Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Ως τώρα



Ως τώρα σ' αγάπησε κανείς περισσότερο από 'μένα;
Ως τώρα σ' ένιωσε κανείς πιο πολύ;
Τη μισούσες τη σχέση μας, έτσι δεν είναι;
Το μισούσες κατά βάθος που ήσουν μαζί μου...
Και τώρα το μισείς...
Μισείς που ως τώρα τα συγκρίνω όλα μαζί σου...

Πόσα πολλά έζησες χώρια μου...
Όλες αυτές τις σχέσεις που "αγάπησες"
Τις ξεπέρασα όλες μία-μία...
Και τα ταξίδια
Τα ταξίδια που έκανες χωρίς εμένα
Και τα χαμόγελα που δεν οφείλονταν στα λόγια μου
Και τα φιλιά
Τα φιλιά στην ίδια βροχή αλλά σ' άλλα χείλη
Και τις βόλτες στα ίδια μέρη αλλά κρατώντας άλλα χέρια
Και τις νύχτες
Τις νύχτες στο ίδιο κρεβάτι αλλά με σώμα ξένο
Τα ξεπέρασα όλα ένα-ένα...
Αυτό που δεν ξεπέρασα ποτέ
Είσαι εσύ...

Ως τώρα - πες αλήθεια -
Σου στάθηκε κανένας πιο πολύ;
Είπα απόψε να μην κλάψω για 'σένα
Μα προφανώς με κέρδισε η συνήθεια...
Γιατί, αστέρι μου και μόνη μου αγάπη,
Γιατί έφυγες τόσο γρήγορα;
Γιατί μ' άφησες μόνη ως τώρα;
Και ως το τέλος;
Γιατί με πούλησες στο τέλος;

Κι αγάπη είναι 
Ακόμη και τις πιο ευτυχισμένες μέρες
Πάλι να υπάρχουν αφορμές να κλαίω για 'σένα... 
Αγάπη είναι ακόμη και με τα όνειρά μου όλα στην εντέλεια
Εγώ εξαιτίας σου να 'μαι δυστυχισμένη...

Ως τώρα πάντως δεν κατάφερα να σε ξεχάσω...
Ως τώρα οι μνήμες ανεξίτηλες σφραγίζουν την καρδιά μου...
Και πιο πολύ δεν με πονούν τα ψεύτικα τα "Σ' αγαπώ" σου
Μα με πονά που έπαψες να λες έστω κι αυτά...

Ναι, εγώ θυμάμαι ακόμη...
Σε σηκώνω τα βράδια και σε φιλάω γεμάτη δάκρυα...
Πολύ μου στοιχίζει αυτή μου η αδυναμία...
Κι ίσως γι' αυτήν να μην γίνω ποτέ ποιήτρια:
Γιατί σηκώνομαι τα βράδια και γράφω για 'σένα
Κι είναι όλα αυτά που γράφω ανόητα...
Κανείς δεν τα διαβάζει...
Κανείς δεν τα αξιώνει...
Κι αν δεν ήσουν εσύ θα υπήρχαν μόνο τ' άξιά μου ποιήματα...
Μα τώρα υπάρχουν κι άλλα χίλια δυο που 'ναι τουλάχιστον κοινότυπα
Κι ανιαρά...
Ίσως βέβαια κι αν δεν ήσουν εσύ 
Να μην έγραφα και ποτέ μου... 

Εγώ θυμάμαι ακόμη...
Ως τώρα, ως τώρα που δεν σ' έχει αγαπήσει έτσι κανείς άλλος,
Ως τώρα που τόσο βαθιά κανείς δεν σε κατάλαβε
Ως τώρα εγώ ακόμη θυμάμαι...
Σίγουρα σε κουράζω και σε βαραίνω και με μισείς
Και καταριέσαι σίγουρα που κάποτε μ' είχες και σ' είχα
Και σε αγχώνουν όλες αυτές οι τύψεις που θα έπρεπε να νιώθεις
Μα δεν ένιωσες ποτέ καμιά τους
Και σου γίνομαι πάλι βάρος αβάσταχτο
Μα δεν έχω άλλο τρόπο να σ' αγαπάω... 

Ως τώρα
Εγώ θυμάμαι ακόμη...
Εσύ;

10 σχόλια:

  1. Ίσως βέβαια κι αν δεν ήσουν εσύ
    Να μην έγραφα ποτέ μου....
    Αυτό θα κρατήσω από αυτό το υπέροχο...
    Με τη διαφορά πως εγώ αν δεν ήσουν εσύ σίγουρα δεν θα έγραφα ποτέ μου...

    Λευτέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "...Και σε αγχώνουν όλες αυτές οι τύψεις που θα πρεπε να νιώθεις..."
    Αυτό μου φάνηκε πολύ αληθινό!!
    -------
    Θέλουμε να δούμε τα άλλα ποιήματα
    τα στεγνά σου Ναταλία...
    προτού κουραστεί η ψυχούλα σου απ' το κλάμα...
    Φιλικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. marronblogger...

      Σ'ευχαριστώ τόσο πολύ για τα όμορφα λόγια σου...

      Καλό σου απόγευμα.

      Διαγραφή
  3. "Τα ξεπέρασα όλα ένα-ένα...
    Αυτό που δεν ξεπέρασα ποτέ
    Είσαι εσύ..."

    Θλιβερά όμορφο..
    Καλή συνέχεια σου εύχομαι. Να μην σταματήσεις να γράφεις. Ό,τι βγαίνει πραγματικά από μέσα μας είναι όμορφο.
    Ο χρόνος θα περάσει, θα τα πάρει όλα μαζί του και μια καινούργια αγάπη θα σε υποδεχτεί. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άντρι *γιατί μπορώ*...

      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο και τις συμβουλές σου... Μακάρι να υπάρξουν κι άλλες αγάπες, διαφορετικές, όπως άλλωστε είναι η κάθε μία τους πάντα. Αρκεί να υπάρξει...

      Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, σε φιλώ.

      Διαγραφή
  4. Εμείς τα διαβάζουμε Ναταλία μου τα ποιήματα σου..
    Εμείς που πονάμε σε καταλαβαίνουμε..
    Καταλαβαίνω πως είναι να ζεις με κάτι αξεπέραστο..
    Να συγχωρείς τα πάντα χωρίς ποτέ να στο έχει ζητήσει κανείς..
    Να είσαι ικανή ακόμα κ συγνώμη ν ζητήσεις,ακόμα και να παρακαλεσεις γ συγχώρεση ενώ δεν φταις..
    Να ζεις με μια σκιά,μόνη σου..
    Όσοι πονάνε μένουν μόνοι τελικά..
    Είχα ένα πρόβλημα με τον υπολογιστή και χάρηκα πολύ που μετά απο τόσο καιρό που ειχα να επισκεφτώ το μπλοκ σου διάβασα πονεμένα αλλα υπέροχα ποιήματα..
    Με αγάπη ελεαννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβή μου Ελεάννα...

      Χαίρομαι και εγώ πολύ που επέστρεψες... Ελπίζω να περνάς όμορφα, με πολλές σκέψεις, ακόμη κι αν μερικές από αυτές είναι πιο θλιβερές, για συγγνώμες που κανείς δεν ζήτησε και αισθήματα που ποτέ δεν ξεπεράστηκαν...

      Σε φιλώ, τα λέμε πολύ σύντομα.

      Διαγραφή
  5. "Ως τώρα - πες αλήθεια -
    Σου στάθηκε κανένας πιο πολύ;
    Είπα απόψε να μην κλάψω για 'σένα
    Μα προφανώς με κέρδισε η συνήθεια...
    Γιατί, αστέρι μου και μόνη μου αγάπη,
    Γιατί έφυγες τόσο γρήγορα;
    Γιατί μ' άφησες μόνη ως τώρα;
    Και ως το τέλος;
    Γιατί με πούλησες στο τέλος;"

    Υπέροχο το ποίημά σου Ναταλία μου, πόσο εκφράζει κι εμένα... Να' σαι καλά και να συνεχίζεις να γράφεις με την ψυχούλα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κωνσταντίνα μου...

      Κι εσυ να συνεχίζεις να κάνεις αυτό που ξέρεις καλύτερα: Να αγαπάς...

      Διαγραφή