O δικός μου ο Άνθρωπος...

Kάποτε είχα ένα γράμμα περασμένο στο λαιμό μου... 
Ένα μήνα το πρόλαβα, άντε ενάμιση 
Κι ύστερα ήρθε ο χειμώνας
Ένας χειμώνας βαρύς κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους
Να κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι
Και να μην γελώ ποτέ μου...


«Δεύτερος και δυνατός»
Μια που ο πρώτος ήταν αδύναμος! 
Κι εγώ που νόμιζα ότι ο Νοέμβριος έρχεται αμέσως μετά τον Οκτώβρη
Αποκλείεται! Δεν μπορεί σ’ ένα μήνα να ξαναερωτεύτεται η καρδιά
Κάποιο λάθος θα κάνω στον υπολογισμό
Δεν θα μου βγήκε καλά το μέτρημα...


Αποκλείεται σου λέω! 
Ο δικός μου ο άνθρωπος ποτέ δεν θα με σύγκρινε 
Ποτέ του δεν θα με χώριζε γιατί ερωτεύτηκε κάποια άλλη
Ποτέ του δεν θα με κακολογούσε σ’ εκείνη 
Θα με υποστήριζε σε οποιονδήποτε
Δεν μπορεί να μην είναι έτσι!


Πώς θα ‘ταν ποτέ δυνατό να πει για ‘μένα κακιά κουβέντα;
Πώς θα ‘ταν ποτέ δυνατό να επιβεβαιώσει τις κακίες κάποιας για το τι είμαι
Απλώς γιατί την ερωτεύτηκε;
Πώς θα ‘ταν δυνατό βασικά να την ερωτευτεί ένα μήνα αφ’ ότου με πέθανε;
Μπα, στο όνειρό μου θα το είδα,
Σε κανέναν εφιάλτη!




                                        (...)


Μέτραγα και ξαναμέτραγα τους μήνες 
Μπας κι έκανα κανένα λάθος
Μα ο χρόνος ποτέ δεν ήταν με το μέρος μου
Γιατί να είναι τώρα;
Τα «αποκλείεται» μου έσβησαν σιγά-σιγά
Ναι... Ο δικός μου ο άνθρωπος ήξερε πάντα να με πουλάει...


Ο δικός μου ο άνθρωπος μια χαρά με σύγκρινε!
Μια χαρά επιβεβαίωσε όλες, μα όλες, τις κακίες κάποιας που ούτε καν με ξέρει
Απλώς γιατί την ερωτεύτηκε
Μια χαρά με κακολόγησε
Ο δικός μου ο άνθρωπος βασικά μια χαρά πεταλουδίτσες έβλεπε
Ένα μήνα αφ’ ότου τελείωσε μαζί μου...


Μήπως κι όλας γι’ αυτό τελείωσε τελικά;
Μήπως δεν ήταν ένα μήνα μετά, αλλά πολύ πριν;
Δεν αποκλείεται! 
Τίποτα βασικά δεν αποκλείεται
Δεν φεύγει ο Νοέμβριος μακριά απ’ τον Οκτώβριο
Όπως και να το κάνουμε!


Ο δικός μου ο άνθρωπος πάντα ήξερε να μ’ απογοητεύει
Πάντα ήξερε να φέρεται σκάρτα
Πάντα ήξερε καλά πώς να με πουλάει
Ο δικός μου ο άνθρωπος πάντα ήξερε να βλασφημεί πως μ’ αγαπάει
Τόλμησε και να μιλήσει γι’ αγάπη!
Δεν το ‘πλυνε το στόμα του πριν αναφέρει τέτοια λέξη;


                                         (...)


Κάποτε είχα ένα γράμμα περασμένο στο λαιμό μου...
Δεν μου το τράβαγε κανείς για να με πνίξει λέω ‘γω!
Το δικό μου βλέπετε το αγαπημένο γράμμα πάντα ήξερε να με ρίχνει στο γκρεμό
Έτσι πάει!
Κάποιες τις ερωτευόμαστε και κάποιες τις προδίδουμε
Κι αυτές τις πρώτες, αντί να τις μάθουμε να μην κρίνουν, τις επιβεβαιώνουμε κι όλας!






                            Δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ μου αυτό.
                                      Ελπίζω πια να ‘σαι περήφανος.