Πάντα μαζί...

Τόσες ώρες που σκύβω πάνω στα ανόητα χαρτιά μου

είναι θαρρείς και λιώνω την ψυχή μου,

την διαλύω

με τους αγκώνες μου,

τότε είναι που γεννιέται ο μεγαλύτερος έρωτας:

Η πένα μου με το χαρτί μου

γράφω και σβήνω και μοιάζει

σαν να μην χωρίζουνε ποτέ

αιώνια ενωμένοι στο μυστικό χορό

των γραμμένων μου... 

Και μια στο τόσο 

θυμάμαι

τη μέρα που έφυγες:

Εκείνη τη σκοτεινή,

μισοχειμωνιάτικη μέρα

που ήταν σαν να το 'ξερα 

πως θα τελειώναμε για πάντα,

να τ' άκουσε η καρδιά μου άραγε

πως η δική σου μέρες τώρα

χτυπούσε σιγότερα;

Λοιπόν, έχω ακόμη το δικαίωμα 

νομίζω

να ονειρεύομαι,

όπως όταν μπαίνεις στο λεωφορείο

κι όλοι κοιτάζουν προς το παράθυρο

είναι λες και μια ανεξήγητη δύναμη 

τραβάει το βλέμμα τους

προς τα έξω,

όποιο κι αν είναι το τοπίο... 

Κι εσύ βεβαίως

έχεις ακόμη το δικαίωμα

νομίζω

να 'σαι όταν το θες εσύ

κι όταν πάλι δεν το θες

κάποιος άλλος

και ν' αλλάζεις 

και να καμώνεσαι,

όπως όταν κάποιος βάζει μόνο ένα "γ" 

στο "Συγγνώμη" του

και περιμένει να τον συγχωρήσεις...

Και το αστείο είναι πως τελικά 

το κάνεις

με όλη την ανοησία που σου προμήθευσαν 

τα μυθιστορήματα που διάβαζες

από μικρή

κι οι ηρωίδες που 'διναν δεύτερες ευκαιρίες

λες κι ήτανε μικρές φιλανθρωπίες

από πλούσιους ηθοποιούς,

ή και τα βαλς που άκουγες

το πιάνο, το βιολί, 

η μαγική ορχήστρα με το τσέλο,

όλα όσα σ' άφηναν να κλείνεις τα μάτια

και να ονειρεύεσαι 

ό,τι λαχταράει η καρδιά σου... 

Και μεγαλώνεις

και μεγαλώνω

με τ' αστέρια που βλέπαμε στον ουρανό

ακόμη κι από διαφορετικά μπαλκόνια 

- γιατί και χιλιόμετρα μακριά να 'ναι δυο άνθρωποι

τα ίδια αστέρια φωτίζουν τα παράθυρά τους -,

με τις μουσικές που αγαπήσαμε, 

τις μελωδίες από τα δάχτυλα της μοίρας

κι αυτές βέβαια από επίγειους πόθους

κι έρωτες,

τα θέατρα, τις ταινίες

- απαίσιες ταινίες και καταπληκτικές ταινίες

κι ας διαφωνούμε στην κατάταξη -,

με τους ανεμόμυλους που κυνηγάει 

ο Δον Κιχώτης μου 

και με τους ήρωες στα βιβλία που ξενυχτάς

να διαβάζεις...

Κι ίσως ο ένας απ' τους δυο μας να 'ναι 

πιο ευτυχισμένος

ίσως ο ένας να 'ναι πιο δειλός,

πιο κουρασμένος,

πιο ερωτευμένος,

πιο οτιδήποτε, 

δεν ήμασταν ποτέ το ίδιο βλέπεις,

ίσως πάλι και να σκεφτόμαστε καμιά φορά

τα ίδια πράγματα μέσα στο λεωφορείο,

ίσως να μοιραζόμαστε τις ίδιες αλήθειες

με τ' αστέρια απ' το μπαλκόνι μας... 

Τόσες ώρες που σκύβω πάνω απ' τα ανόητα χαρτιά μου

ίσως και να μην έχω πια ψυχή 

ίσως πάλι και κάποιες καρδιές να μην γίνονται ποτέ πέτρα

όσο κι αν πληγωθείς, 

όσο κι αν προδοθείς,

ίσως τόσο που γράφω και σβήνω

να μην έχω πια μάτια να βλέπω

και κυρίως να δακρύζω

ίσως τελικά και να ζηλεύω

το αιώνια ερωτευμένο ζευγάρι

της πένας και του χαρτιού μου...

Μα, ακόμη κι αν το σκίσω σε χίλια δυο μικρά κομματάκια

κι αν ακόμη επαναλάβω αυτή την παράλογη αντίδρασή μου

σ' όλα όσα έχω ποτέ γράψει,

αυτά τα δύο δεν θα χωρίσουνε ποτέ,

γιατί έτσι είναι οι ερωτευμένοι:

Ακόμη κι αν όλοι σε συζητήσεις ατέρμονες

διαιωνίζουνε τον χωρισμό τους,

ακόμη κι αν η απόσταση μεταξύ τους 

δεν μετράει μονάχα κάτι μίλια,

μα και κάτι χρόνια καιρό,

ακόμη κι αν κάποτε μίλησαν με λόγια 

ανάρμοστα,

κι είπανε ίσως πράγματα που δεν τα εννοούσαν,

ακόμη κι αν δεν ξανασυναντηθούν ποτέ τα μάτια τους

κι αν τα χέρια τους ποτέ πια δεν ακουμπήσουν το ένα το άλλο,

αυτοί δεν θα χωρίσουνε ποτέ... 

Να Το Θυμάσαι...

Κι επειδή η ψυχή μου έχει εξατμιστεί

απ' τα δάκρυα της θλίψης μου

κι οι σκέψεις μου έχουν διαλυθεί 

απ' τους αγκώνες της ανάμνησής μου,

δεν πάει να πει πως δεν μπορώ 

να βλέπω κάθε βράδυ στον ουρανό

το ίδιο λαμπερό ζευγάρι μάτια.

Κι επειδή όλα άλλαξαν και τίποτα δεν είναι όπως

τότε,

δεν πάει να πει πως άλλαξα κι εγώ,

πως άλλαξε ιδιοκτήτη η καρδιά μου.

Κι επειδή δεν μιλάω, 

επειδή δεν λέω κουβέντα για όλα αυτά που ξέρουμε κι οι δυο,

για όλα αυτά που ζήσαμε εμείς οι δυο,

δεν πάει να πει πως ξέχασα,

δεν πάει να πει πως θα ξεχάσω ποτέ.

Κι επειδή κάποτε έπαψα να έχω τον ίδιο

απαράμιλλο, διψασμένο έρωτα για 'σένα

όπως παλιά,

δεν πάει να πει πως ποτέ ξανά δεν μπορώ να υπάρξω

ερωτευμένη μαζί σου.

Κι επειδή ρίζωσε μέσα μου βαθιά η πίστη

ότι δεν μ' αγαπάς, ότι δεν θες καλό μου, 

δεν πάει να πει ότι σταμάτησα να ελπίζω

ότι κάποτε θα μ' αγαπήσεις.

Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι 

που 'ναι φτιαγμένοι ο Ένας για τον Άλλον:

Ακόμη κι αν σπουδάζουν μια ζωή τη λογική

κι αυτή τους λέει πως είναι χώρια,

πάλι μαζί θα είναι,

πάντα μαζί θα είναι...