Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013

Οι πιο μεγάλοι έρωτες: 1. Η Προς-ποίηση και το Τέλος


Η ΠΡΟΣ-ΠΟΙΗΣΗ


Καμιά φορά ακόμη περιμένω
ίσως μηχανικά, σαν από συνήθεια


να φανεί απ' το πίσω μέρος της πλατείας
να περιμένει σκυφτός δίπλα στο δημαρχείο. . .


Τα βράδια σωπαίνω περιμένοντας το "καληνύχτα" του
και η φωνή του τρέμει κι είναι αέρινη
σαν νεκροθάφτη που ρίχνει χώμα στον τάφο της μάνας του
σαν κάθε αγάπη της ζωής μου που 'χει φύγει...


Τις κλεφτές ματιές που του ρίχνω τις αφιέρωσα κι απόψε 
στη συνενοχή


πώς μου θυμίζουν όλα το χαμόγελό σου τ' άντεχα
όταν μου θύμισε σήμερα κάποιος τα μάτια σου τα 'παιξα ομολογώ και ουκ ολίγον. . .


Τι λες όταν αιωρείται πάνω απ' τις αερολογίες σας
τ' όνομά μου; 
Τι λες όταν σιγά-σιγά ανοίγουνε τα κουμπωμένα παλτά που κρύβουν την αλήθεια σου;
Τι λες για 'μένα στους περαστικούς και στους δικούς σου ανθρώπους;


Ποια λες πως ήμουνα; 
Που σ' άγγιξε και πέρασε!


Ποια φεγγαρόβολτα πρωτοξεχνάς
ποιο καλοκαίρι πρωτοδιαστρεβλώνεις;


Έτσι είναι οι πιο μεγάλοι έρωτες:
Κολυμπούν τόσα χρόνια στους πιο βαθείς ωκεανούς
για να πνιγούν στο τέλος σε μια τιποτένια,  ξεγελάστρα
κουταλιά νερό...


Και καμιά φορά κρύβονται πίσω απ' τις κουβέντες τρίτων
στερούμενοι του μεγαλείου τους


απογυμνωμένοι απ' τη μαγεία τους
εκ του ασφαλούς μνημονηθέντες. . . 


Και ανασαίναμε πάντα βαριά
σαν κάποιο βάσανο να σκότιζε τον έρωτά μας
προσποιούμασταν βεβαίως πως ήταν από πάθος
μα όταν κι εκείνο έσβησε μας έκατσε βαρύ τόσο ανείπωτο παράπονο...


Και περπατούσαμε έτσι σκυφτοί για χρόνια
σαν προαιώνια απ' τους ουρανούς αδικημένοι


και κάπου-κάπου συναντούσαμε κοινούς γνωστούς
και τότε μου 'πιανες μηχανικά το από καιρό αφημένο χέρι. . . 


Έτσι για χρόνια δείχναμε ερωτευμένοι 
και οι καρδιές μας λάσπη, τσιγάρα και τσιρότα χαλασμένα


έτσι ξεγελάσαμε φίλους κι εχθρούς
κι ώσπου να χωριστούμε πίστεψαν τις στάχτες μας για σπίθα. . . 


Έτσι προσποιούμασταν, πάντα
τάχα πως σ' είχα ερωτευτεί και μ' ερωτεύτηκες πίσω


κάποτε θα 'ρθουν να μας καταγγείλουν οι άγγελοι, φοβόμουν
εσύ να υποκρίνεσαι πως μ' ερωτεύτηκες κι εγώ να υποκρίνομαι πως σε πιστεύω. . . 


Μήπως η μόνη υποκρισία από 'μένανε αυτή δεν ήτανε;
Κι όλη η προς-ποίηση απλά η ποίηση που σπατάλησα
για να 'ρθει προς εσένα
χωρίς να παραδέχομαι πόσο παράλογα δεν σ' έχω ξεπεράσει... 


ΤΟ ΤΕΛΟΣ


Ώσπου στο τέλος χωριστήκαμε
κι οι πιο μεγάλοι έρωτες του χθες γίνονται οι χειρότεροι εχθροί του αύριο


κι όσοι 'λέγαν τα πάντα ο ένας στον άλλον
τώρα μοιάζει σαν να μην έμεινε λέξη για ν' ανταλλάξουν. . . 


Κι όσοι φαίνονταν να 'χουνε τόσα κοινά και τόσα τρωτά σημεία ίδια
πια δεν καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον, σαν να μην συνεπάσχησαν ποτέ


και τον αγάπησα μόνο και μόνο
γιατί μισούσαμε τα ίδια πράγματα, γιατί παλεύαμε μαζί τον κόσμο. . . 


Κι οι πιο μεγάλοι έρωτες του χθες γίνονται οι χειρότεροι εχθροί του αύριο... 


Κι εκείνη η άχαρη ενδιάμεση περίοδος
ώσπου να σε μισήσω και να με μισήσεις κι εσύ
αυτό που χάριν συντομίας ονομάζουμε σήμερα
μας τυραννάει ακόμη για το πώς να την τελειώσουμε... 


Κι οι πιο μεγάλοι έρωτες πεθάναν με δυο λέξεις. . . 


4 σχόλια:

  1. Πόσο χαίρομαι που είμαι ο πρώτος που το διαβάζει! Νομίζω πως δεν θα μου έφταναν οι λέξεις για να περιγράψω τον τρόπο που γράφεις! Πόσο μάλλον για εσένα την ίδια!
    Λευτέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λευτέρη μου...

      Σ'ευχαριστώ τόσο, τόσο, τόσο πολύ!!

      Νομίζω πως δεν θα μου έφταναν οι λέξεις για να σου δείξω πόσο σ' ευχαριστώ...:)

      Διαγραφή
    2. Δηλώνω ο πιο φανατικός αναγνώστης σου......

      Διαγραφή
    3. Δηλώνω απείρως κολακευμένη...!:)

      Διαγραφή