Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Υ.Γ. Κανένα νέο...



Εικοσιτέσσερα...
Να 'μαστε πάλι με αυτόν τον αριθμό!
Εικοσιτέσσερις μήνες είναι στ' αλήθεια πολλοί,
δεν είναι;
Έλα τώρα,
ανοησίες.
Είναι απλώς δώδεκα
κι ύστερα άλλοι δώδεκα
Οι αριθμοί είναι ασήμαντοι.
Οι μέρες όμως όχι...

Σκορπίζοντας σημεία στίξης εδώ κι εκεί
έμαθα να πιστοποιώ την ύπαρξή μου.
Άλλες φορές θα μπορούσα να κάνω πως καταλαβαίνω,
μα μ' ένα δύο και μ' ένα τέσσερα να με κοιτάνε ειρωνικά,
πώς να στενέψω το μονοπάτι,
να μη χωράνε οι αναμνήσεις;

Φεύγοντας πάρε μαζί σου την εικόνα αυτή:
Θα 'ναι Σάββατο,
μπορεί και Κυριακή,
απόγευμα.
Οι δρόμοι θα 'ναι άδειοι
και θα βρέχει ποτάμια και θάλασσες,
μα εσύ θα μ'αγαπάς
κι εγώ θα είμαι ευτυχισμένη...

Θα τραγουδάμε παρέα
για όλους εκείνους που λατρεύουν τη ζωή,
μα δεν έχουν δική τους...
Για όλους εκείνους που πιστεύουν στα θαύματα,
μα εκείνα δεν πιστεύουν πίσω σ'αυτούς...
Για όλους εκείνους που αγαπούν πολύ τα παιδιά,
μα δεν έχουν δικά τους...

Θα σου ζωγραφίσω δυο φτερά
κι έτσι θα πάψεις να δακρύζεις για την αδυναμία της φύσης σου.
Θα κάνω κι ένα χρυσό κλειδί,
να φυλάξεις καλύτερα τα πιο σπουδαία μυστικά σου.
Μήπως θέλεις λίγο χρόνο,
λίγο καιρό απ' τον δικό μου;
Να στον δώσω κι αυτόν...
Μοναχά Σάββατο απόγευμα να 'ναι,
ή Κυριακή, δεν με πειράζει,
κι έξω να βρέχει ποτάμια και θάλασσες...

Κι αν αναρωτηθείς
πώς έπλασε ο νους μου τέτοια εικόνα,
κι αν κρυφοκοιτάζεις κάθε Δευτέρα τον σκληρόκαρδο ταχυδρόμο,
για τίποτα θλιμμένα υστερόγραφα,
κι αν πάλι τίποτα απ' αυτά δεν κάνεις,
αφού τ' άφησες όλα για 'μένα
εδώ και μήνες που 'ναι φτιαγμένοι
 από δύο και τέσσερα,
κι αν όλα αυτά τα 'χεις ήδη ξεχάσει
με την πρώτη σου ανάγνωση...

Εγώ διαβάζω τα ίδια κάθε μέρα.
Και περιμένω μέχρι να πάψω ν'αναπνέω
ένα υστερόγραφο...
Εγώ πιστεύω στα θαύματα,
κι άσ' τα αυτά να μην πιστέψουν ποτέ
πίσω σε 'μένα... 
Όπως εγώ λατρεύω τη ζωή,
κι άσ' την αυτήν να μην γίνει ποτέ δική μου...
Όπως εγώ αγαπάω πολύ τα παιδιά...
...
Φαντάζομαι μαντεύεις τη συνέχεια...

Παραμυθάκι μου,
ώρα να σ'αφήσω κι απόψε...
Θα σε μαλώσω μονάχα λίγο που ξέχασες πάλι να βάλεις υστερόγραφο
στο γράμμα σου.
Δεν έχει σημασία που δεν μου έγραψες καν
γράμμα,
εγώ θα σε μαλώσω που δεν έβαλες ένα υστερόγραφο...

Μονάχα τις ίδιες λέξεις διαβάζω κάθε μέρα
στο κάτω αριστερά μέρος του χαρτιού
-που 'ναι κατάλευκο, παρθένο από μελάνι,
 δεν έχει, είπαμε, αυτό σημασία-
"Υ.Γ. Κανένα νέο"...

Μα περιμένω...
Όχι για γράμμα,
τέτοια μεγαλεπήβολα σχέδια έπαψα να τα κάνω...
Ένα υστερόγραφο προσμένω μόνο,
ένα θλιμμένο σου υστερόγραφο... 

10 σχόλια:

  1. και τα θαυματα πιστευουν σε μας...απλα, να..καποια, δεν ερχονται, δεν μας δινουν την προσκαιρη στιγμη ευτυχιας, που καρτερούμε..για να μην μας γεμισουν φρουδες ελπιδες..ισως και να ειναι καλυτερα για μας.


    να 'σαι καλα :)

    καλη βδομαδα Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηλία μου...

      Απλώς κάποιες φορές όσο και να ελπίζεις σε κάτι, όσο και να το πιστεύεις βαθιά μέσα σου, σαν να 'ναι το μόνο αληθινό στον κόσμο, αυτό δεν γίνεται... Δεν έρχεται ποτέ...

      Πώς να πεισθείς λοιπόν πως είναι καλύτερα για 'σένα;

      Καλό απόγευμα, τα λέμε σύντομα

      Διαγραφή
  2. και γίνεται η ζωή σου ένα υστερόγραφο... ένα υστερόγραφο που δεν γράφτηκε ποτέ, κάτω από ένα γράμμα που ποτέ δεν έφτασε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ...

      ...και όλα αυτά τα "ποτέ" καίνε το ανύπαρκτο μελάνι σου, τόσο, που αν υπήρχε θα ξεθώριαζε...

      Καλό σου ξημέρωμα

      Διαγραφή
  3. Ενδιαφέρον και λυπηρό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ματζόρε...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!

      Καλή σου μέρα...

      Διαγραφή
  4. Ερώτημα που ταλανίζει: Αν είσαι αυτός που έχει φύγει τί είναι προτιμότερο γι'αυτόν που έμεινε πίσω να εξαφανιστεί προσπαθώντας να μην τον αναστατώνει, αφήνοντας τον να συνεχίσει τη ζωή του με κόστος την έλλειψη της παρουσίας του ή να έρθει σε επαφή διακινδυνεύοντας να τον βάλει στην διαδικασία σκέψεων και ονειροπωλήσεων επανασύνδεσης και εντέλει τροχοπέδη στο να απελευθερωθεί, εφοσον λόγω συνθηκών κάτι τέτοιο ειναι αδύνατο...
    Παλέυω με τη απάντηση από το Μάρτη αν και ακολούθησα το πρώτο..από αγάπη και μόνο προς το εν λόγω άτομο...
    Θα ήθελα τη αποψη σου όμως...η κατάσταση που περιγράφεις στα γραπτά σου πονήματα εχει τρομακτικές ομοιότητες με τη δική μου...στο ανάποδο..
    ΥΓ Γράφεις εξαιρετικά...ειδικά σε μια εποχη που έχουμε ξεχάσει ότι γλώσσα=σκέψη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καταρχάς σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο και την εκμυστήρευσή σου...

      Και τώρα ως προς το ερώτημά σου...
      Κατά τη γνώμη μου ακολούθησες την σωστή επιλογή... Ίσως να έχεις δίκιο, ίσως πράγματι να δυσκολεύεις με αυτόν τον τρόπο το εν λόγω άτομο στην προσπάθειά΄του για "απελευθέρωση", ίσως πράγματι να το κάνεις να έχει ψεύτικες ελπίδες, μάταιες κατά τα λεγόμενά σου...

      Αλλά, από την πλευρά μου, θα προτιμούσα την επαφή, αυτή την ανταλλαγή νέων, την όποια τέλος πάντων συναναστροφή, θα τα προτιμούσα όλα αυτά, από το να γίνω για κάποιον που αγάπησα πολύ μια ξένη κι αυτός ένας ξένος για 'μένα...

      Θα προτιμούσα, αν ο άλλος βέβαια είχε μια σωστή και ξεκάθαρη στάση απέναντί μου και δεν έπαιζε "παιχνιδάκια" κοροϊδεύοντάς με και δίνοντάς μου στ' αλήθεια το έναυσμα για να ελπίζω για επανασύνδεση ή κάτι τέτοιο, να μείνει τουλάχιστον στην ζωή μου...

      Θα το προτιμούσα, όπως και τώρα το προτιμώ.

      Σ'ευχαριστώ πολύ και πάλι, καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  5. Απαντήσεις
    1. akrat...

      Εδώ κυλούν τρομακτικά γρήγορα τα χρόνια, οι μήνες θα κωλύονταν;

      Καλό σου βράδυ, τα λέμε σύντομα

      Διαγραφή