντομα

      Διαγραφή
  2. http://www.youtube.com/watch?v=VG4fQrtXYJE

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ όμορφο κομμάτι και απολύτως ταιριαστό...

      Σ'ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μου...

      Μακάρι να βρούμε όλοι κάποτε έναν άνθρωπο... Ιδίως αυτοί που το αξίζουν...

      Καλό ξημέρωμα

      Διαγραφή