Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Η ομορφιά της αποχώρησης



Ήσουν όμορφος.

Πάντα ήσουν όμορφος
από τότε που σε θυμάμαι...
Άνοιγες κι έκλεινες την πόρτα,
μπαινόβγαινες στο σπίτι σαν περιστέρι
που δεν τιθασεύεται
κι έμοιαζες με τις Κυριακές,
με τις αργίες
και με τον Μάη...

Κι εγώ σε χάζευα.
Δεν ήξερα να λέω ωραία παραμύθια,
δεν σκαρφιζόμουν ποτέ λόγια
που λεν' οι ποιητές
και οι τρελοί
κι οι απελπισμένοι...
Έστεκα μόνο και σε χάζευα
με πόσο φόβο
μήπως φύγεις...

Δεν υπήρχε ποτέ περισσότερος φόβος
σ' όλη τη ζωή μου
από τότε που σ' είχα:
Φοβήθηκα, βέβαια, κι αργότερα
μήπως δεν ξαναγαπήσω
και μήπως μείνω πάντα μόνη
και μήπως υπάρχει στον κόσμο
για πάντα
το κακό κι η αδικία κι η φτώχεια,
φοβάμαι, βέβαια, και σήμερα
για τα ίδια "μήπως" περίπου και πάλι,
μα σαν τότε που σ' είχα στη ζωή μου
δεν φοβήθηκα ποτέ περισσότερο...

Γιατί,
όσο να 'ναι,
όταν έχεις τα πάντα
φοβάσαι περισσότερο απ' όταν
δεν έχεις τίποτα
κι εγώ είχα τα πάντα
κι αν κάτι με πληγώνει όσο τίποτα
είναι τούτο:
που ακόμη και στην ευτυχία μου
έκλαιγα κάθε μέρα
γιατί φοβόμουνα πως θα τη χάσω...

Κι ακόμη και τις πιο λευκές μέρες,
ακόμη και τις νύχτες που τις στόλιζαν
τα πιο μελίρρυτα "Σ'αγαπώ" απ' τα δικά σου χείλη
θυμάμαι πως με πλάκωνε
η ανασφάλειά μου...
Η μάλλον όχι,
δεν ήταν αυτή που έφταιγε περισσότερο:
η σιγουριά μου ήταν,
η σιγουριά μου
πως θα σ' έχανα...

Κι αυτό που με πονάει;
Πως το 'ξερα,
απ' την πρώτη στιγμή το 'ξερα
πως θα μ' αφήσεις... 

Ήσουν όμορφος. 
Πάντα ήσουν όμορφος... 
Όταν ερχόσουν να με πάρεις απ' το σπίτι
και με περίμενες στην είσοδο 
κι έμοιαζες μάλιστα σχεδόν σαν να λαχταράς
κι όταν πάλι καθόμασταν δίπλα-δίπλα
έχοντας ξεμείνει από λόγια
και με κοιτούσες μες στα μάτια
κι έμοιαζες μάλιστα σχεδόν σαν να μ' αγαπάς 
κι εκείνα τα δευτερόλεπτα πριν με φιλήσεις
κι εκείνα τα δευτερόλεπτα που με φιλούσες
κι εκείνες τις αστραπιαίες στιγμές που σ' έβλεπα 
κάπου ανάμεσα στα πόδια μου
να μου κάνεις έρωτα και να γελάς
κι εκείνες τις ώρες πριν με πάρει ο ύπνος
που σ' έβλεπα να κοιμάσαι και ν' ανασαίνεις απαλά
κι έμοιαζες μάλιστα σχεδόν σαν να μ' ονειρεύεσαι
κι εκείνα τα πρωινά που με ξυπνούσες
ή σε ξυπνούσα
και πίναμε καφέ στο μπαλκόνι 
κι όταν ήξερα πως ήθελες να βάλεις τα κλάματα,
μα τα κρατούσες,
κι εγώ σε χάιδευα κι έλεγα ό,τι μου περνούσε απ' το μυαλό
για να σε κάνω να νιώσεις πιο καλά
κι εσύ τότε γελούσες,
σφιγμένα,
μα γελούσες 
κι έμοιαζες μάλιστα σχεδόν σαν να με εκτιμάς 
κι όταν πάλι μ' έπαιρνες αγκαλιά και μ' έριχνες στη θάλασσα
κι όταν σε τάιζα στο στόμα και σε λέρωνα 
κι όταν μ' έπιανες απ' το χέρι στις βόλτες μας
κι έβλεπα το προφίλ σου από χαμηλά
τότε που το αριστερό σου μάτι απ' την γωνία μου ήταν ίσο με τον ήλιο 
ίσο, βέβαια, σε μέγεθος
μα ανώτερο, σίγουρα, σε λάμψη κι ομορφιά... 

Ναι, σ' όλες αυτές τις στιγμές,
μα και σε πολλές άλλες
που - να με συγχωρείς -
δυστυχώς τώρα που πέρασαν τα χρόνια τις ξέχασα,
ήσουν πράγματι όμορφος... 

Ήσουν όμορφος. 
Πάντα ήσουν... 
Μα
ομορφότερος από ποτέ
ήσουν τη στιγμή εκείνη ακριβώς
που άνοιγες την πόρτα
κι έφευγες... 

Το 'χουν αυτό, ξέρεις, 
οι άνθρωποι:
να 'ναι ομορφότεροι από ποτέ
τη στιγμή αυτή 
που 
τόσο άσχημα, 
απάνθρωπα,
κυνικά 
ανοίγουν την πόρτα
και φεύγουν... 


2 σχόλια:

  1. Ναταλία μου, έχει κάτι μήνες που διαβάζω το blog σου, είσαι πολύ σπουδαία να το ξέρεις αυτό.
    Αυτό το άρθρο σου, πόσο αληθινό... Μέσα από τα συγγράματά σου διαβάζω τα συναισθήματά μου, που δεν μπορώ να εκφράσω με τέτοιο τρόπο. Ευχαριστώ που τα μοιράζεσαι μαζί μας.

    Γιατί,
    όσο να 'ναι,
    όταν έχεις τα πάντα
    φοβάσαι περισσότερο απ' όταν
    δεν έχεις τίποτα
    κι εγώ είχα τα πάντα
    κι αν κάτι με πληγώνει όσο τίποτα
    είναι τούτο:
    που ακόμη και στην ευτυχία μου
    έκλαιγα κάθε μέρα
    γιατί φοβόμουνα πως θα τη χάσω...

    -Κωνσταντίνα-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κωνσταντίνα μου...

      Κι εσύ είσαι σπουδαία: Φαίνεται μέσα από τα σχόλια που αφήνεις :)

      Καλό σου απόγευμα.

      Διαγραφή