Το αίσθημα της αδικοχαμένης ζωής

  Την πλήγωναν τόσα πολλά. Για την ακρίβεια, όλη η ζωή της την πλήγωνε... Γιατί δεν ήταν ζωή: μια αναμονή ήταν, τόσα χρόνια μια αναμονή για κάτι άλλο. Ανάλωσε έτσι όλα τα χρόνια της, περιμένοντας κάτι, κάτι που δεν ήρθε. Και έφτασε να νιώθει πως ζει μόνο γι' αυτά που περιμένει να 'ρθουν, για τίποτα άλλο, για τίποτα που έχει να κάνει με το τώρα, για τίποτα απ' αυτά που τελικά ζει... Μόνο που δεν είχε καταλάβει πως ο χρόνος δεν μένει να σε κοιτάει, μα προχωράει και φεύγει και χάνεται. Κι όταν πια το κατάλαβε κι αυτό, ήταν αργά, κι όχι γιατί είχε τελειώσει όλος της ο χρόνος, μα γιατί της είχε γίνει πια συνήθειο να ζει περιμένοντας, της είχε γίνει νοοτροπία και ήταν πια αδύνατο να το αλλάξει. Κι έτσι συνέχισε να το κάνει... Να κάνει αυτό που τόσο καλά ήξερε: να περιμένει...
  Και τα χρόνια πέρασαν... Ή μάλλον, αυτή πέρασε από αυτά. Αυτή πέρασε και έφυγε... Μεγαλώνοντας, όλα έγιναν πια μια θολή ανάμνηση και τίποτα δεν θύμιζε αυτό που ήταν κάποτε. Όλα άλλαξαν κι όλα έμειναν ίδια. Κι άλλες φορές έψαχνε αυτό που θα της άλλαζε τη ζωή με τόσο ζήλο, τόση δύναμη, που έλεγε πως δεν μπορεί, είναι αδύνατο να θέλεις κάτι τόσο δυνατά και τελικά να μην συμβαίνει. Άλλες πάλι συνειδητοποιούσε πως όλα αυτά τα χρόνια σ' όλους και σε όλα το ίδιο έψαχνε, το ίδιο ένα και μοναδικό πρόσωπο αναζητούσε στο πρόσωπο του καθενός. Κι άλλοτε αποδεχόταν την μοίρα της, άλλοτε πάλευε μέχρι τελικής πτώσεως μαζί της. Άλλοτε έλεγε πως είναι η μόνη φίλη της κι άλλοτε ορκιζόταν πως επρόκειτο για αιώνια εχθρό της. Μια διαρκής πάλι, αυτό ήταν η ζωή της, εκτός από μια ατέρμονη αναμονή.
  Και κανείς δεν ήταν σαν Αυτόν. Και κανείς δεν την γέμιζε, μα δεν ήταν αυτό το χειρότερο: αυτό που της στοίχιζε περισσότερο ήταν ότι όλοι την άδειαζαν, όλοι απομυζούσαν ό,τι της είχε απομείνει και εξαφανίζονταν, όλοι ρουφούσαν όσα αποθέματα είχε και χάνονταν για πάντα. Κι αυτό τελικά ήταν που σε πορεία χρόνου την εξάντλησε, αυτό ήταν τελικά που δεν άντεξε, αυτό ήταν που την αποτέλειωσε. Κι όχι απλώς δεν βρήκε το εξιδανικευμένο παρελθόν της αναβιωμένο στο μέλλον της, αλλά δεν βρήκε και κανένα μέλλον άξιο προσοχής, σε όποια χρονική βαθμίδα γενικώς δεν βρήκε καμία μορφή ευτυχίας. Κι όχι μόνο δεν ήρθε αυτό που περίμενε, μα με τα χρόνια ξέχασε κι η ίδια τι ακριβώς περίμενε, τι ζητούσε... Γιατί όταν κανένας δεν σου φέρεται όπως σου αξίζει, στο τέλος ξεχνάς κι εσύ η ίδια τι αξίζεις...
  Και τώρα ξαπλώνοντας βλέπει τα λεπτά στο ρολόι να διαδέχονται το ένα το άλλο, τα δευτερόλεπτα να τρέχουν και να της θυμίζουν πόσο πολύς είναι ο χρόνος - λάθος έκανε τελικά πως ήταν λίγος ο καιρός που είχε - αμέτρητος είναι ο καιρός, θεόρατος ο χρόνος και μαζί του θεόρατη κι η μοναξιά της. Άπειρο τελικά αυτό το αίσθημα της αδικοχαμένης μάχης, του αδικοχαμένου ολόκληρου πολέμου, της αδικοχαμένης τελικά ζωής...