Σαν ο αλέκτορας λαλήσει τρις

Η δική μας αγάπη
ίσως να ζούσε ακόμη
αν δεν αρεσκόταν τόσο πολύ
στο ύπουλο φως του ήλιου
πάντα μας ταξίδευε στις πιο ωραίες αχτίδες
ώσπου στο τέλος πέταξε τόσο κοντά
που κάηκε.

Μέχρι κι ο Ίκαρος την χλεύαζε
από ψηλά
για την ανοησία της
τις ματαιόδοξές της βλέψεις
μέχρι κι οι άνεμοι γελούσαν στα κρυφά
για την αναίσχυντη
ελπίδα της.

Κι εγώ φαίνεται πως υπήρξα ολόκληρη
μόνο για 'κείνο το γλυκόπικρο ποίημα
του Ελύτη
για μιαν αυτοκτονία ενός Καρυωτάκη
σύγχρονου
για μιαν ωραία Ελένη
άσχημη.

Κι εσύ,
γιατί θαρρείς πως υπήρξες εσύ;
Για ένα σύννεφο από μια σκόνη
λησμονοφόρα
σαν ο αλέκτορας λαλήσει τρις
εσύ θα μ' έχεις ήδη αρνηθεί
από χρόνια. 

Και δεν χρειάζεται να περιμένεις
να σημάνουν οι καμπάνες
ούτε να στέκεις τις Παρασκευές
με το πελώριο ντιν-νταν στ' αυτιά σου
πλάι στον ήχο της βροχής
στα σκαλιά της εκκλησίας
της μικρής πλατείας μας.

Όπου να 'ναι άλλωστε
θα 'ρθει το βράδυ για να κοιμηθείς και πάλι
και στον ύπνο σου να ονειρευτείς
τον κόσμο που θα 'πρεπε να 'ναι
τους σταλαγμίτες της υπομονής σου
απτόητους
και τα φεγγάρια του έρωτά σου ολόγιομα.

Η αγάπη μας, βλέπεις,
ήταν πολύ μεγάλη
για να χωρέσει σε μια τόση δα συνοικία
πολύ αλλόκοτη
για να την καταδεχτεί ο κόσμος
κι οι άνθρωποι αν δεν μοιάζεις μ' αυτούς
δεν σου το συγχωρούν ποτέ τους.

Κοίταζε τώρα λοιπόν μόνος σου
τα είκοσι καμπαναριά
και τα σαράντα περιστέρια
και ονειρέψου ήσυχος την ουτοπία του κόσμου
κι άκου το ελαφρύ σύρσιμο της βροχής
μακριά απ' την εκκλησία μας
και το αγενές φεγγάρι.

Έτσι κι αλλιώς άργησε να λαλήσει
η επιβεβαίωση της άρνησής σου
απ' τον μεγάλο αλέκτορα
της προδοσίας.
Θα μείνω εγώ αξημέρωτη
με μιαν αγάπη στάχτη πια
να νοσταλγώ τις ώρες που μαζί παλεύαμε τον κόσμο. 

Ο έρωτάς μας, βλέπεις,
ήταν πολύ παράλογος για να χωρέσει
σε μια τόση δα μικρή κοινωνία
και σ' έναν κόσμο διάφορο
απ' την ουτοπία που ονειρευόμαστε τα βράδια
κι οι άνθρωποι αν δεν μοιάζεις μ' αυτούς
δεν σου το συγχωρούν ποτέ τους.