Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Τώρα που δεν μας ενώνει τίποτα

Παρά μονάχα η θύμησή μου

Πρόσεξε την κτητική αντωνυμία
"Μου"

Όχι κοινή.

Μηδαμινή

Σιωπηλή.

Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Τα βράδια που έχει σύννεφα ίσως μοιραζόμαστε την ίδια ανησυχία

"Θα βρέξει;"

Ελπίζω τουλάχιστον να κουβαλάς ομπρέλα

Μαζί σου.

Η σιωπή σου

Όλη δική σου.

Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Και το κοινό μας εξακολουθεί να είναι η ανοησία μας

Η ευπιστία μας

Πάντα μας χαρακτήριζε αυτή η αλαζονική διάθεση

Για κάτι εξώκοσμο

Ποτέ δεν ήρθε

Ποτέ σε 'μας.

Θα ζήσω και χωρίς να μ' αγαπάς

Να με κρατάς.

Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Αυτόν τον ίδιο που μου κάνει παρέα μαζί με την ησυχία σου

Τα τελευταία χρόνια

Αυτόν τον ίδιο που χορταίνει τη δίψα μου για μια στάλα συναισθήματος

Κάποτε, βλέπεις, υπήρξα και ρομαντική

Ποτέ δεν το ξεπέρασα τελείως.

Κι είσαι αστείος

Έτσι όπως στέκεσαι μακριά μου είσαι γελοίος.

Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Κι αν δεν μιλάμε πια ποτέ

Κι αν είμαι σ' άλλη αγκαλιά κι ερωτευμένη

Κι αν δίνεις τα φιλιά σου αλλού κι αλλού μοιράζεσαι

Εύχομαι έστω να 'χεις μνημονεύσει δυο αστέρια

Ως την αγάπη μας

Και δυο γκρίζα σύννεφα ως το τέλος το δικό μας.

Μισό το "σ'αγαπώ" μας

Ανίκητο το "εγώ" μας.

Τουλάχιστον κοιτάζουμε τον ίδιο ουρανό

Τα αξημέρωτα βράδια που έχει πανσέληνο

Τα παραπονεμένα μάτια σου αντανάκλαση

Στο θολωμένο άσπρο της

Η σκληρή καρδιά σου ένα μικρό ράγισμα

Στο αδιάλειπτο λευκό

Βλέπεις, και το πιο δυνατό γυαλί - το φεγγάρι -

Κάποτε ραγίζει.

Απόψε πάλι η σιωπή σου θα με κοιμίσει

Κι αύριο θα με ξυπνήσει.

Κι απόψε πάλι η σιωπή σου θα με κοιμίσει...

Κι αύριο θα με ξυπνήσει...