Χριστούγεννα κάποιας μόνης

  Είναι αστείο πώς τελικά όλη αυτή η υπέρμετρη, η ατέρμονη, η απαράμιλλη, η αστέρευτη αγάπη, μπορεί να μετουσιωθεί σε ένα μεγάλο τ ί π ο τ α . Είναι αστείο πώς όλο αυτό το "εγώ-κι-εσύ" συναίσθημα, μπορεί, έτσι απλά, να ντυθεί στα μαύρα και να γίνει η πιο σκληρή και αβάσταχτη μ ο ν α ξ ι ά . Κι είναι στιγμές που το ξέρεις πως υπάρχουν και χειρότερα, μα δυστυχώς αυτό δεν φαίνεται να σε παρηγορεί καθόλου. Και λυπάσαι που υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε, λυπάσαι που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν παιχνίδια να παίξουν, οικογένειες που δεν έχουν σπίτια να ζεσταθούν, λυπάσαι που υπάρχει αδικία στον κόσμο, και πόλεμοι κι αρρώστιες και πείνα, λυπάσαι για όλα αυτά μαζί. Μα πιο πολύ λυπάσαι τον εαυτό σου. Και ας το πουν όπως θέλουν, αχαριστία, απληστία, έλλειψη αλληλεγγύης, καρφί δεν σου καίγεται. Μονάχα στέκεσαι και σε λυπάσαι, όπως δεν λυπήθηκες ποτέ κανέναν και τίποτα. Και δεν σε νοιάζει ποιος είναι σε χειρότερη και ποιος σε καλύτερη μοίρα, δεν σε νοιάζει αυτή τη στιγμή τίποτα άλλο, παρά μόνο η δική σου, απέραντη θλίψη. Εκείνη η πικρή αίσθηση του "είμαι-μόνη-μου", εκείνη η ανυπόφορη, ασταμάτητη σιωπή, λες και το τηλέφωνο γεννήθηκε μουγκό, ή μάλλον λες και στην πορεία έχασε τη λαλιά του κάποια μέρα. Εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο που έχεις πια κουραστεί να το κοιτάζεις να λάμπει μέσα σ' ένα σπίτι τόσο άδειο. Άκουσες βέβαια πρόσφατα κάτι που αληθινά σε άγγιξε: "Τόσα δέντρα στολίσαμε μόνοι μας, σ'αυτό θα κολλήσουμε;".  Μα, για να πούμε την αλήθεια, πράγματι, κολλάς. Κολλάς με όλες εκείνες τις μικρές, μοναχικές στιγμές, που όμως σου φαίνονται ατέλειωτες. Κολλάς με όλα εκείνα τα μπλεγμένα χέρια στο δρόμο, τη στιγμή που εσύ κοιτάζεις την μουδιασμένη σου, άδεια παλάμη. Κολλάς με τους αποχωρισμούς που δεν ήθελες να 'ρθουν. Και τα χειρότερα "Αντίο" είναι αυτά που ούτε καν έχουν το θάρρος να ξεστομίσουν. Στα επιβάλλουν μόνο στην πράξη. Έτσι αποχωρίζεσαι με τους ανθρώπους που αγάπησες όσο τίποτα, λες και δεν αξίζεις ούτε καν έναν μεγαλοπρεπή αποχαιρετισμό, όπως αυτούς που αρμόζουν σε τέτοιες πικρές στιγμές. Άραγε, σε περνούν για ανόητη; Ή μήπως θαρρούν πως έχουν να κάνουν μ' ένα κενό από καρδιά σώμα; Τι νομίζουν τέλος πάντων;
  Και ύστερα από ένα σημείο, το καταλαβαίνεις κι εσύ η ίδια πως επαναλαμβάνεσαι. Κι η επανάληψη για τους ποιητές είναι θάνατος. Όμως, όσες φορές και να πεις μερικά πράγματα, κανείς δεν τα καταλαβαίνει. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Ό,τι αγάπησες κρύβεται πίσω από ένα μεγάλο Π, αυτό του παρελθόντος. Και σε κοιτάζει υπεροπτικά, ή άλλοτε πάλι απλώς σε αγνοεί. Πόσο λάτρεψες κάποια Χριστούγεννα κάποτε. Πόσο λάτρεψες ένα ζευγάρι μάτια, δυο χέρια, κάτι μακριά μαλλιά. Και τώρα όλα όσα λάτρεψες χάθηκαν. Ή μάλλον, άλλαξαν. Όπως θα αλλάξει και φέτος ο χρόνος, κι ακόμη μια φορά θα περιμένεις να σου φέρει ό,τι αξίζεις. Έτσι γίνεται πάντα. Περιμένεις και περιμένεις κάτι καταπληκτικό να συμβεί, και στο τέλος περνούν κι αυτοί οι δώδεκα μήνες κι έρχονται πάλι τα Χριστούγεννα, και πάλι μόνη σου στολίζεις το δέντρο. Κι αυτός ο μεγάλος κύκλος της ματαιότητας είναι σαν ένα πελώριο Ο, χωρίς αρχή και τέλος, μονάχα με μια επανάληψη, μονάχα με μια πικρή γεύση θύμησης από κάποιο φωτεινό παράθυρο, από κάποιον έρωτα που έφυγε νωρίς. Από κάποιον που αγάπησες και έφυγε νωρίς. Τόσα Χριστούγεννα μακριά του, κι ακόμη σφίγγεται η καρδιά σου σε κάθε "Τρία-δύο-ένα-ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!". Για ακόμη μία μέρα που θα ξημερώσει χώρια απ' ό,τι λάτρεψες. Για ακόμη μία εβδομάδα, ακόμη έναν μήνα, κι ύστερα δώδεκα μήνες, ένας χρόνος, μια δεκαετία, μια ζωή χώρια του. Μακριά. Μείνε τώρα μονάχη σου να ακούς τα κάλαντα χωρίς ποτέ να τ'απολαμβάνεις, αφού πάντα μετράς τα ψιλά σου. Προσποιήσου τώρα, βάλε τα δυνατά σου να παίξεις καλά τον ρόλο που άλλοι σου διαλέξανε, χωρίς να σε ρωτήσουν, σφίξε τα δόντια και μ' όση υποκρισία σου προμήθευσαν, κάνε πως είσαι εντάξει. Κι ίσως πράγματι να είσαι εντάξει, μα, άραγε, μονάχα αυτό αρκεί; Ζήσε τώρα σαν να μην έγινε τίποτα από αυτά ποτέ, σαν να μην αγάπησες, σαν να μην σε κομμάτιασαν, σαν να μην έζησες έναν έρωτα, σαν να μην γονάτισες, σαν να μην έκανες εκείνη την μαγική σχέση, σαν να μην χώρισες ποτέ σου. Μίλα τώρα σαν να μην άκουγες όλα αυτά τα λόγια που τόσο καιρό λέγανε για 'σένα, σαν να μην έκανε ο κόσμος την ιστορία σου αγαπημένη συζήτηση τόσα χρόνια, σαν να μην υπερασπίστηκες ποτέ όσα δεν επιδέχονταν υπεράσπιση, σαν να μην σε κορόιδεψαν, σαν να μην σου 'κρυψαν τον πραγματικό εαυτό τους. - Και το αστείο είναι πως ακόμη σε πειράζει όταν τον κακολογούν. - Κοιμήσου τώρα τα βράδια ήσυχη, σαν να μην έχεις χίλια μισοτελειωμένα ποιήματα να σε φωνάζουν ν' ασχοληθείς μαζί τους, σαν να μην έχεις μέσα σου ένα πληγωμένο κορίτσι, που έχασε μια νύχτα τα πάντα. Κοιμήσου ήσυχη, σαν να μην ξημερώνει Χριστούγεννα κι εσύ είσαι πάλι μόνη. Κλείσε τώρα τα μάτια σου και πες γι' ακόμη μια φορά "Χρόνια πολλά", αγνοώντας ότι αυτός ο "πολύς" χρόνος είναι εις βάρος σου, αφού μόνη θα τον περάσεις. Αφού μόνη θα ζήσεις... Πάντα.
  Καλά Χριστούγεννα λοιπόν... Και του χρόνου πάλι εδώ, πάλι μόνοι θα το στολίσουμε - κάποιοι από 'μας - το δέντρο. Κι ίσως μια μέρα πράγματι κάτι να συμβεί. Ίσως να γίνει αυτό το καταπληκτικό που περιμέναμε. Ίσως να έρθουν όλα όσα αξίζουμε. Ίσως πάλι και όχι...