Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Για 'κείνον που ξυπνά σήμερα δίπλα της...




Είναι κάποιες στιγμές που μένουν πραγματικά αναλλοίωτες στον χρόνο, όσο αργά ή γρήγορα κι αν κυλά αυτός... Και εκείνη το θυμήθηκε αυτό σήμερα, που ξύπνησε στην αγκαλιά του. Τον κοίταζε για ώρα να κοιμάται, ήσυχα, σχεδόν αθόρυβα στην ησυχία του χαράματος... Κι είχε μια ζέστη τρυφερή, μια γλυκιά ζάλη, ένα "κάτι" που την έκανε να μη θέλει να φύγει... Ούτε να τον ξυπνήσει ήθελε. Μονάχα να τον κοιτάζει... Ήταν νωρίς ίσως για μεγάλα λόγια. Ήταν νωρίς για μεγάλα βήματα, νωρίς για όνειρα, νωρίς για "Σ'αγαπώ". Ωστόσο ήταν αργά για να τον αφήσει... Ήταν ήδη αργά για να φύγει μακριά του, ήταν αργά για να μην τον χαϊδέψει στην πλάτη καθώς κοιμόταν, αργά για να μην τον ερωτευθεί. Ήταν πολύ αργά για να μη δεθεί. Ίσως - πολύ πιθανόν ήταν - να μην ταίριαζε μαζί του. Μα δεν την ένοιαζε να γνωρίσει κάποιον που θα ταίριαζε. Στη ζωή μας όλοι βρίσκουμε έναν άνθρωπο να ταιριάζουμε. Βρίσκουμε ένα κομμάτι να συμπληρώνει το μισό "είναι" μας. Το βρίσκουμε μια φορά... Κι εκείνη τον είχε βρει αυτόν που ταίριαζε. Το είχε βρει το άλλο της μισό. Τον είχε βρει τον άνθρωπό της. Και ξέρει πως δεν ήταν αυτός που τώρα ξάπλωνε δίπλα της... Εκείνον, εκείνον που "ταίριαζε", τον είχε πολύ πριν βρει. Κι ύστερα τον έχασε. Γι'αυτό ακούστε την τι λέει, δεν την νοιάζει να ταιριάξει με κάποιον... Δεν την νοιάζει να είναι τ' άλλο της μισό. Ναι, δεν ταιριάζει μαζί του. Ίσως δεν έχουν τίποτα κοινό, ίσως οι αντιλήψεις και οι φιλοδοξίες τους βρίσκονται σε τελείως άλλες διαστάσεις... Και;; Αν θα τον αγαπήσει δεν το ξέρει. Μα ξέρει πως εχθές το βράδυ, σαν τον κοίταζε να κοιμάται και να ονειρεύεται ποιος ξέρει τι, δεν ήθελε να φύγει από κοντά του. Και δεν βιάζεται να πει λόγια. Ούτε να νιώσει αισθήματα. Ούτε να σηκωθεί από κοντά του βιάζεται... Μην σας πει παρατείνει όσο μπορεί τον καιρό... Καθυστερεί. Κι όταν τελικά ξυπνά κι εκείνος και την αγκαλιάζει, δεν ξέρει αν είναι ευτυχία, δεν ξέρει αν αυτό ζητούσε απ' τη ζωή της. Δεν της το έστειλε ο Θεός, αυτό είναι σίγουρο. Εκείνος ποτέ δεν την "λυπήθηκε". Και δεν ξέρει αν είναι αυτό που της αξίζει αυτή τη στιγμή αυτός που τώρα ξυπνάει δίπλα της. Δεν ξέρει τι νιώθει για 'κείνη. Δεν ξέρει πόσο μπορεί να πετύχει μεταξύ τους. Και τελικά τίποτα δεν ξέρει! Μονάχα τον αγκαλιάζει σφιχτά κι αφήνεται στο πάθος τους. Και καμιά φορά, τις δύσκολες νύχτες και τα γεμάτα ερωτήσεις βράδια, αναρωτιέται μήπως το μόνο που τους "κρατάει" μαζί είναι αυτό το πάθος. Και δεν το κρύβει πως φοβάται, γιατί φοβάται τα ρηχά αισθήματα... Μα δεν το ξέρει σίγουρα. Κι ούτε να το μάθει ακόμη μπορεί. Κι αν δεν ρισκάρει, τίποτα δεν θα γίνει. Τίποτα δεν θα μάθει, τίποτα παραπάνω δεν θα νιώσει. Κλείνει λοιπόν έτσι απλά τα μάτια της και τον αγκαλιάζει. Τον φιλάει... Του δίνεται. Κι έτσι, μ'εκείνον τον απλό, πανέμορφο τρόπο, γίνονται κι αυτοί Ένα... Ένα σώμα, έστω για λίγο. Κι αυτό της φτάνει. Ακόμη κι αν δεν γίνουν "μια ψυχή" ποτέ... Κι ίσως να ζει πάντα παρέα με τα κενά της αυτή η ρημαδιασμένη η ψυχή της, μα κάτι άλλο να κάνει δεν μπορεί... Κι ίσως πάλι μια μέρα, αν του δοθεί και του παραδοθεί ξανά και ξανά, να κλείσει η σάρκα κι εκείνα τα κενά της καρδιάς... Ίσως να αρκέσει το πάθος τους για 'κείνες τις πληγές, ίσως να καλύψει ο ρυθμός των κορμιών τους εκείνες τις αδυναμίες... Μέχρι τότε, αφήνεται ήρεμη και ταραγμένη μαζί στο άγγιγμά του. Ζει την αναλλοίωτη στιγμή του έρωτα που της κάνει... Ζει το τράνταγμα του κορμιού του, τον δυνατό χτύπο της καρδιάς του, τα βογγητά, τις φωνές του... Νιώθει την ακατανίκητη χημεία τους, νιώθει εκείνον που 'χει απέναντί της μέσα της, τον νιώθει να την θέλει, να τη διεκδικεί και να την κατακτά, όπως κανένας ποτέ πριν δεν την κατέκτησε... Τον βλέπει να μην έχει τίποτα να της κρύψει απ'το κορμί του, τον κοιτάζει να 'ναι αντίθετος με την ηρεμία της νύχτας, τον κοιτάζει να ταράζει την ήσυχη βραδιά... Εκφράζει τη στέρηση της σάρκας της,  ζητάει κι άλλο, κι ύστερα κι άλλο... Κι όταν όλα θα ηρεμήσουν, θα αποκοιμηθεί πάλι δίπλα του... Κι έτσι, απλά, θα γίνουν κι αυτοί Ένα... Με τον Δικό τους, μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο...

12 σχόλια:

  1. ..να εισαι ευτυχισμένη στις στιγμές που ζεις.. :)

    .αλλά να.. είναι κι αυτο που λες.. βρήκαμε το αλλο μας μισό...και το χάσαμε...
    να έρθουν οπως τα θέλεις! :)

    καλή βδομάδα απο αύριο Ναταλία! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ηλία Μου...

    Ε μα το παν είναι η συνειδητοποίηση της απώλειας... Ξέρεις, μερικοί ζούμε με τεράστια κενά...

    Δεν πειράζει, ακόμη μπορούμε να δοθούμε :)

    Σε φιλώ, τα λέμε σύντομα και καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχομαι μια καλη χαμογελαστη εβδομαδα με τα λιγοτερα προβληματα.Να εισαι καλα καλο φθινοπωρο και μονο χαρες στη ζωη σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS...

    Να 'σαι καλά, σ'ευχαριστώ πολύ! :)
    Εύχομαι και σε 'σένα τα ίδια, κι όχι τόσο ο καιρός, μα οι στιγμές να σου δώσουν ό,τι αξίζεις...

    Σε φιλώ, καλό σου ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιατί χαίρομαι, απλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σ'ευχαριστώ, αλλά θα προτιμούσα να ξέρω ποιος χαίρεται για 'μένα... :) Να δω αν χαίρομαι κι εγώ για 'κείνον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. H Ιλιάνα είμαι, έχω γράψει κι άλλες φορές στο blog σου, μπορεί να με θυμάσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εσένα δεν θυμάμαι... Εσένα σε θυμάμαι καλύτερα απ' όλους! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κάθε φορά να εκτιμάς-μετράς ότι έρχεται και ν' αξιολογείς αν θέλεις κι αξίζει να το ζήσεις. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά γιατί θα 'ρθουν πολλά ωραία αλλά και πολλά που θα τα κρίνεις ως "χάσιμο χρόνου". Κράτα μόνο ότι σε κάνει να ζεις.
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ampelofilosofies...

    Καλησπέρα και σ'ευχαριστώ πολύ... Πολύ όμορφο το σχόλιό σου, και συγχρόνως πολύ αληθινό...

    Σε φιλώ, ακολουθώ τις συμβουλές σου
    Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή