Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ένα μάτσο από άκαρδα ρολόγια


Κι οι μέρες τρέχουν
σαν νυχτοβάτες κλέφτες που 'ψαχναν κάτι κοσμήματα
από κάποιο καλοκαίρι
και κάποιον εφηβικό έρωτα
που κράτησε λίγο παραπάνω αυτή τη φορά
και διεκδικεί τη θέση της αιώνιας αγάπης...

Μονάχα τις νύχτες είναι σαν να κολλάει ο χρόνος
σαν μίμος σ' ένα θέατρο γεμάτο άδειες θέσεις
που παριστάνει πρόσωπα του παρελθόντος
και μιμείται άψογα τις γκριμάτσες τους
καμιά φορά ακόμη και τα δάκρυά τους
οι μέρες τρέχουν, τις νύχτες είναι που κολλάει ο χρόνος...

Κι εκείνες οι ώρες της νύχτας περνούν βασανιστικά αργά
νομίζεις καμιά φορά πως χάλασε το ρολόι
- σαν τον έρωτα κι αυτό!
Το κατεβάζεις απ' τον τοίχο, σκονισμένο
και το κοιτάς καλά-καλά
ελπίζοντας βαθιά μέσα σου να θέλει τελικά πέταμα...

Μα δουλεύει, τόσο μοχθηρά και άκαρδα δουλεύει
κι εσύ πλαγιάζεις τότε στο άδειο κρεβάτι σου
και σκαρώνεις στίχους στο μυαλό σου
για να τους κάνεις αύριο άλλο ένα ποίημα
κι έτσι έμαθες άλλωστε τις πιο όμορφες προσευχές
άσχετα που κανείς τελικά δεν τις ακούει...

Κι αυτή η μέρα πια
πόσο με πονάει κάθε που τη σημειώνω στο τετράδιο
και μετράω άλλον ένα μήνα που πέρασε!
Δώδεκα φορές τον χρόνο είμαι αναγκασμένη να το θυμάμαι
- να 'ταν τουλάχιστον 30 του μηνός
θα γλίτωνα κανέναν Φεβρουάριο!

Ανοησίες βέβαια λέω, σαν τα βιβλία μου
να 'ταν μονάχα δώδεκα φορές τον χρόνο που θυμάμαι
θα 'ταν υποφερτό - και με το παραπάνω!
Αλλά, ας πούμε, τότε συνειδητοποιώ καλύτερα
τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια
που, χωρίς να μας ρωτήσουν, τι αγενέστατα!, περνάνε...

Μονάχα αναρωτιέμαι
με τόσα βράδια που κολλάει ο χρόνος
πότε πρόλαβε να περάσει τόσος καιρός;
Με τόση εσκεμμένη καθυστέρηση
πώς πάλι προλαβαίνει και φτάνει κάθε μήνα
αυτή η μέρα;

Κι όσο περνάει ο καιρός
όλο και περισσότερο ενισχύεται μέσα μου η πίστη
πως αποκλείεται να 'ναι έτσι τα πράγματα!
Γιατί τι είναι ο χρόνος;
Και πώς
αν σταματούσανε μια μέρα όλα τα ρολόγια μ' άψογο συντονισμό

πώς, λέγω, θα γνωρίζαμε
όχι τις μέρες και τα χρόνια
μα έστω και την απλή ώρα με τα εξήντα ταπεινά της λεπτά;
Και ποιος μου λέει εμένα
ότι μπορώ να εμπιστευτώ μια αράδα από καλοσχεδιασμένα ρολόγια
που 'χουν, ίσως, τα δικά τους ιδιοτελή κι ύπουλα σχέδια;

Κι όσο περνάει ο καιρός
(ή τουλάχιστον τα ρολόγια έτσι δείχνουνε)
αποφαίνομαι τελικά πως το παρελθόν ίσως να μην απέχει τόσο αβάσταχτα απ' το παρόν
ίσως τελικά να μην είμαστε τόσο καιρό χώρια
ίσως απλά ένα μάτσο από άκαρδα ρολόγια
τα βόλεψαν έτσι ώστε να μας παραμυθιάζουνε μ' αμελητέες αποστάσεις...

6 σχόλια: