Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι...

  Λένε πως τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι καλύτερα να μην το δεις αν είναι να ‘σαι μοναχός σου... Λένε πως αν πάλι δεν είσαι, αυτό που «ταιριάζει» να κάνεις είναι απλό: Παίρνεις τον άνθρωπό σου, κάθεστε αγκαλιά, μοιράζεστε τη σιωπή σας και κοιτάζετε... Κοιτάζετε... Και περιμένετε. Περιμένετε να ζήσετε μαζί για πάντα, ή να χωρίσετε αμέσως μετά από δυο μήνες... Περιμένετε να γράψετε ιστορία μαζί, ή απλώς να ξεχάσετε ο ένας τον άλλον μέχρι τον επόμενο Αύγουστο...

  Νομίζω κι εγώ πως όταν είχα την ευκαιρία, ίσως για μία και μόνο φορά έκανα αυτό που λένε πως «ταιριάζει»: Κι εγώ περίμενα. Δεν είχα πια τίποτα άλλο να κάνω απ’ το να περιμένω και να εύχομαι... Α, ναι! Ήμουν κι ευτυχισμένη... Κρατούσα σφιχτά ένα γράμμα που ανυπομονούσα να ανοίξω, κι όλο σε κοίταζα, σε κοίταζα... Κι εσύ έψαχνες το φεγγάρι! Το φεγγάρι βρε χαζέ εκεί είναι, πάντα εκεί θα είναι... Εμείς να μην χαθούμε ήταν το πρόβλημα! Που λες, περπατούσα μαζί σου χέρι - χέρι κι ήταν αυτό που λέμε «ευτυχία», έτσι μου φαίνεται. Κι εσύ να ψάχνεις το φεγγάρι!

  Εγώ πάλι σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ζούσα τη ζωή μου μαζί σου... Δεν το τολμούσα συχνά, έτσι μ’ έμαθες βλέπεις, μα καμιά φορά το σκεφτόμουν κι ονειρευόμουν κι εγώ. Που λες, δεν το καταλαβαίνεις, μα θα ‘ταν ωραία! Θα πίναμε πορτοκαλάδα μαζί στο μπαλκόνι και θα συζητούσαμε. Θα τρώγαμε μαζί παγωτό και θα πεθαίναμε στα γέλια με τα αστεία σου. Θα κάναμε ύστερα μπάνιο με «σαμπουάν για το σώμα», όπως πάντα το λες, και θα ξαπλώναμε αγκαλίτσα. Κι όταν θα ’χε κρύο θα κλείναμε σφιχτά τα παράθυρα και τίποτα δεν θα μπορούσε πια να μας βλάψει! Δεν θα ’σουν μονάχα αυτός που μου ’ρχεται στο μυαλό μόλις ξυπνάω, μα αυτός που τελικά με ξυπνάει! Θα είχαμε το τζάκι που πάντα ονειρευόσουν, όπως το ’θελες εσύ, δεν θα ’χα πρόβλημα, και θα κοιτούσαμε για ώρες τη φωτιά και τις σκιές της. Θα ξαπλώναμε τα δροσερά μεσημέρια στον καναπέ και θα τρώγαμε καρπούζι, θα βγαίναμε βόλτες στα πιο όμορφα μέρη του κόσμου, θα μου πείραζες τα μαλλιά, θα σου χάιδευα τον λαιμό, θα μου αγκάλιαζες τη μέση, θα ξάπλωνα στην κοιλίτσα σου... Θα μ’ αγαπούσες, θα σ’ αγαπούσα... Και τίποτα άλλο δεν θα ‘θελα για ‘μένα, ποτέ μου. (...)

  Εσύ έψαχνες το φεγγάρι! Κι εγώ, με το μαύρο μακρύ μου φόρεμα - ίδια η νύχτα στο πιο μοναχικό της - και την πλεξούδα στα μαλλιά, όλο σε κοίταγα. Τι όμορφος που ήσουν, αλήθεια! Τι όμορφα που ήταν, αλήθεια... Καθίσαμε ύστερα κάτω, δίπλα στο κύμα, και γελούσαμε μαζί... Μ’ έκανες να γελάω, πάντα με έκανες! Κι είχαμε μόλις πριν λίγο ζήσει στιγμές μαγικές, είχαμε να λέμε και να σκεφτόμαστε. Μεγάλο ήταν το φεγγάρι, σχεδόν όσο η ιστορία μας.

  Κι ύστερα χωριστήκαμε. Μέχρι να φτάσω σπίτι θα το ’χα διαβάσει το γράμμα σου και τέσσερις φορές! Και τότε ναι, ήμουν σίγουρη! Θα ‘πρεπε να ζήσω μαζί σου! Θα ήταν  άδικο να μην ζήσω μαζί σου. Τελείωσε, έτσι θα γινόταν, και θα τρώγαμε μια στο τόσο πατάτες με μαγιονέζα, όπως τότε, και θα αδιαφορούσαμε που έχει κι άλλο κόσμο στο λεωφορείο, όπως τότε, και θα αγαπιόμασταν, όπως τότε... Έτσι θα γινόταν, έτσι έπρεπε...

  Λένε πως τ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι καλύτερα να μην το δεις αν είναι να ‘σαι μοναχός σου... Αυτό ίσως ισχύει... Μα ακόμα λένε πως η ευτυχία δεν είναι κάτι που ζεις, μα κάτι που θυμάσαι... Μάλλον δεν έχουν πάρει τέτοιο γράμμα στα χέρια τους!