Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Όταν κάποιος σου λείπει...



  Αυτά τα γράμματα φαντάζομαι πως δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα, απλώς, ανάμεσα στην τόση αγάπη που 'χει γραφεί σε λίγα τσαλακωμένα χαρτιά, ανάμεσα στις τόσες ώρες που 'χω αλλάξει και ξαναλλάξει στίχους για να ακούγονται καλύτεροι, ανάμεσα σ' όλα αυτά που γράφω κι όλα όσα ακόμη δεν πρόφτασα να γράψω, υπάρχουν κάτι τέτοια βράδια πλήρους κι αδιάλλακτης νηνεμίας... Κάτι τέτοια βράδια - που οι δρόμοι είναι υγροί απ' τη βροχή, όπως τα υγρά αισθήματα που 'χω καλά γνωρίσει, που τα φώτα έχουν χαμηλώσει, όπως χαμηλώνουν τα βλέμματα μετά από κάθε μπόρα, που κάποιος που 'ναι πολύ μακριά, ή απλά λίγους δρόμους παρακάτω, σου λείπει πολύ και θα 'θελες να το ξέρει, που οι άνθρωποι δεν αγαπούν πια όπως παλιά, ίσως γιατί κουράστηκαν στα ίδια και τα ίδια - κάτι τέτοια βράδια, λοιπόν, αισθάνεσαι πως οι αναμνήσεις είναι πολύ βαριές για να σ'αφήσουνε να ζεις χωρίς να γράφεις τέτοια λόγια, που ίσως δεν βγάζουν καν νόημα. Όταν κάποιος λείπει, όταν κάποιος σου λείπει, μοιάζει ό,τι κι αν πεις με μια αδιάκοπη έκκληση. Καμιά φορά φαντάζεσαι πως το υποθέτει, ή πως είναι σίγουρος, καμιά φορά πάλι πιστεύεις πως δεν έχει ιδέα. Αυτό το "τίποτα" που σας ενώνει τώρα πια δεν είναι παρά ένα ψέμα, ένα ατελέσφορο τέχνασμα: Στην πραγματικότητα εσύ γνωρίζεις ότι σας ενώνουν πολλά περισσότερα από αυτό. Κι ας μην φαίνεται κι ας μοιάζουν όλα ασύμβατα με αυτή τη σκέψη. Βέβαια, τι σημασία έχει να μας ενώνουν κάποια πράγματα, όταν μας χωρίζουν άλλα τόσα; Γιατί, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι αυτά τα δεύτερα πολλά τα άτιμα... Κάτι τέτοια βράδια απλά δεν μπορείς να πάψεις να ζυγίζεις: Πόσα έδωσες και πόσα πήρες, πόσο αγάπησες και πόσο σ'αγάπησαν, πόσο ήταν που πόνεσες και πόσο που γέλασες. Κι αυτό το ζύγισμα είναι πάντα μάταιο κι ανώφελο, κι η ζυγαριά είναι χαλασμένη. Κι έτσι, μετά από λίγο σταματάς να μετράς κι αρχίζεις να δακρύζεις. Όταν κάποιος λείπει, η καρδιά φροντίζει να αναπληρώσει όλη αυτή τη φυσική απουσία του γεμίζοντας τη σκέψη σου με αναμνήσεις και τα μάτια σου με δάκρυα. Και ξέρεις ότι σου λείπει και πάντα θα σου λείπει και θα 'θελες να του το πεις, σε περίπτωση που το 'χει ξεχάσει, έτσι, να του το θυμίσεις, να σκύψεις και να το ψιθυρίσεις στ'αυτί του και να τον κοιτάξεις στα μάτια, να δεις τι θα σου πουν.
  Έτσι κι εγώ θα 'θελα να το ξέρεις. Περπατώντας στους μουσκεμένους δρόμους σ' έφερνα στο μυαλό μου κι ευχόμουν να μπορούσες να με πάρεις μια αγκαλιά και να με φιλήσεις μια φορά ακόμη κάτω απ' τη βροχή. Θυμάσαι; Το ξέρω πως δεν θυμάσαι, μα τι πειράζει να ρωτήσω κι εγώ; Δυο στιγμές έχω να λέω και χαίρομαι! Το ξέρω πως σταμάτησες να μ'αγαπάς, τι να σου κάνει κι η αγάπη, κουράζεται στα ίδια και τα ίδια. Βαριέται ο άνθρωπος, ημίθεος σύμβουλος η πλήξη του, κερδίζει στο τέλος, μας κέρδισε. Το ξέρω, λοιπόν, πως πια δεν μ'αγαπάς κι ούτε το επικρίνω. Δεν ξέρω μόνο γιατί εγώ δεν μπόρεσα να κουραστώ, δεν μπορώ να καταλάβω εγώ γιατί δεν βαρέθηκα. Μου λείπεις λοιπόν. Τι άλλο να πω; Ακούω τον κοφτό ήχο της βροχής και μου λείπεις. Τα πρωινά μέσα στο μπάνιο και κάτω απ' καφτό νερό μου λείπεις. Τα μεσημέρια που 'χει ήλιο και χαίρομαι ν'ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα μου λείπεις. Τ'απογεύματα που βγαίνω έξω, τα δειλινά που πίνω κρασί, τ'απόβραδα - όπως τώρα - που ακούω τον αέρα. Όταν κάποιος σου λείπει, ίσως είναι γιατί τον αγαπάς. Κάτι λοιπόν ήθελα να σου πω κι απόψε και στο 'πα. Ίσως βέβαια αν ήσουν στη ζωή μου να μη μου 'λειπες τόσο. Μα δεν ανησυχώ, θα 'ρθεις σε λίγο στο κρεβάτι μου, καθώς θα κοιμάμαι... Κι ίσως, αν καταφέρω να βρω τον δρόμο, να 'ρθω κι εγώ στο δικό σου. Κι έτσι θα συναντηθούμε απόψε. Καληνύχτα, αγάπη μου...

6 σχόλια:

  1. να πανε ολα καλυτερα :)
    ...καλη βδομαδα Ναταλια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηλία μου...

      Σ'ευχαριστώ πολύ, καλή εβδομάδα και σε 'σένα!!

      Φιλάκια, τα λέμε

      Διαγραφή
  2. Σε καταλαβαίνω τόσο...
    Μήνες τώρα και δεν περνάει.

    Κι όσο "έμπειρος" κι αν είναι κανείς στους χωρισμούς, έρχεται ένας τόσο διαφορετικός και τόσο δύσκολος που ότι υπήρξε πριν από αυτόν εξαφανίζεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι... Άλλωστε κάθε κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική... Κάθε χωρισμό τον νιώθουμε αλλιώς... Κάθε άνθρωπο τον αγαπάμε αλλιώς...

      Καλή σου μέρα

      Διαγραφή
  3. Μου λείπει εδώ και 4 μήνες, δεν αντέχω άλλο.
    Είμασταν 6 χρόνια μαζί, μας χώρισε ένα τρίτο πρόσωπο, κράτησε λίγο, όμως ήταν αρκετό να μας διαλύσει.
    Η αγάπη όμως ? Γιατί παρ' όλα αυτά που πέρασα (και περνάω), το πόσο πόνεσα απίστευτα, εγώ γιατί δεν παύω να τον αγαπάω και να μου λείπει?
    Γιατί τον έχω ήδη συγχωρέσει και περιμένω μήπως γυρίσει ?
    Γιατί τον βλέπω συνέχεια στα όνειρά μου ?
    Γιατί κάτι μέσα μου μού λέει να παώ να τον δω ?
    Γιατί δεν μπορώ να καταπνίξω αυτό το συναίσθημα της απώλειας ?
    Γιατί ο κόμπος στον λαιμό δεν κατεβαίνει ?
    Γιατί όταν περνάω έξω από το σπίτι του νιώθω τη καρδιά μου να χτυπάει όπως στα πρώτα μας ραντεβού?
    Γιατί, γιατί, γιατί....?....
    Γιατί κλαίω τώρα που γράφω αυτά τα λόγια ?
    Όταν αγαπάς κάποιον τον συχγωρείς κι ας σε έχει πληγώσει πολύ ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί τον αγαπάς πολύ, γλυκιά μου...

      Ένα πράγμα θα σου πω, που το 'λεγα κάποτε στον άνθρωπό μου, όταν απορούσε με τις εξιλεώσεις που του χάριζα: Αγάπη είναι να συγχωρείς τα ασυγχώρητα.

      Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα!

      Διαγραφή