Σε ξέχασα

Παίρνω βαθιά ανάσα 
και σκηνοθετώ απ' την αρχή την ιστορία μας.
Είναι σκοτεινά εδώ
δεν σε γνωρίζω και δεν με γνωρίζεις
κάνεις χώρο για να περάσω 
και με μια κίνησή σου αέρινη
μυρίζω το διακριτικό άρωμά σου
το νιώθω πια στα σίγουρα
πως θα 'σαι η γυναίκα της ζωής μου. 

Το ξέρω αυτό και το 'χω υπ' όψιν μου αργότερα
όταν συστήνομαι και ζητάω να μπω στη ζωή σου
μ' ένα ξεκίνημα απλό
μ' έναν καφέ
με μια κουβέντα
μ' ένα κάψιμο απ' τον ήλιο σ' ένα παγκάκι κάποτε
έτσι άλλωστε αρχίζει κάθε ανεπανάληπτος έρωτας. 

Αυτή τη φορά
θα τα κάνω όλα σωστά για 'σένα
αυτή τη φορά δεν θα σε σκοτώσω κατά λάθος
δεν θα σε πληγώσω
πληγώνοντας παράλληλα κι εμένα 
αυτή τη φορά δεν θα σε κατηγορήσω
για όλα όσα ο ίδιος δεν μπόρεσα να κάνω. 

Παίρνω ανάσα
και χρωματίζω την εικόνα που στο μυαλό μου σχεδίασα
με έντονο περίγραμμα 
για τα σκούρα μαλλιά σου
με καμπύλες για το χαμόγελο 
και τέχνη όση μπορώ να βάλω
για ν' αποδώσω κάπως την τόση ομορφιά σου. 

Τώρα σβήνω
σβήνω τις ατέλειες που μας κράτησαν χώρια
την πρώτη φορά
κι ελπίζω έτσι να σβήνω και τα χρόνια που χάσαμε
χαραμίζοντάς τα χώρια
αναλωμένοι σε ξένες αγκαλιές
που τελικά ποτέ δεν ήταν αυτό που ζητούσαμε. 

Και μας κατασκευάζω απ' την αρχή
εμένα δηλαδή κυρίως
αφού εσύ έτσι κι αλλιώς και πριν ήσουν τέλεια
το μόνο που ζητάω είναι να φερθείς τόσο μοναδικά
και σ' αυτή την δεύτερη προσπάθεια
και, θα δεις, τώρα θα πετύχει. 

Κι αν δεν πετύχει
έχω σημαδέψει ψηλά στον ουρανό ένα αστέρι
- πρόγονο των ματιών σου σίγουρα -
που θα σε κάνει να ξεχάσεις
να ξεχάσεις και να λυτρωθείς
γιατί μόνο τότε θα ευτυχήσεις
μετά από τόσο πόνο, αγάπη μου,
αν ξεχάσεις τα πάντα
για πάντα. 

Γιατί κι εγώ που ορκίστηκα να σε θυμάμαι
σε ξέχασα, αγάπη μου,
σε ξέχασα και έζησα αλλιώς
κι αυτό ήταν τελικά το θέμα
ούτε πως άλλαξα
ούτε πως δεν σου ταίριαζα
μα πως σε ξέχασα
σ' αναίρεσα ακόμη κι από παρελθόν μου
σαν να μην πέρασες ποτέ
σε πρόδωσα, το ξέρω, αγάπη μου. 

Και τελικά τώρα μονάχα κατάλαβα
πως κι αυτή η σκηνοθέτηση που είχα ξεκινήσει
δεν έχει αλήθεια μέσα της καθόλου
αφού δεν σε θυμάμαι πια, μάτια μου,
δεν σε θυμάμαι κι έτσι δεν μπορώ ούτε να σε ξαναδημιουργήσω.

Κι είναι λίγες οι στιγμές μας, αγάπη μου,
είναι λίγες οι στιγμές που ζήσαμε μαζί
είναι λίγη η ζωή που μοιραστήκαμε
για να μπορώ να σε θυμάμαι
για τόσο πολλή ζωή που απομένει.

Αφού εγώ ο ίδιος
που σ' είχα επιλέξει για αγάπη της ζωής μου
εγώ ο ίδιος τώρα επέλεξα να σε διαγράψω
έτσι, απλά
κι αυτό είναι που λέμε 
"Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα"
εγώ στα εύκολα
κι εσύ στα δύσκολα.

Σε ξέχασα, αγάπη της ζωής μου,
συγγνώμη, μα σε ξέχασα! 
Μακάρι να 'ταν αλήθεια όλες οι υποσχέσεις μου
μα πάνω απ' όλα να 'ταν αλήθεια η τελευταία υπόσχεσή μου
να σου βρω ένα αστέρι να σε βοηθήσει
να ξεχάσεις κι εσύ
μακάρι να μπορούσα να σου δανείσω λίγη απ' τη λήθη μου
να πάψεις να 'σαι πια τόσο δυστυχισμένη. 

Μα, αυτά τα λόγια τα λένε όσοι νοιάζονται
κι εγώ απορώ που τα ξεστόμισα
αφού είπαμε πως σε ξέχασα
πώς γίνεται να σε νοιάζει κάποιος
που δεν θυμάσαι καν ποιος είναι;

Δεν σε θυμάμαι, αγάπη μου,
κι αυτά τα λόγια που 'πα ήταν και τα τελευταία μου για 'σένα
που δεν θυμάμαι καν ποια είσαι
απλώς τα βράδια κάτι όνειρα μου υπενθυμίζουν
πως τέλος πάντων κάποτε ήσουν κάποια
κάποτε ήσουν σημαντική
μόνο αυτό γυρνάει πού και πού στο νου μου
που κατά τ' άλλα σ' έχει ξεφορτωθεί. 

Αντίο λοιπόν
νυν άγνωστη που δεν μου λέει καν κάτι τ' όνομά σου
δεν θα πετύχει τελικά
ούτε να μας ξανασκηνοθετήσω
έτσι το 'πα, να δείξω κι εγώ λίγο ποιητής
πού να τρέχω να ψάχνω έντοντα περιγράμματα
για αναμνήσεις τόσο θολές
όσο η δική σου;