Οι άνθρωποι με τις ομπρέλες...

Κάθε φορά, συχνά δηλαδή, που βρέχει

Ή μάλλον, μοιάζει να βρέχει

Κρατούν σφιχτά, σαν να 'ναι ό,τι πιο αγαπημένο έχουν,

Μαύρες και πράσινες και ροζ ομπρέλες

Μεγάλες, μικρότερες, σπασμένες ομπρέλες

Δεν τις αποχωρίζονται παρά μόνο όταν φτάνουν σ' ένα ασφαλές σημείο

Όπου οι θεόρατες σταγόνες δεν μπορούν πια να τους αγγίξουν. 

Είναι όλοι τους αυτοί οι άνθρωποι ευτυχισμένοι...

Δεν έχουν προβλήματα, δυστυχίες, ατυχίες

Η μόνη τους ατυχία είναι που βρέθηκαν στο δρόμο καθώς βρέχει...

Μοιάζουν να μην απασχολεί τίποτ' άλλο το νου τους

Από το πώς θα καταφέρουν να μην βραχούν,

Λες κι είναι από ζάχαρη!

Σαν τη ζωή τους... 

Ίσως βέβαια και να 'ναι άκρως δυστυχισμένοι... 

Όχι απ' αυτούς που κοιτάζουν τον ουρανό και φωνάζουν

Με όλη τους τη δύναμη

"Δεν με νοιάζει πια", όχι... 

Αυτοί δεν ενδιαφέρονται και βροχή και χαλάζι και ανεμοστρόβιλος

Να τους βρει!

Προχωρούν ατάραχοι σε κάθε πλημμύρα

Έχουν μάθει να κάνουν βήματα και πάνω στο νερό

Όπως έχουν μάθει κι οι άλλοι να σβήνουν κάθε ίχνος τους

Για να μικρύνει κι άλλο η αξία της αστέρευτης υπομονής τους

Και μάλλον τα καταφέρνουν...

Αλλά να, ίσως να 'ναι απ' τους δυστυχισμένους αυτούς

Που προσπαθούν τουλάχιστον να περισώσουν ό,τι έχει απομείνει

Να προστατεύσουν τον μόνο τους σύμμαχο:

Τον εαυτό τους...

Κι αυτοί σφιχτά τις κρατούν τις ομπρέλες τους

Ίσως και να 'ναι η μόνη τους παρέα...

Και την παρέα μας, βλέπετε, την αγαπάμε και την προσέχουμε.

Το 'μάθαν κάποτε αυτό

Τότε που αγαπούσαν τη βροχή και έτρεχαν στους υγρούς δρόμους

Στριγκλίζοντας πως ζούνε,

Λες και δεν το καταλάβαινε κανείς!

Τώρα γιατί δεν φωνάζουν πως δεν ζουν;

Τώρα που κανείς δεν το καταλαβαίνει;

Όλοι τους πάντως,

Οι άνθρωποι με τις ομπρέλες,

Περπατούν βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας

Για να προλάβουν και να μπουν σε λεωφορεία, σπίτια, ταξί...

Μέσα τους καταριούνται τη βροχή,

Ειδικά οι ευτυχισμένοι της ιστορία μας,

Που τους χάλασε ίσως μια αναμενόμενα τυχερή κι όμορφη μέρα

Τους άλλαξε ενδεχομένως τα σχέδια

Έβρεξε τα μαλλιά και τα σακάκια τους!

Ή απλώς υπομένουν τις χοντρές σταγόνες της,

Αυτό για τους δυστυχισμένους μας,

Και γυρίζουν στο άδειο σπίτι τους

Με την υγρασία να τους τρυπά τα κόκαλα

Και την μοναξιά να τους τρυπά την καρδιά τους... 

Κάθε φορά, συχνά δηλαδή, που βρέχει

Ή μάλλον, μοιάζει να βρέχει

Κρατούν σφιχτά, σαν να 'ναι ό,τι πιο αγαπημένο έχουν

Τις ομπρέλες τους...

Σ' όλα τα χρώματα, σ' όλα τα σχέδια

Φτιαγμένες με τόση προσοχή,

Όση οι άνθρωποι ποτέ τους δεν επέδειξαν για 'κείνους που αγαπούσαν

Ίσως και να τους περάσαν για βροχή

Και ν' άνοιξαν μια ομπρέλα μπροστά στο πρόσωπό τους

Για να "γλιτώσουν" μια για πάντα απ' τις ψιχάλες τους!

Ίσως και να περίμεναν κάποια ιδανική λιακάδα

Που όμως ποτέ της δεν ξημέρωσε...

Αλλά...καλά να πάθουν, θα 'λεγε κανείς,

Ας μείνουν μοναχοί με τις ομπρέλες τους...

Μα, κι οι ομπρέλες βλέπετε,

Μπροστά στον άνεμο και τη θύελλα

Κάποτε σε εγκαταλείπουν...

Σπάνε πάντα την χειρότερη στιγμή και σ'αφήνουν απροστάτευτο

Να νιώθεις το νερό να πέφτει στο πρόσωπο και τα χέρια σου...

Τότε είναι που ψάχνεις 'κείνους που έδιωξες...

Ξέρετε, 'κείνους που σου 'μοιάσαν για βροχή!

Γιατί οι ομπρέλες μοιάζουν τελικά με τις καρδιές:

Είναι μεγάλες, μικρότερες και, καμιά φορά... σπασμένες...