To Κατερινάκι άλλαξε

Το Κατερινάκι άλλαξε.
Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ήταν τότε
όλο χρώματα φορούσε, όλο λουλούδια στα μαλλιά,
στα σγουρά μαλλιά - τότε έτσι τα 'κανε, συνέχεια - ,
χαμογελούσε σαν μωρό που του παίρνουν τις καραμέλες του,
καραμέλες βουτύρου, που εν τέλει δεν τις έτρωγε,
τις κράταγε για 'κείνον...

Το Κατερινάκι άλλαξε.
Ακόμη φέρνω στο μυαλό μου τι μας έλεγε τότε,
για τα παιδιά που θα 'κανε μαζί του,
πώς ήθελε να τ' ονομάσει,
μα και πως αν εκείνος ήθελε αλλιώς, δεν θα την πείραζε,
ανησυχούσε για το πόδι του,
φαινόταν στα μάτια της το άγχος όταν μιλούσε γι' αυτό,
μα κυρίως γελούσε, όλο γελούσε...

Τώρα, τους τελευταίους καιρούς, άλλαξε.
Τότε δεν ψώνιζε τόσο πολύ. Δεν διάβαζε τόσο πολύ.
Τα νεύρα της ποτέ δεν ήταν έτοιμα για φασαρία.
Κι αν αδικούταν απ' τον κόσμο, γελούσε πάλι, δεν την ένοιαζε.
Τίποτα δεν την ένοιαζε, μόνο εκείνος.
Ετοιμαζόταν για 'κείνον, μόνο για 'κείνον,
να 'ναι όμορφη, για να τον κάνει πάλι να χαμογελάσει,
κανόνιζε το χαρτζιλίκι της σύμφωνα με τις βόλτες τους...

Το Κατερινάκι άλλαξε.
Σαν να φοράει τώρα περισσότερο το μαύρο,
σαν να 'ναι τα μαλλιά της πάντα αφημένα ίσια, βαρετά,
θαρρείς και έφυγαν από τα μάτια της τα χρώματα,
τα μπλε, τα κίτρινα, τα πράσινα μολύβια της,
σαν να νευριάζει ευκολότερα, σαν να 'χει στα μάτια της κάτι ολότελα άλλο...

Άλλαξε.
Ιδρώνει τώρα λιγότερο, μιλάει λιγότερο για το φεγγάρι,
ακόμη κι όνειρα είναι φορές που νομίζω πως κάνει λιγότερα.
Ανησυχεί, βέβαια, το ίδιο για 'κείνον, αν είναι καλά,
αν πονάει, αν περπατάει άνετα,
μα δεν το λέει πια, δεν τ' αναφέρει.
Ψωνίζει συνέχεια, διαβάζει συνέχεια,
μιλάει για κρεβάτια, σαν να 'ναι για 'κείνη σημαντικά...

Μα εγώ θυμάμαι πως κάποτε δεν ήταν,
πως κάποτε δεν την ενδιέφεραν καθόλου,
τίποτα σαρκικό δεν έλεγε,
μόνο, αν μετράει τούτο, μίλαγε για τα σημάδια που άφηνε στο σώμα της,
σαν να 'τανε το πιο όμορφο σημείο πάνω της
ή και η πιο τρανή απόδειξη του πάθους του για 'κείνη.
Μα μόνο αυτό, τίποτ' άλλο σαρκικό δεν την ενδιέφερε,
όχι σαν τώρα που μόνο τούτες τις επαφές έχει στο στόμα της
και κάνει τάχα την ενθουσιασμένη...

Το Κατερινάκι μας άλλαξε.
Έσβησε εκείνη η φλόγα του κοριτσιού που θα τα κάνει όλα για 'κείνον απ' τα μάτια της,
έσβησε εκείνο το χαμόγελο που άνοιγε τους ουρανούς από τα χείλη της,
χάθηκαν πια τα ωραία λόγια που συνήθιζε να λέει,
για παραμύθια και μεγάλους δράκους και πρίγκιπες,
για τον πρίγκιπά της που είναι τυχερή, λέει, που τον βρήκε,
για αστέρια, παραλίες, τριαντάφυλλα, παγκάκια...

Το Κατερινάκι άλλαξε.
Και απ' όλες η πιο απάνθρωπή της αλλαγή είναι μία:
πόσο ρομαντική ήταν κάποτε, πόσο διάβαζε για έρωτες σε βιβλία,
πόσο έβρισκε ακόμη και στα πιο απλά κάτι συγκινητικό
και πόσο τώρα και στα πιο ρομαντικά δεν βρίσκει τίποτα άξιο συγκίνησης.
Πόσο μίλαγε για την ουτοπία μιας παντοτινής αγάπης
σαν να 'τανε δεύτερη φύση της
και πόσο τώρα δεν μιλά ποτέ ούτε για έρωτα,
πόσο δεν αναφέρει τίποτα για ευαισθησίες, αισθήματα, "ποτέ" και "πάντα".
Πόση αισιοδοξία έχασε μέσα στη θάλασσα του πεσιμισμού και της απώλειας...

Αυτή είναι η πιο τρομακτική της αλλαγή.
Κι έτσι το Κατερινάκι μας έχει γίνει πια μια άλλη.
Μονάχα καμιά φορά - πάω στοίχημα - θυμάται τον παλιό της εαυτό,
μονάχα τότε, κλεισμένη σπίτι της,
γράφει τα παράπονά της στο χαρτί και τα κάνει πικραμένα ποιήματα,
γράφει πόσο άδικα πιστεύει ότι της φέρθηκε,
πόσο δεν άξιζε αυτά που πήρε, πόσο πονάει, πόσο κλαίει σιγανά ακόμη,
μονάχα την στιγμή εκείνη που γράφει έχει κάτι απ' το παλιό Κατερινάκι,
ή όταν διαβάζει κάποιο γράμμα από παλιά, ή ακούει κάποιο τραγούδι απ' την παλιά ζωή της
και ίσως για λίγο να θυμάται, ίσως πάλι και όχι,
μα σίγουρα σαν έρθει το επόμενο πρωί είναι και πάλι αλλιώς,
όπως έγινε τώρα που έχει αλλάξει,
και δεν είναι πια το κοριτσάκι που έγραφε στίχους
κι έψαχνε λέξεις να κάνει ρίμα όλη μέρα στο σχολείο
και δεν είναι πια το αθώο κορίτσι που τραγούδαγε στο διάλειμμα τον έρωτά της,
που έκοβε κλαράκια απ' τις αμυγδαλιές και τα έμπλεκε στα μαλλιά της,
που περπατούσε πλάι του και μιλούσε για 'κείνον πιο περήφανη απ' τον καθένα,
που αγάπησε,
που αγάπησε τόσο πολύ κάποιον,
που δεν έπρεπε ποτέ της ν' αγαπήσει...


Κι έτσι το Κατερινάκι μας έχει πια μείνει μισή. 
Κι όχι επειδή έχασε εκείνον: 
επειδή, κυρίως, έχασε ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού της.
Που ποτέ δεν θα γυρίσει...
Το πήρε μαζί του ο άνθρωπός της, φεύγοντας... 
Κι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα όσα της έχει κάνει...