Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

Μισητές συνήθειες


Ύστερα από κάποιον καιρό
με ήξερε πια πολύ καλά
ήξερε αν έπινα κόκκινο ή λευκό κρασί
ήξερε τι με πλήγωνε, τι με πείραζε και τι μου άρεζε ν' ακούω...

Και δεν του άρεζαν τα τραγούδια που άκουγα - τα περισσότερα αδυνατούσε να τα καταλάβει
δεν του άρεζαν τα ποιήματα που διάβαζα
δεν του άρεζαν καν τα ρούχα που φορούσα
στο τέλος μετά από χρόνια δεν του άρεζε πια τίποτα σε 'μένα...

Κι έρχομαι δυστυχώς στο πικρό συμπέρασμα
πως όλες αυτές οι επιστροφές που τόσο μ' έκαναν ευτυχισμένη
ήταν η δύστροπη απόρροια μιας συνήθειας
της συνήθειάς μου να τον αγαπάω - της συνήθειάς του να γυρίζει σε 'μένα...

Και δεν του άρεζαν οι μουσικές μου - μα εγώ τις άκουγα
δεν του άρεζαν τα ποιήματα - μα εγώ τα διάβαζα
δεν του άρεζαν καν τα ρούχα μου - μα τα φορούσα
και στο τέλος μετά από χρόνια απορώ αν υπήρχε κάτι που του άρεζε σε 'μένα...

Και σιχαινόταν την αδυναμία μου, την ανασφάλειά μου, τη ζήλια μου
το σιχαινόταν που τον διέκοπτα, που φώναζα, που του 'λεγα να περιμένει το φανάρι
με σιχαινόταν ολόκληρη κάποιες μέρες
εμένα και την υπερβολικά παράλογη αγάπη μου...

Και τον έπνιγα...
Τον έπνιγαν τα όνειρα που τόλμαγα κι εγώ στα κρυφά να κάνω
τον έπνιγε που δεν άφηνα χώρο για τη μοναξιά του
τον έπνιγα εγώ κι όλα όσα έκανα κι όλα όσα του 'λεγα κάποιες μέρες...

Και μισούσε που κάποιες νύχτες με μπούκωνε η θλίψη μου
μισούσε που του έδινα "ενδεδειγμένες" απαντήσεις που "θα 'πρεπε" να είχε πει
μισούσε που περίμενα να πει "συγγνώμη" ακόμη κι όταν δεν παραδεχόταν το λάθος του
μισούσε εμένα την ίδια κάποιες μέρες...

Κι εγώ το καταλάβαινα
κάθε παραμικρή στιγμή που αισθανόταν δυσφορία κι αποστροφή
δυστυχώς το καταλάβαινα
κι ας έκανα πως δεν έπαιρνα τάχα χαμπάρι...

Κι αν προσποιούμουν την πειραγμένη
δεν ήμουνα:
Δυστυχισμένη ήμουνα
κι έψαχνα τι να κάνω για να μη με μισεί...

Κι ήμουν διατεθειμένη ν' αλλάξω τα πάντα για να μ' αγαπήσει
αρκεί να μου το έλεγε πως πράγματι τα σιχαινόταν
και να μην υποκρινόταν πως ερωτεύτηκε αυτό που ήμουν
αρκεί να το ζητούσε και θα τα άλλαζα...

Πόσες φορές ήθελα να τον κοιτάξω στα μάτια
και να τον παρακαλέσω
"Μη με μισείς
δεν ξέρω τι να κάνω για να μ' αγαπήσεις..."

Μα ήξερε...
Ήξερε αν φοράω κολόνια κι αν διαβάζω περιοδικά
ήξερε πώς μου αρέσουν τα μαλλιά του
ήξερε από ποιο πλευρό κοιμάμαι τα βράδια...

Ήξερε πόσο πολύ τον αγάπησα
ήξερε πόσο θα με πλήγωνε αν έφευγε...
Με ήξερε πολύ καλά
για να μπορεί εύκολα να με σκοτώσει... 

Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου
να θέλω πλάι μου κάποιον που με τα χρόνια με σιχάθηκε
βαρέθηκε να με βλέπει και να μ' ακούει
πνίγηκε από την θάλασσα των αισθημάτων μου...

Και σήμερα ακόμη
εγώ έμεινα αδιόρθωτη
κι ακόμη ακούω τις ίδιες μουσικές
διαβάζω ποιήματα και φοράω αυτά τα ρούχα...

Και είναι μέρες που τα σιχαίνομαι κι εγώ η ίδια
είναι μέρες που με σιχαίνομαι κι εγώ η ίδια
κανέναν δεν μπορώ να μισήσω
μονάχα εμένα...

Κι εκείνη η μέρα που μου 'λεγαν πως θα γελούσα μ' όλη την καρδιά μου
που κάποτε η τρελή έκλαιγα για 'κείνον
ως το ξημέρωμα
αργεί ακόμη να 'ρθει...

Κι ίσως αυτό να συμβαίνει όταν ξέρεις κάποιον καλά
και δεν καταφέρεις να τον αγαπήσεις:
Αρχίζεις τελικά να τον μισείς
αρχίζουν οι συνήθειές του να φαντάζουν αφόρητα εκνευριστικές...

Κι αυτό που με πληγώνει πιο πολύ
- πέραν του ότι ο κόσμος τελικά είχε δίκιο -
είναι πως το ξέρω πόσο σιχαινόταν
όταν έπρεπε κάθε νύχτα να μου λέει "σ'αγαπάω"...

Το ξέρω πόσο τον κούραζε
να περνάει μαζί μου έστω κι εκείνες τις τρεις ώρες την εβδομάδα
και κάθε μέρα να μιλάει μαζί μου στο τηλέφωνο
και ν' αναγκάζεται ν' ακούει όλα μου τ' αδιάφορα νέα...

Και το ξέρω πόσο το σιχαινόταν
να "απαιτώ" να μου πει μια αλήθεια που προφανώς δεν ήθελε να μου την πει
και το ξέρω πόσο ακόμη το σιχαίνεται
να θυμάμαι πως κάποτε ήμασταν μαζί...

Το ξέρω πόσο το μισούσε
να διαβάζει επί μήνες χιλιάδες ποιήματα γραμμένα πάνω του
και το ξέρω πόσο το μισεί ακόμη
κάθε φορά που τον κοιτάω να έχω στο βλέμμα την ίδια κομματιασμένη αγάπη...

Και το ξέρω πως δεν με θέλει στη ζωή του
ούτε ως μια απλή φίλη, ούτε καν γνωστή
μα αυτό που θέλω να ζητήσω:
Δεν πειράζει να μη μ' αγαπάει, μα τουλάχιστον, ας μη με μισεί...

15 σχόλια:

  1. πικρή, βαθιά παραδοχή που τόση αλήθεια κρύβει...
    το ένοιωσες και ίσως κάποτε το ξανανιώσεις... το ένοιωσα και εγώ - και όλοι μας ίσως...
    πόσο όμορφα το περιέγραψες!
    πόσο όμορφα το στοιχειοθέτησες!
    καλημέρα Ναταλία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ...

      Καλησπέρα και σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!

      Δυστυχώς ναι, το ένιωσα...

      Τα λέμε σύντομα, καλό σου απόγευμα.

      Διαγραφή
  2. "Και σιχαινόταν την αδυναμία μου, την ανασφάλειά μου, τη ζήλια μου
    το σιχαινόταν που τον διέκοπτα, που φώναζα, που του 'λεγα να περιμένει το φανάρι
    με σιχαινόταν ολόκληρη κάποιες μέρες
    εμένα και την υπερβολικά παράλογη αγάπη μου...

    Και τον έπνιγα...
    Τον έπνιγαν τα όνειρα που τόλμαγα κι εγώ στα κρυφά να κάνω
    τον έπνιγε που δεν άφηνα χώρο για τη μοναξιά του
    τον έπνιγα εγώ κι όλα όσα έκανα κι όλα όσα του 'λεγα κάποιες μέρες...
    Κι ήμουν διατεθειμένη ν' αλλάξω τα πάντα για να μ' αγαπήσει"

    ...
    ...
    ...

    Δυστυχώς όταν ο άλλος "πνίγεται" από την αγάπη σου, αυτό σημαίνει πως δν μας αγάπησε ποτέ και όλο αυτό ήταν μία ανάγκη που είχε να μην νιώθει "μόνος"!

    Καλή μου..., κάποια στιγμή έκανα μία ερώτηση "Γιατί να επιζητούμε να μας αγαπούν οι άλλοι; Νιώθω αδύναμη ως προς αυτό! κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να με αγαπήσουν! :("
    Και η απάντηση ήταν η πιο σοφή απ' όλες...
    "Μην κοιτάς να αρέσεις στους ανθρώπους! Αυτά όλα είναι εφήμερα! Δεν έχουν διάρκεια! Έχουν ημερομηνία λήξης!"

    Τότε κατάλαβα πολύ καλά πόσο λάθος είχα κάνει!
    Σε νιώθω πολύ ψυχούλα μου και σε καταλαβαίνω! Δεν βοηθάει να τα σκέφτεσαι! Εκείνος έχει το πρόβλημα, δεν έμαθε ποτέ να αγαπάει αληθινά, πέρα από τη σάρκα!


    Butterfly

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Butterfly...

      Σ'ευχαριστώ τόσο πολύ για τον χρόνο και τα όμορφα λόγια σου! Όπως τα λες είναι... (Δυστυχώς)

      Καλό σου απόγευμα, τα λέμε σύντομα.

      Διαγραφή
  3. Αν μου επιτρέπετε μια παρατήρηση, νομίζω, πως οφείλουμε να πεθαίνουμε και να μην πηγαίνουμε ενάντια στη θέληση του αιώνια αγαπημένου, από τη στιγμή που μας θέλει νεκρούς. Αν αγαπάμε αληθινά, οφείλουμε να πεθάνουμε και να μην αναγεννηθούμε ποτέ. Τίποτα από την α-ληθινή αγάπη δεν ξανα-γεννιέται εξ άλλου (αφού α-ληθινή σημαίνει: δεν περνά στη λήθη).

    Κι αν συνομιλούμε τώρα, κάποιοι μπορεί να είμαστε ήδη νεκροί εκουσίως και αμετάκλητα (πως μπορείς να ζήσεις μετά; …)

    Και πως μιλάμε; Απλούστατα:

    Είμαστε και Άλλοι, πέραν των αμετακλήτως νεκρών εαυτών μας :)

    Άπειροι Άλλοι.

    Χρόνια Πολλά και Σας ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ανώνυμοι...

      "...αφού α-ληθινή σημαίνει: δεν περνά στη λήθη" πόσο εύστοχα το τοποθετήσατε!

      Πολύ δίκιο έχετε, είμαστε τελικά Άπειροι Άλλοι...

      Ευχαριστώ τόσο πολύ για τον χρόνο και περισσότερο για τα λόγια σας!

      Καλό απόγευμα.

      Διαγραφή
  4. Όσα χαμηλά κι αν φτάσεις, όσο μόνη κι αν βρεθείς μην χτίζεις τοίχους...χτίσε γέφυρες !! Καλή χρονιά Ναταλία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. λίγο πριν ξημερώσει...

      Πολύ όμορφη η συμβουλή σου :)

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, καλή χρονιά να έχεις, με ό,τι αξίζεις.

      Διαγραφή
  5. Με ήξερε πολύ καλά
    για να μπορεί εύκολα να με σκοτώσει...

    Αγαπημένη μου Ναταλία αυτό είναι το χειρότερο..
    Να σε ξέρει ο άλλος τόσο καλά που να μπορεί με ευκολία να σε πληγώσει,να σε λυγίσει και τελικά να σε σπάσει..
    Εσύ να προσπαθείς να σώσεις, αυτά που τελικά και ο ίδιος ο Θεός δεν μπόρεσε να σώσει..
    Να τον κοιτάς και τα μάτια σου να τον παρακαλάνε να σου πει έστω και ένα σ αγαπάω που να το εννοεί,και όμως δεν μπορεί γιατί δεν το νιώθει..
    Να επιμένεις,να συγχωρείς,να υπομενεις τα πάντα και όμως τίποτα να μην μπορεί να τον συγκινήσει για να μπορέσεις να κοιτάξεις έστω και για λίγο βαθιά μέσα στα μάτια του την ψυχή του..
    Ανοησία προσπάθεια για αγάπη..
    Τουλάχιστον, όπως πολύ σωστά το λες και εσύ,ας μην με μισεί..
    Μπορεί να μην θέλει να μου μιλήσει ξανά..
    Να μην θέλει να με συναντήσει ούτε τυχαία στο δρόμο..
    Να μην με θέλει στην ζωή του..
    Να μην με αγαπάει και να μην με ''αφήνει'' και να τον αγαπάω..
    Αλλά ας μην με μισεί..
    Αυτό δεν το αντέχω..

    Καλή χρονιά Ναταλακι μου..
    Ο καινούργιος χρόνος να σου φέρει ευτυχία, χαρά και πολύ αγάπη γιατί την αξίζεις..και όχι άλλα δάκρυα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξεχασα να γραψω το ονομα μου!
      Ελεαννα:-)

      Διαγραφή
    2. Ελεάννα μου...

      Καλή χρονιά και σε 'σένα, με πολλή αγάπη και ό,τι αξίζεις...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιερώνεις στο blog μου, να έχεις μια όμορφη τελευταία μέρα του 2012.

      Διαγραφή
  6. Κανείς δεν αξίζει να είναι δίπλα μας αν δε μας θέλει έτσι όπως είμαστε!
    Όλα περνούν και στο τέλος μένει μόνο η ανάμνηση.Το συναίσθημα για συγκεκριμένα άτομα εξαφανίζεται! Απλά χρειάζεται υπομονή..


    Το αγάπησα το άρθρο σου! Συγχαρητήρια και καλώς σε βρήκα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. giwtatotongi...

      Καλώς όρισες και καλή χρονιά να έχεις! Μακάρι να είναι έτσι όπως τα λες, διότι η υπομονή αρχίζει σιγά-σιγά και εξαντλείται...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και τα λόγια σου, ελπίζω να τα πούμε σύντομα.
      Καλό ξημέρωμα.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
    3. giwta ar...

      Σ'ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου :)

      Καλή σου μέρα.

      Διαγραφή