Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μου άρεζε...



  Μου άρεζε πολύ που υπήρχε στον κόσμο κάποιος σαν εσένα, που μάλιστα έλεγε πως μ' αγαπάει... Μου άρεζε πολύ να σου χαϊδεύω τα μαλλιά... Μου άρεζε να σε κοιτάω στα μάτια χωρίς να μιλώ, μέχρι να με ρωτήσεις με απορία "Τι είναι;", μου άρεζε να κρατάω το χέρι σου σε ανύποπτο χρόνο, μου άρεζε να περπατάω πλάι σου έστω και στις πιο απλές διαδρομές... Μου άρεζε να 'μαι περήφανη για 'σένα και να μιλάω με καμάρι για τη σχέση μας, μου άρεζε μόνο και μόνο να συλλαβίζω το υγροπρόφερτο όνομά σου, μου άρεζε να σε φωνάζω μ' αυτό κι εσύ να γυρνάς και να ρωτάς τι θέλω... Μου άρεζε να σε ταΐζω στο στόμα, να σου χαϊδεύω την κοιλιά, να ακουμπάω στο στέρνο σου το μέτωπό μου... Μου άρεζε να κοιτάζω μέσα από το μπλουζάκι σου, κάθε φορά σαν να 'τανε να ανακαλύψω κάποιον θησαυρό, μου άρεζε να σε μυρίζω κι ύστερα να λέω και να ξαναλέω πόσο ξεδιάντροπα υπέροχα μυρίζουν πάντα τα μαλλιά σου και πόσο μπορώ να μεθύσω με τ' άρωμα στο λαιμό σου... Μου άρεζε να μου μιλάς και για τους πιο απλούς προβληματισμούς σου ακόμη κι εγώ να σε προσέχω λες και μου λες το πιο σημαντικό σου μυστικό, και μου άρεζε να με εμπιστεύεσαι να σε περάσω απ' το δρόμο χωρίς να κοιτάς... Μου άρεζε όταν παραδεχόσουν πόσο πολύ σ' αγαπάω και μου άρεζε όταν μου ζητούσες να προσέχω, μου άρεζε όταν ξεκινούσες την πρότασή σου με το "Εμείς", μου άρεζε όταν με σύστηνες στους γνωστούς σου ως το κορίτσι σου και μου άρεζε να με φωνάζεις με τ' όνομά μου... Γιατί στα χείλη σου το όνομά μου ήταν ασφαλές... Δεν κρεμόταν μετέωρο, δεν προσέμενε τίποτα άλλο, δεν χρειαζόταν συμπλήρωση, ήταν απόλυτα ολοκληρωμένο και γεμάτο αγάπη, ήταν όμορφο τ' όνομά μου στο στόμα σου...
  Κι ύστερα μου άρεζε να τα συγκρίνω όλα μαζί σου και να τα βρίσκω ελάχιστα... Ή, μάλλον, δεν μου άρεζε: Το είχα συνηθίσει. Μου άρεζε να μιλάω για 'σένα και για όλες εκείνες τις αστείες στιγμές μας, για όλες τις ρομαντικές στιγμές που ζήσαμε, μου άρεζε να σε αναφέρω, ακόμη και σε συζητήσεις άσχετες με φίλες... Μου άρεζε να υπάρχω για να θυμάμαι όσα ζήσαμε, για να τα ξαναζώ μέσα απ' τη θύμησή τους, για να τα διηγούμαι σε άτομα καινούρια στη ζωή μου, για να τα γράφω σε ποιήματα και να τα διαβάζω μονάχη μου ξανά και ξανά... Μου άρεζε ακόμη και να κλαίω γι' αυτά... Μου άρεζε, τελικά, ακόμη και να κλαίω για 'σένα... Να περνώ απ' τα μέρη που τ' αποτυπώματα απ' τις πατημασιές μας ακόμη δεν έχουν ολότελα εξαφανιστεί, να ακουμπάω με τα χέρια μου απαλά τους τοίχους που είχαν στηρίξει το πάθος μας κάτι βράδια του καλοκαιριού, να κάθομαι στα ίδια παγκάκια που ανταλλάξαμε τόσα υγρά φιλιά... Μα ο χρόνος είναι φίλος με τη λήθη. Και κάποτε οι αλήθειες λάμπουν σαν τον ήλιο που μπαίνει απρόσκλητος απ' το παράθυρο εκείνα τα πρωινά που δεν θέλεις να ξυπνήσεις... Να ξυπνήσεις για ν' αντικρίσεις έναν κόσμο πάλι άδειο απ' την εικόνα που 'χες φανταστεί για 'σένα... Άδειο και λειψό. Έναν κόσμο λίγο, αφού λίγη είναι κάθε ζωή χωρίς τον έρωτα. Μισή. Όπως εγώ... Και περνάει ο καιρός και συνεχίζω να σ' αγαπάω και να γράφω για 'μας έχοντας πια εξαντλήσει όλες τις σημαντικές στιγμές μας και να ψάχνω πια στ' ασήμαντα που ζήσαμε τι προλαβαίνω ακόμη να θυμίσω, πριν ξεχάσω κι εγώ η ίδια για πάντα... Κι όσο κι αν μου 'πεσαν βαριές μια-δυο κουβέντες σου, αποφασίζω πως σε θέλω στη ζωή μου κι έτσι η πιο αρχαία προφητεία βγαίνει αληθινή κι ολόσωστη: Η οργή θα φύγει κι η αγάπη θα μείνει... Για πάντα...
  Εκείνα τα βράδια είναι που σε συγχωρώ, εκείνα τα βράδια μυστικά σε εξιλεώνω, χωρίς να το ζητάς, όταν κλαίω σιγανά, σχεδόν αθόρυβα, και σε ζητάω στη ζωή μου... Εκείνες είναι οι νύχτες που ξέρω πως σ' έχω συγχωρήσει... Τόσο πολύ σ' αγαπάω, που συνήθως σ' έχω ήδη συγχωρήσει για κάτι που μου κάνεις τη στιγμή εκείνη που μου το κάνεις... Χαμογελάω με μια ανεπαίσθητη πικρία, μα σε συγχωρώ. Και ξέρω πως ποτέ δεν θα σου κρατήσω κακία, κι ούτε μπορώ, κι ούτε το προσπαθώ, κι ούτε το ελπίζω... Μου άρεζε κάποτε να λέω "Αγάπη είναι να συγχωρείς τα ασυγχώρητα"... Ομολογώ πως κάποτε το είχα πάρει πίσω, κι είπα, όσο κι αν σ' αγαπώ, ποτέ δεν θα σου συγχωρήσω κάποια πράγματα. Μα, όπως πάντα, επανήλθα τελικά στην αρχική μου θεωρία... Γιατί απ' αυτές τις θεωρίες τελικά ποτέ δεν θ' απαλλαχτώ, κι ακόμη κι αν τις απαρνούμαι μια στο τόσο, πάλι σ' αυτές γυρίζω, πάλι αυτές εμπιστεύομαι... Μοιάζουν με 'σένα οι παλιές, εφηβικές μου θεωρίες: Πάντα γυρίζω πίσω σ' αυτές... Πάντα γυρίζω πίσω και σε 'σένα... 
  Μου άρεζε να "καυχιέμαι" για την ανιδιοτελή αγάπη που σου έδειξα... Μου άρεζε να περιμένω πότε θα μου ζητήσεις να κάνω τα πάντα για 'σένα, για να σου αποδείξω πως θα τα έκανα... Και μου άρεζε να περιμένω, να περιμένω, ακόμη και σίγουρη πως ποτέ πια δεν θα γυρίσεις... Μου άρεζε, τελικά συμπεραίνω, να δυστυχώ για 'σένα... Μου άρεζε αυτή η πικρή γεύση της ανάμνησης, την είχα συνηθίσει... Κι όσο κι αν κατηγορούσα τα αισθήματα και την καρδιά μου, που δεν με άφηναν να σε "ξεχάσω", τελικά μου άρεζε να σε θυμάμαι... Κι όσο κι αν έλεγα πως θέλω κι εγώ να προχωρήσω, χωρίς τη βαριά σκιά σου πάνω απ' τον ουρανό της ζωής μου, τελικά μου άρεζε να μένω πάντα πίσω... Μου άρεζε, τελικά, που κόλλησα στο παρελθόν και κατέστρεψα κάθε πιθανότητα κάποτε να ξεκολλήσω... Μου άρεζε, την ανόητη, που σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη ζωή μου... Ακόμη, φαίνεται, μου αρέσει...


10 σχόλια:

  1. Ίσως το πιο ωραίο σου ποίημα Ναταλία μου..

    Μου άρεζε, την ανόητη, που σ' αγαπούσα πιο πολύ κι απ' τη ζωή μου... Ακόμη, φαίνεται, μου αρέσει...

    Ακόμα μου αρέσει να τον αγαπάω πιο πολύ και από την ιδία μου την ζωή..
    Κάθε εμπόδιο για καλό λένε..
    Αυτό μου λένε και αυτό πρέπει να πιστέψω, ειδικά τώρα..

    Θα τα πούμε σύντομα αγαπημένη μου Ναταλία..
    Ελεαννα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελεάννα μου...

      Έτσι λένε, πράγματι... Πόσο καλό είναι όμως, όταν, για παράδειγμα, χάνεις τον άνθρωπό σου..;

      Σε φιλώ, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου για ακόμη μία φορά... Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    2. Τότε είναι δύσκολο Ναταλία μου..
      Τόσο δύσκολο που δεν μπορώ να το περιγράψω..
      Το καταλαβαίνει οποίος το έχει νιώσει..
      Δεν το εύχομαι σε κανέναν άλλον αυτό..
      Ποτέ κανείς να μην νιώσει όπως νιώθω εγώ, χρόνια τώρα..

      Θα τα πούμε σύντομα..
      Ελεαννα..

      Διαγραφή
    3. Ελεάννα μου...

      Κι εγώ ακριβώς το ίδιο λέω... Ούτε στον εχθρό μου δεν την εύχομαι τέτοια πίκρα...

      Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
  2. δεν μπορώ να μιλήσω..
    ειλικρινά..
    δεν έχω τι να [πρωτο]γράψω.
    έχεις αγγίξει μέχρι και το τελευταίο
    νεκρό μου κύτταρο.φοβάμαι πως,μ'έναν
    τρόπο μαγικό,εισχωρείς στη ζωή μου
    και στις σκέψεις μου..


    ειλικρινά πανέμορφο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο...

      Ααχ σε ευχαριστώ πολύ, πολύ για τον χρόνο και τα λόγια σου... Χαίρομαι που κατάφερα να σε αγγίξω...

      Καλό ξημέρωμα σου εύχομαι, θα τα πούμε σύντομα.

      Διαγραφή
  3. Mου θυμίζεις μια περίπτωση που είχε μια κοπέλα σχέση παλινδρομική επί 18 χρόνια και στο τέλος αυτός παντρεύτηκε άλλη. Δυστυχώς έχασε το χρόνο της η κοπέλα, είχε την ψευδαίσθηση ότι αυτός είναι ο πρίγκηπας της.
    Κέρδιζε το χρόνο σου Ναταλίτσα. Είναι τόσο όμορφη η ζωή χωρίς σκιές. Θα βρεις δύναμη κοντά στον Θεό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου...

      Καλό ξημέρωμα.

      Διαγραφή
  4. Από τα ομορφότερα που έχω διαβάσει τελευταία...
    Από τα καλύτερά σου.
    Ναταλία, με άγγιξες πολύ... βούρκωσα...
    Έχω πολλά να πω, μα οι σκέψεις έχουν μπλεχτεί πολύ τώρα... ή ίσως και να τα είπες όλα εσύ τελικά...
    Σε θαυμάζω για όσα νιώθεις. Και περισσότερο επειδή παραδέχεσαι αυτά που νιώθεις.

    Θα τα ξαναπούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ερωτευμένη Σχιζοφρενή...

      Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τον χρόνο σου, μα πιο πολύ για τα όμορφά σου λόγια...

      Σου εύχομαι να έχεις ένα όμορφο απόγευμα, θα τα πούμε σύντομα.

      Διαγραφή