Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Αποχαιρετιστήριο εξαιτίας πιθανής αναχώρησης



Επειδή αύριο μπορεί να φύγω για πάντα απ' τη ζωή
- κι αυτή τη φορά όχι μόνο τη δική σου -
ήθελα να σου πω δυο τελευταία λόγια
όχι από φόβο μήπως δεν τα μάθεις ποτέ
- αυτόν τον ρόλο τον έχω μονάχα εγώ άλλωστε -
αλλά έτσι, επειδή θα 'θελα να 'σαι κοντά μου
πριν το τέλος και δεν είσαι.

Τώρα πια αναγκάζομαι εκ των πραγμάτων
να προσγειωθώ στην άρρωστη αλήθεια μου
και εκ των συνθηκών εξαναγκασμένη
να υποταχθώ επιτέλους σ' αυτά που μου φύλαγε ο ίδιος ο εαυτός μου.

Επειδή αύριο λοιπόν ίσως και να μην υπάρχω πια
διαγράφοντας έτσι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος σου
που μάλλον δεν θέλεις να θυμάσαι
είπα να γράψω μερικές στροφές
έτσι, να σ' αποχαιρετήσω κάπως πιο επίσημα.

Τις τελευταίες μέρες
- πιθανώς και τελευταίες γενικά της ζωής μου -
στριφογυρίζει στο μυαλό μου συνεχώς μια φράση σου
"Θα 'μαι κοντά σου".
Περιττό να αναφέρω πως δεν ήσουν
και ούτε τώρα που χρειάζομαι κάποιον όσο ποτέ
δεν είσαι.

Το περίμενα, που λες, να μου τη φέρεις
απλώς δεν περίμενα τόσο ξεδιάντροπα.
Το περίμενα να μην είσαι κοντά μου τις περισσότερες μέρες
απλώς δεν περίμενα να μην είσαι ούτε την τελευταία μου.
Το περίμενα να μη με θυμάσαι
απλώς δεν περίμενα να με ξεχάσεις.

Ήταν κάποτε ένας κήπος που έπαιζα μικρή
δεν πρέπει να 'ταν πραγματικός
εμείς σε διαμέρισμα μέναμε
μα έστω και στα όνειρά μου ήταν ένας όμορφος κήπος
και μάζευα παπαρούνες
- πάντα παπαρούνες
γιατί μ' άρεζε το κόκκινο.

Κι ήρθες εσύ
και μάλωνα για 'σένα μ' όλα τα παιδιά
και ήσουν το μόνο θέμα για το οποίο μπορούσα να προτάξω το ανάστημά μου
να επιβληθώ
να φωνάξω, να αγριέψω εν ανάγκη
μόνο για 'σένα.

Κι ύστερα ξυπνούσα στο τσιμέντο πάλι
αλλά δεν μ' ένοιαζε
γιατί υπήρχες εσύ
κι αν ακόμη δεν ήσουν μαζί μου.
Ώσπου κάποια μέρα έπαψες να υπάρχεις
*ή μάλλον, διόρθωση, αποκαλύφθηκε
πως απλά δεν υπήρχες ποτέ.

Όμως εγώ τις παπαρούνες μου χρόνια
για 'σένα τις μάζευα
και μου 'μεινε στα χέρια τόσο ανεκμετάλλευτο κόκκινο
που δεν τ' άντεξα και τώρα ίσως χαθώ.

Κι επειδή αύριο μπορεί στ' αλήθεια να αναχωρήσω
κι επειδή δεν είχα ευκαιρία
έτσι όπως τα καταφέραμε
να σου επαναλάβω αυτά που ήδη σου 'χω πει
- διότι περί επαναλήψεως πρόκειται -
γράφω αυτά τα δυο λόγια
για να τα θυμηθείς μόνος σου
χωρίς καν εγώ να τ' αναφέρω.

Πάντα μου θύμιζες τη μητέρα μου
πάντα η σχέση μου μαζί σου
η τρομακτική αγάπη που έτρεφα για 'σένα
μου θύμιζε αυτήν που είχα για 'κείνη.
Πάντα όταν μαλώναμε αισθανόμουν την ίδια ακόρεστη πίκρα
πάντα εγώ έκανα το πρώτο βήμα να μιλήσουμε ξανά
κι ας είχα πάντα εγώ το δίκιο.

Έτσι μάλωνα και μ' εκείνη
περίμενα και περίμενα να χτυπήσει την κλειδωμένη πόρτα μου
αναθάρρευα κάθε φορά που άκουγα βήματά της
να πλησιάζουν απ' το σαλόνι
μα ποτέ δεν χτυπούσε, ποτέ δεν ερχόταν
ποτέ δεν την πονούσε που δεν μιλούσαμε.

Κι εγώ έτρεμα κι έκλαιγα κι ευχόμουνα να μην υπάρχω
ώσπου μ' έπαιρνε ο ύπνος μες στα δάκρυα
και το πρωί μιλούσα πρώτη εγώ
πολλές ήταν οι φορές μάλιστα που ζήτησα ακόμη και συγγνώμη
απλά γιατί δεν άντεχα να μην χωράω στην αγκαλιά της.

Και τώρα που εγώ θα φύγω πρώτη
κι εκείνη στέκεται ανήμπορη να μου σταθεί
νομίζω πως την καταλαβαίνω:
η αιώνια, βλέπεις, νοοτροπία της να με παραμελεί
δεν την αφήνει να 'ρθει τώρα κοντά μου.

Έτσι ήταν και μ' εσένα
δημιούργησα μόνη μου το μεγαλύτερο βάσανό μου
κατασκεύασα για 'σένα μια αγάπη τόσο δυνατή
που πολλές φορές με τρόμαζε.

Κι αυτό που με λυπεί περισσότερο απ' όλα
είναι πως ο θάνατός μου αυτός θα 'ναι περίπου ήρεμος
σχεδόν ήρεμος
κι αυτό γιατί δεν έχω συμφιλιωθεί με ένα πράγμα:
αυτό που δεν κατάφερα, βλέπεις, ποτέ ν' αποδεχτώ
είναι πως εγώ σ' αγάπησα
κι εσύ όχι.

Κι έτσι έζησα
- όσο πρόλαβα να ζήσω -
με τα ίδια αγκάθια πάντα
να με κατασπαράζουν λίγο-λίγο.

Τον ίδιο κίνδυνο νόμιζα πως κατόρθωσα να νικήσω
μόλις πριν λίγα χρόνια
κι ακόμη κι αν δεν το μοιράστηκα με κανέναν
εγώ ένιωθα περήφανη όσο ποτέ
που το κατάφερα.

Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν ήταν καλύτερα τελικά που τα 'ζησα
αυτά τα τελευταία χρόνια
μ' όλα αυτά που έχουν γίνει
μα δεν έχει σημασία
αφού πιθανώς αύριο όλα θα 'χουν γίνει πια μια θολή ανάμνηση
- ίσως ούτε καν κι αυτή.

Αλλά κανείς δεν φταίει
μην δώσω την εντύπωση πως με αυτούς τους στίχους
αποδίδω ευθύνες
αρρώστησα και δεν φταις ούτε εσύ
ούτε εγώ
ούτε κανείς μας
γι' αυτό το άχαρο τέλος.

Τέλος πάντων, μακρηγορώ όπως πάντα,
να προσέχεις πολύ και να με ξεχάσεις
- περιττή παράκληση
αλλά αυτό εύχομαι.
Ελπίζω επίσης ποτέ να μην αισθανθείς όπως εγώ
και ποτέ να μη διαβάσεις αυτό που γράφω τώρα για 'σένα
από φόβο μήπως τύχει και πικραθείς.

Και τελικά η ζωή
στο σύνολό της
είναι ένας τεράστιος αποχαιρετισμός.
Αυτό που πονάει περισσότερο
είναι να μην έχεις μια στιγμή
μια τόση δα στιγμή
για να πεις
"Αντίο".

Το περίμενα να ζήσω μόνη μου
απλώς δεν το περίμενα και να πεθάνω μόνη...


18 σχόλια:

  1. Καλησπέρα, ευαίσθητη, Ναταλία. Τον πόνο όλοι τον βιώσαμε, και τον βιώνουμε, επειδή υπάρχουν άνθρωποι ακόμα που τους είναι δυσβάσταχτος, αυτός ο κόσμος, όχι μόνο με τις υποχρεώσεις ή όποια θέλω, αλλά κυρίως επειδή η ζωή όφειλε να είναι, αγάπη. Αν χρειαστείς έναν φίλο που προτιμά την ειλικρίνεια, την συνέπεια, και την ανθρωπιά, μπορείς να με βρεις, στην σελίδα μου στο facebook https://www.facebook.com/profile.php?id=100005655481242

    Μην απελπίζεσαι. Όλα ξεχνιούνται κάποτε. Εύχομαι να έχεις την δύναμη να ξυπνάς κάθε μέρα, με την πεποίθηση πως η μέρα είναι ικανή να φέρει κάτι καινούριο.

    Με σεβασμό, Γεράσιμος
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεράσιμε...

      Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι!

      Να είσαι καλά κι εσύ...

      Διαγραφή
  2. "έτσι είναι αν έτσι νομίζουμε" …Πιραντέλο έφη…
    ... οι κόσμοι ενδέχεται να είναι ΚΑΙ ασύμπτωτοι, εκ παραλλήλου με τους συμ-πτωματικούς!
    Μπορεί ο κόσμος του παραλήπτη του γράμματος να είναι άλλος από τον κόσμο του αποστολέα, με τρόπο που στον κόσμο του αποστολέα το γεγονός που σημαίνει «θάνατο», στον κόσμο του παραλήπτη να σημαίνει «εισβολή που ενεργοποιεί την άμυνα/αποστροφή» - και, που αν επιτελεστεί ο «θάνατος», να επιβεβαιωθεί η «αποστροφή».
    Είναι οπωσδήποτε μια αυτοδέσμευση η ζωή.
    Θέλω να ζω. Είναι πράξη ελευθερίας, όπως και ο θάνατος.
    Αφιερώνεις τη ζωή/θάνατό σου αποκλειστικά και μόνο στο ιερό Ένα πρόσωπο (π.χ. στον «Γιώργο»). Ταυτίζεις τον Θεό με το ιερό Ένα πρόσωπο του έρωτα τα οποία ενσαρκώνει ο «Γιώργος» ως Αγία Τριάδα. Πεθαίνει ο θεός πεθαίνει και ο άνθρωπος. Τέλος.
    Εκ παραλλήλου, η μεταμόρφωση και οι παράλληλες υπάρξεις/θάνατοι ως πολλαπλά υποκείμενα, ενυπάρχουν τόσο στη χριστιανική, όσο και στην αρχαία ελληνική παράδοση. Η Αφροδίτη αναγεννάτε κάθε χρόνο από τα νερά της Πάφου, ανανεώνοντας την ιερή Παρθενία της! …Κάθε χρόνο έρχεται η άνοιξη στον ανθρώπινο κύκλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. anonymous...

      Πολύ ενδιαφέρον το σχόλιό σου, νομίζω πως τελικά με βρίσκει σύμφωνη... Ίσως τελικά εν προκειμένω οι κατευθύνσεις αποστολέα-παραλήπτη να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ασύμπτωτων δρόμων...

      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου, να έχεις ένα όμορφο ξημέρωμα.

      Διαγραφή
  3. μα έλεος τι γράφεις παιδί μου!!!!!!!!!!!!!

    μην σκέπτεστε έτσι ΕΛΕΟΣ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γλυκιά μου Ναταλία..
    Οτι καιν αν έχει γίνει,όσο και αν μας εχουν πληγώσει καποιες καταστασεις,ακόμα και αν μας έχουν ραγίσει την καρδούλα μας,η ζωή κορίτσι μου συνεχίζεται..
    Κάποιες φορές δύσκολα,αλλά συνεχίζεται..
    Το ξέρω,το έχω ζήσει,έχω βιώσει πως είναι να θες να μην ξύπνησεις αυριο γτατί ο πόνος που νιώθεις είναι τόσο έντονος..
    Θα περάσει κοπέλα μου..
    Κάποια στιγμή θα περάσει..
    Ας ελπίζουμε και έμεις σε κάποια θολή ανάμνηση,δικιά μας αυτήν την φορά..
    Η σε κάποιο θαύμα απο αυτά που γίνονται κάτι καλοκαίρια κάτω απο τα αστέρια..

    Ελπίδα και πίστη πάνω απο όλα..
    Ελεάννα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Ελεάννα...

      Να ελπίζουμε; Γιατί, τι κερδίσαμε από την ελπίδα τόσα χρόνια;

      Καλό ξημέρωμα...

      Διαγραφή
    2. Τίποτα δεν κερδίσαμε Ναταλία μου..
      Αλλά αν δεν έχουμε και την ελπίδα γιατί να ζούμε?

      Ελεάννα..

      Διαγραφή
  5. Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω όσο δεν βαντάζεσαι!
    Σε παρακαλώ να γυρίσεις!
    Ελπίζω αυτά τα λόγια να είναι λόγω της φόρτισης της στιγμής και να μην τα εννοούσες πραγματικά!

    Ελπίζω να είσαι καλά! Θέλω να το πιστεύω ότι είσαι καλά, γιατί μέσα από σένα παίρνω και γω κουράγιο για να συνεχίσω!
    Είναι δύσκολο να είσαι μόνη! το ξέρω καλά αυτό!
    ακόμη κι αν έχεις τους δικούς σου δίπλα σου, μα δεν σε καταλαβαίνουν, πάλι μόνη αισθάνεσαι!
    Οι φίλοι σε θυμούνται μόνο όταν έχουν οι ίδιοι ανάγκη! Αν τους χρειαστείς εσύ πάντα λείπουν!

    Μην κάνεις το χατήρι σε κανέναν να σε βγάλει έξω από τη ζωή σου και από την ίδια σου την ύπαρξη!
    Μην επιτρέψεις σε κανέναν @@@ να σε ποδοπατά και να σε οδηγεί σε αυτή την κατάσταση!

    Σε παρακαλώ μόλις το δεις να μου στείλεις σε αυτή την διεύθυνση ότι είσαι καλά! (bliris4@gmail.com)

    σε παρακαλώ...!

    μία άγνωστη φίλη
    Θάλεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θάλεια, άγνωστη φίλη μου...

      "Μην κάνεις το χατίρι σε κανέναν να σε βγάλει έξω από τη ζωή σου και από την ίδια σου την ύπαρξη!" : Πολύ μου άρεσαν αυτά σου τα λόγια...

      Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, μια χαρά είμαι, δεν ήταν είδος αποχαιρετιστήριου γράμματος, δεν ξέρω αν φάνηκε έτσι...

      Ευχαριστώ και πάλι, καλό ξημέρωμα. Ελπίζω να τα ξαναπούμε.

      Διαγραφή
  6. Γεια σου, γλυκιά μου Ναταλία...

    Παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό τα γραπτά σου, αλλά δεν έτυχε να σχολιάσω σε κάποιο από τα ποιήματά σου στο παρελθόν. Και να που ήρθε και αυτή η στιγμή!
    Φαίνεται πως είσαι πραγματικά ένα υπέροχο και αξιαγάπητο πλάσμα, το έχω καταλάβει πολύ καλά. Έχω περάσει ώρες και ώρες διαβάζοντας τις πολύτιμες λέξεις σου, και να θαυμάζω το τόσο όμορφο μυαλό σου. Συγχαρητήρια απλά, είναι περιττά τα λόγια για να περιγράψω την τόση συγκίνηση που παίρνω όταν βλέπω μια καινούρια σου ανάρτηση. Και πάρε μια συμβουλή από εμένα, σαν μια άγνωστη φίλη σου: Μην αλλάξεις ποτέ, όποιος και αν στο ζητήσει... Όλα περνάνε, χρυσή μου, αυτό να το θυμάσαι. Το υπενθυμίζω συνεχώς στον εαυτό μου...

    Να μείνεις δυνατή,καλό κουράγιο
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τσαμπίκα - Αμαλία...

      Σε ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ για τα όμορφά σου λόγια! Να 'σαι πάντα καλά...

      Σε φιλώ, καλό καλοκαίρι!

      Διαγραφή
  7. Καλησπέρα, Ναταλία. Ελπίζω ο χρόνος να γιάτρεψε λιγάκι, τις πληγές σου. Είσαι ένα γλυκό κορίτσι, και δεν σου αξίζει, να στενοχωριέσαι. Να 'σαι ήρεμη, να χαμογελάς και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, με πρόσωπα που αληθινά, σε νοιάζονται. Έτσι "καρδιά μου" ? Καλό υπόλοιπο, κυριακής. Μείνε πάντα τρυφερή. Οι καλές καρδιές, δεν χάνονται, πίστεψε με.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεράσιμε...

      Μακάρι να 'ναι όπως τα λες... Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου και πιο πολύ για τα λόγια σου!

      Καλά να περνάς.

      Διαγραφή
  8. Καλησπερα .Περασα να σου ευχηθω καλο μηνα και διαβαζω τοση απελπισια.γιατι;;;Μη λυπασαι γιατι οι καλοι και οι δυνατοι ετσι ταλαιπωρουνται για να γινουν περισσοτερο δυνατοι και να σηκωθουν ξανα.Οι αδυνατοι δεν μπορουν γιατι ειναι συνεχεια γονατιστοι.Οτι και αν εγινε προχωρα παρακατω με χαμογελο γιατι η ζωη ειναι δωρο ακριβο και δεν χαριζεται για τιποτα.Ευχομαι ολα να πανε καλα.Θα ξαναπερασω οταν μπορεσω γιατι ειμαι στο στρατο γι αυτο ειχα πολυ καιρο να ερθω απο εδω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS...

      Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου :)

      Να περνάς ένα όμορφο καλοκαίρι. Σε φιλώ!

      Διαγραφή