Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Στιγμιαίες απελπισίες...



Όλα το βράδυ μοιάζουν πάντα απελπιστικότερα.
Το σκοτάδι του αέρα, η ηχώ της ησυχίας, το ρεύμα που μπαίνει από το παράθυρο...
Όλα τα κάνουν αθλιότερα:
Τις παλιές, τις μεγάλες αγάπες, τις ανυπόφορες αναμνήσεις, τα λάθη, τ' αδιόρθωτα, τ' ανείπωτα λόγια, τις αμαρτίες, τη μοναξιά...
-Σκύβω το κεφάλι μου κι ακούω τα δάκρυα που στάζουν στο ξύλινο πάτωμα.
Ανακατεύονται με αίμα. Λιγοστό, στάζει από την κρύα μύτη μου.
Αρχίζει αυτός ο ήχος να μ' αρέσει: Αρχίζω να τρελαίνομαι...-
Κάθε νύχτα και μια μικρή, στιγμιαία απελπισία
Κάθε όνειρο κι ένα ύπουλο, ματωμένο αγκαθάκι
Κάθε άνθρωπος που λάτρεψες μια μακρινή, απρόσωπη φιγούρα.
Σκέψεις της κακιάς ώρας...
Για να υποστούν οι έρωτες μια σχετικά απόλυτη διάκριση:
Το πάντα ή το τίποτα.
Το πάντα είναι τα πάντα, από πάντα, για πάντα...
Το τίποτα είναι πληγή, στροβίλισμα του νου, λάθος, αδυναμία, αμαρτία μου...
-Κάποιους τους αγάπησα, σαν από πάντα.
Τους θυμάμαι κάτι βράδια που μοιάζω να τους μισώ...
Ναι! Τους μισώ όσο τίποτα: Αρχίζω να τρελαίνομαι...-
Διαίρεση αναπόφευκτη, μη αναστρέψιμη, άδικη.
Ακόμη και τους έρωτες αγγίζει η αδικία...
Μα τι λέω: Αυτούς είναι που αγγίζει περισσότερο!
-Και κάποιοι στο τίποτα... Για πάντα στο τίποτα.
Τους ξεχνώ κάτι βράδια που θυμάμαι τους άλλους...
Ναι! Με μισώ όσο τίποτα: Αρχίζω να τρελαίνομαι...-
Κι οι σκέψεις αδιάκοπες παλινδρομούν ανάμεσα σ' ό,τι έχω πιο σημαντικό και ό,τι προσπαθώ να κάνω.
Ανάμεσα στο ιερό μου και τις αμαρτίες μου...
Κάθε νύχτα και μια μικρή, στιγμιαία απελπισία
Κάθε προσευχή μου ανάρμοστη, ανήκουστη
Κάθε δάκρυ μου καταιγίδα, νεροποντή
Κάθε χτύπος της καρδιάς μου, κάθε παλμός, θαύμα!
-Πληγώνω τον εαυτό μου πρόχειρα για να δω αν ζω ακόμη...
Θαύμα που δεν λέει η καρδιά μου να σταματήσει.
Ποιος με βοηθάει; Ας πάψει: Αρχίζω να τρελαίνομαι...-
Κι όλα γύρω, κάθε μα κάθε βράδυ, γκρεμίζονται.
Γι' αυτό κάθε πρωί, με ζαλισμένο κεφάλι και μάτια θολά, έχω την ίδια απορία:
Πώς καταφέρνουν και χτίζονται ξανά μέσα σε λίγες ώρες;
Γιατί, αλήθεια λέω, κάθε νύχτα οι τοίχοι πέφτουν στο σώμα μου και με πλακώνουν
Το τζάμι του παραθύρου γίνεται χίλια κομμάτια και ματώνει όλο μου το κορμί.
Και ξαφνικά την ησυχία αναχαιτίζουν τα γέλια:
Δυνατά, βλοσυρά γέλια πάνω απ' το κεφάλι μου
Μου τρυπούν τα αυτιά και δεν μ' αφήνουν να ηρεμήσω.
Χαλασμός αληθινός, αλήθεια, και γέλια...
-Και δεν μπορώ πια να κάνω άλλα βήματα.
Το πόδι μου είναι κάτω απ' τα χαλάσματα και με πονάει.
Αρχίζει αυτός ο πόνος να μ'αρέσει: Αρχίζω να τρελαίνομαι...-
Στο τέλος γύρω γεμάτο αίμα...
Το βράδυ πάντα το αίμα μοιάζει απελπιστικότερο.
Κάθε νύχτα και μια μικρή, στιγμιαία αυτοκτονία
Και κάποια μέρα η τελευταία και οριστική...
-Και δεν θυμάμαι άλλο πια όλα αυτά που με πονούσαν...
Ούτε τους έρωτες του πάντα, ούτε του τίποτα.
Βλέπω πια πεντακάθαρα, η λύτρωση επιτέλους έφτασε.
Δεν σέρνω πια αργά τα πόδια μου: Πετάω.
Πετάω στον ουρανό της σωτηρίας μου...
Δεν είμαι εκείνη η βαμμένη στο κόκκινο κοπέλα π' αντικρίζετε να κείτεται στο πάτωμα σας λέω.
Εγώ, τώρα πια, πετάω...-

6 σχόλια:

  1. να πετας, να μη σκεφτεσαι τιποτα αρνητικο :)
    καλη βδομαδα Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η νύχτα μπορεί να κάνει τα πάντα και πιο γοητευτικά ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηλία μου...

    Καλή σου εβδομάδα, και καλό σου βράδυ τώρα πια...

    Τα λέμε σύντομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Lost for Words...

    Και πιο "επικίνδυνα" ταυτόχρονα...

    Καλό σου βράδυ και καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναταλία,
    Αν αυτή την ώρα ξενυχτάς,
    αν αυτή την ώρα προσμένεις,
    αν αυτή την ώρα ελπίζεις,
    αν αυτή την ώρα ακούς έναν ψίθυρο
    που σου λέει :
    "Με την αγάπη στη ματιά και στην καρδιά σου δεν θα χαθείς ΠΟΤΕ"

    Τότε μην φοβάσαι,
    τότε δεν φοβάμαι κι' εγώ
    τότε κανείς μας δεν φοβάται.

    Μείνε ν΄αναλογίζεσαι τη θεά της Σοφίας σου
    για να πολεμήσεις το φόβο,
    Μείνε να ονειρεύεσαι τη θεά της Αγάπης
    για να πολεμήσεις τη μοναξιά,

    Μείνε ν' αναλογίζεσαι πως αφού κτίσαμε τους θεούς που έχουμε ανάγκη,
    και θυσιάσαμε κάτι στους βωμούς των,
    αυτοί δεν θα μας εγκαταλείψουν.

    Μείνε να ονειρεύεσαι πως αύριο θα έλθει το Αύριο,
    ή καταπώς έλεγε ο Νίτσε..
    "υπάρχουν χιλιάδες Αυγές που δεν γλυκοχάραξαν ακόμη"

    Με όλη την αγάπη μου
    Θανάσης

    eapenanti@gmail.com

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θανάση μου...

    Αυτά κι άλλα πολλά εμείς οι πικραμένοι προσπαθούμε ν' αναλογιστούμε και τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, τα καταφέρνουμε... Άλλωστε, οι "Θεοί" που, όπως λες κι εσύ, δημιουργήσαμε εξ ανάγκης για πίστη και δύναμη, ίσως τελικά να μας βοηθήσουν, ύστερα από τόσες προσευχές και τόσες, όπως αναφέρεις, θυσίες... Δεν μπορεί!

    Υπάρχουν χιλιάδες πρωινά, ναι, που προσμένουν να μας φωτίσουν με τον ήλιο τους και χιλιάδες μέρες που μετά από αυτές τις σκοτεινές νύχτες, θα ξημερώσουν... Ας είναι για καλό.

    Καλή σου μέρα, με πολλή αγάπη και σε 'σένα
    Τα λέμε σύντομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή