Σάββατο 2 Μαρτίου 2013

Πόσο λίγο αγαπηθήκαμε



Ύστερα από έναν χρόνο τα θυμόμασταν όλα
  και όλοι: Εγώ. Εσύ. Ο κόσμος.
  Τα θυμόμασταν πεντακάθαρα, σχεδόν σαν να 'ταν χθες.
  Και πού και πού, μέσα στο κλίμα του πολιτισμού που από πάντα διείπε
  την αλλόκοτη σχέση μας,
  μεταξύ σοβαρού κι αστείου
  κωμωδίας και δράματος
  τα λογαριάζαμε κι αυτά στις ευτυχίες της ζωής μας.
Δυο χρόνια μετά μόνο ο απόηχος από κάποια μακρινή ευτυχία σφυροκοπούσε σιγανά,
  χάϊδευε ελαφριά την βαριά καρδιά μας,
  το αδιαπέραστο τζάμι της και τα ακατάσχετα παράπονά της.
  Έσβηνε, όμως, κι αυτός σιγά-σιγά,
  όπως κάθε τι που τείνει προς το λησμονηθέν και το αιώνια αφημένο πίσω.
Μετά από τρία χρόνια κανείς μας πια δεν θυμόταν τίποτα.
  Ή τουλάχιστον, έτσι φαινόταν.
  Τα είχαμε ξεχάσει όλα
  και όλοι: Εγώ. Εσύ. Ο κόσμος.
Πόσο λίγο διαρκεί, λοιπόν, το για πάντα.
Πόσο μικρή η απόσταση ως τον ουρανό.
Πόσο μικρή η αγάπη μας, που την θαρρούσαμε για θαρραλέα.
Κι ακόμη μικρότερη η απόσταση γυρνώντας απ' τον ουρανό και πάλι πίσω.
Πόσο λίγο, λοιπόν, αισθανθήκαμε , για να ξεχάσαμε τόσο γρήγορα τα πάντα.
Και πόσο μικρή υπήρξε η ένωσή μας μπροστά στον αποχωρισμό μας.

Πόσο λίγο, αλήθεια, ερωτευτήκαμε,
  για να μιλούμε τώρα μετά ανέσεως περισσής ο ένας στον άλλον
  για τους μεγάλους έρωτές μας.
Πόσο μικροί, στ' αλήθεια, υπήρξαμε
  μπροστά στις ζωές μας στο σύνολο των χρόνων τους.
  Των χρόνων των λησμονοφόρων.
Και πόσο σταθήκαμε λίγοι κι ανάξιοι μπροστά στον χρόνο και στο πέρασμά του.
Πόσο λίγο με πρόσεχες, για να μ' άφησες έτσι αβίαστα να με προσέχει κάποιος άλλος.
Πόσο λίγο σε λάτρεψα, για να παρέδωσα αμαχητί τα χέρια σου σε ξένα χέρια.

Πόσο λίγο σ'αγάπησα.
Πόσο λίγο μ' αγάπησες.
Αυτό αποδεικνύει το σήμερα μ' ένα χαμόγελο που αποκαλύπτει σαπισμένα δόντια.

Πόσο λίγο σ' αγάπησα.
Κι εσύ βέβαια το ίδιο,
  μα εγώ είμαι χειρότερη
  αφού τόσο δειλή υπήρξα
  που ποτέ μου δεν το παραδέχτηκα!
Έλεγα τάχα πως θα πέθαινα για 'σένα
  και πως σε συγχωρούσα πάντα απ' την αγάπη μου,
  πως γι' αυτήν ανεχόμουν να σε βλέπω να φεύγεις.
Μα δεν ήταν από αγάπη: Από αδυναμία ήταν, αδυναμία να παραδεχτώ πως κι εγώ να φύγω ήθελα.

Πόσο λίγο σ' αγάπησα.
Πόσο λίγο μ' αγάπησες.
Απορώ γιατί εξακολουθώ να γράφω για την ιστορία μας!

Πόσο λίγο, αλήθεια, αγαπηθήκαμε, για να μπορούμε τώρα να μιλούμε φιλικά. 

Φιλικά.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που αυτό το "φ" είναι το γράμμα της Φθήνιας.
Πόσο λίγο σε ένιωσα πραγματικά, για να μπορώ τώρα να το συζητώ στ' αστεία.
Με μόνη μου δικαιολογία
  εκείνον τον ψευτομανδύα της ανάγκης μου να σ' έχω στη ζωή μου
  - έστω κι έτσι, έλεγα κάποτε,
  μήπως όμως αυτό το έτσι ήταν που προτιμούσα τελικά; -
  κι έτσι μ΄αυτές μου τις φθηνές δικαιολογίες
  τ' αλλάζω και τα καμώνω και τα διαστρεβλώνω τα επιρρήματα:
Πόσο πολύ αγαπηθήκαμε, λέω - σωστή υποκρίτρια -, για να μπορούμε τώρα να μιλούμε φιλικά.

Πόσο θέλει ο ένας στη ζωή του τον άλλον,
  για να παραβλέπουμε αδιαπέραστες διαφορές και διαφωνίες αξεπέραστες.
  Ή μάλλον, έτσι ισχυριζόμαστε.
Μαζί ως ζευγάρι, βέβαια, δεν καταφέραμε να μείνουμε.
  Ή μάλλον, έτσι λέμε.
Μα ας μην προσποιούμαστε άλλο: Τελικά αυτό θέλαμε, πάντα αυτό θέλαμε: να χωριστούμε. 
Ας το παραδεχτούμε λοιπόν, δεν είναι έσχατη λύση η ανακωχή μας,
  η φιλική προσέγγιση και τα πολιτισμένα λόγια:
  Βασική επιδίωξή μας ήτανε, σχέδιο καλοφτιαγμένο εξ αρχής.
Και δεν μιλούμε τώρα φιλικά και άνετα
  επειδή μετά την τόση αγάπη μας θελήσαμε να μείνουμε δυο φίλοι:
  Μιλούμε έτσι επειδή από πάντα δυο φίλοι θέλαμε να 'μαστε,
  τίποτα παραπάνω.
  Κι απ' την αρχή της ιστορίας μας
  στην πραγματικότητα το θέλαμε να καταλήξουμε έτσι.
Κι εκείνη την άχαρη, ενδιάμεση περίοδο,
  που τάχα σ' ερωτεύτηκα
  και τάχα μ' ερωτεύτηκες κι εσύ
  μάλλον κι οι δυο μας θέλουμε και την ξεχνάμε.

Πόσο λίγο ερωτευτήκαμε,
  για να μιλούμε τώρα μετά ανέσεως περισσής ο ένας στον άλλον
  για τους μεγάλους έρωτές μας.

Πόσο πολύ, λοιπόν, αγαπηθήκαμε, για να μπορούμε τώρα να μιλούμε φιλικά.
...ή μήπως...πόσο λίγο; 


12 σχόλια:

  1. "μα εγώ είμαι χειρότερη,αφού τόσο δειλή υπήρξα
    που ποτέ μου δεν το παραδέχτηκα!"




    MAGNIFICENT.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο...

      Σ'ευχαριστώ πολύ :)

      Σε φιλώ, να έχεις ένα όμορφο σαββατόβραδο!

      Διαγραφή
  2. Το έχω διαβάσει πάνω από 4 φορές και θα το διαβάσω άλλες τόσες..
    Ποσό λίγο αγαπηθήκαμε τελικά;
    Η ποσό πολύ;
    Ποσό διαφέρουν αυτά τα δύο τελικά;
    Ποσό μικρή η διάφορα..
    Ποσό τίποτα είναι η μεγάλη σου αγάπη..
    Και ποσ λίγο κράτησε το για πάντα..

    Πολύ ωραίο Ναταλία μου..
    Πόσο μπορεί να με καταλαβαίνεις;
    Ελεαννα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελεάννα μου...

      Εσύ πόσο μπορεί να με καταλαβαίνεις!

      Σε φιλώ, γλυκιά μου, να έχεις μία όμορφη Κυριακή... <3

      Διαγραφή
    2. Χαχα,πόσο καταλαβαίνουμε η μια την άλλη τελικα!<3
      Καληνύχτα κοπέλα μου..
      Ελεαννα..

      Διαγραφή
  3. Απαντήσεις
    1. Μικρό μου Ξωτικό...

      Κι εγώ, γράφοντάς το...

      Καλό ξημέρωμα <3

      Διαγραφή
  4. Ναταλια μου,διαβαζω συνεχεια αυτα που γραφεις και ειπα επιτελους να σου γραψω.
    Πραγματικα ειναι υπεροχα.
    Δεν ξερω γιατι ταυτιζομαι τοσο πολυ,πιθανον δεν θα αισθανομαστε τα ιδια, ομως σιγουρα με κανεις και ξυπνανε αυτα που ηδη νιωθω,γιατι παντα ειναι εκει αλλα προσπαθω να τα κρυβω(δυσκολο μετα απο 3χρονια ακομα να θυμασαι(?))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε/φίλη μου...

      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο που αφιερώνεις στο blog μου και σε αυτά που γράφω-νιώθω (γιατί αυτά τα 2 πάνε συνήθως μαζί). Χαίρομαι πολύ που μπορώ με τα γραμμένα μου να ξυπνάω αισθήματα και πιθανώς αναμνήσεις, που γενικώς είναι θαμμένα και όπως λες κι εσύ "κρυμμένα", αλλά υπάρχουν, πάντα υπάρχουν και είναι εκεί... Κάπου βαθιά χωμένα... Μακάρι να τα δείχναμε λίγο περισσότερο κάπου-κάπου... (Μακάρι ύστερα από 3 χρόνια να τα θυμόμασταν όλα το ίδιο...Και όλοι το ίδιο...)

      Σε φιλώ, να έχεις ένα όμορφο ξημέρωμα! Ελπίζω να τα ξαναπούμε.

      Διαγραφή