Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Άδικο δίκιο



Αγανακτούσε συχνά.
Μα το 'κανε από μέσα της
κι αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο λάθος της.
Ενδόμυχα.
Κατηγορούσε από μέσα της, παραπονιόταν από μέσα της,
αγαπούσε από μέσα της, μισούσε από μέσα της.
Τίποτα δεν έδειχνε, ποτέ,
έτσι έμαθε
κι αυτό της στοίχισε ακριβά.

Της στοίχισε πολλά αυτή η εσωτερική της αγανάκτηση
που έφτανε σε σημείο έλλειψης ειλικρίνειας.
Στο "Μ' αγαπάς;"
ήθελε να κραυγάσει "Ποτέ δεν σταμάτησα.",
μα δεν το είπε ποτέ της.
Και ως απάντηση σε κάτι λόγια βαριά
ήθελε να φωνάξει "Σε σιχαίνομαι.",
μα δεν το 'πε ούτε αυτό,
έδωσε τη σιωπή της για απάντησή τους.
Μα τελικά δεν το 'κανε από περιφρόνηση:
φοβήθηκε μήπως τα μετανιώσει τούτα τα λόγια,
γι' αυτό και δεν τα 'πε ποτέ της.

Μα δεν θα το μετάνιωνε.
Τα λόγια που δεν είπε μετάνιωσε.
Όλους τους χαρακτηρισμούς που χρόνια σκέφτεται
για μερικούς ανθρώπους,
μα τους κρατάει για τον εαυτό της,
μην τους πληγώσει, μην τυχόν πει τίποτα που δεν εννοεί,
μην προσβάλει, μην θίξει και μη θλίψει,
τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι της λένε χίλιους-δυο χειρότερους,
χωρίς να το σκεφτούνε καν.

Στον κόσμο ήθελε να φωνάξει πόσο θα 'πρεπε να ζει σ' άλλον πλανήτη
κι ύστερα θέλησε κάποια στιγμή να φωνάξει πόσο τελικά είχε εκείνος δίκιο
απόλυτο, απάνθρωπο δίκιο,
σχεδόν σαν το δικό της δίκιο,
αυτό που της άρεζε να αποκαλεί
"άδικο δίκιο".
Μα ούτε κι αυτό τόλμησε ποτέ της να το ξεστομίσει,
έμεινε σιωπηλή,
σιωπηλή και συνένοχη.

Της στοίχισε πολύ αυτή της η αποσιώπηση
όσων αιώνια αισθανόταν.
Που έκρυψε τόσα πολλά
για να μην πληγώσει κάποιους
και μαζί πληγωθεί κι αυτή.
Μα στο τέλος-τέλος τι κατάφερε;
Ήδη την πλήγωναν
σαν μοναξιές πέντε ζωών μαζί.
Ίσως και δεκαπέντε.
Τι κατάφερε, αλήθεια, σιωπώντας τόσο καιρό;
Ν' αγανακτήσει περισσότερο
και να μισήσει ξαφνικά ό,τι πάντα αγαπούσε.
Να σιχαθεί την ύπαρξή της που κάποτε το λάτρεψε.

Άδικο δίκιο έχει εκείνη.
Μισεί τόσο πολύ μέσα της
που δεν μπορεί πια να χωρέσει τίποτ' άλλο.
Κι αρχίζει να μισεί τα πάντα
δίχως λόγο.
Εξαιτίας του τόσο άδικου δίκιου της.

Δηλώνει αδικημένη.
Κι απογοητευμένη.
Και ανειλικρινής.
Αν ήτανε μουγκή σίγουρα θα μιλούσε περισσότερο
απ' ό,τι μιλά χρόνια τώρα.

Δηλώνει σιωπηλή.
Πάντα σιωπηλή - γι' αυτό και τόσο ένοχη.
Φταίει (πώς να μη φταίει;).
Ούτε ένα ικανό "αλλά"
δεν στέκεται στο λόγο για να τη βοηθήσει.

Κι ύστερα,
πώς ν' αγαπήσει κανείς
με τόσο μίσος συσσωρευμένο μέσα του;
Όπως είπε η Αντιγόνη,
δεν γεννηθήκαμε για να μισούμε.
Μα, αν είναι να το κάνουμε,
ας μην το κάνουμε τουλάχιστον βουβά.
Γιατί το δίκιο μας θα γίνει άδικο
κι η αγάπη μας αηδία κι απέχθεια.

Αγανακτούσε συχνά.
Απογοητευόταν και φοβόταν.
Μα το 'κανε βουβά, σιωπηλά, από μέσα της.
Κι αυτό ήταν ίσως το μεγαλύτερο λάθος της.
Κι αυτό της στοίχισε, στο τέλος,
ακριβά.
Τ' άδικο δίκιο της.

(Φυσικά και φταίει.)

2 σχόλια:

  1. Καλησπέρα, Ναταλία. Πολλά πράγματα κρατάει μέσα του, κάποιος. Όμως εσύ έχεις την ωριμότητα των πράξεων σου, που είναι να μην πληγώνεις τα ήδη πληγωμένα πλάσματα -κι αυτό, πίστεψε με, ελάχιστοι προσέχουνε να μην εξασθενούνε τους γύρω. Θα έλεγα πως διακατέχεσαι από την ομορφιά της προσφοράς, μέσω της ποίησης σου: όταν είναι μόνος του, κανείς, χωρίς σχέση, και γράφει, είναι πιστεύω, περισσότερο ειλικρινής: μπορεί να φαίνεται στους γύρω, ότι γκρινιάζει, όμως κάποια θέματα, δεν αφορούνε κανέναν άλλο. Το παν είναι να ζει ο άνθρωπος έστω και μόνος του, με αγάπη. Εξάλλου το ανθρώπινο είδος, είναι θνητό εκ φύσεως. Σου εύχομαι μια δημιουργική, Άνοιξη. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεράσιμε...

      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου! Μακάρι να είναι πράγματι όπως τα λες... Μακάρι όλη αυτή η φαινομενική, όπως λες, "γκρίνια" να είναι τελικά δημιουργία...

      Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, να είσαι καλά!

      Διαγραφή