Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Εικοσιτέσσερα μάταια "Αν"...



Αν ήξερες πόσο τα λάτρευα τα μάτια σου
Ίσως και να μην μ' άφηνες να τ' αποχαιρετήσω
Αν ήξερες πόσο ανέπνεα απ' τη μυρωδιά σου
Ίσως και να μην άντεχες να σε καληνυχτίσω
Αν ήξερες πόσο μου έλειπες τ' απόβραδα
Ίσως και να μην μ' έδιωχνες ποτέ απ' τη ζωή σου
Αν το 'ξερες, πόσο αλλάζουνε τα πράγματα
Ίσως και να φοβόσουνα να ξαναδώσεις το κορμί σου...

Αν ήξερες τα όνειρα που έκανα για 'σένα
Ίσως και να συγχώραγες την όποια αδυναμία μου
Αν ήξερες τη λαχτάρα μου για όσα ήταν γραμμένα
Ίσως να καταλάβαινες την άδικη ιστορία μου
Αν ήξερες πόσο φοβόμουνα κάθε φορά που έφευγες
Ίσως και να μην έτρεχες να βρεις όλα τ' αστέρια
Αν το 'ξερες πόσο χρειάστηκα όλα όσα μου στέρησες
Ίσως και να μην κράταγες τώρα αλληνής τα χέρια...

Αν φανταζόσουν, ψέμα μου, πόσο σε αγαπάω
Ίσως και να μην έφευγες, αλλού για ν' αγαπήσεις
Αν το 'χες πιο ξεκάθαρο μακριά σου πώς πονάω
Ίσως και να λυπόσουνα έτσι να μου μιλήσεις
Αν ήσουνα, αστέρι μου, ακόμη στη ζωή μου
Ίσως και να με άκουγες να σου φωνάζω "Κρίμα"
Αν το 'χες λίγο μες στον νου να ήσουνα μαζί μου
Ίσως και να σε πρόφτανα σαν βούλιαζες στο κύμα...

Μα πνίγηκες στο γράμμα της, σε κάθε τι γραμμένο
Και σε θρανία και σε καρδιές, καλά πια φυλαγμένο
Βούλιαξες στο γαλάζιο της, ποιος να σε βγάλει φταίχτη;
Είν' ύπουλη η αγάπη εδώ, χωρίς σαφή αποδέκτη
Και στέριωσες στους στίχους της, λόγια επιτηδευμένα
Και λάτρεψες τους γρίφους της, τα χείλη της τα ξένα
Και σμίλεψες τα αισθήματα, να 'ναι μόνο για 'κείνη
Κι αρχίνησες τα αινίγματα, μπας και κοντά σου μείνει...

Αν ήξερε πόσο τα λάτρευες τα μάτια της
Ίσως και να μην σ' άφηνε να τ' αποχαιρετήσεις
Αν ήξερε πόσο ανέπνεες απ' τη μυρωδιά της
Ίσως και να μην άντεχε να την καληνυχτίσεις
Αν ήξερε πόσο σου έλειπε τ' απόβραδα
Ίσως και να μην σ' έδιωχνε ποτέ απ' τη ζωή της
Αν το 'ξερε, πόσο αλλάζουνε τα πράγματα
Ίσως και να φοβότανε να ξαναδώσει το κορμί της...

Μα έχει η ζωή άλλα σχέδια, για 'σένα και για 'κείνη
Έχει άλλα, βλέπεις, φανταστεί για 'μένα και σ'αφήνει
Άλλα όνειρα να 'χεις κι εσύ, αλλού εγώ να φτάνω
Άλλα φεγγάρια να φωτίζουν πια, κι όποιον μου ΄ρθει να χάνω
Βλέπεις, εγώ δεν στέριωσα ακόμη με κανένα
Ίσως η τιμωρία μου που έζησα για 'σένα
Γι' αυτό και χαίρομαι πολύ που άλλοι προχωράνε
Είναι δικό μου μόνο πάθημα, δικό μου και φινάλε...

Αν το 'ξερα πόσο τα λάτρευες τα μάτια της
Ίσως και να σταμάταγα για 'σένανε να κλαίω
Αν το 'χα, αλήθεια, φανταστεί πόσο σου λείπει πια το βλέμμα της
Ίσως και να μην έγραφα αυτά εδώ που λέω
Μα, αν σου 'χε μείνει και 'σένανε λίγη περίσσεια αγάπη
Ίσως και να μου άφηνες τόσο δα χώρο στην κρύα σου καρδιά
Αν ήσουν κάτι έστω παραπάνω από μια παρατεταμένη απάτη
Ίσως και να θυμόσουνα ποια μόνο, πάντα σε πονά...

Αν ήσουν, όπως κάποτε, ένα δικό μου αγόρι
Ίσως και να μην σ' ήθελα όπως σε θέλω πια
Κι αν δεν με πόναγες βαθιά, αν δεν κοιτούσες το ρολόι
Ίσως και να 'σουν ξεχασμένος, κάπου βαθιά στη λησμονιά
Μα, ίσως άμα έμενες να 'λεγα πως πετάω
Ίσως και να περίμενα τ' αστέρια να μετρήσεις
Αν φανταζόσουν, ψέμα μου, πόσο σε αγαπάω
Ίσως και να μην έφευγες, αλλού για ν' αγαπήσεις...

24 σχόλια:

  1. Η καρδιά δεν ρωτάει πολλές φορές και είναι άδικο. Με τη λογική μόνο εσύ μπορεί να είσαι κατάλληλη για αυτόν και αυτός μόνο κατάλληλος για σένα. Αλλά η καρδιά δεν τα ορίζει έτσι όπως τα ορίζει η λογική. Είναι ύπουλη και πανούργα και σε αναγκάζει να πέφτεις πάντα στα σκατά χωρίς να κερδίζεις τίποτα. Το μόνο που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το γράψιμο και αυτό σε χαλαρώνει και δεν σε τρελαίνει. Ένας καινούριος έρωτας είναι σίγουρα εκεί έξω, για όλους μας. Μπορεί χειρότερος, μπορεί καλύτερος, μπορεί απλά αδιάφορος. Αλλά το θέμα είναι να τον ρουφήξουμε, να τον απολαύσουμε όσο διαρκέσει γιατί εκ πείρας σου μιλώ, πως ο έρωτας δεν ζει για πάντα και η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή να κρατήσει δύο ανθρώπους ενωμένους. Όταν μεγαλώσεις θα το νιώσεις πιο έντονα αυτό και τότε θα πεις πρέπει να κάνω ένα παιδί, αλλά το παιδί θα ανακαλέσει τον έρωτα για λίγο καιρό και μετά θα κάνεις δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Για αυτό καλύτερα να σβήνουν όλα όταν τελειώνει ο έρωτας, ο έρωτας είναι η κινητήρια δύναμη όχι η αγάπη. Η αγάπη απλά μας θυμίζει πως είναι να πονάμε και να δίνουμε!!

    Μια βασανισμένη μεγάλη ψυχή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατά τη γνώμη σου λοιπόν τα παιδιά "χρησιμεύουν" στο να καλύπτουν την ερωτική απουσία κι αδυναμία μας και ποτέ δύο άνθρωποι δεν μένουν μαζί, επειδή κι ο έρωτας σβήνει και η αγάπη δεν είναι αρκετή...! Ο ναι, πόσο "βασανισμένη" και "μεγάλη" πρέπει να είναι η ψυχή σου! Φαίνεται από τον κυνισμό στα λόγια σου...

      Λυπάμαι όμως πραγματικά που μερικοί άνθρωποι στ' αλήθεια πιστεύουν ότι ξέρουν κι αγαπούν, ενώ συνεχίζουν να μιλούν για την αγάπη σαν να 'ναι το πιο ασήμαντο κι αδύναμο συναίσθημα... Λυπάμαι που μερικοί άνθρωποι νομίζουν πως αισθάνονται, ενώ το μόνο που έχουν να σκεφτούν με τέτοια ποιήματα είναι πόσα παιδιά θα χρειαστεί να κάνω για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου για την απουσία του έρωτα... Λυπάμαι που κάποιοι έχουν ακόμα τη λαλιά να ξεστομίσουν για το πόσο αρκετή είναι η αγάπη, όταν δεν ξέρουν τι σημαίνει στο ελάχιστο... Λυπάμαι για μερικές ψυχές και καρδιές, σαν τη δική σου, που νομίζουν πως είναι και "βασανισμένες"... Λυπάμαι που μερικοί αποκαλούν την αναπηρία τους "τέλος του έρωτα"... Λυπάμαι πραγματικά που μερικοί σαν αυτούς διαβάζουν αυτά που γράφω...

      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
    2. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο της επίθεσης σου. Αν είχες την ωριμότητα που δείχνεις σε αυτά που γράφεις, δεν θα απαντούσες έτσι. Εγώ απλά είπα πως μετά από χρόνια όταν θα τελειώνει ο έρωτας σε μια μεγάλη αγάπη, γιατί τελειώνει πάντα, τότε θα πεις τι πρέπει να κάνω για να τον αναπληρώσω; Ένα παιδί. Γιατί δεν κάνει ποτέ κανείς τίποτα για να αναθερμάνει τον έρωτα. Κανείς δεν κάνει ποτέ τίποτα για να κρατήσει αυτόν που θέλει δίπλα του ακόμα και αν αυτός δεν θέλει.

      Και μάθε να διαβάζεις προσεκτικά αυτά που σου γράφουν κάποιοι άλλοι, γιατί οδηγείσαι στις παρεξηγήσεις.

      Διαγραφή
    3. Και ξαναρωτώ, δηλαδή κατά τη γνώμη σου τα παιδιά τα κάνουμε για να αναθερμάνουμε τη σχέση μας;

      Διαγραφή
    4. Τις περισσότερες φορές για αυτόν τον λόγο γίνονται. Γιατί βλέπουμε ότι πλέον οι ζουζουνιές και οι αγκαλίτσες δεν μας τραβάνε πια και πρέπει κάπου να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον, σε έναν καρπό της αγάπης μας!!

      Διαγραφή
    5. Τότε λυπάμαι πολύ αγαπητέ-ή μου που έχεις αυτή τη γνώμη... Και θα 'θελα απλά να σου ευχηθώ ποτέ να μην έρθει η μέρα να σου πουν ότι δεν μπορείς να τα αποκτήσεις... Γιατί για μερικούς από 'μας, που δεν είμαστε ίσως σε θέση να τ' αποκτήσουμε κάποτε, είναι κάτι περισσότερο από ένα "γέμισμα" του κενού... Εγώ όταν δεν ερωτεύομαι ή μου "φεύγει" ο έρωτας όπως λες κι εσύ, δεν ανακατεύω τέτοιες έννοιες... Αλλά καθείς έχει τη γνώμη του... Όπως φαίνεται δεν έχουμε κοινό σημείο για να συζητήσουμε... Απλώς θέλω να σε ρωτήσω...: Πραγματικά, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες διαβάζοντας αυτό το ποίημα;

      Διαγραφή
    6. Γιατί εμμένεις τόσο πολύ στο θέμα των παιδιών; Ένα παράδειγμα είναι. Εγώ αυτό που σκέφτηκα μόλις διάβασα το ποίημα είναι ότι είναι άδικο να υπάρχουν τέτοιες βασανισμένες ψυχές και πως μερικές φορές καλύτερα να σβήνουν όλα όταν σβήνει ο έρωτας. Τα παιδιά ήταν ένα απλό, τυχαίο παράδειγμα στο οποίο πιάστηκες χωρίς να γνωρίσω το γιατί. Πραγματικά δεν ήθελα να σε προσβάλλω σε καμία περίπτωση και λυπάμαι αν το έκανα, αλλά δεν ήθελα να σου πω κάτι άσχημο. Αντιθέτως εσύ λυπάσαι που διάβασα την ανάρτησή σου και έτσι αποχωρώ, απλά θα σου πω να μην πιάνεσαι ΠΟΤΕ από τις λέξεις κανενός και ανοίγεις ολόκληρη διαμάχη, έχουν χαλάσει ολόκληρες οικογένειες από κάτι τέτοιες καταστάσεις. Αποχωρώ λοιπόν για να μην σε αναγκάζω να λυπάσαι για κάτι επιπλέον!!!

      Διαγραφή
    7. Δεν πιάνομαι από τις λέξεις, απλώς όταν δεν συμφωνείς σε τίποτα με τον άλλον, δεν ξέρεις σε τι να πρωτοαπαντήσεις... Λυπάμαι που χρειάστηκε να κάνουμε όλη αυτή τη συζήτηση για να μην βγει τίποτα στο τέλος και αυτό για τις αναρτήσεις το είπα επειδή εφόσον σου φαίνονται τόσο μελοδραματικά και ασύμφωνα με όλα όσα πιστεύεις όλα αυτά που γράφω, τελικά γιατί τα διαβάζεις; Για να μου αλλάξεις τη γνώμη για τι απ' όλα αυτά; Για τον έρωτα, τα παιδιά, την αγάπη που δεν είναι αρκετή, τη ζωή που είναι άδικη;;;! Για να μου δείξεις τι; Ότι εκ πείρας γνωρίζεις πόσο ο έρωτας αλλοιώνεται και μετουσιώνεται στο τίποτα, ή πόσο η αγάπη δεν είναι παρά μια θολή υπενθύμιση του κάποτε; Ποιος ο λόγος να τα διαβάζεις αυτά που γράφω, αφού ούτε με έναν στίχο, μια σειρά δεν συμφωνείς; Τι σε αγγίζει τελικά, υπάρχει κάτι; Να το γράψω και να πεις μια φορά "Το ξέρω"! Τι;

      Διαγραφή
    8. Δεν καταλαβαίνω τον λόγο της επίθεσης πραγματικά χωρίς καν να με γνωρίζεις. Αρνούμαι να συνεχίσω την συζήτηση. Τώρα εγώ λυπάμαι!!

      Διαγραφή
    9. ;;;; Ορίστε;;; Τι ζω Χριστέ μου, ένα σχόλιο έκανα!!

      Διαγραφή
    10. Καλά εσένα έχει ζήσει τόσα η βασανισμένη σου ψυχή, τι να σου κάνει τώρα μια τρελή που σου επιτίθεται στα σχόλια, χωρίς λόγο...!

      Διαγραφή
  2. πολλά τα Αν..πολλα τα Γιατι..
    νομιζω οτι η Αγάπη εχει αδικήσει πολύ κοσμο, εχει αδικήσει πολλές ψυχές...

    να 'σαι καλα :)
    καλή βδομαδα Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηλία μου...

      Πολύ, ναι... Σχεδόν όσο οι άνθρωποι...

      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  3. καλημέρα

    τι να πω σε ένα ποιήμα?

    ευχαριστώ... για το ταξίδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εξαιρετικό..ειδικά ο στίχος:
    "Αν ήσουν, όπως κάποτε, ένα δικό μου αγόρι
    Ίσως και να μην σ' ήθελα όπως σε θέλω πια"
    μ'ακούμπησε πολύ..Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. anavlitikoti...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, χαίρομαι και λυπάμαι μαζί που σε άγγιξε...

      Καλό σου βράδυ και καλό ξημέρωμα

      Διαγραφή
  5. Πόσο το ένοιωσα αυτό που έγραψες δεν μπορώ να το περιγράψω...
    μα άσε με να πω ,
    πως καλύτερα να μην αφήνουμε τα ΑΝ να πλανώνται αναμεσά μας, καλύτερα να λέμε όσα θέλουμε, όσα νοιώθουμε, να ζητάμε να μας τα πουν, να επιμένουμε να διευκρινίζουμε, το ξέρω πόσο δύσκολο είναι ...
    Καμιά φορά αφηνόμαστε και περιμένουμε να καταλάβει ο άλλος όσα εμείς νοιώθουμε , να
    ανταποκριθεί, να συνεχίσει εκεί που σταματάμε εμείς μα...δεν έχουν όλοι την ίδια αντίληψη, δεν τα καταλαβαίνουν όπως και εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε όλα...
    Καλύτερα πάντα να μιλάμε...για όλα...
    Πολλές ιστορίες συνεχίζονται μέσα σε πόνο ή τελειώνουν για παρενοήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. stellabianca...

      Πόσο συμφωνώ μαζί σου!! Σίγουρα, πρέπει να λέμε όσα αισθανόμαστε... Να τα βγάζουμε προς τα έξω, να τα εκφράζουμε με κάθε δυνατό τρόπο... Να μην υπάρχει έστω μια πιθανότητα να μην έγιναν ξεκάθαρα... Άλλωστε, εκείνα που μετανιώνουμε είναι όσα δεν είπαμε κι όσα δεν κάναμε...

      Αλλά, να... Καμιά φορά, μετά από όλο το μεγάλο "ξεκαθάρισμα", κανείς δεν θέλει πια να μας ακούσει... Ούτε κι εμείς δηλαδή μας ακούμε... Ακούμε μόνο τον σιγανό, κουρασμένο χτύπο της καρδιάς μας και ξέρουμε πως, μολονότι όλα τα 'παμε, κανείς δεν ήθελε πραγματικά να του τα πούμε... Καμιά φορά δεν έχει σημασία να ξέρουν... Αφού δεν πρόκειται να 'ρθουν...

      Καλό σου βράδυ, ελπίζω να τα πούμε σύντομα

      Διαγραφή
  6. μου θύμησες μια ανάρτηση με "αν" που είχα κάνει...όμορφο το κείμενο και η αναζήτηση του ΑΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Darkl3Dum...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, καλό σου βράδυ...

      Διαγραφή
  7. αν ηξερες οτι μετά απ τη φυγη σου θα φυτοζωουσα ακομη και μετα παρα μα παρα πολυ καιρο ισως να αφηνες απλα να σου μιλαω...απλα να παιρνω κινητρο για να χαμογελαω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι όμορφο, τι γλυκό το σχόλιό σου!
      Καμιά φορά, πράγματι, έστω κι αυτό μας επιτρέπει να χαμογελάμε... Έστω και κάτι ανόητο, μικρό δίνει "δικαίωμα" για ελπίδα!

      Καλό σου απόγευμα :)

      Διαγραφή