Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Ή μήπως...Ζωή;



νιώθοντας τα φιλιά σου στο λαιμό μου
αναρωτιέμαι αν είναι αυτό η ευτυχία
μα η νύχτα μας λούζει απόψε με τις πρώτες φθινοπωρινές μπόρες
κι αφού το μέτρο σύγκρισής μου χρονολογείται στο πολύ μακρινό παρελθόν
είναι δύσκολο ν' απαντήσω στο ερώτημά
που προφανώς σε μία κρίση μαζοχισμού και αυτοκαταστροφικότητας
έθεσα μόνη μου

αν αυτό που είχα ζήσει κάποτε κι αποκαλούσα "ευτυχία"
ήταν κάτι σαν το τωρινό
θα μπορούσα εύκολα να δώσω μιαν απάντηση
το πρόβλημα είναι πως ούτε το θυμάμαι αυτό το κάποτε
μα ούτε και νομίζω πως είχε κάποια σχέση με το τώρα

αν όταν λούζεις τα μαλλιά μου έβρισκα έναν τρόπο να παγώσω τον χρόνο
να στερήσω απ' τη στιγμή την ιδιότητά της να περνάει και να χάνεται
ίσως τότε να μπορούσα να εξαγάγω ένα συμπέρασμα για την ουσία της επιβίωσής μου
ίσως τότε να ήξερα έστω αν άξιζε τελικά τον κόπο η προσμονή μου

αν τη στιγμή που χωμένος ανάμεσα στα πόδια μου γίνεσαι ένα μαζί μου
μπορούσα να βγω απ' το σώμα μου και να γίνω μια άλλη
που παρατηρεί αόρατη την προαιώνια πράξη συνένωσης
και συνενοχής στην από κοινού αμαρτία
ίσως τότε μπορούσα να πω με σιγουριά πως σε θέλω
ίσως τότε μπορούσα να επενδύσω με ασφάλεια στο κοινό μας μέλλον
που τόσο μου ζητάς μέσα στην ανασφάλειά σου
και με μάτια παιδιού προσμένεις μια σίγουρη απάντηση 

και αν καθώς κοιμάμαι δίπλα σου
μπορούσα να κλέψω μια στιγμή του ονείρου σου και να την κάνω δική μου
ίσως τότε καταλάβαινα αν στ' αλήθεια σ' έχω αγαπήσει
και ίσως ήμουν λίγο παραπάνω βέβαιη για την αμοιβαιότητα των αισθημάτων
που δεν ντραπήκαμε τόσο νωρίς να ξεστομίσουμε πως έχουμε 

μα όλα αυτά στέκομαι ανίκανη βεβαίως να τα πραγματώσω
κι όταν από τη θέση του συνοδηγού ακούω κάποιο τραγούδι που με θλίβει
κι έχω εκείνη την - γνωστή μου πια - πικρή γεύση στο στόμα
σε νιώθω ν' αναρωτιέσαι μυστικά μέσα σου τι μπορεί να σκέφτομαι
και να κοιτάς το προφίλ μου στωικά κι απαραπόνετα

κοιτώντας σε τα μάτια μου ρωτούσαν γιατί τόλμησες να μ' αγαπάς
μα εσένα - που δεν ήσουν φαίνεται ακόμη άριστα εκπαιδευμένος στο να τα διαβάζεις -
σου ξέφυγε το "γιατί" και το αντικατέστησες με "αν"
έτσι σε βόλεψε βλέπεις και το ταίριαξες
και μου απάντησες χωρίς κανέναν δισταγμό
"πιο πολύ κι απ' τη ζωή μου"
(ή μήπως...Ζωή;)

και αλήθεια, αγάπη μου, πόσο άλλαξε η ζωή σου;
σίγουρα όχι όσο η δική μου
που απ' την πολλή μετάβαση τρέμει και τρομάζει
κι αναρωτιέται αν εννοούσες ζωή ή Ζωή

μ' άφησες σπίτι κι απόψε κλείνοντας μετά από παράπονα την πόρτα του ασανσέρ
κι αν τώρα κοιμήθηκες κι ίσως νομίζεις πως είμαι όσα φαίνομαι
και λέω όσα νιώθω
ποτέ δεν θα μάθεις αυτά που τώρα γράφω για 'σένα
ή μάλλον...εξαιτίας σου
και ποτέ δεν θα καταλάβεις τα πάντα από 'μένα
απλά γιατί ποτέ δεν θα αφεθώ να σου τα δείξω

αν κάθε φορά που με ξυπνούσες τρίβοντας το σώμα σου στο δικό μου
μπορούσα να δω στα μάτια σου το αντικαθρέφτισμα απ' την τότε ζωή
(ή μήπως...Ζωή)
σου
ίσως τότε κατόρθωνα να δηλώσω με σιγουριά πως την υπόλοιπη θα την μοιραστείς μαζί μου
και ίσως τότε και εσύ να ησύχαζες για πάντα
και ν' άφηνες πίσω την μέχρι τώρα ζωή
(ή μήπως...Ζωή)
που είχες
χωρίς να έχεις ιδέα ότι κάπου στον κόσμο
υπήρχα κι εγώ
και περίμενα εσένα

μα όλα αυτά που τόση ώρα απαριθμώ μ' ανοησία
ποτέ δεν θα γίνουν στην πραγματική ζωή
κι ίσως μόνο σε μια της φαντασίας μου κάποτε να καταφέρω
μα κι αυτό πάλι δε νομίζω πως θα 'ναι αρκετό
κι έτσι σ' αφήνω να σκέφτεσαι τώρα τη ζωή/Ζωή
και σου δίνω και το ελεύθερο να βάλεις το πρώτο γράμμα μικρό
ή αν θέλεις να βάλεις αυτό το οδυνηρό για 'μένα κεφαλαίο
χωρίς ποτέ άλλωστε εγώ να το μάθω
όπως κι εσύ ποτέ δεν θα μάθεις κάτι τέτοια βράδια με τις πρώτες φθινοπωρινές μπόρες
ποιο είναι εκείνο το κεφαλαίο γράμμα
που σκέφτομαι εγώ



2 σχόλια: