Μια ανίατη ασθένεια από δέλτα

Μα εσύ βεβαίως
πάσχεις από μια ανίατη ασθένεια
αφόρητη για 'μας τους υγιείς
που αρχίζει από δέλτα...
Και δια αυτής ούτε ρωτάς ποτέ τι κάνω
κι αν ζω
ή αν τελικά δεν υπήρχα ποτέ,
όπως σου υποσχέθηκα κάποτε,
και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια σε μια φαντασία σου
και κάποιο παιδικό όνειρο, μισολησμονημένο...

Άραγε, νιώθεις ποτέ νοσταλγία
για όλα εκείνα τα πράγματα
που δεν προλάβαμε ποτέ να κάνουμε μαζί;
Νιώθεις
όπως εγώ
ότι σου λείπουν όλα αυτά που δεν ζήσαμε;
Λυπάσαι
για όλα αυτά τα συναρπαστικά πράγματα
που δεν προφτάσαμε ποτέ να μοιραστούμε;

Ήμουν η Αντιγόνη σου, θυμάσαι;
Κι ας το 'λεγα πάντα πως στην πραγματικότητα
δεν θα 'μουν παρά μια Ισμήνη
υποταγμένη και δειλή...
Άραγε καταδέχονται ακόμη τ' αστέρια
να ρίξουν λίγη σκόνη παραμυθιού
στο μπαλκόνι σου
όπως τότε
που ακούγαμε μαζί Βιβάλντι
και ανταλλάζαμε τα πιο όμορφα λόγια
μονάχα με μια μαγευτική
ακούραστη
σιωπή...

Τότε δεν ήσουνα τόσο διακριτικός
-διακριτικότητα η ασθένεια
που ταλανίζει τον αλλόκοτο εαυτό σου
άργησα - το κατάλαβα -
τόσο ανυπόφορα
επίμονα
χαμένος!
Είχες καρδιά και όνειρα
κι υπέροχα μαλλιά
κι εγώ, η θαρραλέα Αντιγόνη σου,
με μια αρχαία θεομηνία
κι ένα γοβάκι ξεχασμένο...

Κι εγώ
δεν είναι τώρα δα που σ'αγαπώ
απλώς είμαι αδιάκριτη
πώς δεν το 'χα καταλάβει πια τόσο καιρό
ηλίου φαεινότερον!
Γι'αυτό καμιά φορά επιχειρώ να μάθω τι κάνεις
κι αν ζεις
ή αν τελικά δεν υπήρχες ποτέ,
όπως μου υποσχέθηκες κάποτε,
και ζούσες όλα αυτά τα χρόνια σε μια φαντασία μου
και κάποιο παιδικό όνειρο, μισολησμονημένο...

Τάχα πως το ωραιότερο πράγμα από ένα ταξίδι
είναι να έχεις κάπου να γυρίσεις
ποιος άλλος θα το πίστευε αυτό
πέρα από μια ανόητη αδιάκριτη
κι έναν νεκρό από χρόνια Οδυσσέα;

Μα, ας είναι
ασθένεια από δέλτα ή όχι
εγώ πάντα ξεχνάω τα άδικα συμπτώματά της
που ανά καιρούς μου εκδηλώνεις
κι ακούω τις "Τέσσερις Εποχές"
όπως τότε
ακριβώς σαν να 'σαι δίπλα μου...
Το αγαπημένο μας κομμάτι
- θυμάσαι; -
ήταν η ανθηρή άνοιξη
και μου 'μπλεκες πλεξούδα τα μαλλιά
κι εγώ χανόμουνα στο μαγικό βιολί
και κοίταζα 'κείνα τα δυο αστέρια πάνω απ' τη μύτη σου...

Κι ας είναι
προλαβαίνεις ακόμη να γυρίσεις
και στο εγγυώμαι
θα ξεχάσω όλον αυτόν τον άδειο από μουσική καιρό
που μου έλειπες
σαν να 'σουνα κομμάτι του εαυτού μου...
Ας είναι
γύρνα εσύ πίσω
και δεν θα θυμηθώ ποτέ πια
τους μήνες
που μου έλειπες
ακριβώς επειδή ήσουν
κομμάτι του εαυτού μου...

Άραγε, νιώθεις ποτέ νοσταλγία

για όλα εκείνα τα πράγματα

που δεν προλάβαμε ποτέ να κάνουμε μαζί;