Μια λέξη παραπάνω

Μια λέξη παραπάνω

αλήθεια, δεν κάνει τη διαφορά

και ένας δείκτης στο ρολόι φέτος

δεν αρκεί ν' αναστήσει τα χαμένα 

ανάμεσά μας.

Και δεν θα μπορέσει φέτος η άνοιξη

ν' ανθίσει ξανά τα ξεριζωμένα λουλούδια μας

κι όσα μαράθηκαν από καιρό δεν θα 'ναι ποτέ πια όπως πριν

τίποτα δεν θα 'ναι όπως πριν

το νανούρισμα, οι προσευχές των παιδικών μας χρόνων

όλα συγκεχυμένα 

κι ανεξίτηλα 

ακριβώς τις στιγμές εκείνες που δεν πρέπει να 'ναι ανεξίτηλα

και ξεχασμένα 

ακριβώς τις στιγμές εκείνες που πρέπει να τα θυμηθούμε.

Και δεχόμαστε τελικά

όλα αυτά που δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε

και με τον καιρό τ' αγαπάμε σιγά-σιγά

τ' αγαπάμε, ναι!

αυτά που μέχρι χθες μισούσαμε.

Τραγούδια από κήπους μυστικούς

και μελωδίες που αγαπήσαμε μα ξεχάσαμε μεγαλώνοντας

όλα ξεθωριάζουν σαν τον έρωτα,

σαν τις θύμησες,

σαν τα πρώτα χτυποκάρδια που ορκιζόσουν πως ποτέ δεν θα ξεχνούσες.

Κι αγαπάμε μεγαλώνοντας

και μεγαλώνουμε αγαπώντας

όπως τα παιδιά που χτυπάνε κι ύστερα από λίγο ούτε που το θυμούνται

κι ας τους στοίχισε αυτή η λήθη μερικά δάκρυα παραπάνω

μονάχα που για 'μας αυτό το "λίγο" είναι λιγάκι περισσότερο

κι έχει μια διάρκεια επιεικώς επώδυνη

μα τελικά τι σημασία έχει;

Μία

και δύο λέξεις παραπάνω

δεν θα κάνουν τη διαφορά. 

Και γελάς και σπαταλάς το γέλιο σου σαν να 'ναι άφθονο

όταν είσαι ευτυχισμένος

και κλείνεις τα μάτια για να μην δύναται καμία άλλη αίσθηση να σου πάρει αυτή τη χαρά

θαρρείς και θα σου περιόριζε η όραση τούτη την ευτυχία 

και χορεύεις στη βροχή σαν να ξέχασες την ομπρέλα σου

κι ας την έχεις αφήσει στεγνή κι ανέγγιχτη στην τσάντα

αγνοώντας πως κι εσύ κάποια στιγμή έτσι θα καταλήξεις:

στεγνή κι ανέγγιχτη

(θα έπρεπε τουλάχιστον να της έδειχνες μια κάποια συμπόνια).

Μα δεν το 'κανες τότε. 

Τότε γέλαγες με μια καρδιά όλο αισθήματα

αγνά κι αθώα και καμπυλωτά

σαν το χαμόγελό σου.

Και μια λέξη παραπάνω

αλήθεια, δεν έχει σημασία πια

γιατί ο χρόνος που πέρασε είναι τόσο πολύς

που έπαψαν οι μονάδες του να έχουν σημασία

κι ο λόγος 

κι αυτός μια μονάδα του χρόνου είναι

αφού με λόγια αγαπάμε

και με λόγια χωρίζουμε

στο πέρασμα των χρόνων μας

όλα με λόγια.

Μα το να γράφεις πως γύρισε

δεν τον έκανε τελικά ποτέ να γυρίσει

και το να κλείνεις τα μάτια σου 

δεν σε άφησε τελικά να μη δεις

όσα πιθανώς 

όχι πως δεν ήθελες

απλώς δεν ήσουν έτοιμη ακόμη να δεχτείς. 

Κι έτσι τα είδες

ίσως μια προσπάθεια εθελοτυφλίας να πραγματώθηκε αρχικά

μα εν τέλει τα 'δες και τα καμάρωσες

και σιγά-σιγά τ' αγάπησες

μέσα από τα παθήματά σου

έδειξες κατανόηση και στα παθήματα των άλλων

βρήκες την ανεκτικότητα που ποτέ δεν είχες

και τ' αγάπησες. 

Και τώρα φοβάσαι

χαμογελάς μα φοβάσαι να ερωτευτείς

αυτό το καινούριο, το αλλοτινό, το ξένο για 'σένα

που έρχεται

αυτό το καινούριο που ήρθε

και σου θυμίζει τις ζεστές μέρες του φθινοπώρου

και τα παγωτά που σ' άρεζε να τρως κάνοντας βόλτα στα ίδια και τα ίδια μέρη

γιατί αυτά τα μέρη έμαθες κι αυτά αγάπησες

γιατί αυτά γνώρισες και αυτά έχεις συνηθίσει.

Κι οι θάλασσες και τα αεροπλάνα που ποτέ σου δεν ταξίδεψες

και τα 'βλεπες απλώς να φεύγουν

και σ' έπιανε εκείνο το ανερμήνευτο σφίξιμο στην καρδιά

και οι μυρωδιές από κολόνιες μάλλον γνώριμες που έφταναν στη μύτη σου τυχαία στο δρόμο

και σ' έπιανε ξαφνικά μια θλίψη που δεν μπορούσες ούτε να την καταλάβεις

ούτε να την εξηγήσεις

κι όλα τα βράδια που σαν πλάγιαζες ένιωθες πως κάτι λείπει

κι όλα αυτά που διάβαζες και σ' έκαναν να δακρύσεις

κι όλα τα λόγια που είπες και δεν εννόησες

κι εκείνα που δεν είπες και θες ακόμη να τα πεις

αυτά σου φέρνει στο μυαλό τούτο το καινούριο.

Μα μια λέξη παραπάνω

δεν κάνει τη διαφορά

κι αναρωτιέμαι δια αυτού γιατί τότε να την ξεστομίσεις

αφού δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα. 

Και με τον καιρό έχεις πια αλλάξει

κι έγινες κάτι πια τελείως διαφορετικό

που στην αρχή σε τρόμαζε

μα σιγά-σιγά το συνηθίζεις

και σιγά-σιγά τελικά τ' αγαπάς κι αυτό

όπως αγάπησες όλα αυτά που έμαθες

με τη γνωστή σου προσπάθεια

να μην κρίνεις ό,τι δεν καταλαβαίνεις

γιατί τελικά γεννήθηκες για ν' αγαπάς

κι αυτό ξέρεις να κάνεις
κι έλεγες πως το χειρότερο απ' όλα είναι αυτή η απώλεια του όμορφου "εγώ" σου
μα τελικά ίσως και να 'ναι αυτός ο λόγος που τα πέρασες όλα αυτά
κι ίσως να 'ταν γραφτό ν' αλλάξεις
ίσως πάλι και να μην άλλαξες
να βρήκες απλά τώρα τον αληθινό εαυτό σου. 

Γιατί, τελικά, δεν ξέρω αν ξέρεις ποιος στ' αλήθεια είσαι
μέχρι να χάσεις αυτό που είσαι...

Κι άλλωστε πάλι, μια λέξη παραπάνω

αλήθεια, δεν κάνει τη διαφορά

κι ένα "συγγνώμη" γιατί στο καλό να το πεις

αφού δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα...