Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια...



Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.
Την καταπλάκωσε το πελώριο τρένο της ιδιοτέλειας, καθώς περνούσε από πάνω της μια νύχτα
Την ισοπέδωσε με τις χοντροκομμένες ρόδες του κάποιο λεωφορείο γεμάτο με λησμονημένες στιγμές
Την καταφρόνησαν ακόμη και τ' αστέρια, στην ακμή, την βέλτιστη του καιρού τους ώρα, στην λήθη τους
Την απεμπόλησε η τύχη, χτυπώντας την με τα μακριά, μυτερά της δεκανίκια και ξεριζώνοντας τον απογυμνωμένο από συμπόνια σκελετό της.

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.
Την έκαψε ο ήλιος με την υπερβολή της ζεστασιάς και την αδιάκοπη επιμονή του
Την κατακερμάτισαν οι νηρηίδες για να κλέψουν την λάμψη της και να την φορέσουν στο σώμα τους
Την γέμισε αρμύρα η θάλασσα που την πλημμύρισε εξαιτίας της αλτρουιστικής της διάθεσης για να την προστατέψει
Την κλόνισε η επιμονή των δένδρων που την στερέωναν να αποδεσμευτούν από τις σταθερές, παντοτινές ρίζες τους.

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.
Ήταν δύναμη, παρηγοριά,  καταφύγιο
Ήταν νυμφοστόλιστη, ασημοντυμένη, φεγγαρόστρωτη
Ήταν στολισμένη με τ' άρωμά σου και τη μουσική από δυο ασύμμετρα δοξάρια βιολιού
Ήταν δική σου, δική μου, δική μας. Ήταν για 'σένα, για 'μένα, για 'μας.

Η γη που σ'αγάπησα δεν υπάρχει πια.
Μονάχα κάνα δυο ξεχασμένα απομεινάρια της, που διαιωνίζουν την αιώνια του συναισθήματος "αδυναμία"
Μονάχα τίποτα πεταμένα αντικείμενα, ερείπια, συντρίμμια και σκόνη
Μονάχα η εξαφάνιση του είδους μας που αποκαλύπτει τη γύμνια του τόπου μας και την αποτρόπαια ύπαρξή μας
Μονάχα το μισόκλειστο, ύπουλο μάτι της νικήτριας πια λησμονιάς: Για 'σένα, για 'μένα, για 'μας. 

8 σχόλια:

  1. Καλημέρα και σε 'σένα ηλία μου... Να έχεις μια όμορφη μέρα και μια όμορφη εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαμένοι τόποι, χαμένη γή..
    Γιατί ;

    Καλημέρα Ναταλία !
    Το ξέρω. Στολίζουμε τους κήπους μας για τους ανθρώπους. Μα αυτοί δραπετεύουν πότε αργά, πότε νωρίς. Άλλοτε από ιδιοτέλεια, άλλοτε από κούραση. Δεν την αντέχουν όλοι την ομορφιά που τους προτείνεται. Δεν τους ταιριάζει.
    Το ξέρω. Μπορεί και να μείνουμε μόνοι μας στο τέλος. Και κάνοντας τον απολογισμό μας να δούμε πως έτσι ήταν καλύτερα. Ό,τι δεν μπορεί να συνυπάρξει με τα όνειρά μας, καλύτερα να αποδρά. Η ζωή που επιλέξαμε δεν είναι πάντα ένα μείγμα, τα χρώματα θαμπώνουν όταν δεν φωτίζονται, οι πορείες μας λοξοδρομούν προς μιαν άλλη φθορά. Για σκέψου.

    Από την άλλη δεν μεταφέρουμε και δεν πρέπει παρά μόνο αυτό που θάδινε χαρά στον άλλον. Αλλάζουμε τα μπαγκάζια μας στην πορεία. Παίρνουμε το βάρος του και του δίνουμε το δικό μας. Και οι δύο το δέχονται αγόγγυστα. Έτσι σμιλεύεται η ομορφιά μέσα στα χρόνια, η πορεία μας βρίσκει μια δικαίωση.
    Ό, τι δεν πορεύεται έτσι, έχει λάθος ξεκινήσει. Έχουμε κλείσει τα μάτια όταν δεν έπρεπε, το στόμα δεν λάλησε, η ψυχή μας δεν επέλεξε. Γιατί να της χρεώνουμε τα λάθη μας ;
    Όχι, δεν χάθηκε η γή σου, χάθηκε για αυτούς που ήταν να χαθεί. Για αυτούς που ήλπιζες πως θα τη σεβαστούν. Η γή σου, τα δέντρα της, η ομορφιά της, οι μουσικές της, το άρωμά της είναι μαζί σου. Είναι δικά σου, πορεύσου με αυτά και μόνο. Ό,τι δεν σου είναι αληθινό, ξέχασέ το.

    καλή σου μέρα
    θανάσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. e-Apenanti...

    Να σε συγχαρώ για ακόμη μια φορά για τα υπέροχα λόγια σου... Και να σ'ευχαριστήσω...

    "Όχι, δεν χάθηκε η γή σου, χάθηκε για αυτούς που ήταν να χαθεί. Για αυτούς που ήλπιζες πως θα τη σεβαστούν." Δυστυχώς, πολλές φορές αν δεν είναι "αυτοί" που αναφέρεις στη γη μας, νιώθουμε πως καταρρέει ολόκληρη... Μάλλον μονάχα στις αισθήσεις μας, μα ποιος να μας ταρακουνίσει; Αγαπάμε, δινόμαστε, κι έτσι Εκείνοι έχουν την ευκαιρία να μας "καταστρέψουν"... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε...

    Σ'ευχαριστώ πολύ Θανάση μου, τα λέμε σύντομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δε χάνετε ποτέ η γη μας Ναταλία μου. Μόνο στο μυαλό μας χάνετε προσορινά αλλά την βρίσκουμε ξανά κάπου χωμένη μέσα μας και επανερχόμαστε. Ας ανοίξουμε τα μάτια και τη ψυχή μας αυτές τις μέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "αν δεν είναι και αυτοί στη γή μας.."

    Η ομορφιά έχει λόγο ύπαρξης μόνον όταν τη μοιράζεσαι.

    Καλημέρα Ναταλία.

    Και αυτό το ποταπό χρήμα έχει αξία μόνο σε κοινωνούντες ομάδες, διαφορετικά είναι άχρηστο. Πόσο μάλλον οι ιδέες, οι έννοιες για τις οποίες ριζώσαμε στον κόσμο.

    Η αγάπη, η ομορφιά, η φιλία, η αλληλεγγύη, η θυσία, η νοσταλγία, η αθωότητα, η ταπεινοφροσύνη.. Λέξεις καταφύγιο και οχυρό για όσους ο εαυτός τους δεν είναι πάνω από τους άλλους. Για όσους χαράξαμε τις πορείες μας πάνω στη γή με τα γράμματά τους πολλές φορές και σε στιγμές αδυναμίας δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να σβήνουν τα ίχνη που χάραξαν πάνω στη γή οι ιστορίες των ανθρώπων που έμειναν πιστοί ως το τέλος, που θυσιάστηκαν για άλλους, που περιφρόνησαν τον δρόμο του εγώ..

    Προδίδοντας την αγάπη για τον πιο κοντινό σου άνθρωπο, δεν γίνεται να μην προδώσεις σε κάθε στιγμή τα πάντα. Αυτή είναι η αλήθεια. Πόσο μάλλον αυτό ισχύει για την εξαπάτηση, την ολιγοπιστία, τη δειλία.

    Όμως Μέρες έρχονται που η Αγάπη πρέπει να βρεί Δικαίωση σε έργα. Εύχομαι λοιπόν-μιας και φεύγω και κεί που πηγαίνω δεν έχει ίντερνετ, μόνο ποιμένες και μάγους και φάτνες ταπεινές- να βρείς στο δρόμο σου, να βρείς δίπλα σου ανθρώπους που θα δεχτούν την αγάπη σου. Ίσως και να χρειαστεί και να τους ψάξεις. Και δεν εννοώ μόνο τον έρωτα, αλλά την αγάπη σε αυτούς που την έχουν ανάγκη.
    Και τότε θα δείς την ψυχή σαου να φτερουγάει, σαν των πουλιών. Δές τα ! Που μόλις δούν το ταίρι τους με τη λαχτάρα φτερουγάνε. Ούτε η πείνα, ούτε η δείψα τα τα παρακινούν σε τέτοιο φτερούγισμα. Ας κοιτάξουμε λοιπόν έξω μας.

    Σού εύχομαι όλα αυτά σαν να σε γνωρίζω από χρόνια. Τούτα τα Χριστούγεννα θα μας λείψουν πολλά. Έχουμε όμως τη μεγάλη πρόσκληση ! Να αποδείξουμε ότι αγαπάμε.

    ΥΓ. Μαζί και ένα "δωράκι" που δεν χρειάζεται ταχυδρόμο ..

    http://www.youtube.com/watch?v=w8CW40bNdEY

    Για σένα Κόρη όμορφη, για σένα Ναταλία

    Την αγάπη μου
    Θανάσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. MaryKats...

    Αυτές τις μέρες, δυστυχώς, μερικοί από 'μας είναι μόνοι τους... Κι όσο κι αν προσπαθούν να "ανοίξουν τα μάτια τους και την ψυχή τους", όπως λες κι εσύ, απλά τους φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο... Ξέρεις, για τη γη εκείνη που ακόμη ζει, αναπνέει... Αντίθετα, το μόνο που μπορούν να κοιτάξουν κατάματα είναι η ίδια η μοναξιά τους, ακλόνητη, ανάρμοστη και αναλλοίωτη για τόσα χρόνια πια, τόσα και τόσα Χριστούγεννα...!

    Δεν χάνεται ποτέ η γη μας, ίσως και να 'χεις δίκιο... Μα πώς να το συνειδητοποιήσουμε, όταν μας κρατά τα μάτια κλειστά αυτή η τόσο βλοσυρή η μοναξιά;

    Καλή σου μέρα, να περνάς όμορφα
    Τα λέμε σύντομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θανάση μου...

    Τούτα τα Χριστούγεννα, όπως και κάθε Χριστούγεννα, για 'μένα τουλάχιστον, μου λείπει κάτι συνεχώς. Μας λείπει κάτι. Μας λείπουν πολλά... Και δεν είναι πως αυτές τις μέρες είναι διαφορετική αυτή η απουσία, χειρότερη ή δυσκολότερη, μα, να... απλώς κάτι τέτοιες στιγμές ελπίζεις να μπορούσες να πεις "Σ'αγαπώ" σε εκείνους που θα ήθελες, "Σ'ευχαριστώ", "Συγγνώμη", "Μου λείπεις"... Και να 'γερνες για λίγο πλάι τους. Μα δεν τους συγκινείς ιδιαίτερα... Ίσως και 'συ να μην συγκινείσαι με άλλους που θα 'θελαν τα ίδια με 'σένα... Έτσι είναι η ζωή, ένας κύκλος, ο πιο άδικος που υπήρξε ποτέ...

    Κάθε πουλί όμως που φτερουγάει χαρούμενο και ευτυχισμένο σαν αντικρίζει το ταίρι του, 'κείνο που ποιος ξέρει για πόσο καιρό στερήθηκε, κάθε τέτοιο πουλί και κάθε πλάσμα πάνω στη γη αγαπάει. Κι όπως πανέμορφα είπες, αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και φέτος τα Χριστούγεννα: Να αποδείξουμε αυτή μας την αγάπη. Καμιά φορά λυπάμαι γι' αυτές τις μέρες, καμιά φορά τις μισώ για τις αναμνήσεις που κουβαλάνε, καμιά φορά τις αγαπώ για τ' αστέρια και τα φώτα τους... Καμιά φορά δεν μιλώ καν γι' αυτές... Αποφεύγω να τις κοιτάξω και συνεχίζω να ζω. Βέβαια, κάθε πουλί, σαν είναι μόνο του, έρχεται κάποια νύχτα αντιμέτωπο με την μοναξιά και την καταφρόνια του. Μα μέχρι τότε, και έκτοτε, ζει σαν να 'χει παρέα... Όταν κλαίει, οι "φίλοι" που 'χει φανταστεί τον παρηγορούν... Όταν πεινάει, κλαίνε μαζί του... Κι όταν βρέχει του αφήνουν χώρο σε κάποιο κατάλυμα... Κι έτσι ζει, για πάντα...

    Για να επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα μας, ναι! Η αγάπη μας, η ομορφιά, η φιλία, η αλληλεγγύη, η θυσία, η νοσταλγία, η αθωότητα, η ταπεινοφροσύνη, όλα υπάρχουν... Η γη μας, υπάρχει κι αυτή. Πίσω απ' τα χώματα και τους ανεμοστρόβυλους της λήθης, ζει ακόμη. Αναπνέει βαριά, μ' αναπνέει. Πνίγεται στη θάλασσά της, μα επιβιώνει. Ναυαγεί, μα δεν παραδίνεται... Μονάχα εμείς - το θυμόμαστε κάτι βροχερά, σκοτεινά απογεύματα - παραδοθήκαμε κάποτε σε "κάποιον"... Τότε που η γη μας καρποφορούσε ατέλειωτες παπαρούνες και πολύχρωμα τριαντάφυλλα! 'Κείνος ο "πιο κοντινός μας άνθρωπος", δεν μπορεί να το ξέχασε το άρωμά της... Έτσι λέμε, μα ποτέ δεν είμαστε σίγουροι... Κι έτσι, μένουμε μοναχοί μας να θυμόμαστε εμείς το άρωμά του... Και αυτά τα Χριστούγεννα...

    Κι ήταν αλήθεια σαν να με γνωρίζεις από χρόνια η ευχή σου! Κι αν αγαπάμε - για να τ' αποδείξουμε όπως λες - πρέπει να το λέμε, ή μάλλον να το δείχνουμε, συνέχεια... Γιατί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, και πολλές φορές ξεχνούν...

    Σου εύχομαι να περάσεις πολύ όμορφα κοντά στους ποιμένες, τους μάγους και τις φάτνες τις ταπεινές, κι όταν γυρίσεις θα τα πούμε σύντομα...

    Υ.Γ. Το "δωράκι" σου πανέμορφο, απ' τα καλύτερα που 'χω πάρει αυτά τα Χριστούγεννα!

    Σ'ευχαριστώ τόσο πολύ Θανάση, θα τα ξαναπούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή