Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Κι όχι επειδή τον αγαπούσα...


Κι όμως, υπήρξα κάποτε μια όμορφη που αγαπήθηκε απαράμιλλα
  και τα πουλιά άνθιζαν κάτω απ' το σπίτι μου τα βράδια και κελαηδούσαν τα άνθη απ' τη μηλιά
γιατί το αδύνατο και το αδιανόητο καθ' υπερβολή
είναι ένα σκαλοπάτι παρακάτω απ' τον έρωτα...
  Κι όχι επειδή ήμουν εγώ τότε ευτυχισμένη
μα ήταν ο κόσμος δικαιότερος και τα αστέρια ζωντανά
όμως για κάθε άνδρα μια φορά έρχεται η Τύχη
  μία είναι η Πηνελόπη που προσμένει υπό την αγανάκτηση χιλίων μνηστήρων
ανυπόφορα παντοτινά
κι άλλωστε
  πώς θα μπορούσα να ξαναγαπήσω με χίλια κομμάτια που 'χω για καρδιά;

Είχα, άλλωστε, από καιρό καταλάβει την πλεκτάνη που έστηναν εναντίον μου
  όταν κανείς δεν καθόταν στην κενή θέση πλάι μου στο λεωφορείο
τσάμπα η ανόητη μάζευα το παλτό μου σε κάθε στάση, προσμένοντας παρακλητικά
  μα είχα ήδη ετοιμάσει την εκδίκηση
πιστός μου συνεργάτης σε τόσα σχέδια η σκοτεινή φιγούρα που μου 'κλεβε τον ύπνο κάθε βραδιά
  και μόνο οι νεκροί μπορούν ν' αντέξουν τόση λήθη
  και μόνο οι ζωντανοί μπορούνε να ξεχάσουν τόσο αβάσταχτα αληθινά...

Συχνά, για να ανταπεξέλθω, συλλογιζόμουν τρόπους
να μην υπάρχεις
  όπως οι φίλοι μου στα παιδικά μου χρόνια, η μαγική νονά της Σταχτοπούτας
  όπως τα Χριστούγεννα τα πλούσια γεύματα των ζητιάνων
  όπως τα μεγάλα σπίτια των αστέγων
  όπως η δικαιοσύνη που περιμένει κάθε θύμα καρτερικά...
Κι αν ήμουν κυνική, ίσως να σ' είχα κι όλας βγάλει από καιρό απ' το νου μου
είμαι ρομαντική, κι ακόμη σηκώνομαι τα βράδια και χορεύω μαζί σου εκείνο το πρώτο βαλς...

Κι όλα εκείνα τα μεγάλα σχέδια γι' απόδραση
  τα κλείσαμε χάριν ασφαλείας και διά δειλίας
  όντας αλλαγμένοι και λίαν διαφορετικοί
σ' έναν σατανικό, κίτρινο φάκελο
και κάνουμε πια πως δεν υπήρχανε ποτέ τους...
  Μα εσύ είχες τόσο αλλάξει
  που τρόμαζα πια να σ'αναγνωρίσω...
Τις νύχτες που άκουγα την πνιχτή φωνή του πατέρα να αγωνίζεται για το δίκαιο όλων των αδικημένων της γης
  και να επαναστατεί απέναντι στη μάνα μου δειλά
ήξερα πως σαν μεγάλωνα θα γινόμουνα η αλλαγή του κόσμου
ή απλά μια πεθαμένη, αλλόκοτη τριανταφυλλιά...

Ίσως, λοιπόν, κάποια μέρα εγκαταλείψω όλες εκείνες τις μάταιες προσδοκίες μου
  για Θεία Επιστροφή
κι αρκεστώ στο ν' απαιτήσω να κάνεις εν πάση περιπτώσει κι εσύ το σωστό
για μια φορά:
Να μην υπάρχεις
  να πάρεις τον αλλόκοτο εαυτό σου
  κι έξω από τη ζωή μου... 
Ως τότε ας γράψουμε παρέα έναν στίχο για τα νεκρά πουλιά
τα αηδόνια που 'χάσαν τη χρυσή λαλιά τους
τους αγγέλους που 'μείναν χωρίς τα φωτεινά τους φτερά
τις μάνες της γης που πεθάναν στην κούνια τ' άτυχα παιδιά τους
και δυο αδελφές που σφάχτηκαν για ένα δυάρι και μιας ζωής την άδικη μητρική μοιρασιά...

  κι όχι επειδή τον αγαπούσα
μα υπήρχανε και νύχτες που μύριζε τόσο ξεδιάντροπα μαγευτικά...

2 σχόλια: