Απόψε που όλα με περιμένουνε...

  Απόψε όλα περιμένουν εμένα για να κλείσουνε τα μάτια τους. Ακόμη και τ' αστέρια καθυστερούν να σβήσουν κι έτσι φαίνονται ολοκάθαρα. Οι δρόμοι άδειοι, τους περπατώ και τραγουδάω δυνατά, τώρα που κανένας δεν με βλέπει. Δυο τρία αμάξια μονάχα πέρασαν κι αυτά κατά λάθος: Κάτι θα ξέχασαν, κανένα κρασί στο ψυγείο, ίσως ένα κραγιόν, ίσως κάποια ξεχασμένη ευτυχία. Κι εγώ συνεχίζω να περπατώ και να περπατώ, και τελικά - μέσα στην τόση ερημιά - συναντώ πολλούς. Ίσως να τους προσέχω ακριβώς εξαιτίας αυτής της ερημιάς. Βλέπω λοιπόν δυο σκυλιά που κυνηγιούνται, δυο λουλούδια που φλερτάρουν, δυο πουλιά που αφουγκράζονται την ησυχία, δυο δέντρα που γέρνουν απαλά το ένα πάνω στο άλλο. Και μέσα σ' όλα αυτά τα επίγεια, που αλλιώς ίσως να μην τα 'χα καν προσέξει, ξαφνικά νιώθω πιο μόνη από πριν: Ανάμεσα σ' όλα αυτά τα "δύο", είναι φανερό πως στη δική μου περίπτωση κάτι λείπει. Προσπερνώ όμως, γιατί τέτοιοι συλλογισμοί δεν ταιριάζουν τέτοιες ώρες στο ταλαιπωρημένο μου μυαλό, και φτάνω σε μια άλλη οδό. Εκεί λοιπόν ένα αυτοκίνητο, μικροκαμωμένο, μαύρο - ή γκριζωπό, δεν είμαι τώρα σίγουρη - αναβοσβήνει τα πορτοκαλί φώτα του με επιμονή. Σαν να φωνάζει κάτι, σαν να περιμένει κάποιον να το προσέξει. Επιτέλους λοιπόν, βλέπω κάτι που είναι "ένα"... Το πλησιάζω, μα η πρόσκαιρη ανακούφισή μου αναχαιτίζεται σύντομα, καθώς βλέπω μια μακριά κοτσίδα από κοκκινωπά μαλλιά και πάνω τους να στέκει - σχεδόν μετέωρο - ένα ζευγάρι ανδρικά χέρια. Στιγμή πάθους, αποχαιρετισμού, ποιος ξέρει; Έτσι κι αλλιώς δεν απέχουν και πολύ αυτές οι δύο φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις, ειδικά μέσα σ' ένα μικροκαμωμένο, στριμωγμένο μαύρο ή τέλος πάντων γκριζωπό αυτοκίνητο. Προσπερνώ και το αυτοκίνητο και πλησιάζω σπίτι. Πριν στρίψω στη γωνία για το σπίτι μου, στέκομαι πάντα λίγο και κοιτώ το δρόμο, την πολυκατοικία, έναν καθρέφτη που 'χουν καρφώσει στον τοίχο απέναντι (ποτέ δεν μπόρεσα να το ερμηνεύσω, το μόνο που σκέφτομαι είναι πως κάποιος κάποτε θέλησε να στέκεται απέναντι και να μπορεί να βλέπει μέσα απ' τον καθρέφτη τι γίνεται στον δρόμο που υψώνεται προς τα πάνω! Γιατί όμως απλά, δεν στάθηκε μπροστά στο δρόμο, εκεί καταρρίπτεται η εξήγησή μου και απλά κοιτάζω τον εαυτό μου και φτιάχνω τα μαλλιά μου που πετάνε.). Ένα αυτοκίνητο,  παλιό και βραδυκίνητο, περνάει και γεμίζει τα πρασινωπά φύλλα του κτηρίου με σκόνη. Σκέφτομαι πάλι το ίδιο, πως θα ξέχασαν οι ηλικιωμένοι κάτοχοί του κανένα κρασί στο ψυγείο, ή ίσως ένα κραγιόν, ίσως κάποια ξεχασμένη ευτυχία. Κι έπειτα στρίβω για το σπίτι μου, βγάζω τα παπούτσια μου ήδη από το ασανσέρ και ψάχνω νευρικά τα κλειδιά μου. Ποτέ δεν τα βρίσκω εύκολα, ίσως γιατί είναι απογυμνωμένα και καχεκτικά, χωρίς κανένα μπρελόκ, κάποιο μικροσκοπικό αρκουδάκι ή κάτι τέτοιο. Μα δεν πιστεύω να πειράζει, γιατί κι αυτά είναι δύο μαζί, ένα για την είσοδο και ένα για το σπίτι. Φαντάζομαι ότι όσοι ζουν σε μονοκατοικία θα 'χουν ένα κλειδί, εκτός κι αν έχουν κάποια εξωτερική πόρτα, μα και πάλι, αυτές συνήθως δεν κλειδώνουν με τέτοια κλειδιά, παρά μονάχα μ' έναν ψευτοσύρτη. Μπαίνω στο σπίτι, πατώ στα κενά από τα χωρίσματα στα λευκά πλακάκια, γυρνώ το νερό στο καφτό και βγάζω τα ρούχα μου. Κάποτε μ' έπνιγε το τόσο καυτό νερό, τώρα με χαλαρώνει. Ίσως γιατί έχω τόσα άλλα να με πνίγουν. Κι ύστερα ξαπλώνω και κάνω την δυσκολότερη δουλειά όλης της μέρας: Επιχειρώ να αδειάσω το μυαλό μου. Η απόπειρα βέβαια αυτή, πρέπει να το πω αυτό, είναι ατελέσφορη. Σχεδόν πάντα. Τι σχεδόν δηλαδή; Πάντα. Μα ίσως μια μέρα με πολλή υπομονή να το καταφέρω. Μετά κοιτάζω μια τελευταία φορά το νεκρό τηλέφωνο, κοιτάζω το ρολόι και πάλι το τηλέφωνο και ξανά το ρολόι. Οι άνθρωποι που κοιμούνται λίγο ανακαλύπτουν πως όταν δεν κοιμάσαι, δεν ζεις τίποτα πιο ενδιαφέρον από αυτούς που κοιμούνται! Μη σου πω, αυτοί μπορεί να δουν και κανένα όνειρο, που σίγουρα θα 'ναι πιο περιπετειώδες από το "τικ-τακ" ενός πορτοκαλί ρολογιού!
  Απόψε λοιπόν όλα περιμένουνε εμένα για να κλείσουνε επιτέλους τα μάτια τους. Ακόμη και η Παναγία στην εικόνα πάνω απ' το άκαρδο κρεβάτι μου με κοιτάζει πιο επίμονα από άλλες νύχτες. Κι εγώ αισθάνομαι ενοχές που τα κρατάω όλα ξύπνια εξαιτίας της δικής μου ξαγρύπνιας, μα δεν τους το ζήτησα εγώ! Εγώ από έναν ζήτησα να με περιμένει κι εκείνος δεν το 'κανε. Τι χρωστάω λοιπόν να απολογούμαι στα αστέρια; Ας λάμψουν κι αυτά μια νύχτα, ας νικήσουνε τα θολά σύννεφα! Και χάρη τους κάνω λέω εγώ! Κι όλα τα "δύο" της γειτονιάς, όλα τα "δύο" του κόσμου, όλοι όσοι ξέχασαν κάποιο κρασί στο ψυγείο, ή ένα κραγιόν, ή μια παρατημένη ευτυχία, όλοι με περιμένουν και με κοιτάζουν με την ίδια επιμονή. Μα εγώ δεν έχω ταίρι και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ. Θα πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμη. Εγώ το κρασί μου δεν προλαβαίνω να το βάλω στο ψυγείο και γι' άλλη μέρα - στάλα δεν σώνεται -, το κόκκινο κραγιόν το 'χω πάντα μαζί μου... Στην ευτυχία λίγο τα χαλάμε, μα η δική μου δεν είναι παρατημένη. Εξαφανισμένη είναι εδώ και μερικά χρόνια. Άρα δικαιολογούμαι.
  Απόψε που όλα με περιμένουνε, κι ας μην είδα αστέρι να πέφτει - κανένα, φαίνεται, δεν τολμάει να ξεκολλήσει απ' την μπλε παλέτα και να πέσει στην άσχημη γη -, κάνω μια ευχή, κι ας μην σώσει ποτέ της να γίνει. Κι ύστερα κλείνω τα μάτια μου, κάνοντας τη χάρη όλων αυτών των αδιάκριτων "δύο" που 'χουν τα μάτια κολλημένα πάνω μου, και έχω κι εγώ δικαίωμα να ονειρευτώ. Μπορεί να μη με περίμενες, να μην ήπιες μαζί μου το κρασί, να μην έβγαλες με τον τρόπο σου το κόκκινο κραγιόν μου, κι ακόμη μπορεί να μην μου βρήκες τη χαμένη μου ευτυχία, μπορεί να έφυγες και να 'σαι τώρα ποιος ξέρει πόσα χιλιόμετρα μακριά, μα να σ' ονειρευτώ νομίζω πως ακόμη το μπορώ...